Θανάσης Θ. Νιάρχος: Οι φίλοι το καλοκαίρι φαίνονται

Του Θανάση Θ. Νιάρχου

πηγή: www.tanea.gr

Δεν υπάρχει πιο ανοικτίρμων εποχή από το καλοκαίρι. Και όταν λέμε «εποχή» εννοούμε βέβαια τους άλλους και πολύ περισσότερο τους φίλους, γιατί μια εποχή από μόνη της δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Οσο σκληρή κι αν είναι η οικονομική κρίση, ή ο αφόρητος καύσωνας, θα ήταν κάτι αντιμετωπίσιμο αν οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν λίγο πιο καλές μέσα στο καλοκαίρι.

Και δεν μιλάμε για τους μεγαλόσχημους αλλά αγνώστους μας, που τα σχέδιά τους για το καλοκαίρι τα μαθαίνουμε από τις εφημερίδες και την τηλεόραση. Εννοούμε τους καθημερινούς μας φίλους που αφού τους υπόλοιπους έντεκα μήνες έδειχναν να μην μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς, τον δωδέκατο, τον Αύγουστο συνήθως, είναι στην κυριολεξία σαν να μην υπάρχουμε. Βομβαρδίζοντάς μας από τα μέσα Μαΐου για τις εναλλακτικές λύσεις όσον αφορά την «απόδρασή» τους τον Αύγουστο, λίγο πριν φύγουν και όταν πια κάθε σχέδιό τους να συμπεριλάβει κι εμάς είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο, θα μας ρωτήσουν, δίκην ελεημοσύνης, πού σκοπεύουμε να πάμε.

Κι όταν αδυνατείς να πας οπουδήποτε, αλλά έχεις την αξιοπρέπεια να μην τους το πετάς στα μούτρα για να μην τους κάνεις να νιώσουν άσχημα, θα επιμείνουν προστατευτικά: «Μα επιβάλλεται να πας κάπου να ξεκουραστείς, δούλεψες τόσο πολύ μέσα στον χειμώνα!». Ενώ αισθάνεσαι πως σε έχουν ήδη ξεχάσει, όσο σοβαροί κι αν είναι οι λόγοι που δεν σε αφήνουν να μετακινηθείς, όταν δήλωναν μάλιστα φορτικά την πρόθεσή τους να σου συμπαρασταθούν τους προηγούμενους μήνες που δεν χρειαζόσουν καμιά βοήθεια.

Θα τα καταλάβεις όλα αυτά ακόμη καλύτερα, ενώ θα έχουν φύγει πια, αφού τη μία και μοναδική φορά που θα σε πάρουν στο τηλέφωνο θα ορκίζονται πως προσπαθούσαν διαρκώς να έρθουν σε επαφή μαζί σου για να μάθουν τι συμβαίνει με τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζεις, αλλά «ξέρεις τι γίνεται το καλοκαίρι με τα τηλέφωνα» και άλλοτε ήταν σε κορυφή βουνού άλλοτε σε λεκανοπέδιο άλλοτε στη θάλασσα και δεν υπήρχε σήμα.

Τι παράξενο, αλήθεια. Οσο δυσκολότερα αποκαλύπτεται κανείς τον χειμώνα στους άλλους τόσο περισσότερο θέλει το καλοκαίρι να έρχονται όλα στο φως. Μη τυχόν και ξεφύγει κανείς από την επίδειξη της απόλαυσής τους. Και προπαντός οι φίλοι τους. Αν υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται το «μάτι» τον χειμώνα, το καλοκαίρι νιώθουν να μην τους πιάνει τίποτε. Κανείς δεν σκέφτεται πια με περιστατικά, όλοι σκέφτονται με εικόνες.

«Αν δεν έχεις δει το ηλιοβασίλεμα στην Οία, στη Σαντορίνη, δεν έχει δει τίποτε στη ζωή σου». Πώς να αντιπαλέψεις με ένα γεγονός που χρειάζεται να το σκεφτεί κανείς για να συγκινηθεί, όταν η εικόνα που σου προτείνει ο άλλος φτάνει και περισσεύει για να συγκινηθούν όλοι; Οταν η εικόνα που έχεις να υποστηρίξεις εσύ είναι ενός ανθρώπου μέσα σε ένα διαμέρισμα που προσπαθεί να δροσιστεί με έναν ανεμιστήρα, υπάρχει έστω και ένας που θα συζητήσει για το εσωτερικό κέρδος του ανθρώπου αυτού, που ενδέχεται να είναι απείρως μεγαλύτερο σε σχέση με το κέρδος ενός ανθρώπου απλωμένου σε μια «επώνυμη» παραλία;

Τι κρυφοί λάτρεις του φασιστικού μονόδρομου είμαστε στην πλειονότητά μας, έστω και αν φανερά δείχνουμε να μας συγκινούν ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος όταν μιλάει για το καλοκαίρι του στην Πατησίων με τον φίλο του τον «κλιματιστικό» ή η Λούλα Αναγνωστάκη για τους «αστούς με τις ηλίθιες εκδρομές τους τα Σαββατοκύριακα στα νησιά».