Αναντικατάστατος

 

κείμενο και εικόνα: Χρίστος Λαζάρου 

Χθες το βράδυ του ’χες κυριεύσει το μυαλό, 

χθες του ’χες κλέψει κάθε σκέψη.

Εισβολέας γίνηκες σε κάθε του κύτταρο, 

κάθε όψη γύρω του έμοιαζε δική σου.

Πόσο τον τυράννησε η ανάμνησή σου, το αγγελικά απαλό του δέρματός σου.

Τούτη η μοσχοβολιστή αύρα που γι’ αυτόν εσύ και μόνον έχεις,

Κι  είναι κρουνός, ω Θεέ, αβυσσαλέου πάθους και ανεξάντλητου έρωτος.

και πώς καταλήγει βάσανο κολασμένο να μην έχει τώρα τη δική σου αφή τη βελουδένια.

και πώς καταλήγει κάθε άγγιγμα άλλο, τόσο αδιάφορο, τόσο ξένο, τόσο ουδέτερο. 

Κάπου εκεί είναι που τελικά διαπιστώνει

πως, πια, εσυ κατέκτησες το πιο ισχυρό σε τούτη τη ζωή. 

Κατάκτηση βαριά, σπουδαία είναι,

Βασιλέως βάθρο, ευφορία εκστατική.

Γιατί είναι νίκη, πράγματι, θριαμβευτική

να καταφερεις τούτο  μονάχα:

Να φτάσεις να ’σαι στ’ ουρανού αυτού τα στεγανά,

για τα διψασμένα κάποιου χέρια, μα και τα τρυφερά,

ό,τι έφτασες να είσαι στον κόσμο του εσύ:

                                                            ― αναντικατάστατος ―

 

(O Χρίστος Λαζάρου είναι 25 ετών κι εργάζεται ως  φιλόλογος στην Πάφο  της Κύπρου) 

Σημάδι

γράφει ο Τέλλος Φίλης

ξέρω ότι υπάρχεις

απ' τις πατημασιές στο χιόνι

είσαι λύκος, είσαι έρωτας

δεν έχει σημασία

στην παγωμένη σιωπή,

η ύπαρξη σου, ένδειξη,

κάποιος επιμένει 

κόντρα στους καιρούς

μ' έναν τριγμό νιφάδας

ν' αφήνει το σημάδι του

με ήχους ανεπαίσθητους

στον θόρυβο της Ιστορίας

δρόμους σημαδεύει

υπάρχει πέρασμα, υπάρχει λύση

υπάρχει κι άλλος σαν εμένα 

«πάτα γερά»

Αντιπαροχή

γράφει η Γλυκερία Μπασδέκη

Περνάω μέρα παραμέρα απ’ την αντιπαροχή γιατί δεν έχω τίποτε χειρότερο να κάνω κι ούτε σ’ έχω ξεπεράσει ακόμα, για να ασχοληθώ με κάτι πέρα απ’ τα ερωτικά μου. Έχει ανοίξει ένα κινέζικο, αλλά η Τσιντσαντσόνγκ που το τρέχει σερβίρει και καφέδες από το πρωί κι έχω κάλυψη να σε κοιτάζω. Χάλι μαύρο η αντιπαροχή, δυο-τρία φαίνεται να πουλήθηκαν κι ούτε τα μισά σε νοίκι. Υπάρχει, ας πούμε, κάτι σαν Θεός της αγάπης που φροντίζει τις χήρες και τα ορφανά κι αυτές που έστειλες να το ρίξουν στον μαμόγιατρο γιατί δεν ήσουν έτοιμος για τέτοια. Αλλά εγώ δεν ξέχασα γιατί μου παίρνει εκατό χρόνια να βγω από κάθε  δεκαετία, άρα θέλω άλλα εκατονεβδομηνταδύο χρονάκια στο περίπου για να πω συγχωρεμένος, άντε στην ευχή της Παναγίας.

Κουδούνια δεν χτυπάω, τέτοια έκανα παλιά, τώρα ωρίμασα. Ούτε στέλνω  τους πυρόμπατσους γιατί πήρε φωτιά μια καρδιά στο ρετιρέ. Μόνο πίνω τον καφέ στης  Ζιγκζαγκ και σε σκέφτομαι  με τα ένφια και τα φοροδιαβολικά και τη μις σύζυγο να σου ζαλίζει την αναρχία.

Η Τσουλί που τρέχει το κινέζικο με κερνάει καμιά φορά τον καφέ. «Καλό κοπέλα  εσύ», μου λέει, «ήσυχο κοπέλα, συμπαθώ εσένα».

Δεν της λέω τίποτα. Χαμογελάω μόνο ντροπαλά. Στα δόντια μου που δεν φαίνονται πυρπολείται η Σαγκάη κι όλες οι πάπιες Πεκίνου.

Μη χορεύεις έτσι, θα σ’ ερωτευτώ

γράφει ο Πέτρος Σατραζάνης


Γυρίζω ολόγυμνος στο μέλλον  σημαίνει

Καρφώνω το χρόνο και την ηθική του
Υποπτεύομαι την ταπεινοφροσύνη απ’ όπου κι αν προέρχεται
Κοιτάω ανάμεσα στο βλέμμα των ανθρώπων ― μια αμφιβολία, μια παραίτηση, το σκοτωμένο αίμα της απόρριψης από τον πατέρα τους, η κοιμωμένη αναμονή μιας επανάστασης.

Λίγο αριστερά, λίγο δεξιά και κατά βάθος.
Να συνταχθούμε, ρε παιδιά, είμαστε κάπως άτσαλα μπλεγμένοι με τους εαυτούς μας.
Να, προχτές μού εκμυστηρεύτηκε το νεαρό κορίτσι πως μοναχό του κάνει σκέψεις, πως μέσα στην τόση ομορφιά του στέκει γεμάτο ανησυχία.

Γίνομαι η αμεσότητα και η δωρικότητα της επαφής που καταλήγει στο κρεβάτι.
Και ο ορκωτός θυμός μου, να μη γυρίσω πίσω.

Ο δρόμος για το μέλλον έχει διαγράψει μια πικρή τροχιά.

Την κάνει τραγικότερη η ησυχία των συμβολισμών που έχεις διαλέξει.
Το απλανές και χαμηλό σου βλέμμα
Το «χάνω τα πάντα εδώ» θα σε γυρίσει πίσω, θα το δεις
Θα επιστρέφεις πάντα εκεί όπου ένιωσες τον τρόμο της φυγής σου

Γι’ αυτό και γω χορεύω έτσι.
Και δίπλα σας, κι ανάμεσα.
Επάνω σου, κι απρόθυμος να κουμπωθώ.

Μόνος, κατά βάθος

                                                                                                                           

Τέλλος Φίλης: Έρωτας

«Μυρίζω θάνατο», σου είπα, την ώρα του τελευταίου σπασμού,

ενός ακίνδυνου καθημερινού οργασμού. «Είμαι πλήρης απουσιών».

Χωρίς να με ρωτήσεις τίποτε, σηκώθηκες και χάθηκες στο μπάνιο.

«Ξεπλένεις τα χώματα της αγάπης μου; Τις στάχτες των νεκρών που περιέχω;»

σε ρώτησα χαμογελώντας.

«Μη βιάζεσαι τόσο, η καύση των νεκρών δεν έχει γίνει ακόμη νόμος του κράτους»

μου πέταξες ειρωνικά.

«Θα χρειαστείς κι άλλον ιδρώτα, πολλές φορές ακόμη, για να πιάσεις τη μυρωδιά του θανάτου στο δέρμα σου. Θα το καταλάβεις όταν σταματήσεις να ονειρεύεσαι…» είπες, κλείνοντας πίσω σου την πόρτα.

Ένιωσα σα να βαπτίστηκα σε αποσμητικό.

Αυτό θα είναι ο Έρωτας, είπα.

Και κοιμήθηκα.