Ιδιωτικοποιήσεις αντί γα μεταρρυθμίσεις; Όχι ευχαριστώ!

Της Αντιγόνης Λυμπεράκη

Ο εφιάλτης της αδράνειας: Ξαφνικά «ανακαλύφθηκαν» οι ιδιωτικοποιήσεις σε ρόλο της μαγικής λύσης που θα μας γλιτώσει από τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις.... Αν μάλιστα τις πλαισιώσουμε και με τίποτα εγγυήσεις και μονοπωλιακές δεσμεύσεις (για να «ανεβεί το τίμημα»), τότε θα μπορούμε και να συνεχίσουμε τα ρουσφέτια μας με το νέο ιδιοκτήτη! Κι έτσι, η ιδιωτικοποίηση, ως διά μαγείας εντάσσεται στην ύψιστη εθνική επιδίωξη: τη βολή μας και να μην αλλάξει τίποτα, προς Θεού!

Οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει ασφαλώς να γίνουν, αλλά θα... πρέπει να συνοδεύονται από μεταρρυθμίσεις και πραγματικό άνοιγμα (όχι κλείσιμο) των αγορών. Χωρίς μεταρρυθμίσεις, καλύτερα να μη γίνει τίποτα.

Γιατί θα πρέπει να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις: υπάρχουν ορισμένα διαδικαστικά και τεχνικά επιχειρήματα. Υπάρχει όμως κι ένα κρίσιμο, στρατηγικής φύσης επιχείρημα, που επισκιάζει όλα τα άλλα.

Πρώτα τα τεχνικά και απλά:

Ακούγεται συχνά η άποψη πως δεν έχει νόημα η ιδιωτικοποίηση οργανισμών και επιχειρήσεων, επειδή όσο κι αν πουληθούν, δεν φτάνει για να λυθεί το μεγάλο πρόβλημα χρέους που αντιμετωπίζουμε.... Είναι ακριβές πως τα έσοδα δεν θα αρκούν για να αντιμετωπίσουν τα πιεστικά οικονομικά προβλήματα της χώρας. Όμως, αυτό είναι επιχείρημα για να πραγματοποιηθούν και μάλιστα γρήγορα και σε μεγάλη έκταση, και ειδικότερα σε συνδυασμό με άλλα διαρθρωτικά μέτρα (μεταρρυθμίσεις).
    
Πολλοί δεν θα προχωρούσαν σε ιδιωτικοποιήσεις με το φόβο ότι θα κατηγορηθούν για «ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας». Αλλά, τι σημαίνει ξεπούλημα; Ποια είναι η «πραγματική αξία» αυτών των περιουσιακών στοιχείων; Η αξία ενός στοιχείου δεν καθορίζεται από καλοπροαίρετες και αφελείς δικαστικές αποφάσεις, αλλά προσδιορίζεται από τις μελλοντικές προοπτικές χρήσης και αξιοποίησης... Αυτό έχει τρεις προεκτάσεις: Πρώτον, αν περιμένουμε να πιάσουμε την τιμή που κάποιοι φανταζόντουσαν στον καιρό των παχέων αγελάδων, τότε κάθε τιμή θα θεωρηθεί αυτομάτως εξευτελιστική καθώς δεν θα πλησιάζει εκείνην που έχει χαραχτεί με χρυσά γράμματα στο συλλογικό μας φαντασιακό.... Δεύτερον, όσο ένα περιουσιακό στοιχείο παραμένει αναξιοποίητο και αδρανές (ή λειτουργεί ανορθολογικά) η μέγιστη τιμή που θα μπορέσει να «πιάσει» συνεχώς θα μειώνεται.... Τέλος, όσο δεν αποκλείεται οριστικά η πιθανότητα να αγοραστεί ένα περιουσιακό στοιχείο σε υποτιμημένες δραχμές, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν και κατά πόσον θα βρεθεί κάποιος να το αγοράσει σε ακριβά ευρώ... Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν για τη δημιουργικότητα των χρηματο-οικονομικών συμβούλων του Δημοσίου.

Αλλά, το κρίσιμο επιχείρημα είναι άλλο! Ακόμα κι αν δεν είχε η χώρα μεγάλο οικονομικό πρόβλημα (ώστε να χρειάζεται να εισπράξει επειγόντως τα έσοδα από την πώληση), το κράτος θα έπρεπε να  ξεφορτωθεί τις περισσότερες δημόσιες επιχειρήσεις. Και αυτό επειδή και μόνο η ύπαρξη αυτών των «φέουδων και τιμαρίων»:

― Αποτελεί πειρασμό πελατειακών σχέσεων
― Οδηγεί σε χειραγώγηση της αγοράς
― Δημιουργεί δαιδαλώδεις καταστάσεις προμηθειών
― Προάγει τη διαφθορά , και τέλος,
― Χωρίζει την ελληνική κοινωνία σε δύο κατηγορίες: τους «εντός» και τους «εκτός» συστήματος...

Με λίγα λόγια, η ύπαρξη και λειτουργία πλαδαρών και αδιαφανών δημόσιων επιχειρήσεων δηλητηριάζει το πολιτικό σύστημα. Για το λόγο αυτό και μόνο χρειάζονται ιδιωτικοποιήσεις. Όμως πρέπει να πλαισιώνονται με μεταρρυθμίσεις, αλλιώς οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές θα αποτελέσουν το νέο άλλοθι της μεταρρυθμιστικής αδράνειας.

Άρα, ιδιωτικοποιήσεις με μεταρρυθμίσεις για να ανασάνει το πολιτικό σύστημα.


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος.