Υπέρ αδυνάτων

του ΔΗΜΗΤΡΗ Β. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ




                                                                          Η ζωή που μικραίνει: η μεγάλη αλήθεια

                                                                                                           Νίκος Καρούζος


Το 996 μ.Χ με την περίφημη Νεαρά κατά των Δυνατών, ο βυζαντινός αυτοκράτορας Βασίλειος ο Β’ προσπάθησε να υπερασπιστεί και να προστατεύσει τα συμφέροντα της αγροτικής τάξης της αχανούς επικράτειας του, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι τα μέλη της ήταν η ραχοκοκαλιά του κράτους.

Το έτος 2012, δυόμιση χρόνια μετά τις τεκτονικού τύπου αναταράξεις στην ελληνική κοινωνία, λόγω χρεοκοπίας ενός φαύλου μοντέλου που στηρίχθηκε στον εκμαυλισμό και τη διαφθορά, κανείς δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για τους πραγματικούς αδύναμους αυτής της κοινωνίας. Για όλους εκείνους που στενάζουν δυσανάλογα από άδικα και εξοντωτικά μέτρα.

Έχω φίλους εκπαιδευτικούς, γιατρούς, αστυνομικούς, δημοσίους υπαλλήλους. Έχω φίλους που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Άτομα ηθικά και ακέραια. Εργαζόμενοι με όρεξη, μεράκι και ζήλο που ποτέ δεν έβαλαν το «δάχτυλο στο βάζο με το μέλι», που δεν δανείστηκαν αλόγιστα, που δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες της δάνειας, ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας, που δεν βούλιαξαν στον απατηλό βούρκο της αμεριμνησίας. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, οι εντελώς ανυπεράσπιστοι, είναι εκείνοι που πλήττονται από τα διαρκή μέτρα που λαμβάνονται με αποφάσεις του πολιτικού συστήματος.

Αυτοί οι άνθρωποι, - και είναι πάρα πολλοί, - εξαντλημένοι και αποκαρδιωμένοι, δεν βλέπουν καμιά ελπίδα να αχνοφέγγει για το μέλλον. Με ζωές αναποδογυρισμένες, με όνειρα, σχέδια και προσδοκίες ματαιωμένα, πορεύονται μηχανικά, πλέον, στη ζωή.

Αυτοί οι άνθρωποι, - και είναι πάρα πολλοί, - δεν γίνονται «είδηση» για κανένα, γιατί προτιμούν να πορεύονται και να παλεύουν με όση αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει. Εγκαταλελειμμένοι και προδομένοι, πασχίζουν μόνοι τους να ανταπεξέλθουν στα προβλήματα και της παγίδες του ακανθόσπαρτου και δύσβατου δρόμου που τους έλαχε στο διαβασίδι της ζωής τους.

Αυτοί οι άνθρωποι, - και είναι πάρα πολλοί, - έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Ελπίδα όχι για πλουτισμό, για άκοπη ζωή και περιττές πολυτέλειας, μα για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Για μια ζωή μετρημένη, υγιή όπου τα ουσιαστικά θα υπερέχουν του θεαθήναι, όπου οι αρχές και οι αξίες θα προτάσσονται έναντι της ευτέλειας και τους εκχυδαϊσμού της πραγματικότητας.

Την ίδια στιγμή, όλοι εκείνοι που εδώ και δεκαετίες απολάμβαναν μιας ιδιότυπης ασυλίας, εξακολουθούν να δρουν όχι μόνο χωρίς να τους αγγίζουν τα βάρη της βιωτής, μα και ατιμώρητοι για όσα έχουν διαπράξει σε βάρος της κοινωνίας. Αυτό δημιουργεί, επιπλέον, μια αίσθηση κατάφορης αδικίας, ένα συναίσθημα απόγνωσης των αδυνάτων μπροστά στην παντοδυναμία των «δυνατών. Είμαι μια ωρολογιακή βόμβα στα ηθικά θεμέλια της κοινωνίας. Η έκρηξη της δεν θα αφήσει τίποτα άλλο παρά χαλάσματα.

Η κοινωνία καταστρέφεται όχι όταν βρεθεί σε μια κρίση, οικονομική και πολιτισμική, όπως η σημερινή. Η κοινωνία καταστρέφεται όταν δεν έχει ελπίδα για το μέλλον. Τότε είναι που αναπτύσσονται φυγόκεντρες και καταστροφικές δυνάμεις και διαλύουν ό,τι έχει απομείνει από το σάρωμα της ιστορικής συγκυρίας.

Αναμφίβολα, η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε πολλές, αναγκαίες για την επιβίωση της, μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις που θα λειτουργήσουν καταλυτικά στον μετασχηματισμό της σε ένα σύγχρονο, αποτελεσματικό κράτος δικαίου και πρόνοιας. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να υπάρξουν κοινωνικές δυνάμεις που θα τις στηρίξουν. Οι μόνες δυνάμεις που έχουν συμφέρον από τις μεταρρυθμίσεις είναι εκείνες που μέχρι σήμερα παρέμεναν εκτός του οπτικού πεδίου του συστήματος εξουσίας, εκείνες που ζούσαν και δημιουργούσαν από τον μόχθο τους, εκείνες που σήμερα πληρώνουν το «μάρμαρο».

Αν το πολιτικό σύστημα εξακολουθήσει να τις εξοντώνει συστηματικά με τα άδικα οριζόντια μέτρα, θα μείνει χωρίς συμμάχους στην προσπάθεια του και θα αποτύχει, παραδίδοντας τη χώρα στο έλεος των συντεχνιών που τη διαφεντεύουν δίκην φεουδαρχών, και την οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση.


Πηγή: http://www.athina984.gr/node/201608