«Γεια στα χέρια τους»

Tου Διονύση Γουσέτη / diongus@otenet.gr

πηγή: www.kathimerini.gr


Η αδιαφορία της κοινωνίας για τη συσσώρευση μεταναστών παρήγαγε την αδιαφορία των Αρχών. Ετσι, το κέντρο της Αθήνας έγινε σιγά σιγά κέντρο παρασιτισμού, ανασφάλειας, μαύρου εμπορίου ποικίλων άψυχων και έμψυχων εμπορευμάτων. Οταν αυτή η παρακμή γενικεύτηκε σε βαθμό που υπερέβη την αδιαφορία και η Αθήνα έγινε αβίωτη, επιστρατεύτηκε επιτέλους η αστυνομία, αλλά με τον τρόπο που γνωρίζει από παλιά. Αντί να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη, προβαίνει με τον Ξένιο Δία σε εκκαθαρίσεις, με μια συμπεριφορά που προκάλεσε καταγγελίες από τη Διεθνή Αμνηστία, το Human Rights Watch, το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και άλλους φορείς ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ομως, ούτε η συμπεριφορά της αστυνομίας ούτε οι καταγγελίες άγγιξαν το μεγάλο μέρος του Τύπου, ενώ ορισμένα ΜΜΕ (π.χ. «Πρώτο Θέμα» 12/8) φιλοξένησαν ανώνυμες επιστολές που λασπολογούν εναντίον της Διεθνούς Αμνηστίας.

Είναι λογικό. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν κατακτήθηκαν στην Ελλάδα με τους αγώνες που κατακτήθηκαν στη Δύση. Είναι προϊόν που εισήχθη (επεβλήθη) και έτσι δεν έχει μπει στην κουλτούρα μας. Η Αριστερά, που υποτίθεται πως υπερασπίζεται τους μετανάστες, το κάνει παραβλέποντας τα δικαιώματα ανθρώπων που ζουν στην ανασφάλεια ή που βλέπουν την αξία του σπιτιού τους να εκμηδενίζεται λόγω των μεταναστών. Τους αποκαλεί «φασίστες», χαρίζοντάς τους στους πραγματικούς φασίστες. Αυτοί, με τη σειρά τους, γεμίζουν νοσοκομεία και νεκροταφεία με αλλοδαπούς, αυτούς ακριβώς που υπερασπίζεται η Αριστερά. «Γεια στα χέρια τους», είναι η ανταμοιβή τους από εκείνους που άλλοτε απένεμαν τον ίδιο έπαινο στον λαϊκό αγωνιστή Αλ. Γιωτόπουλο και τα κοπέλια του. Στο γαϊτανάκι αυτό, οι 21 φορείς και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κάλεσαν την κυβέρνηση να προστατεύσει τα αλλοδαπά θύματα εβόησαν εν τη ερήμω.

Εκεί όμως που η αδιαφορία γίνεται αναλγησία και εγκληματική ενέργεια είναι στην υπόθεση των προσφύγων. Οι πρόσφυγες δεν είναι αναγκαστικά εξαθλιωμένα άτομα που μεταναστεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Είναι αδύναμοι διωκόμενοι στη χώρα τους για λόγους πολιτικούς και αναζητούν, ως ικέτες, άσυλο σε μιαν άλλη χώρα. Πρόσφυγες έχουν υπάρξει ο Αϊνστάιν, ο Μπρεχτ, η Μελίνα Μερκούρη. Για λόγους ηθικούς και για λόγους νομικούς (διεθνείς συμβάσεις) η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να τους παράσχει άσυλο.

Εναντι αυτού, διαβάσαμε την είδηση: «Συναγερμός στον Εβρο για πρόσφυγες από τη Συρία» και την πληροφορία ότι ο αριθμός των προσφύγων ξεπερνάει τα 1.000 άτομα. Οταν ο πόλεμος στη Συρία γέννησε δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, όταν στις 13 του μηνός η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ είχε ήδη μετρήσει 157.577, όταν απ’ αυτούς η Τουρκία έχει δεχθεί 60.000 και η Ιορδανία 45.000, η είδηση αυτή είναι ύβρις προς την ηθική και προς τη νομοθεσία, εκθέτει δε ακόμα μία φορά τη χώρα μας διεθνώς. Πολύ περισσότερο που μέχρι την ημέρα εκείνη, η Ελλάδα είχε ήδη επαναπροωθήσει παράνομα 14 Σύρους. «Γεια στα χέρια τους», νομίζω πως ακούω την ιαχή του όχλου. Που μετά θα βρίζει τους εταίρους μας ότι είναι ανάλγητοι με μας τους αδύναμους.