29.11.07

Η ΜΑΡΙΑ ΛΑΪΝΑ ΣΤΟ UNDERGROUND ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ




την Παρασκευή, 14 Δεκεμβρίου 2007, 8.30 μ.μ.

Αποσπάσματα από το καινούριο της βιβλίο «Το Νόημα», που μόλις κυκλοφόρησε, παλαιότερα ποιήματα και πεζά της θα διαβάσει η Μαρία Λαϊνά στη βραδιά που θα γίνει προς τιμήν της στον χώρο εκδηλώσεων του περιοδικού «Εντευκτήριο» («Underground Εντευκτήριο», Δεσπεραί 9, Θεσσαλονίκη – περιοχή Διεθνούς Εκθέσεως, τηλ. 2310 283.223) την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, ώρα 8.30 μ.μ.. Η συγγραφέας θα απαντήσει σε ερωτήσεις που τυχόν θα της γίνουν, και θα τη συνοδεύουν οι φωτογραφίες της ΄Ένης Κούκουλα.
Την εκδήλωση οργανώνει το περιοδικό «Εντευκτήριο» σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, με την υποστήριξη του Α΄ Δημοτικού Διαμερίσματος του Δήμου Θεσσαλονίκης. Είσοδος ελεύθερη.



Σε μια συνέντευξή της στον Γιώργο Πηλιχό (Τα Νέα, 5.5.1983), η ίδια η Λαϊνά έλεγε: «Αν η ποίηση υποχρεωνόταν ν’ αντανακλά και μόνο την πραγματικότητα, να δείχνει τον κόσμο όπως είναι και μόνο, δεν θα ’ταν και σπουδαίο το έργο που θα επιτελούσε. Εμένα προσωπικά μια πραγματικότητα μου είναι αρκετή. Βέβαια, μακριά από μένα και η σκέψη πως ο καλλιτέχνης έχει δικαίωμα ν’ αγνοεί την πραγματικότητα και να λειτουργεί ερήμην της. Δεν διακρίνω άλλωστε κανένα που να τα κατάφερε. Δεν πιστεύω στα κάτοπτρα της πραγματικότητας, πέρα απ’ όλα αυτά. Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι δείχνει τον κόσμο όπως είναι, συνήθως δεν τον περιγράφει απλώς. Και το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι μια εντελής περιγραφή μπορεί όχι να καθρεφτίσει ―οι διαστάσεις της πραγματικότητας δεν συντάσσονται εύκολα― αλλά ν’ αποκαλύψει την πραγματικότητα.»

Η Μαρία Λαϊνά γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε νομικά. Δούλεψε στη διαφήμιση, στην επιμέλεια βιβλίων, στη διδασκαλία γλώσσας και λογοτεχνίας σε αμερικάνικα κολέγια, σε παραγωγή και παρουσίαση ραδιοφωνικών λογοτεχνικών εκπομπών, σε γραφή σεναρίων για την τηλεόραση. Έχει εκδώσει 14 βιβλία (6 θεατρικά και 8 ποιητικές συλλογές). Της έχουν δοθεί τρία βραβεία, [Κρατικό (1993), Καβάφη και Ραδιοφώνου]. Τα θεατρικά της έχουν παιχτεί σε κεντρικές σκηνές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε όλες σχεδόν τις ευρωπαïκές γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, ιταλικά, ισπανικά, κ.α.). Η μετάφραση ποιημάτων της στα γερμανικά βραβεύτηκε με το βραβείο Μονάχου το 1995. Η ίδια μετέφρασε στα ελληνικά, Πάουντ, Έλιοτ, Μάνσφηλντ, Γουόρτον, Xάισμιθ, Σαρλότ Μπροντέ, Τέννεσσυ Ουίλλιαμς, Άρθουρ Μίλλερ κ.ά. To έργο της έχει παρουσιαστεί σε πανεπιστήμια και διεθνή φεστιβάλ ποίησης.

15.11.07

ΜΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ;

Του Ανταίου Χρυσοστομίδη

«Δεν ήταν εύκολα τα είκοσι χρόνια που πέρασαν από τότε. Και δυστυχώς τα χρόνια που ακολουθούν φαίνεται πως θα είναι ακόμη δυσκολότερα. Η αίσθησή μου είναι ότι ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι χρειάζονται στη ζωή τους τα λογοτεχνικά περιοδικά...»
Ο Γιώργος Κορδομενίδης, ο δημιουργός του «Εντευκτηρίου», του λογοτεχνικού περιοδικού από τη Θεσσαλονίκη, είναι, όπως όλοι σχεδόν οι ευφυείς άνθρωποι, απαισιόδοξος εν τη αισιοδοξία του, ακόμα κι όταν γιορτάζει τα γενέθλια του εντύπου του. Ογδόντα άτομα δηλώνουν την παρουσία τους σε αυτό το γιορταστικό τεύχος, άλλος με κείμενο, άλλος με σκίτσο, άλλος με ποίημα. Και γιορτάζουν κυρίως το πείσμα ενός ανθρώπου που είχε και έχει όραμα.
Όμως: χρειαζόμαστε αλήθεια τα λογοτεχνικά περιοδικά; Ιδού το ενδιαφέρον ερώτημα που θέτει ο Κορδομενίδης όχι μόνο στον πρόλογο του επετειακού του τεύχους αλλά και σε μια τηλεοπτική εκπομπή (της Μπήλιως Τσουκαλά) που έτυχε να παρακολουθήσω. Σε αυτή την τελευταία, μάλιστα, προχωρούσε ακόμα περισσότερο: τα λογοτεχνικά περιοδικά είναι υπολείμματα μιας άλλης εποχής, εξακολουθούμε να τα βγάζουμε αλλά ανήκουν σε μια άλλη εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί.
Δεν έχει όμως άδικο ο Κορδομενίδης. Στην εποχή όμως των blogs (όπου οι παρέες αντί να τηλεφωνιούνται μεταξύ τους ή να βρίσκονται σε φιλικά σπίτια, συνομιλούν μέσω Διαδικτύου σε ένα περισσότερο ή λιγότερο οικογενειακό κλίμα, και με όλους τους καβγάδες που χαρακτηρίζουν τις καλές οικογένειες), στην εποχή που κανένα λογοτεχνικό ή αισθητικό ρεύμα δεν ενώνει ή δεν χωρίζει τους ανθρώπους, τι χρειάζονται τα λογοτεχνικά περιοδικά;
Η αλήθεια είναι πως πάει πολύς καιρός που κάποιο από τα γνωστά λογοτεχνικά περιοδικά δεν τάραξε τα νερά ― ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Καμιά νέα ιδέα, κανένας ασυνήθιστος διάλογος, καμιά νέα σπίθα. Τα λογοτεχνικά περιοδικά εξακολουθούν να διατηρούν περισσότερο ή λιγότερο το καλό τους επίπεδο, να δίνουν χώρο σε εργασίες που δύσκολα θα έβρισκαν χώρο και τρόπο να εκφραστούν (ιδιαίτερα στο χώρο της ποίησης), να παρακολουθούν έστω και με κάποια καθυστέρηση όσα γίνονται συνήθως ερήμην τους. Η πιο σοβαρή συνεισφορά τους, τα τελευταία χρόνια, είναι τα αφιερώματα που κάνουν: νομίζω ότι όλα τα γνωστά περιοδικά του χώρου (από τη «Λέξη» στο «Δέντρο», από το «Εντευκτήριο» στην «Οδό Πανός» και από τη «Νέα Εστία» στο «Διαβάζω», για να αναφέρω τα πιο γνωστά) δίνουν πολύ ενδιαφέροντα αφιερώματα, που λειτουργούν συμπληρωματικά στον δύσκολο έτσι κι αλλιώς βηματισμό του βιβλίου στην Ελλάδα.
Άλλο όμως είναι αυτό που με συγκινεί στα λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι ακριβώς αυτή η εμμονή σε ένα χωροχρόνο που μοιάζει καταδικασμένος από τη σύγχρονη ταχύτητα. Είναι ακριβώς αυτή η προσπάθεια να διασωθεί μια αίσθηση συλλογικής ανάγνωσης, η προσπάθεια να δημιουργήσουν σύνολα αναγνωστών σε ένα περιβάλλον που εχθρεύεται τη συλλογικότητα. Είναι, τελικά, η ίδια η ουτοπική τους φύση για τη λογοτεχνία και την κοινωνία αυτή που τα κρατάει ζωντανά.