31.5.20

Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2019



Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ανακοίνωσε τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2019 (για τις εκδόσεις 2018). 

Τα βραβεία απονέμονται στους: Μάρω Δούκα (Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων), Γιώργο Παπαδάκη, Δημήτρη Κανελλόπουλο, Δήμητρα Κολλιάκου, Χάρη Βλαβιανό, Βαγγέλη Χατζηβασιλείου, Μαρία Καραγιάννη, Μ.Ζ. Κοπιδάκη και Νίκο Χρυσό. Τιμητική διάκριση απονέμεται στα περιοδικά Νησίδες και Συριανά Γράμματα.
Πρόκειται για την τρίτη ανακοίνωση απονομής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων μέσα σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει τη διάθεση και τον ζήλο με τον οποίο εργάστηκαν τα μέλη της Επιτροπής, ώστε στο διάστημα της διετούς θητείας τους (η οποία και λήγει τον Ιούνιο του 2020) να κρίνουν και να γνωμοδοτήσουν για τα Βραβεία τριών ετών, προκειμένου να επανέλθει ο θεσμός στην κανονικότητα και να απονέμονται κάθε χρόνο τα Κρατικά Βραβεία που θα αφορούν στη βιβλιοπαραγωγή της αμέσως προηγούμενης χρονιάς.
Στη διαδικασία εφαρμόζεται η νομοθεσία που διέπει τον θεσμό των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων (Ν. 3905/23-12-2010, Άρθρο 40).
Αναλυτικά, ανακοινώνονται:
Ι. Το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων 2019.
II. Τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2019. Πρόκειται για τα Βραβεία: Μυθιστορήματος, Διηγήματος-Νουβέλας, και Ποίησης.
ΙΙ. Τα Κρατικά Βραβεία Δοκιμίου - Μαρτυρίας 2019. Πρόκειται για τα Βραβεία: Δοκιμίου-Κριτικής  και  Μαρτυρίας-Βιογραφίας-Χρονικού-Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας. ΙΙΙ. Το Ειδικό Βραβείο 2019 (σε βιβλίο που προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα).
IV. Ανακοινώνεται επίσης η απονομή τιμητικής διάκρισης σε περιοδικά.  
Ως προς το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2019, η Επιτροπή αποφάσισε να μην απονεμηθεί, καθώς έκρινε ότι το ανώτατο όριο ηλικίας των 35 ετών που επιβάλλει ο ισχύων νόμος για τη βράβευση πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων περιορίζει δραστικά τις επιλογές της στην κατηγορία αυτή.
Παράλληλα, όπως επιτάσσει η νομοθεσία που διέπει τον θεσμό των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας (Ν. 3905/2010), δίδεται στη δημοσιότητα το Σκεπτικό βράβευσης της αρμόδιας Επιτροπής για κάθε κατηγορία.
Ειδικότερα, τα βραβεία έχουν ως ακολούθως:
ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ 2019 (για τις εκδόσεις 2018)
Α. Το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το έτος 2019 απονέμεται στη Μάρω Δούκα για τη συνολική της προσφορά στα Γράμματα.
Β. Το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Γιώργο Παπαδάκη για το έργο του Ο ταχυδρόμοςεκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας.
Γ. Το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος - Νουβέλας 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία εξ ημισείας στον Δημήτρη Κανελλόπουλο για το έργο του Ο θάνατος του αστρίτη και άλλες ιστορίεςεκδόσεις Κίχλη, και στη Δήμητρα Κολλιάκου για το έργο της Αλφαβητάρι εντόμωνεκδόσεις Πατάκη.
Δ. Το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Χάρη Βλαβιανό για το έργο του Αυτοπροσωπογραφία του λευκού, εκδόσεις Πατάκη.
Ε. Το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου - Κριτικής 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Βαγγέλη Χατζηβασιλείου για το έργο του Η κίνηση του εκκρεμούς. Άτομο και κοινωνία στη νεότερη ελληνική πεζογραφία:1974-2017εκδόσεις Πόλις.
ΣΤ. Το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας - Bιογραφίας - Χρονικού - Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία στους Μαρία Καραγιάννη και Μ.Ζ. Κοπιδάκη για το έργο τους Ελευθέριος Βενιζέλος και Μαρία Ελευθερίου: Η αλληλογραφία (1889-1890), εκδόσεις Καστανιώτη.
Ζ. Το Ειδικό Βραβείο 2019 για βιβλίο εκδόσεως 2018 που προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Νίκο Χρυσό για το έργο του Καινούργια μέρα, εκδόσεις Καστανιώτη.
Η. Ως προς το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2019 για τις εκδόσεις 2018, η Επιτροπή αποφάσισε κατά πλειοψηφία να μην απονεμηθεί.
Θ. Η Επιτροπή αποφάσισε ομοφώνως την απονομή τιμητικής διάκρισης στα περιοδικά Νησίδες και Συριανά Γράμματα

  Υπενθυμίζεται ότι η σύνθεση της αρμόδιας εννεαμελούς Επιτροπής (ΦΕΚ ορισμού: αρ. 365/ΥΟΔΔ/26.06. 2018 & αρ.899/ΥΟΔΔ/30.10.2019) έχει ως εξής: 

   Επιτροπή για τα ετήσια Βραβεία Λογοτεχνίας και το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα, το Ειδικό Θεματικό Βραβείο και τα Βραβεία Δοκιμίου - Μαρτυρίας

  1. Μαρία-Ελισάβετ (Μαριλίζα) Μητσού, Καθηγήτρια του Ινστιτούτου Βυζαντινών Σπουδών, Βυζαντινής Ιστορίας της Τέχνης και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μονάχου, Μέλος ΔΕΠ, Πρόεδρος
  2. Μαρία (Μαίρη) Λεοντσίνη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Μέλος ΔΕΠ, Αντιπρόεδρος
  3. Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος, Καθηγητής Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Μέλος ΔΕΠ
  4. Κλαίρη Μιτσοτάκη, Συγγραφέας
  5. Καλλιόπη (Κάλλια) Παπαδάκη, Συγγραφέας
  6. Παυλίνα Παμπούδη, Συγγραφέας
  7. Έλενα Χουζούρη, Κριτικός
  8. Άννα Αφεντουλίδου, Κριτικός
  9. Κώστας Καραβίδας, Κριτικός

24.5.20

«Δεν ήταν απλώς ονόματα σε μία λίστα. Ήταν εμείς»



πηγή: ethnos.gr

«Δεν ήταν απλώς ονόματα σε μία λίστα. Ήταν εμείς». Με αυτό τον τίτλο και με ένα άκρως συγκλονιστικό πρωτοσέλιδο κυκλοφορεί η κυριακάτικη έκδοση των New York Times. Δεν επιλέγουν καμία φωτογραφία που μπορεί να σοκάρει ούτε γεμίζουν την πρώτη σελίδα με βαρύγδουπες εκφράσεις, κλισέ, πολλές φορές, στη δημοσιογραφική γλώσσα. 

Κάνουν όμως το αυτονόητο για όλους εμάς, που καθημερινά ακούμε για νεκρούς αλλά δεν βλέπουμε τους ανθρώπους· ακούμε μόνο νούμερα αυτών που χάνουν τη ζωή τους σαν να μην πρόκειται για ανθρώπινες απώλειες, ανθρώπινες ψυχές που δεν κατάφεραν να νικήσουν τον κορονοϊό αλλά για νούμερα σε μία μακρά λίστα που αφήνει στο πέρασμά της η φονική πανδημία του κορονοϊού. 

Οι αρχισυντάκτες της αμερικανικής εφημερίδας αυτή τη φορά έχουν κάνει κάτι συγκλονιστικό: Εχουν γεμίσει την πρώτη σελίδα με τα ονόματα 1.000 ανθρώπων που έπεσαν θύματα του φονικού ιού στις ΗΠΑ. Και δίπλα στα ονόματά τους, η ηλικία τους και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό από μια σημαντική στιγμή στη ζωή τους, για να μάθει κάθε αναγνώστης, κάθε άνθρωπος που θα δει αυτό το πρωτοσέλιδο ότι αυτά τα θύματα του κορονοϊού όπως και χιλιάδες άλλα παγκοσμίως δεν ήταν απλά ονόματα σε μια λίστα ούτε απλώς νούμερα στην καθημερινή ενημέρωση των εκάστοτε υπευθύνων που έχουν διοριστεί από τις κυβερνήσεις των χωρών. Ηταν άνθρωποι. Ηταν ανθρώπινες ζωές, που το νήμα τους κόπηκε άδοξα και ίσως και πρόωρα λόγω της φονικής πανδημίας. «Οι θάνατοι πλησιάζουν τις 100.000 στις ΗΠΑ, η απώλεια ανυπολόγιστη». 

Μένει μόνο αυτό το πρωτοσέλιδο να γίνει μάθημα στην καθημερινότητά μας ότι οι ανθρώπινες απώλειες δεν είναι απλά νούμερα. 

Κρατικά βραβεία λογοτεχνίας



της Μικέλας Χαρτουλάρη

[πηγή: Facebook]

Πώς μπορούν να αναβαθμιστούν και να καταξιωθούν στη συλλογική συνείδηση τα κρατικά βραβεία λογοτεχνίας; Πού χωλαίνουν; Ποια παρεξήγηση τα κυνηγά; Και ποιες αμαρτίες;


Θα ξεκινήσω ανάποδα. Τι σημαίνει πρακτικά ένα λογοτεχνικό βραβείο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, πέρα από ένα χρηματικό έπαθλο που διαρκώς συρρικνώνεται;
     Χρηματοδοτείται η μετάφραση του βραβευμένου τίτλου σε άλλες γλώσσες; Όχι. 
     Αγοράζει η πολιτεία τους βραβευμένους τίτλους για να τους δωρίσει στα σχολεία, στις δημόσιες και δημοτικές Βιβλιοθήκες ή και στις έδρες Νεοελληνικών Σπουδών στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, προκειμένου να είναι προσιτοί σε κάθε ενδιαφερόμενο; Όχι.    
     Αναλαμβάνει το Υπουργείο Πολιτισμού (ή κάποιος άλλος από τους καταξιωμένους φορείς ή τα περιοδικά που απονέμουν διακρίσεις σε βιβλία: Ακαδημία Αθηνών, Εταιρεία Συγγραφέων, Ηλεκτρονικός anagnostis - πρώην «Διαβάζω», Athens Prize-περιοδικό (δε)κατα κ.ά.) την οργανωμένη, συστηματική, και εκτεταμένη προβολή των βραβευμένων τίτλων ή έστω τη χρηματοδότηση μια σχετικής διαφημιστικής δαπάνης; Όχι. 
     Ό,τι κάνει ο εκάστοτε εκδοτικός οίκος ανάλογα με την οικονομική του δυνατότητα και την εγρήγορσή του, και ό,τι κάνει το εκάστοτε ρεπορτάζ βιβλίου. 
     Μήπως αναλαμβάνει η πολιτεία να υποστηρίξει τους βραβευμένους συγγραφείς με εκδηλώσεις, συνέδρια, σεμινάρια σε πανεπιστήμια, σχολεία, δημοτικά κέντρα, φεστιβάλ εντός ή εκτός Ελλάδας ή και με υποτροφίες ή και δάνεια; Όχι. 
     Υποχρεώνονται τα βιβλιοπωλεία να προβάλουν τους βραβευμένους τίτλους χωρίς να πάρουν τη συνηθισμένη προμήθεια από τους ενδιαφερόμενους εκδότες; Όχι.      
     Υποχρεώνεται άραγε η Δημόσια Τηλεόραση ή το κρατικό Ραδιόφωνο να προβάλει σποτάκια με τα βραβευμένα λογοτεχνικά αστέρια της κάθε χρονιάς; Όχι.
     Υπάρχει ανεξάρτητος κρατικός φορέας βιβλίου ―όπως το ΕΚΕΒΙ από το 1994 ώς το 2013―, προκειμένου να οργανώσει σε βάθος και να παρακολουθήσει μία συγκροτημένη πολιτική βιβλίου, όχι μονάχα για τα Βραβεία αλλά και για την ανάγνωση, για τα επαγγέλματα και τις επιχειρήσεις του βιβλίου, για τις μεταφράσεις και τη διεθνή προβολή του, για τις έρευνες, για τα ζητήματα της ψηφιοποίησης, κοκ; Όχι.


Άρα; Όταν δεν υποστηρίζεται μέσα από την πολιτισμική πολιτική ούτε καν ο θεσμός των κρατικών βραβείων, ούτε καν οι τίτλοι που αναδεικνύονται μέσα απ’ αυτόν, ούτε καν η «βιτρίνα» ―ή έστω μία «βιτρίνα»― της ετήσιας βιβλιοπαραγωγής, όταν ακόμα και η δημόσια εκπαίδευση προσπερνά τους βραβευμένους τίτλους, πώς θα καταξιωθούν γενικότερα οι πιο απαιτητικοί συγγραφείς και πώς θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον ενός ευρύτερου κοινού; 
     Πώς θα αποκτήσει το Βιβλίο και όλοι οι κόσμοι που κουβαλάει μέσα του, οι ιδέες και οι ανησυχίες, το απαραίτητο αντίκρισμα στη συνείδηση της κοινωνίας και στην αγορά, αντίκρισμα απαραίτητο για να ενισχυθεί οικονομικά, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ολόκληρη η αλυσίδα του βιβλίου;
     Και το κυριότερο: Αν τα βιβλία ―και όχι μονάχα τα λογοτεχνικά αλλά και τα έργα των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών― δεν διαρρήξουν τα τείχη των διανοητικών ελίτ, αν δεν διευρυνθεί το αναγνωστικό ενδιαφέρον, πώς θα αναγνωριστεί η αξιόλογη ελληνική βιβλιοπαραγωγή; 
     Και πώς θα μπορούσαμε ποτέ να φτάσουμε σ’ αυτή την αναγνώριση, όταν έχει παρακμάσει και η ίδια η δημόσια συζήτηση για τα βιβλία;


Το πρόβλημα λοιπόν που ανοίγει η δημόσια (μη) πολιτική των κρατικών βραβείων είναι πολύ μεγαλύτερο από μία ή δυο ή τρεις "αδικίες" στις βραβεύσεις. 
     Αλλά να τις δούμε κι αυτές σε ένα τοπίο ―το τοπίο της Τέχνης― όπου δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια.


Μίλτος Σαχτούρης (αριστερά), Δ. Ν. Μαρωνίτης

     Βρίσκω πολύ διδακτικό το εύγλωττο παράδειγμα μιας ατυχούς βράβευσης που εξέθεσε δύο άξια ονόματα και εξευτέλισε δύο ευαίσθητες προσωπικότητες. Ήταν η στημένη κονταρομαχία του 2003 μεταξύ του 84χρονου τότε Μίλτου Σαχτούρη και του 74χρονου Δημήτρη Μαρωνίτη, για το «Μεγάλο Βραβείο» που τιμά μία προσωπικότητα για το σύνολο του έργου της. Εδώ νίκησε ο ποιητής τον φιλόλογο (που τόσα είχε γράψει γι’ αυτόν), αλλά πώς….
     Η κριτική επιτροπή εισήγαγε ως δίλημμα ένα ψευδοδίλημμα, βάζοντας στη ζυγαριά δύο ανόμοια έργα. Μια υπεύθυνη κριτική επιτροπή θα έπρεπε να είχε αποφασίσει, προτού φτάσει στο … παρά δύο, ποια φιλοσοφία βράβευσης προκρίνει. Διότι ακαδημαϊκό έργο και λογοτεχνικό έργο κρίνονται με διαφορετικά κριτήρια. Εδώ όμως έγινε κάτι ακόμα χειρότερο: Ένα μέλος της επιτροπής, ένας πανεπιστημιακός που είχε προηγούμενα με τον φιλόλογο, έβαλε βέτο. Και, αντί να εξαιρεθεί από τη διαδικασία, αφέθηκε να υπονομεύσει τον θεσμό. Έριξε στο τραπέζι ένα δεύτερο όνομα, που ξύπνησε το ενοχικό σύνδρομο κάποιων κριτών. Διότι για να προσπεράσεις τον «τελευταίο της γενιάς των μεγάλων ποιητών», για να βρεις κάποιον εναλλακτικό τρόπο να τον τιμήσεις, χωρίς να αποδυναμώσεις έναν θεσμό όπως το Μεγάλο Βραβείο, ήθελε χρόνο και κότσια, που σπάνια τα διαθέτουν οι κρατικές επιτροπές. Ο Μίλτος Σαχτούρης, ο υπέροχος «τρελός λαγός», είχε στις αποσκευές του δύο κρατικά βραβεία (1962, 1987) και ένα παράσημο από τα χέρια του Κωστή Στεφανόπουλου (1995). Άξιζε το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο για το σύνολο του έργου του; Φυσικά και το άξιζε. Όμως,  θα έπρεπε να το είχε πάρει πολύ νωρίτερα. Όταν ήταν ενεργός. Έστω μέχρι το 1998, που κυκλοφόρησε τη συλλογή Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια.
     Η βράβευση του Σαχτούρη, όταν έγινε, δεν ήταν μία τολμηρή και ουσιαστική πρόταση για ένα πρότυπο δημιουργικού οίστρου. Ήταν ένα τιμητικό δίπλωμα αποστρατείας. Γι’ αυτό ήταν άδικη και για εκείνον και για τον Μαρωνίτη, προσωπικότητα με ευρύτερη κοινωνικοπολιτική παρουσία και πολυσχιδές έργο αναφοράς. Κι αν η κριτική επιτροπή «την έβγαλε καθαρή», το κύρος του θεσμού είχε πληγεί…

     Η τωρινή κριτική επιτροπή, που αναμένεται να δώσει τα βραβεία για την βιβλιοπαραγωγή του 2018 και απένειμε τα βραβεία για τα βιβλία του 2016 και 2017, δεν έκανε τέτοιες γκάφες, παρότι είναι ετερόκλητη. Κατάφερε να έχει αναλαμπές τόλμης, να κρατήσει επίπεδο και ισορροπίες. 
     Από εκεί και πέρα, θα έπρεπε να ξεκινήσει μία ουσιαστική συζήτηση για το νόημα και τους στόχους των κρατικών βραβείων, τα οποία (όπως είχε προτείνει η ομάδα εργασίας που συγκροτήθηκε επί υπουργίας Αριστείδη Μπαλτά) θα ήταν σωστότερο να διευρυνθούν και να μετονομαστούν σε Κρατικά Βραβεία Βιβλίου.
     Πάντως, πέρασαν πια οι εποχές που τα κρατικά βραβεία στόχευαν στο να συγκροτήσουν έναν Κανόνα, πέρασε και η εποχή των Κανόνων (ευτυχώς). Θα έπρεπε επίσης να περάσουν και οι εποχές της "επετηρίδας" που για χρόνια μάστιζε τους δημόσιους υπαλλήλους του πολιτισμού στην Ελλάδα, και έχει ακόμα γερές ρίζες. Αλλά και η "γραμμή" της (επι)βράβευσης, δηλαδή της απονομής βραβείων σε τίτλους που έχουν ήδη εξασφαλίσει την γενική επιδοκιμασία της κριτικής [: των κριτικών] αμφισβητείται κι αυτή, τουλάχιστον στα μεγάλα διεθνή βραβεία, ως διεκπεραιωτική. Εκεί, στο Booker, στο National Book Award, στο Pulitzer, στο Man Booker International, πιο πρόσφατα και στο Goncourt, το ζητούμενο είναι η πρόταση, οι νέοι ορίζοντες, το τολμηρό έργο που συνδυάζει τις αρετές της αφήγησης με την εμπλοκή στις ανησυχίες του καιρού μας και την αναγνωστική απόλαυση. 
     Δύσκολη εξίσωση, ωραίο στοίχημα.

Μικέλα Χαρτουλάρη: Απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών και του Γαλλικού Ινστιτούτου Τύπου (το οποίο υπαγόταν στο Πανεπιστήμιο Paris II του Παρισιού). Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο πολιτικό περιοδικό Αντί και κατόπιν, επί 29 χρόνια στα Νέα, αρχικώς ως ρεπόρτερ στον τομέα του πολιτισμού (γράμματα, κινηματογράφος, αρχαιολογία, Υπουργείο Πολιτισμού) και κατόπιν για 6 χρόνια ως υπεύθυνη των σελίδων πολιτισμού. Δημιούργησε και εμψύχωσε επί 12 χρόνια, μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2012, το «Βιβλιοδρόμιο» των Νέων, ενώ παράλληλα κρατούσε μια στήλη γνώμης για τη λογοτεχνική ζωή και τους νέους τίτλους σε ελληνικές ή ξένες εκδόσεις, και δημοσίευε συνεντεύξεις με προσωπικότητες από τον χώρο του πνεύματος. Στα χρόνια 2006-2013 συνεργάστηκε με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη στην τηλεοπτική σειρά της ΕΤ1 «Οι κεραίες της εποχής μας», με αντικείμενο συνεντεύξεις με διεθνώς διακεκριμένους συγγραφείς. Μετά τον πρόωρο θάνατο του Χρυσοστομίδη, το 2015, επιμελήθηκε τον συλλογικό τόμο στη μνήμη του από τις εκδόσεις Άγρα, Ίκαρος και Καστανιώτης (Αντίδωρο για τον Ανταίο Χρυσοστομίδη, 2016).

23.5.20

Στέλιος Κατριλιώτης: Επιθετικοί εφιάλτες



















Ανατέλλεις αιφνιδιαστικά
Δάκρυα στεγνώνουν μιά απολεσθείσα αθωότητα.
Ξαφνικά χάνεις δάκτυλα,
τους δείκτες αρχικά
αποκομμένοι πια διατάζουν εσένα ή σχεδιάζουν για σένα.

Θυμήσου πως ποτέ δεν ξυπνάς μόνος
αιφνίδια το αντιλαμβάνεσαι
Παράγοντας εφεύρεσης ο ερχομός του Κυνισμού.
ομόκεντροι κύκλοι η ζωή,
στη μέση δακτύλιου ένα εύηχο επίθετο,
κοινό των πάντων.

Μαθημένος χρόνια να τους διαχωρίζεις.
Όμως μάταια περιμένεις πρόσκληση συμμετοχής 
μήπως και πρωταγωνιστήσεις σε τούτα τα μυστήρια.
Είθισται η ψύχωση να προσβάλλει πρωτίστως την αιώρηση.


[ Ο Στέλιος Κατριλιώτης είναι 16 ετών. Γεννήθηκε και κατοικεί στη Νέα Κίο Αργολίδος. ]