26.2.15

Εντευκτήριο τεύχος 106: Αφιέρωμα στον Χ. Λιοντάκη,ανέκδοτο ποίημα του Τ. Ουίλλιαμς και άλλη πλούσια ύλη, cd με τον Γ. Ιωάννου

ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ

«Σελίδες για τον Χριστόφο Λιοντάκη», ελληνική και ξένη ποίηση και πεζογραφία, δοκίμια, άρθρα, κριτικές και παρουσιάσεις βιβλίων, φωτογραφικό ένθετο  και συνοδευτικό cd με τον Γιώργο Ιωάννου να διαβάζει πεζογραφήματά του

Τχ. 106, 176 σελ., τιμή 10,00 ευρώ


«Ξυπνάς και πέφτεις παντού και πουθενά./ Αναπνοές μετά τις άπνοιες στον ύπνο./ Ύστερα στον καθρέφτη: Ἀρνίον ἑστηκὸς ὡς ἐσφαγμένον./ Ένας αναίτιος πυρετός, που μυστικά επιμένει./ Σκύβεις πάνω από το γιασεμί, τον δυόσμο, τη φασκομηλιά/ και τη λουίζα: το άρωμά τους προσπαθεί/ να εξημερώσει το θηρίο της θλίψης./ Αποφασίζεις έξοδο: μια αδιόρατη σκόνη μπλοκάρει/ την τρυφερότητα από τις νεραντζιές. […]». Με αυτούς τους στίχους από το αδημοσίευτο ώς τώρα ποίημα του Χριστόφορου Λιοντάκη «Μια μέρα σαν τις άλλες» ανοίγουν οι σελίδες που αφιερώνει στον ποιητή το περιοδικό Εντευκτήριο, στο τεύχος του που μόλις κυκλοφόρησε (αριθ. 106).
Στο σύνολο του ποιητικού έργου του Χ.Λ., «ο αναγνώστης παρακολουθεί την αφήγηση μιας εσωτερικής περιπέτειας. Μια ιστορία τεθλασμένη και σπειροειδή, που αναφέρεται στα πάθη του σώματος και της ψυχής, κυριευμένης από την επιθυμία της ομορφιάς. Μιας όμορφιάς που άλλοτε αναδύεται λαμπερή στο ελληνικό τοπίο και άλλοτε κρύβεται μέσα σε σκοτεινούς μύθους και άνθη του κακού» γράφει η Χριστίνα Ντουνιά («Τα δικαιώματα του ‘θυμού’ και η ποίηση του Χ.Λ.»).
Ενώ η Μαριλίζα Μητσού («Πρόσωπα και προσωπεία του μύθου στην ποίηση του Χ.Λ.») παρατηρεί:  « Ο εφηβικός κήπος, περιβόλι ή ροδώνας, τα οπωροφόρα και οι μετωνυμίες τους, φύλλα νεραντζιάς, αμύγδαλα λευκά και ρόδι, φλούδες πορτοκαλιού, ο εσπερινός ελαιώνας και το αμφίσημο ορεινό μονοπάτι της Κρήτης [...]· αντιστικτικά, το αττικό τοπίο στο φως του δειλινού στον Υμηττό ή Απρίλιο μήνα στο Σούνιο άνθη και βοτάνια [...], εικόνες θαλερές και μυρωμένες στιγμές, μοιάζει να διαμορφώνουν μια τρυφερή επιφάνεια πάνω στην οποία ακουμπάει η ποιητική γλώσσα του Λιοντάκη, για να ξετυλίξει τη διήγησή της».
Από τη μεριά του, ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου («Ένας διά βίου λυρισμός») σχολιάζει: « Η σύγκρουση του ποιητικού εγώ με την ενδιάθετη λυρική ροπή του είναι η γραμμή την οποία θα χαράξει από τη δεκαετία του 1970 για την ποίησή του ο Λιοντάκης, εξιστορώντας ένα διηνεκές τραύμα: το πώς η λατρεία για την ομορφιά της φύσης [...], αλλά και η σωματική αίσθηση του κόσμου [...], θα προσκρούσουν κάποια στιγμή, με έναν σχεδόν μοιραίο τρόπο, στις συνθήκες αφόρητης υπαρξιακής στέρησης τις οποίες επιβάλλει η πραγματικότητα, για να προκαλέσουν μια κατάσταση μόνιμης εκκρεμότητας και αιώρησης».
Όπως επισημαίνει ο Διονύσης Χαλκωματάς («Σμιλεύοντας τον λόγο»), « Στην ποίηση του Χριστόφορου Λιοντάκη το εγώ ως ποιητικό υποκείμενο στοχάζεται πάνω σε τέσσερις φιλοσοφικούς άξονες: τον χρόνο, τον έρωτα, την ομορφιά και τους όρους ύπαρξης στη μεταμοντέρνα εποχή. Αυτοί οι τέσσερις άξονες αφορμώνται από τη σταθερά μελαγχολική διάθεση του ποιητή ―ο Λιοντάκης είναι ένα είδος Άμλετ της σύγχρονης ελληνικής ποίησης― και συγκλίνουν σε ένα κοινό σημείο: το πρόβλημα της φθοράς. Η συνειδητοποίηση της φθοράς, ή αλλιώς η αίσθηση του χρόνου, είναι το κεντρικό θέμα στην ώριμη ποίηση του Λ.».
Τέλος, ο Ζαχαρίας Κατσακός («Για την ποίηση και την ποιητική του Χ.Λ.») εκτιμά πως « Η ποίηση του Χ.Λ. χαρακτηρίζεται από ποικιλία λυρικού αισθήματος. Εκφράζει κυρίως ένα κράμα βιωμένων παραστάσεων, οντολογικής αναζήτησης και ερωτισμού. Από την άλλη πλευρά, η φύση ως εμπειρία και εστία ζωτικών αναμνήσεων, αλλά και οι ποικίλες, υπόγειες και αισθητές όψεις του αστικού χώρου, οι οποίες ενίοτε οδηγούν σε μια μετατοπισμένη πραγματικότητα, συμπληρώνουν μια ρεαλιστική σκηνογραφία που αποτελεί το υπόστρωμα πάνω στο οποίο αναπτύσσεται και καλλιεργείται η ποιητική συνείδηση του Λ.».
Γράφοντας για τον μεταφραστή Λιοντάκη, η Τιτίκα Δημητρούλια («Διαδρομές στην ξένη γλώσσα») επισημαίνει: « ο ρυθμός είναι και το σημαντικότερο ίσως στοιχείο σε όλες τις μεταφράσεις του Λιοντάκη, η αναπαραγωγή της μουσικότητας του ποιήματος, που δεν αφορά τη μίμηση της μορφής αλλά το παρακολούθημα της ροής της λέξης, των ήχων, της μουσικής στην άλλη γλώσσα, ως βαθύτερης ουσίας του έργου. Ο ίδιος αυτός ρυθμός χαρακτηρίζει και το πρωτότυπο έργο του, υπογραμμίζοντας και πάλι τη συνέχεια ανάμεσα στη γραφή και τη μεταγραφή, από κοινού με τη γλώσσα: την πολύτροπη δημοτική που αρδεύεται από όλες τις πηγές της ελληνικής αλλά αρνείται να υποχωρήσει στον εντυπωσιασμό μιας άσκοπης λογιοσύνης». 
Το αφιέρωμα ολοκληρώνουν: μια σύντομη εργοβιογραφική παρουσίαση του Λιοντάκη (επιμέλεια: Ζαχαρίας Κατσακός) και κριτικές βιβλίων του από τους Τάσο Λειβαδίτη (1979), Γιάννη Τσαρούχη (1989, το τελευταίο κείμενο που έγραψε πριν από τον θάνατό του) και του Δ. Ν. Μαρωνίτη (2010).

ΠΟΙΗΣΗ-ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ  
«Μας μάθαν δευτεροβάθμιες/ εξισώσεις, τεκτονικές πλάκες, γαλλικά,/ μάχη του Βατερλό, βραχύχρονες και/ μαχρόχρονες συλλαβές, νόμους του / Νεύτωνα, γεωμετρία […],// μα δεν μας μάθαν ποτέ τους τη σιωπή/ κι η γενιά μας, καταδικασμένη,/ όλο φορτώνει λέξεις το κενό μήπως έτσι μικρύνει.»: Ποίηση της Κλεοπάτρας Ολυμπίου (17 ετών, μαθήτριας από τη Λευκωσία), που εμφανίζεται στα γράμματα για πρώτη φορά, δημοσιεύεται πρωτοσέλιδη στο νέο τεύχος του «Εντευκτηρίου», συνεχίζοντας την πρακτική που ακολουθείται στα τελευταία τεύχη, να προτάσσεται ποίηση ανέκδοτων ή ακόμα και πρωτοεμφανιζόμενων δημιουργών.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα ποίημα του Τεννεσσή Ουίλλιαμς, υπό τον γαλλικό τίτλο «Quelques Verbes Français», που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας και εδώ μεταφράζεται από τον Αχιλλέα Κυριακίδη και αποδίδεται “πειραγμένο” από τη Γλυκερία Μπασδέκη.
Δημοσιεύονται ακόμη ποιήματα των Λευτέρη Ξανθόπουλου, Γιάννη Υφαντή, Γιάννη Κοτσιφού, Αγγελικής Σιδηρά, Μαρίας Λάτσαρη και του Ρουμάνου Νικήτα Στανέσκου (1933-1983), σε μετάφραση από το πρωτότυπο του Σταύρου Δεληγιώργη.
Διηγήματα και μικρά πεζά δημοσιεύουν οι: Φίλιππος Δρακονταειδής, Γιάννα Μπούκοβα, Νικόλας Σεβαστάκης, Μαρία Κουγιουμτζή, Βάνα Χαραλαμπίδου, ενώ μεταφράζουν ο Γιάννης Θεοδοσίου διήγημα του Αμερικανού Τζάστιν Τόρρες και η Ευτυχία Παναγιώτου της Τουρκοκύπριας Αϊντίν Μεχμέτ Αλί.

Στο ίδιο τεύχος, ο Παντελής Μπουκάλας γράφει για τη φιλολογία ως προϋπόθεση της μετάφρασης, τον κριτική λόγο και την αυτοκριτική μεταφραστηκή συνείδηση του Δ. Ν. Μαρωνίτη· ο Γιώργος Μαρκόπουλος για την ποίηση και την ποιητική της Κικής Δημουλά, με αφορμή την τελευταία της ποιητική συλλογή Δημόσιος καιρός· ο Αριστοτέλης Σαΐνης για τη νεανική αλληλογραφία Βασίλη Βασιλικού - Μένη Κουμανταρέα.

Την ενότητα της λογοτεχνίας στο τεύχος αυτό κοσμούν φωτογραφίες που επέλεξε ο Βάσος Γεώργας.

ΑΠΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ  Γράφουν: η Τίνα Μανδηλαρά για τον Μένη Κουμανταρέα, ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής για τον Τάκη Μενδράκο, ο Χρήστος Αλαβέρας για τον Κώστα Λαχά.

ΚΑΠΝΙΣΤΗΡΙΟ   Η Ζωή Βερβεροπούλου κρίνει τις παραστάσεις των έργων La Poupée του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, και Μένγκελε του Θανάση Τριαρίδη.Η Έλσα Κορνέτη γράφει για το Thess Poetry Slam?, που ήδη έχει στο ενεργητικό του τρεις διοργανώσεις στη Θεσσαλονίκη και τώρα ετοιμάζει την τέταρτη.

ΚΡΙΤΙΚΗ – ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ - ZΩΓΡΑΦΙΚΗ Τις κριτικές και βιβλιοπαρουσιάσεις του τεύχους γράφουν οι: Βαγγέλης Χατζηβασιλείου (για το βιβλίο της Μαρίας Μήτσορα, Από τη μέση και κάτω)· Μαρία Στασινοπούλου (Χρήστου Οικονόμου, Το καλό θα ’ρθει από τη θάλασσα και [συλλογικό] Η ωραία ζωή της Κλάρα Σιάτο)· Τιτίκα Δημητρούλια (Γιώργου Σκαμπαρδώνη, Νοέμβριος)· Θωμάς Κοροβίνης  (Μάκη Τσίτα, Μάρτυς μου ο Θεός)· Γιώργος Μπλάνας (Σταύρου Ζαφειρίου, Δύσκολο)· Ζαφείρης Νικήτας (Σωτήρη Παστάκα, Τόποι τόπι)· Παναγιώτης Βούζης (Κώστα Καναβούρη, Έσπασε)· Τέλλος Φίλης (Γιώργου Χατζελένη, Βαλκανεύοντας)· Βάνα Χαραλαμπίδου (Kurban Said, Το κορίτσι από τον Βόσπορο)· Ιφιγένεια Βαμβακίδου (Ειρήνης Βακαλοπούλου, Ανηλικίωση)· Τάνια Βοσνιάδου (Άρι Γεωργίου, Jackie-ing), ενώ ο Γιώργος Κορδομενίδης στη στήλη «Βιβλία στο κομοδίνο» σχολιάζει πρόσφατες εκδόσεις.




Η Camera Obscura, το ειδικό τετράχρωμο ένθετο 16 σελίδων για την καλλιτεχνική φωτογραφία, παρουσιάζει έργα του Γιώργου Δεπόλλα, υπό τον γενικό τίτλο «Τhe Artist and his Masterpiece», για τα οποία γράφoυν ο ίδιος και ο Ηρακλής Παπαϊωάννου· ο τελευταίος σχολιάζει, μεταξύ άλλων: «[…] Στα έργα της νέας του σειράς, με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο The Artist and his Masterpiece (2010-2014), ο Δεπόλλας φωτογραφίζεται δίπλα σε μπάζα, αυθαίρετα κτίσματα, μεγάλα αντικείμενα που έχουν αποτεθεί στη μέση του πουθενά και, με όχημα την αληθοφάνεια της φωτογραφίας, στήνει ψευδή ντοκουμέντα, ποζάροντας σοβαρός δίπλα στα υποτιθέμενα έργα του. Οι ανώνυμες πράξεις, η τραγική ακηδία στη διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χώρου, μετατρέπονται εδώ σε ψευδεπίγραφα έργα. [...]».



ΤΟ CD «Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΤΟΥ»   Στη συμπλήρωση 30 ετών από τον πρόωρο θάνατο του συγγραφέα (20.11.1927 – 16.2.1985), το Εντευκτήριο προχώρησε, με χορηγία των Εκδόσεων Κριτική, στην παραγωγή ενός cd στο οποίο ο αλησμόνητος συγγραφέας διαβάζει ο ίδιος πεζά του από τα βιβλία του Σαρκοφάγος, Η μόνη κληρονομιά, Καταπακτή, Η πρωτεύουσα των προσφύγων και Επιτάφιος θρήνος. Οι ηχογραφήσεις προέρχονται από τα αρχεία της οικογένειας Μιχάλη Μηλαράκη και Δήμητρας Ιωάννου-Μηλαράκη, του συλλέκτη Γιώργου Ζεβελάκη και του ραδιοφωνικού παραγωγού Γιώργου Ευσταθίου.


25.2.15

Σεμινάρια δημιουργικής γραφής και διόρθωσης-επιμέλειας κειμένων από το Εντευκτήριο


Από την ενημερωτική συνάντηση για το σεμινάριο διόρθωσης και επιμέλειας κειμένων
του καταργημένου πλέον Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (2011)

Το περιοδικό Εντευκτήριο, ανταποκρινόμενο σε προτάσεις ενδιαφερομένων, διοργανώνει, κατά την περίοδο Απριλίου-Ιουνίου, δύο κύκλους μαθημάτων, με αντικείμενο:

α) Δημιουργική γραφή (πεζογραφία), με εισηγητή τον συγγραφέα και σεναριογράφο Γιάννη Σκαραγκά και

β) Διόρθωση και επιμέλεια κειμένων, με εισηγητή τον διευθυντή του Εντευκτηρίου Γιώργο Κορδομενίδη.

Πληροφορίες - δηλώσεις συμμετοχής: 6977 227505 (ώρες 12:00 - 14:00 και 19:30 - 20:30)


Δημιουργική γραφή
Εισηγητής: Γιάννης Σκαραγκάς

Ο εκπαιδευτικός κύκλος έχει ως βάση του τη μυθοπλασία, και εστιάζει σε θέματα α) δομής και ανάπτυξης μιας ιστορίας, β) δραματουργικής επεξεργασίας και σύνθεσης των χαρακτήρων, και γ) αφήγησης και ύφους. Απευθύνεται τόσο σε αυτούς που θέλουν να δουλέψουν στο πλαίσιο ενός εργαστηρίου, όσο και σε εκείνους που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τη θεωρητική προσέγγιση της μυθοπλασίας μέσα από τους εσωτερικούς της νόμους και τα χαρακτηριστικά της. Ο χαρακτήρας των μαθημάτων συνδυάζει το θεωρητικό με το τεχνικό κομμάτι, εστιάζοντας κυρίως στο δεύτερο, με βάση το υλικό που ενδιαφέρει τον κάθε συμμετέχοντα.

Ενδεικτικά αντικείμενα του σεμιναρίου:
Μύθος και μεταφορική γλώσσα
Ο ανήθικος κόσμος και η σύγκρουση
Η έννοια της κρίσης ως έναρξη της προσωπικής ιστορίας
Ιδέα: η «έκταση» της ιδέας και η ενίσχυσή της
Η ιστορία και η ανάπτυξή της
Υπόθεση και ζητήματα δομής
Δραματική συνθήκη και άξονες
Χαρακτηροποίηση
Η δημιουργία και ο προσδιορισμός του ήρωα και του κόσμου του (Θέματα ταυτότητας, ηθικής και ταύτισης)
Η προσδοκία μας από τον ήρωα
Χαρακτήρες (ιεραρχία, στερεότυπα, συμπληρωματικοί ήρωες κτλ.)
Σχέσεις, συγκρούσεις, άξονες επικοινωνίας
Το δραματουργικό κομμάτι και η πορεία των χαρακτήρων
Δραματοποίηση και ενσάρκωση
Εσωτερική και εξωτερική δράση
Η απραξία ως σύμβαση και ως αφορμή για δράση
Η έννοια της αναπαράστασης
Το πραγματολογικό σύμπαν της ιστορίας
Συντονισμός χαρακτήρων και δράσης
Ο ρεαλισμός και η συνέπεια της ιστορίας
Η συναισθηματική απήχηση της ιστορίας
Παράλληλες ιστορίες
Διάλογος (στόχοι, ύφος, κλιμάκωση).

Συγγραφέας, σεναριογράφος, ο Γιάννης Σκαραγκάς σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ.
Έχει διδάξει δημιουργική γραφή και σενάριο στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ. Έχει γράψει τέσσερα μυθιστορήματα (Επιφάνεια, Η πατρίδα της αφής, Το αινιγματικό βλέμμα του αγγέλου, και το πιο πρόσφατο Ο ουρανός που ονειρεύτηκες).
Ως σεναριογράφος έχει εργαστεί για πάνω από μία δεκαετία στον χώρο της τηλεόρασης, έχοντας υπογράψει πέντε σειρές (Mega, Alpha), αλλά και στον κινηματογράφο (Village Roadshow, Argonauts Productions, A&G Films Media Entertainment Ltd).
Γράφει στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά. Τα διηγήματά του δημοσιεύονται κατά καιρούς σε αμερικανικά και ευρωπαϊκά έντυπα όπως: World Literature Today, Tower Journal, Crannog, Midnight Circus, Story Shack κ.ά. Έχει γράψει τρία θεατρικά έργα: Prime Numbers (υποψήφιο για τα New York Innovative Theatre Awards το 2009), Οι περιπέτειες του Μόγλη (Εθνικό Θέατρο, 2013-2014) και Η εποχή του κυνηγιού (που κάνει πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2015 στην Αθήνα).
Είναι υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright και μέλος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων.

Διάρκεια σεμιναρίου: 20 ώρες (μία 2ωρη συνάντηση ανά εβδομάδα).
Κόστος συμμετοχής: 180 ευρώ.


Διόρθωση και επιμέλεια κειμένων
Εισηγητής: Γιώργος Κορδομενίδης

Οι τεχνολογικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών έδωσαν μεν τη δυνατότητα σε κάθε ενδιαφερόμενο να διαθέτει ένα επιτραπέζιο εκδοτικό σύστημα και να είναι σε θέση να εκτυπώνει τα κείμενά του, ωστόσο ταυτόχρονα μεγιστοποίησαν την ανάγκη να υπάρχει, σε κάθε περίπτωση, ένας ειδικός διορθωτής ή/και επιμελητής κειμένων, ο οποίος θα αναλαμβάνει να αποκαταστήσει με αποτελεσματικό τρόπο τα φιλολογικά, τυπογραφικά, υφολογικά και άλλα λάθη, καθώς και ποικίλες αβλεψίες στην πληθώρα των κειμένων που παράγονται.
Η διόρθωση και η επιμέλεια κειμένων αποτελούν εργασίες δύσκολες και σύνθετες, η διεκπεραίωση των οποίων απαιτεί θεωρητική κατάρτιση και ευρεία τεχνογνωσία, λόγω των ποικίλων ειδών κειμένων που καλείται να αντιμετωπίσει ο διορθωτής/επιμελητής. Ωστόσο, συχνά οι εργασίες αυτές ασκούνται από άτομα που δεν διαθέτουν τις απαιτούμενες γνώσεις, πράγμα που συνήθως οδηγεί σε εκδόσεις με πληθώρα λαθών και αβλεψιών.
Το σεμινάριο, με μορφή εργαστηρίου, απευθύνεται σε άτομα που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη διόρθωση ή/και την επιμέλεια κειμένων και διαθέτουν μικρή ή ακόμη και μηδαμινή εμπειρία στο αντικείμενο αυτό.
Σκοπός του είναι να εξοπλίσει τους ενδιαφερομένους με τις αναγκαίες γνώσεις τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο (με πλήθος ασκήσεων και παραδειγμάτων), να αναδείξει τα πιο συνηθισμένα προβλήματα που προκύπτουν στη διαδικασία της διόρθωσης και της επιμέλειας κειμένων, ώστε, μετά την ολοκλήρωσή του, οι συμμετέχοντες να είναι επαρκείς για την αναζήτηση σχετικής εργασίας.
Επίσης, απευθύνεται σε συγγραφείς κάθε είδους, που επιθυμούν να αποκτήσουν την επάρκεια να διορθώνουν και να επιμελούνται οι ίδιοι τα κείμενά τους, προτού τα παραδώσουν για δημοσίευση.

Ενδεικτικά αντικείμενα του σεμιναρίου:
― Δομή ενός βιβλίου
― Διαδικασία παραγωγής ενός εντύπου
― Ορθή χρήση της Γραμματικής, του Συντακτικού και των διαφόρων λεξικών
― Σύμβολα που χρησιμοποιούνται στη διόρθωση κειμένων και δοκιμίων
― Βοηθήματα που χρησιμοποιεί ο διορθωτής/επιμελητής
― Εντοπισμός «τυπικών» προβλημάτων και εξεύρεση λύσεων
― Εξάσκηση στη διόρθωση/επιμέλεια λογοτεχνικών, θεωρητικών δημοσιογραφικών, επιστημονικών (με σημειώσεις, βιβλιογραφία, ευρετήριο κτλ.) και άλλων κειμένων.


Διάρκεια σεμιναρίου: 30 ώρες (μία 3ωρη συνάντηση ανά εβδομάδα).
Κόστος συμμετοχής: 230 ευρώ.



Ο Γιώργος Κορδομενίδης γεννήθηκε το 1955 στη Θεσσαλονίκη. Από το 1974 μέχρι το 2009 εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, όπου από το 1982 έως το 2001 ήταν υπεύθυνος Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων για τη Β. Ελλάδα, ενώ από το 1997 μέχρι και το 2009 διηύθυνε το Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης. Υπήρξε επίσης τακτικός εισηγητής σε σεμινάρια για νέους υπαλλήλους της Τράπεζας, καθώς και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Εμείς, που εξέδιδε (1985-2006) η Εθνική για το προσωπικό της.
Από το 1978, συνεργάτης εφημερίδων και περιοδικών (Ελληνικός Βορράς, Το Τέταρτο, Το Δέντρο, Διαγώνιος, Διαβάζω, Αγγελιοφόρος, Καθημερινή, Θεσσαλονικέων Πόλις κ.ά.).
Το 1996-1997, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Ενενήντα επτά, που εξέδιδε ο Οργανισμός Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης «Θεσσαλονίκη 1997».
Από το 1979, παραγωγός ραδιοφωνικών προγραμμάτων (ΕΡΤ2, Ράδιο Α103, Ράδιο 88μισό του Μύλου, από το 1995 μέχρι το 2009 στον 9,58 fm της ΕΡΤ3).
Από το 1987, εκδότης-διευθυντής και επιμελητής ύλης του τριμηνιαίου περιοδικού Εντευκτήριο (που το 2009 τιμήθηκε με το κρατικό Βραβείο Περιοδικού), των Εκδόσεων Εντευκτηρίου και του πολυχώρου εκδηλώσεων «Underground Εντευκτήριο».
Από το 1985 μέχρι τώρα έχει επιμεληθεί μεγάλο αριθμό βιβλίων, περιοδικών και ποικίλων κειμένων.
Το 1993-1995, εκδότης (editor) του περιοδικού Το Αριστοτέλειο σήμερα, που εξέδιδε η πρυτανεία του ΑΠΘ, για λογαριασμό της οποίας επίσης επιμελήθηκε σειρά εντύπων, αφισών κτλ.
Από το 1998 μέχρι το 2005, συντάκτης της σελίδας βιβλίου «Αναγνωστήριο» στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος της Κυριακής. Από το 2005 μέχρι το 2012, τακτικός συνεργάτης των σελίδων βιβλίου στην κυριακάτικη Καθημερινή.
Από το 2009, επιμελητής κειμένων και υπεύθυνος της ενότητας «Γράμματα» του περιοδικού Θεσσαλονικέων Πόλις.
Aπό το 2011, εισηγητής σεμιναρίων του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.) και των Εκδόσεων Πατάκη, με αντικείμενο τη διόρθωση και την επιμέλεια κειμένων.
Από το 2012, υπεύθυνος του φεστιβάλ «Λογοτεχνική Σκηνή», που διοργανώνεται κάθε Σεπτέμβριο, στο πλαίσιο του «Παρά θίν’ αλός» του Δήμου Καλαμαριάς.

21.2.15

Τσιγάρα χύμα


του Τέλη Πολυχρονιάδη


Κυριακή μεσημέρι, μπροστά στο περίπτερο για εφημερίδα. Πίσω μου ένα πάρκο και πιο πέρα ο ναΐσκος του Άη-Νικόλα χτισμένος, όπως λένε, πάνω στον αρχαίο ναό του Ποσειδώνα ― κι οι δυο τους προστάτες και Θεοί της θάλασσαςλιακάδα και παρέες συνωστίζονται στο πάρκο και γύρω από το περίπτερο, κι αυτό αρχαίος ναός της αφθονίαςΔίνω τη σειρά μου σε έναν βιαστικό· έτσι κι αλλιώς, δεν έχω ακόμη αποφασίσει τι εφημερίδα θα πάρω, τι τσιγάρα θα καπνίσω σήμερα, τι εταιρία κινητού θα ανανεώσωΟ τύπος, με μια ευέλικτη χειρονομία, χώνει στο χέρι του περιπτερά λίγα ψιλά και κάτι μουρμουρίζει. Το αφεντικό σκύβει, παίρνει κάτι και το προσγειώνει στη χούφτα του. Τι είναι, ρε γαμώτο! Κοιτάω προσεκτικά την ανταλλαγή, το χέρι, τα χέρια … λίγα τσιγάρα χύμα! Σαν χειραψία μου φάνηκε, σαν κλείσιμο δουλειάς με ελπίδα και ειλικρίνεια, σαν μήνυμα αισιοδοξίας, η κρίση έφερε τα πάνω κάτω, έφερε παλιές συνήθειες και καθημερινή τριβή με το τι κάνω τώρα; Έφερε ζωή μέσα από το ενδόμυχο και αρνητικό μήνυμα θανάτου που κουβαλάει το τσιγάρο, το τόσο άχρηστο και το τόσο αναγκαίο που βολοδέρνει στους δρόμους μας, στα τραγούδια μας, στα καφενεία μας, στα μπαλκόνια μας, στα χαμένα ραντεβού, στη στάση του λεωφορείουΤσιγάρα χύμα, άνθρωποι χύμα, ο ναός του περίπτερου διαφεντεύει τους πιστούς του και δίνει κουράγιο ότι όλα πάνε καλά ή θα πάνεΟ ήλιος ψηλά, η μέρα αντέχει, ο κόσμος στα Εσω-Πόλια συνεχίζει ακάθεκτος, απλός, λαμπρός, αυθεντικός κι εγω ψάχνω θέση στο τραμ, ξένος του καιρού, χύμα στην καρότσα, ακολουθώ τη ροή κι ανάβω  τσιγάροΠαρέα

Κυριακή 15 Φλεβάρη 2015, Σεπόλια, Αθήνα


Ο Tέλης Πολυχρονιάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1958.  Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Φλωρεντίας Έγραψε στα ιταλικά και δημοσίευσε ποιήματα και διηγήματα σε περιοδικά και ανθολογίες της Ιταλίας. Το 1987 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Ασχολήθηκε με τη μετάφραση και την κριτική βιβλίων ιταλικής λογοτεχνίας και συνεργάστηκε με περιοδικά της πόλης. Το 1999 μετέφρασε το μυθιστόρημα "Γη!" του Stefano Benni για τις εκδόσεις "Παρατηρητής", Θεσσαλονίκη. Το 2000 μετέφρασε τη συλλογή διηγημάτων "Το τελευταίο δάκρυ" του Stefano Benni για τις εκδόσεις "Τραυλός", Αθήνα. To 2003 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Περί Τεχνών» η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Λόγω αναχώρησης». To 2010 συμμετέσχε με έργα του στην έκδοση του Δήμου Καλαμαριάς «19 ποιητές της Καλής Μεριάς». Το 2014 μετέφρασε το σύντομο αφήγημα του Italo Svevo «Ο Άργος και το αφεντικό του» για τις Εκδόσεις Ίτανος, Ηράκλειο Κρήτης. Την ίδια χρονιά  τύπωσε με δικά του έξοδα και παρουσίασε τη συλλογή ποιημάτων και στίχων «΄Ικαρος καιρός». Από το 1993 μέχρι το 2014 εργάστηκε στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης. Σήμερα ζει και εργάζεται  στην Αθήνα.

20.2.15

Η Καντίτσα δεν μένει πια εδώ


Η Καντίτσα Σάνκο τον Ιούλιο του 2008, όταν σε ηλικία 23 χρονών είχε συνοδεύσει 
τον Αλέξη Τσίπρα στη Γιορτή της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας 
 στο Προεδρικό Μέγαρο. Σήμερα στο Λονδίνο με τον άντρα και την κόρη της.         


της Λίνας Γιάνναρου

πηγή: http://www.kathimerini.gr

Καθώς μιλούσαμε στο τηλέφωνο, η Καντίτσα χρειάστηκε να διακόψει δυο-τρεις φορές για να τσεκάρει τη μικρή της. «Κοιμήσου, αγάπη μου», την άκουγα από το ακουστικό να λέει στα ελληνικά στην ενάμισι έτους κόρη της. Στα ελληνικά κάναμε και την κουβέντα μεταξύ μας (κι ας κατάγεται από τη Σιέρα Λεόνε και ας ζει τα τελευταία πέντε χρόνια στο Λονδίνο), όμως ήταν όταν απευθύνθηκε στο παιδί στη γλώσσα μας που όλο αυτό που συζητούσαμε πήρε σάρκα και οστά: πρέπει να είναι φοβερό να αγαπάς τόσο μια χώρα και να σε διώχνει.

Η Καντίτσα Σάνκο είναι η όμορφη Αφρικανή που τον Ιούλιο του 2008 είχε συνοδεύσει τον Αλέξη Τσίπρα στη γιορτή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο. Ηταν τότε 23 ετών και η ζωή της συμπύκνωνε το δράμα χιλιάδων παιδιών μεταναστών που, ενώ γεννιούνται, σπουδάζουν, εργάζονται στην Ελλάδα, παραμένουν για το κράτος ξένο σώμα. Δυστυχώς, η συμβολική εκείνη κίνηση του τότε νέου προέδρου του Συνασπισμού δεν είχε αποτέλεσμα ούτε για την ίδια. Η Καντίτσα έφυγε οριστικά από την Ελλάδα το 2010.
 «Δεν μπορούσα άλλο την αβεβαιότητα, το τρέξιμο για χαρτιά κάθε χρόνο», λέει στην «Κ».

Πρωτοήρθε στην Ελλάδα από τη Σιέρα Λεόνε στα 11 της. Οι γονείς της βρίσκονταν ήδη 10 χρόνια στη χώρα μας. Αμέσως γράφτηκε στο διαπολιτισμικό σχολείο, το οποίο θυμάται με νοσταλγία. «Ηταν πάρα πολύ ωραία, οι δάσκαλοι εξαιρετικοί. Γενικά η πρώτη εντύπωση από τη χώρα ήταν η καλύτερη, οι άνθρωποι ευγενείς, συμπαθητικοί». Στο Λύκειο εγγράφηκε σε κανονικό σχολείο προκειμένου να δώσει πανελλήνιες – ο στόχος της ήταν η Νοσηλευτική της Αθήνας. Τελικά δεν έγραψε όσο καλά χρειαζόταν, οπότε στα 18 της γράφτηκε σε ΤΕΕ. Τότε όμως χρειάστηκε να βγάλει δική της άδεια παραμονής. «Ηταν πολύ δύσκολο. Δεν αναγνώριζαν το σχολείο, μου ζητούσαν ένσημα». Ευτυχώς κάποιος της πρόσφερε δουλειά σε ένα κομμωτήριο. «Εργαζόμουν και μου κολλούσε ένσημα ώστε να έχω τα χαρτιά μου». Αργότερα η Καντίτσα έφυγε για λίγους μήνες στην Αμερική σε ιεραποστολική αποστολή.

«Στο μεσοδιάστημα έληξε η άδειά μου οπότε για να επιστρέψω έπρεπε να πάρω βίζα από την ελληνική πρεσβεία στις ΗΠΑ. Οταν γύρισα, μου είπαν ότι θα με απελάσουν γιατί δεν έχω χαρτιά». Εντελώς τυχαία τότε ο σύνδεσμος Αφρικανών Γυναικών πρότεινε εκείνη να συνοδεύσει τον κ. Τσίπρα στο Προεδρικό Μέγαρο. «Λίγο αργότερα μου είπαν ότι θα μου βγάλουν χαρτιά, αλλά θα πρέπει να κάνω από το μηδέν όλη τη διαδικασία, ότι είχαν ακυρωθεί όλα τα χρόνια που είχα ζήσει εδώ. Στην ουσία ότι όλη η γνώση που είχα λάβει από το ελληνικό σχολείο, το απολυτήριό μου, ήταν άκυρα». Εκανε ό,τι χρειαζόταν. «Πράγματι τους έφερα ένα σωρό χαρτιά, αλλά και πάλι δεν σήμαινε κάτι ότι σπούδαζα (σ.σ.: εξαιτίας του ιεραποστολικού έργου είχε λάβει υποτροφία για σπουδές στο Ελληνοαμερικανικό Κολέγιο). Επρεπε να βρω κάποιον να υπογράψει ότι δουλεύω γι’ αυτόν. Την ίδια διαδικασία έπρεπε να κάνω κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο που σπούδαζα ένιωθα αναγκασμένη να λέω ψέματα. Ηταν τρελό ότι έπρεπε να κάνω παράνομα πράγματα για να νομιμοποιηθώ».
Η ιστορία θα συνεχιζόταν έτσι αέναα εάν δεν γνώριζε τον σημερινό της σύζυγο, που είναι Αγγλος. «Ηρθα στο Λονδίνο και μου δώσανε αρχικά βίζα για δύο χρόνια και μετά άδεια παραμονής με αόριστη διαμονή. Αναγκάστηκα να αφήσω την υποτροφία μου στην Ελλάδα, αλλά είχα ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ». Εκεί επιτέλους ανέπνευσε. «Είναι πολύ διαφορετικά. Εάν είσαι έντιμος άνθρωπος μπορείς να ζήσεις έντιμη ζωή. Μπορώ να φύγω από το σπίτι μου χωρίς ταυτότητα, χωρίς τον φόβο ότι θα με σταματήσουν. Είχα φίλους στην Ελλάδα που, ενώ είχαν γεννηθεί εκεί, είχαν μεγαλώσει εκεί και μιλούσαν ελληνικά χωρίς την ελάχιστη προφορά, κατέληγαν στο τμήμα σε κάθε επιχείρησησκούπα». Ο νόμος Ραγκούση για την ιθαγένεια είχε κάνει την κοινότητα να αναθαρρήσει, αλλά γρήγορα ο νόμος πάγωσε. «Νιώσαμε ότι παίζανε μαζί μας. Κι εδώ (σ.σ.: στην Αγγλία) είναι αυστηροί οι νόμοι, αλλά τουλάχιστον ισχύουν και ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς. Στην Ελλάδα πήγαινες στον δήμο και δεν ήξεραν τι ισχύει. Ο καθένας σου ζητούσε ό,τι χαρτί ήθελε. Τους τα πήγαινες, τα έχαναν και σε έκαναν να τα ξαναβρείς».

Η Καντίτσα τώρα παρακολουθεί από μακριά, αλλά πολύ στενά, τις εξελίξεις στη χώρα μας – εδώ άλλωστε συνεχίζουν να ζουν οι δικοί της, τους οποίους επισκέπτεται κάθε χρόνο. «Την τελευταία φορά που ήρθα οι άνθρωποι μου φάνηκαν πιο σκληροί, πιο μοχθηροί. Δεν τους κατηγορώ. Αλλάζει η κατάσταση τους ανθρώπους». Αν εύχεται κάτι είναι να μπορούν τα παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί εδώ να νομιμοποιηθούν. «Να μπορούν να γυρίζουν. Γιατί ξέρω ότι όποιος φεύγει από την Ελλάδα δεν φεύγει για πάντα».