Μια μικρή πλατεία στο κέντρο της πόλης

του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη

πηγή: το portal  του ραδιοσταθμού "Αθήνα 9,84 FM"

Υπάρχει μια μικρή πλατεία στο κέντρο της πόλης, την οποία επισκέπτομαι δυο φορές την ημέρα με την κουτάβα μου την Πριγκηπέσα, ένα αδέσποτο που περιμάζεψα πριν από ένα χρόνο. Η πρώτη είναι πρωί – πρωί, την ώρα που οι κυρίες της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου την φροντίζουν και τη δεύτερη φορά, αργά τη νύχτα, όταν πια την έχουν εγκαταλείψει τα μικρά παιδιά με τις μαμάδες και τις γιαγιάδες τους.

Την μικρή αυτή πλατεία την αγαπώ πολύ. Βρίσκεται πίσω από το νέο κτήριο της Δημοτικής Πινακοθήκης και φέρει το όνομα του Λεωνίδα Αυδή, του αείμνηστου επί σειρά ετών, δημοτικού συμβούλου της Αθήνας. Την αγαπώ γιατί είναι καθαρή. Την αγαπώ γιατί είναι μικρή, συμμαζεμένη και όσους μήνες, - ευτυχώς είναι πολλοί, - έχει λιακάδα, κάθε απόγευμα μαζεύεται κόσμος, νέοι, γέροι, παιδιά και ο τόπος πλημμυρίζει με φωνές, παιχνίδια, χαρές.

Ο πληθυσμός της πλατείας έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για μένα. Αποτελείται από ανθρώπους που ήρθαν από χώρες μακρινές, άλλες εξωτικές κι άλλες βασανισμένες. Όλοι τους ήρθαν για να βρουν μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, ένα μεροκάματο και λίγη ασφάλεια. Άνθρωποι που γνώρισαν τον πόλεμο και την καταστροφή. Άνθρωποι που είδαν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει μέσα σε μια νύχτα. Άνθρωποι παραδαρμένοι στην περιδίνηση της πρόσφατης ιστορίας.

Η βραδινή βόλτα είναι για μένα, κι ελπίζω για την κουτάβα μου, η καλύτερη. Μια γαλήνια σιωπή περιβάλλει την πλατεία. Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από την Ομόνοια, είναι σα να βρίσκεσαι σ’ έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο.

Ήταν, νομίζω, αρχές της άνοιξης, όταν ένα βράδυ γνώρισα ένα ξεχωριστό πλάσμα, το οποίο βρισκόταν μόνο το βράδυ στην πλατεία. Άλλες ώρες, δεν έτυχε να το συναντήσω ποτέ. Είναι ο Χασάν, ένα παλικαράκι 15 χρονών από το Αφγανιστάν, που μετά από άπειρες περιπέτειες και διασχίζοντας το μισό, σχεδόν, κόσμο, έφτασε στην Ελλάδα. Την πρώτη φορά με πλησίασε διστακτικά. Στη συνέχεια κατάλαβα πως φοβόταν την Πριγκηπέσα.

― Δαγκώνει;

― Όχι, χάιδεψε την.

― Φοβάμαι.

― Γιατί;

― Περάσαμε, κάποτε, κάποια σύνορα κι εκεί είχαν σκυλιά και μας κυνήγησαν. Φοβάμαι.

― Χάιδεψε την, μη φοβάσαι.

Την χάιδεψε με τον τρόπο του ανθρώπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε με ζώα. Ήξερε που της αρέσει να την πασπατεύουν, εκεί γύρω από τον λαιμό. Η Πριγκηπέσα έμεινε ακίνητη. Θηλυκό που απολαμβάνει το χάδι, το χτένισμα και τον φωτογραφικό φακό. Κι ας είναι τετράποδο.

Έκτοτε, κάθε βράδυ, στη βόλτα συναντώ τον Χασάν, το παιδί από το Αφγανιστάν, που ήρθε στον τόπο τούτο, να βρει μια καλύτερη τύχη. Μένει με άλλους 15 – 20, ανάλογα με τη μέρα, σε ένα δωμάτιο που νοικιάζουν με τη μέρα, δίχως νερό, δίχως αποχέτευση. Κατά τη διάρκεια της μέρας, γυρνάει στη γειτονιά με ένα καρότσι που έκλεψε από ένα σούπερ μάρκετ και το γεμίζει πότε με χαρτιά, πότε με σίδερα, πότε με μπουκάλια ―ανάλογα με το τι θα βρει στους κάδους απορριμμάτων― και τα πουλάει σε μάντρες του Ελαιώνα.

Κάθε βράδυ ο Χασάν χαϊδεύει τρυφερά την Πριγκηπέσα. Εκείνη κάθεται στα πίσω της πόδια και αραιά και που γυρίζει και τον κοιτάζει με το αγαπησιάρικο βλέμμα της. Την ίδια στιγμή διακρίνω στο βλέμμα του Χασάν μια πλημμυρίδα αναμνήσεων. Αφού μείνουμε έτσι για ώρα πολλή, δίχως να μιλάμε, παίρνω την κουτάβα και φεύγουμε. Μια φορά, προσπάθησα να του δώσω λίγα χρήματα. Αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας:

― Μου φτάνουν αυτά που βγάζω απ’ τη δουλειά.

Και το βλέμμα του άστραφτε από υπερηφάνεια. Λάμψη που είχα να δω χρόνια στο βλέμμα ανθρώπων που με περιβάλλουν. Καλό ξημέρωμα Χασάν.

Σημείωση του Εντευκτηρίου

Ανάμεσα στους "λαθρομετανάστες" που μαντρώνουν οι άντρες της ΕΛΑΣ (μερικοί από αυτούς με υπερβάλλοντα ζήλο ξαλαφρώνουν τις τσέπες τους από χρήματα, κινητά κτλ, χτυπούν και σε κάποιες περιπτώσεις κακοποιούν τους προσαγόμενους ποικιλοτρόπως, σε βαθμό και με τρόπους που δύσκολα διανοείται κανείς, και φυσικά για όλα αυτά δεν υπάρχουν καταγγελίες, όπως καυχιέται ο φασίζων υπουργός Δημοσίας Τάξεως και Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας) υπάρχουν πολλοί Χασάν, Φιάζ, Μεχμέτ, Αχμέτ... Ο στίχος του Ελύτη όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο αίμα μυρίζει παραμένει εξαιρετικά επίκαιρος!

Κατά έναν περίεργο (;) τρόπο, η ΕΛΑΣ παραμένει αδρανής όσον αφορά τους εμπόρους ναρκωτικών και λευκής ή ―κυρίως― μαύρης σαρκός, που ζουν και βασιλεύουν στο κέντρο της Αθήνας. Εξίσου αδρανείς παραμένουν η ΕΛΑΣ και η "ανεξάρτητη" ελληνική δικαιοσύνη (κατά το γνωστό ανέκδοτο, λέμε και καμιά μ@λ@κία για να περνάει η ώρα) όσον αφορά τους Έλληνες ιδιοκτήτες διαμερισμάτων που νοικιάζουν τα σπίτια τους σε ξένους με το κεφάλι και με τη νύχτα... 
Οι "δημοκρατικές" δυνάμεις που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Σαμαρά (Πασόκ και Δημάρ, με επικεφαλής έναν καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου και έναν "αγωνιστή" δικηγόρο) εξακολουθούν να υποδύονται τον ρόλο Πόντιου Πιλάτου... Διότι το κυνήγι των μεταναστών-χωρίς-χαρτιά, προβαλλόμενο από τα συστημικά ΜΜΕ, μειώνει τον χρόνο που διαφορετικά θα έπρεπε να διατίθεται σε συζητήσεις για τα οικονομικά της χώρας, τη λεηλασία μισθών και συντάξεων, τις αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές, τις ανεξάντλητες λαμογιές των πολιτικών, τα απίστευτα καμώματά τους (βλ. Πολύδωρας).