Τέλλος Φίλης: Καθώς τα πλήκτρα κολυμπούν

Όσοι χρόνια κολυμπάτε αμέριμνοι μέσα στα μάτια μου,

κάποτε θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω.

                                                                 Γιάννης Βαρβέρης

Πονούν τα πλήκτρα, Κύριε

όταν προσπαθούν τη φράση να σχηματίσουν.

Κοιτάξτε εκεί στην άκρη, κάποια ματώνουν ήδη

―απ’ την προσπάθεια―

ίσως φοβούνται κιόλας μη δεν ολοκληρωθεί ποτέ

Και μετά σα να συντονίζεται ένα σύμπαν

απροσμέτρητο

αρχίζει μια καταιγίδα από λέξεις-αισθήματα

λέξεις-εικόνες 

νότες αλήθειας

Είναι αυτό η ευτυχία, Κύριε;

Είναι αυτό η έμπνευση;

Ή απλά είναι ένας άντρας που επικοινωνεί

με τ’ άστρα, μια νύχτα, σε ένα σπίτι που ξέχασε η αγάπη

να περάσει, να του πει μια καληνύχτα

καθώς τα πλήκτρα κολυμπούν ανάμεσα στα δάχτυλα

που αντί για μελωδία επίπονη

ένα κορμί ζητούν να αγκαλιάσουν.

Γιάννης Βαρβέρης: Σαν σήμερα

γράφει ο Ντίνος Πετράτος

πηγή: www.facebook.com


Σε ένα ταξί, τον συνοδεύω στο σπίτι του.

Λίγο πριν στρίψουμε στη Σόλωνος, βγάζει τα κλειδιά του, τα κουδουνίζει δυο φορές, γέρνει το κεφάλι του και φεύγει σαν αεράκι.

Αναστροφή στη Β. Σοφίας, παρατεταμένη κόρνα, τηλεφώνημα στην Αλίκη.

Ευαγγελισμός. Με τον τραυματιοφορέα τον ανεβάζουμε στο φορείο, μου μένουν
τα παπούτσια του στα χέρια. Ακολουθώ το φορείο κρατώντας κλειδιά και
παπούτσια. Μια νοσοκόμα μου δίνει τα γυαλιά του.

Ακουμπάω σ' έναν τοίχο. Ένα κοριτσάκι μου δίνει ένα μπουκάλι νερό. 

Ένας γιατρός, πώς είναι,  γιατρέ; Τι πώς είναι, νεκρό τον φέρατε.

Έρχεται η Αλίκη με τον Νίκο. Τηλεφωνήματα στον Μάνο Ελευθερίου και τον Θανάση Νιάρχο. Έρχονται τρέχοντας. Τηλεφώνημα στον Γιώργο Μαρκόπουλο. Την κραυγή του θα την άκουσε όλη η γειτονιά του. Έρχονται η Μάρθα και η Ντόρα. 

Ξημερώσαμε καθισμένοι στα πεζούλια.