πηγή: http://yiannismakridakis.gr
Δύο κείμενα του Γιάννη Μακριδάκι, από τον ιστότοπό του
Δύο κείμενα του Γιάννη Μακριδάκι, από τον ιστότοπό του
Ωδή στη Χίο
Στις 15 Ιουλίου 2010 είχα γράψει στην εφημερίδα Athens Voice το παρακάτω κείμενο:
«Ωδή στη Χίο»
Το λεπτό άρωμα που διαχέουν στην ατμόσφαιρα των μαστιχοχωριών οι κεντημένοι σκίνοι τον Αύγουστο·οι χιλιάδες ανά δευτερόλεπτο τρωκτικοί ήχοι των πεύκων καθώς ανοίγουν τα κουκουνάρια τους στο δάσος του Αναβάτου τον Ιούλιο· η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος που κατεβαίνει από τη λαγκαδιά της Νέας Μονής και πλημμυρίζει την πόλη μαζί με τα πρωτοβρόχια κάθε Οκτώβρη· το λαμπερό κόκκινο των λαλάδων που γίνονται χαλί και στρώνουν τους αγρούς των νότιων χωριών κάθε Μάρτη· το εκτυφλωτικό κίτρινο των σπάρτων που στολίζουν με τα πλούσια μπουκέτα τους τα βόρεια χωριά κάθε Μάιο· το σκληρό φως της ανατολής που έρχεται πίσω από το Μικρασιατικό Καράμπουρνο τον Ιούνιο και το γλυκό φως της δύσης που αναδεικνύει το γαλανό της μπουνάτσας τον Σεπτέμβρη και τον Μάη· οι ορμητικοί χυμοί των μανταρινοπορτοκαλιών που ξεχύνονται μέσα από ανθάκια τόσα δα και κατακλύζουν τον αέρα του Κάμπου κάθε Απρίλη· οι νωχελικοί ήχοι των νερών που κατηφορίζουν από τις βραχοπλαγιές του Πελινναίου και της Αμανής κάθε χειμώνα κι άνοιξη· το δροσάτο χάδι που φυλάει για κάθε κορμί ξεχωριστά η απέραντη θάλασσα του Μάναγρου τα καυτά καλοκαίρια· ο μεσαίωνας που σε πλακώνει ολοζώντανος καθώς περπατάς κάτω από τα ολόδροσα, ακόμα και ντάλα καλοκαίρι, γέρματα των Μεστών· το χαμόγελο που σου προσφέρουν τα Μαύρα Βόλια μόλις τα δεις και η άνωση της θάλασσάς τους που σε σηκώνει ψηλά μόλις βουτήξεις· το καλοκαίρι του Σαββόπουλου που καβαλάει τους ήχους των τζιτζικιών και πλανιέται πάνω από τον κίτρινο κάμπο της Καλαμωτής· τα φώτα της Τουρκίας που λαμπυρίζουνε στην απέναντι ακτή και κάνουνε παρέα στα μοναχικά βλέμματα που βολτάρουν στην προκυμαία της πόλης χειμώνα καλοκαίρι· οι πηχτές ομίχλες που σε περιβάλλουν και νιώθεις το κορμί σου μαχαίρι να τις κόβει καθώς περπατάς μονοπάτια παμπάλαια κάθε χειμώνα στο Όρος· η αγαλλίαση της παγωμένης σούμας και ο αφρώδης ήχος του βουβού κύματος που κυριαρχεί σ’ όλες σου τις αισθήσεις καθώς σκάει στην άγρια παραλία μπροστά στο πειρατικό καφενείο του Χάρη στ’ Αγιάσματα· τα κελαηδίσματα των αηδονιών που σου παίρνουν τον ύπνο κάθε νύχτα του Μάη, ακόμα και μες στο κέντρο της πόλης· οι κουβέντες των ψαράδων και των γυναικών στα χωριάτικα κατώφλια, που δίνουνε ζωή στη λογοτεχνία την άγραφη· η ενέργεια που διαισθάνεσαι πως κουβαλάει το νησί από πάθη παλιά και πλούτους· η περιέργεια που σου δημιουργεί, αφού είσαι βέβαιος πως δεν τα έζησες ακόμα όλα· η αίσθηση πως κάτι σου διαφεύγει κι ίσως να είναι κρυμμένο μέσα σε σπηλιές ή πάνω σε κορφές· όλα αυτά είναι που με κάνουνε να ζω στη Χίο τόσα χρόνια. Δεν ξέρω αν θα έρθετε, τι απ’ αυτά θα ζήσετε, τι θα αισθανθείτε, αλλά για ένα είμαι βέβαιος, η Χίος θα σας ευφράνει και θα σας γαργαλήσει τις αισθήσεις μέχρι να σας κάνει να χαμογελάσετε αυθόρμητα και να νιώσετε απέραντη ευτυχία που ζείτε.
Καλώς να ’ρθείτε, μα όχι όλοι μαζί!
Σήμερα δεν υπάρχει πλέον τίποτα απ’ όλα αυτά.
Τη Χίο αφάνισαν η κυβέρνηση των δοσίλογων της διεθνούς τοκογλυφίας και οι τοπικοί της πολιτικάντηδες. Εύχομαι και ελπίζω να πληρώσουν πολύ σύντομα και πολύ ακριβά αυτό το ολοκαύτωμα.
«Ωδή στη Χίο»
Το λεπτό άρωμα που διαχέουν στην ατμόσφαιρα των μαστιχοχωριών οι κεντημένοι σκίνοι τον Αύγουστο·οι χιλιάδες ανά δευτερόλεπτο τρωκτικοί ήχοι των πεύκων καθώς ανοίγουν τα κουκουνάρια τους στο δάσος του Αναβάτου τον Ιούλιο· η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος που κατεβαίνει από τη λαγκαδιά της Νέας Μονής και πλημμυρίζει την πόλη μαζί με τα πρωτοβρόχια κάθε Οκτώβρη· το λαμπερό κόκκινο των λαλάδων που γίνονται χαλί και στρώνουν τους αγρούς των νότιων χωριών κάθε Μάρτη· το εκτυφλωτικό κίτρινο των σπάρτων που στολίζουν με τα πλούσια μπουκέτα τους τα βόρεια χωριά κάθε Μάιο· το σκληρό φως της ανατολής που έρχεται πίσω από το Μικρασιατικό Καράμπουρνο τον Ιούνιο και το γλυκό φως της δύσης που αναδεικνύει το γαλανό της μπουνάτσας τον Σεπτέμβρη και τον Μάη· οι ορμητικοί χυμοί των μανταρινοπορτοκαλιών που ξεχύνονται μέσα από ανθάκια τόσα δα και κατακλύζουν τον αέρα του Κάμπου κάθε Απρίλη· οι νωχελικοί ήχοι των νερών που κατηφορίζουν από τις βραχοπλαγιές του Πελινναίου και της Αμανής κάθε χειμώνα κι άνοιξη· το δροσάτο χάδι που φυλάει για κάθε κορμί ξεχωριστά η απέραντη θάλασσα του Μάναγρου τα καυτά καλοκαίρια· ο μεσαίωνας που σε πλακώνει ολοζώντανος καθώς περπατάς κάτω από τα ολόδροσα, ακόμα και ντάλα καλοκαίρι, γέρματα των Μεστών· το χαμόγελο που σου προσφέρουν τα Μαύρα Βόλια μόλις τα δεις και η άνωση της θάλασσάς τους που σε σηκώνει ψηλά μόλις βουτήξεις· το καλοκαίρι του Σαββόπουλου που καβαλάει τους ήχους των τζιτζικιών και πλανιέται πάνω από τον κίτρινο κάμπο της Καλαμωτής· τα φώτα της Τουρκίας που λαμπυρίζουνε στην απέναντι ακτή και κάνουνε παρέα στα μοναχικά βλέμματα που βολτάρουν στην προκυμαία της πόλης χειμώνα καλοκαίρι· οι πηχτές ομίχλες που σε περιβάλλουν και νιώθεις το κορμί σου μαχαίρι να τις κόβει καθώς περπατάς μονοπάτια παμπάλαια κάθε χειμώνα στο Όρος· η αγαλλίαση της παγωμένης σούμας και ο αφρώδης ήχος του βουβού κύματος που κυριαρχεί σ’ όλες σου τις αισθήσεις καθώς σκάει στην άγρια παραλία μπροστά στο πειρατικό καφενείο του Χάρη στ’ Αγιάσματα· τα κελαηδίσματα των αηδονιών που σου παίρνουν τον ύπνο κάθε νύχτα του Μάη, ακόμα και μες στο κέντρο της πόλης· οι κουβέντες των ψαράδων και των γυναικών στα χωριάτικα κατώφλια, που δίνουνε ζωή στη λογοτεχνία την άγραφη· η ενέργεια που διαισθάνεσαι πως κουβαλάει το νησί από πάθη παλιά και πλούτους· η περιέργεια που σου δημιουργεί, αφού είσαι βέβαιος πως δεν τα έζησες ακόμα όλα· η αίσθηση πως κάτι σου διαφεύγει κι ίσως να είναι κρυμμένο μέσα σε σπηλιές ή πάνω σε κορφές· όλα αυτά είναι που με κάνουνε να ζω στη Χίο τόσα χρόνια. Δεν ξέρω αν θα έρθετε, τι απ’ αυτά θα ζήσετε, τι θα αισθανθείτε, αλλά για ένα είμαι βέβαιος, η Χίος θα σας ευφράνει και θα σας γαργαλήσει τις αισθήσεις μέχρι να σας κάνει να χαμογελάσετε αυθόρμητα και να νιώσετε απέραντη ευτυχία που ζείτε.
Καλώς να ’ρθείτε, μα όχι όλοι μαζί!
Σήμερα δεν υπάρχει πλέον τίποτα απ’ όλα αυτά.
Τη Χίο αφάνισαν η κυβέρνηση των δοσίλογων της διεθνούς τοκογλυφίας και οι τοπικοί της πολιτικάντηδες. Εύχομαι και ελπίζω να πληρώσουν πολύ σύντομα και πολύ ακριβά αυτό το ολοκαύτωμα.
Απαιτούμε τις παραιτήσεις όλων και την αναστολή κάθε συζήτησης περί “ανάπτυξης” στη Χίο
Ολοκαύτωμα
Η Χίος πέθανε.
Ο Τροϊκανός Υπουργός Μουσουρούλης και οι ορδές των τοπικών
παραγόντων που υποστήριζαν μέχρι χτες την ανάπτυξη της ύβρης και της
καταστροφής, που ήταν προθυμότατοι να παραδώσουν το νησί στα χέρια της
πολυεθνικής των ανεμογεννητριών για να το κάνει εργοστάσιο, κάνουν
διάλειμμα τριήμερο προσποιούμενοι τις “Αρχές σε σύσκεψη αντιμετώπισης
της πύρινης λαίλαπας” και από αύριο πάλι, σαν να μην τρέχει τίποτα, θα
επιδοθούν με ζήλο στην εκπόρνευση της πατρίδας μας.
Ο Τροϊκανός Υπουργός Μουσουρούλης και οι ορδές των αναπτυξιολάγνων
πολιτικάντηδων, που μέχρι χτες κάνανε τους τεμενάδες στα πόδια των
αποικιοκρατών “επενδυτών” χαρακτηρίζοντας το νησί ως ξερά βουνά και
βράχια και εφαρμόζοντας επί χρόνια μια πολιτική “ανάπτυξης” που οδήγησε
στην πλήρη οικονομική εξαθλίωση αλλά και στον αφανισμό της Χίου, δεν
έχουν καμιά απολύτως διαφορά από τις ορδές των Οθωμανών που κατέσφαξαν
και πυρπόλησαν τη Χίο το 1822.
Φτάνει πια με τις ορδές των καταστροφέων.
Ας γίνει το σύγχρονο αυτό ολοκαύτωμα της Χίου έμπνευση αισθημάτων φιλοπατρίας για μια ακόμα φορά.
Έχουμε χρέος να σώσουμε ό,τι απέμεινε από το νησί μας αλλά και τα
υπόλοιπα νησιά της Ελλάδας από την λαίλαπα του ξεπουλήματος και της
“ανάπτυξης” που θα τους βάλει την ταφόπλακα.
Απαιτούμε την παραίτηση όλων. Υπουργού, Βουλευτή,
Αντιπεριφερειάρχη, Δημάρχου και Συμβούλων. Είναι το λιγότερο που έχουν
να κάνουν οι φονιάδες της πατρίδας μας.
Απαιτούμε να μην γίνει ποτέ ξανά ούτε καν λόγος για κάποια “επένδυση” τέτοιου είδους στο νησί.
Απαιτούμε να μην γίνει λόγος ποτέ για έργα αυτού του είδους “ανάπτυξης”, η οποία οδήγησε στον αφανισμό της πατρίδας μας.
Απαιτούμε να προστατευθεί το φυσικό περιβάλλον της Χίου από την
αυθαίρετη δόμηση, από τα καταστροφικά σχέδια της πολυεθνικής
Ιμπερντρόλα, από κάθε άλλη μελλοντική απειλή που θα εμφανιστεί και πάλι
με πρόσχημα την “ανάπτυξη”.
Η Χίος πληγώθηκε και θα παραμείνει πληγωμένη για πολλά χρόνια, να
θυμίζει σε όλους τα αποτελέσματα της πολιτικής μας και της συμπεριφοράς
μας.
Απαιτούμε από την Ε.Ε. και την όποια ελληνική κυβέρνηση να
σεβαστούν το πολυτραυματισμένο σώμα της και να την προστατεύσουν, να την
αφήσουν ήσυχη να επουλώσει τις πληγές της. Οποιαδήποτε συζήτηση για
“επενδύσεις” και “ανάπτυξη” με τους όρους που μέχρι σήμερα ξέραμε, μόνον
ως σκύλευση νεκρού μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον.
Σημείωση του Εντευκτηρίου:
Τα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου της «Εστίας»
Σημείωση του Εντευκτηρίου:
Τα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου της «Εστίας»
