31.7.13

Μια άδεια παραμονής σε Πακιστανό ως ένδειξη τιμής στην ανθρωπιά

[Μια μικρή ―ελάχιστη ίσως― ένδειξη ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες πολιτικοί εντελώς αποκτηνωμένοι... Ας μου επιτραπεί όμως μια μικρή υπενθύμιση: η Ακαδημία Αθηνών ΔΕΝ επέτρεψε να παραστούν στη μεταθανάτια απόδοση τιμής των δύο Πακιστανών φίλοι-συμπατριώτες του Hamayun Anwar και του Wakar Ahmed. Γιώργος Κορδομενίδης]

πηγή: http://www.tovima.gr


Μια άδεια παραμονής σε Πακιστανό ως ένδειξη τιμής στην ανθρωπιά

Φωτογραφία από παλαιότερο δυστύχημα (ΑΠΕ)


Ήταν Απρίλιος του 2012 όταν τον γύρο της ειδησεογραφίας έκανε ένα τραγικό δυστύχημα στο Κρυονέρι, αλλά και μια πράξη αυτοθυσίας. Πακιστανοί και Έλληνες, μαζί στα συντρίμμια, από όπου είχε ξεπηδήσει η ανθρωπιά. Δεκαπέντε μήνες αργότερα, Ιούλιος του 2013, μια άδεια παραμονής που απονέμει το υπουργείο Εσωτερικών σε αλλοδαπό για εξαιρετικούς λόγους θυμίζει ένα δρομολόγιο θανάτου αλλά και μια πράξη ζωής που δεν σηκώνει διαχωρισμούς χρώματος, φυλής, καταγωγής.

Στις 12.33 το μεσημέρι, 6 Απριλίου 2012, στο ύψος του Κρυονερίου, μεταξύ των σταθμών Δεκελείας και Αγίου Στεφάνου, σε σημείο όπου η σιδηροδρομική γραμμή είναι κλειστή και δεν υπάρχει διάβαση για οχήματα, ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ακινητοποιήθηκε πάνω στις γραμμές του τρένου. Τρεις άντρες είδαν το περιστατικό και έσπευσαν να βοηθήσουν. Ο Hamayun Anwar και ο Wakar Ahmed, 32 ετών, μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητο για να τους απεγκλωβίσουν ενώ ο 41χρονος Masood Ahmed προσπαθούσε απ' έξω να τραβήξει τους δύο ηλικιωμένους.

Όμως δεν πρόλαβαν... Τη στιγμή εκείνη διέρχονταν αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Αθήνα. Το τρένο προσέκρουσε πάνω στο ακινητοποιημένο όχημα. Οι επιβάτες του ΙΧ έχασαν τη ζωή τους, μαζί και οι δύο από τους τρεις Πακιστανούς που έσπευσαν προς βοήθεια. Ο τρίτος τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.

Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Γιάννης Μιχελάκης αποφάσισε να χορηγήσει «για τη γενναία πράξη αυτοθυσίας» στον Masood Ahmed άδεια παραμονής στη χώρα μας για εξαιρετικούς λόγους και η πολιτική ηγεσία θα τον υποδεχτεί στο υπουργείο το μεσημέρι της Τετάρτης (31.7.2013). Η Ακαδημία Αθηνών έχει απονείμει βραβείο μετά θάνατο στους Hamayun Anwar και Wakar Ahmed για υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας.

Το απρόβλεπτο «Εντευκτήριο» γιορτάζει με διαγωνισμό φωτογραφίας

[Γνώριζα το όνομα της Όλγας Σελλά ως έμπειρης συντάκτριας του πολιτιστικού ρεπορτάζ, με ειδίκευση σε θέματα βιβλίου, πριν τη γνωρίσω από κοντά, τη συναναστραφώ για λίγες μέρες σε έναν υπέροχο κήπο με λεμονιές ―μαζί με τον αλησμόνητο φίλο, ηθοποιό και δημοσιογράφο Χρήστο Αρνομάλλη― και γίνουμε φίλοι, κυρίως εξ αποστάσεως.
Όλα αυτά τα χρόνια, η Σελλά υποστήριξε με αμέτρητα δημοσιεύματα, ουσιαστικές παρουσιάσεις κι όχι απλές αναπαραγωγές του Δελτίου Τύπου, το Εντευκτήριο. 
Η συμπλήρωση 100 τευχών του περιοδικού επιτρέπει μικρούς απολογισμούς και επιβάλλει να της απευθύνω και ένα δημόσιο ευχαριστώ για όλη αυτή την πολύχρονη, και οπωσδήποτε όχι αυτονόητη συνοδοιπορία ― Γιώργος Κορδομενίδης]



της Όλγας Σελλά

πηγή: http://news.kathimerini.gr


Σίγουρα δεν είναι διόλου εύκολο να διατηρηθεί και να περπατήσει ένα λογοτεχνικό περιοδικό στις μέρες μας. Ο Γιώργος Κορδομενίδης, όμως, ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού «Εντευκτήριο», δείχνει να είναι χαλκέντερος. Βρίσκει πάντα πρωτότυπους τρόπους να εντάσσει νεότερες γενιές αναγνωστών στις σελίδες του λογοτεχνικού περιοδικού. Ετσι, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 τευχών, προκηρύσσει διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα «Το απρόβλεπτο Εντευκτήριο».

Κάθε διαγωνιζόμενος μπορεί να μετάσχει με μία φωτογραφία, ασπρόμαυρη ή έγχρωμη, σε ανάλυση τουλάχιστον 300 dpi, στην οποία θα δείχνει τεύχος ή τεύχη του «Εντευκτηρίου» σε... απρόβλεπτη στάση ή θέση.

Οι φωτογραφίες πρέπει να υποβληθούν μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου στην ηλεκτρονική διεύθυνση entefkti@otenet.gr.

Οι δώδεκα καλύτερες που θα ξεχωρίσουν τόσο για τη «ματιά» τους όσο και για την καλλιτεχνική τους αρτιότητα θα δημοσιευτούν σε προσεχές τεύχος της Camera Obscura, του ένθετου δημιουργικής φωτογραφίας που δημοσιεύεται σε κάθε τεύχος του «Εντευκτήριου». Κριτική επιτροπή θα είναι οι Αρις Γεωργίου, διευθυντής της Camera Obscura, Ηρακλής Παπαϊωάννου (επιμελητής του Μουσείου Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης) και ο Γιώργος Κορδομενίδης.

Ενα λογοτεχνικό περιοδικό αναζητά τρόπους να «εισχωρήσει» σε απρόβλεπτες στιγμές της καθημερινότητας των αναγνωστών του ή απλώς στιγμές της πόλης και της διαδρομής μας.

30.7.13

Ο σκορπιός και το βατραχάκι



[Δεν χωράει αμφιβολία, είμαστε χαμένοι από χέρι! Το λεγόμενο πολιτικό προσωπικό της χώρας, το ιδιο που την οδήγησε πάνω στα βράχια, εξακολουθεί αμέριμνο να συμπεριφέρεται όπως ξέρει: ο ένας διορίζει τη σύντροφό του ως μετακλητή υπάλληλο στο γραφείο του ―Σίμος Κεδίκογλου―, ο άλλος ―ο διοικητής του ΟΑΕΔ, Θ. Αμπατζόγλου, πρώην πρόεδρος της συνδικαλιστικής οργάνωσης των φαρμακοποιών και φυσικά άνθρωπος της Νέας Δημοκρατίας― "ξωπετάει" δύο υψηλόβαθμα στελέχη του οργανισμού από τις θέσεις τους, προκειμένου να διορίσει αντ' αυτών δύο συνδικαλιστές! ― Γιώργος Κορδομενίδης]


της Χριστίνας Κοψίνη

πηγή: http://news.kathimerini.gr


Πλήρη απογοήτευση προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο αποφάσισε να ξεκινήσει την αναδιοργάνωση του ΟΑΕΔ ο νέος διοικητής του, Θ. Αμπατζόγλου, τον οποίο γνωρίζουμε από τη θητεία του στο ΙΚΑ, επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή αλλά και από τη συνδικαλιστική του δραστηριότητα (πρόεδρος της συνδικαλιστικής οργάνωσης των φαρμακοποιών). Αν και κομματικό στέλεχος της Ν.Δ., ελπίζαμε ότι θα διατηρούσε αποστάσεις με τις καταστροφικές συνέπειες που είχε επί δεκαετίες η εμπλοκή των πολιτευτών στη λειτουργία του Οργανισμού.

Ωστόσο, επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες που είχε δημοσιεύσει η «Κ» προ τριμήνου, εκπαραθύρωσε δύο περιφερειακούς διευθυντές του ΟΑΕΔ για να τοποθετήσει στις θέσεις τους γνωστούς συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ. Θα μου πείτε, δεν γίνεται για πρώτη φορά κάτι τέτοιο. Φυσικά. Απλώς είχαμε την ψευδαίσθηση όλοι ότι κάτι διδαχτήκαμε από τη χρεοκοπία της χώρας. Φαίνεται, όμως, ότι κάποια πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Ειδικά στον ΟΑΕΔ όπου η ανάδειξη ενός συνδικαλιστή σε διοικητή (το έχουμε ξαναζήσει και με τον πρώην επικεφαλής του ΟΑΕΔ κ. Βερναρδάκη) είχε αναχθεί σε κανόνα, τέτοιες εξελίξεις δεν είναι σπάνιες.

Ακολουθώντας, λοιπόν, την παραδοσιακή κομματική γραμμή προώθησης των «δικών» μας παιδιών, έσπευσε ο κ. Αμπατζόγλου και αντικατέστησε τον περιφερειακό διευθυντή Μακεδονίας Δημ. Καραμπέρη, (κατέχει το βαθμό Β΄ Π.Ε. Οικονομικού Διοικητικού) με τον κ. Δ. Κανελλίδη, (κατέχει βαθμό Β΄ Τ.Ε. Πληροφορικής) ο οποίος, μάλιστα, είναι ο συνδικαλιστής που μετείχε ως εκπρόσωπος των εργαζομένων τόσο στο Δ.Σ. όσο και στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο. Σύμφωνα δε με την καταγγελία που μας κοινοποίησε ο αποπεμφθείς περιφερειακός διευθυντής του ΟΑΕΔ, όλα αυτά έγιναν χωρίς νόμιμη απόφαση Συμβουλίου, χωρίς υπηρεσιακή διαδικασία και χωρίς να συντρέχει ο χρόνος κρίσης διευθυντών ή προϊσταμένων. Να σημειωθεί ότι ο αποπεμφθείς περιφερειακός διευθυντής είχε τοποθετηθεί με νόμιμη διαδικασία κατόπιν μοριοδότησης από το Υπηρεσιακό Συμβούλιο. Επίσης το ίδιο σκηνικό στήθηκε και στην Πελοπόννησο όπου η περιφερειακή διευθύντρια Ειρ. Μαρίνου αποπέμφθηκε για να αναδειχτεί στη θέση της συνδικαλιστής της ΔΑΚΕ.

Αυτές οι παρεμβολές στη διοικητική λειτουργία του ΟΑΕΔ συνιστούν επαναφορά του παρελθόντος στη χειρότερη μορφή του. Βεβαίως, τις περιμέναμε. Είχαν προαναγγελθεί όταν ζητήθηκε το ίδιο από τον τέως διοικητή Ηλ. Κικίλια. Ο ίδιος αρνήθηκε να καταργήσει εν μια νυκτί τους περιφερειακούς διευθυντές. Ετσι διατήρησε την αξιοπρέπειά του αλλά έχασε τη θέση του. Το ερώτημα είναι γιατί άλλα πολιτικά πρόσωπα ρισκάρουν τόσο εύκολα τη δική τους αξιοπρέπεια. Προφανώς θεωρούν ότι σύντομα είτε θα έχουμε εκλογές είτε θα επανέλθουμε στο πρότερο ασύδοτο καθεστώς. Αλλη απάντηση δεν βρίσκω, όσο κι αν οι φίλοι μου μού υπενθυμίζουν συνέχεια το ανέκδοτο με τον σκορπιό και το βατραχάκι.

Κάτω τα χέρια από τον Σίμο, κτήνη

του Γιώργου Τούλα

πηγή: http://www.parallaximag.gr




Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες την ανθρωποφαγία με την οποία περιβάλλει η ελληνική κοινή γνώμη έναν σπουδαίο νέο πολιτικό άνδρα. Τον Σίμο Κεδίκογλου. Η ιστορία ξεκίνησε όταν αποκαλύφθηκε πριν λίγες μέρες ότι διόρισε με απόφαση που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την εκλεκτή της καρδιάς του Μαντώ Κόλλια, την όμορφη 28χρονη οικονομολόγο με την οποία σχετίζεται από το Πάσχα και με την οποία όπως αποκάλυψε το Πρώτο Θέμα πέρασε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο σεμνά και ταπεινά στο ξενοδοχείο Cape Sounio. O έρωτας τυχαία γεννήθηκε στη Μεσσηνία, από όπου τυχαία κατάγεται ο πρωθυπουργός και όπου τυχαία πηγαίνει πυκνά-συχνά ο υπουργός. Ο έρωτας του υπουργού είναι βέβαια δικαίωμά του, όπως και κάθε ανθρώπου, και λόγος δεν μας πέφτει. Έλα όμως που έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και ο άμεμπτος υπουργός που πριν δυο μήνες σαν τη φωνή της Θείας Δίκης κατηγορούσε εμάς τις Ιερές Αγελάδες της ΕΡΤ για αναξιοκρατία και μας απέλυε εν μια νυκτί, θεώρησε δικαίωμά του να κάνει ένα δωράκι στην κοπέλα, διορίζοντας την ως υπάλληλο του πολιτικού του γραφείου. Το ΦΕΚ με την υπογραφή του Πρωθυπουργού έχει ημερομηνία 14 Μαΐου· όμως, για να τρέχουν τα μισθά, ο διορισμός φαίνεται πως έγινε στις 12 Μαρτίου! Η ιστορία έφτασε στα αδηφάγα media, και η κοπέλα αναγκάστηκε να παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας. Ταυτόχρονα, οριστικά εκτός μητρώων της ΕΣΗΕΑ τέθηκε ο Σίμος Κεδίκογλου, μετά τη διαγραφή του, όπως αποφάσισε το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ.
Ο Σίμος λοιπόν. Ποιος είναι ο Σίμος; Σύμφωνα με το επίσημο βιογραφικό του, ένας άνθρωπος με σπουδές και καριέρα σπουδαία. Στο επίσημο βιογραφικό του όμως φρόντισε να απαλείψει ορισμένες κρίσιμες λεπτομέρειες. Ας πούμε, ότι ήταν βοηθός στη Ρούλα Κορομηλά και στο Bravisimo! Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.
Ο Σίμος Κεδίκογλου δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τον μέσο όρο των Ελλήνων πολιτικών. Ένας άνθρωπος που κατάλαβε πολύ νωρίς ότι το μέλλον του ήταν πάντα πάνω στο σωσίβιο του κράτους. Ξεκίνησε την καριέρα του με σύμβαση ορισμένου χρόνου στην ΕΡΤ. Αργότερα, η σύμβαση του όχι μόνο έγινε αορίστου χρόνου, αλλά αποσπάστηκε για μετεκπαίδευση στο CNN στις ΗΠΑ. Επί 4 χρόνια τον πλήρωνε η ΕΡΤ στην Αμερική όπως πια όλοι γνωρίζουν.
Στις μέρες μας, ο άξιος πολιτικός ανέλαβε τον άχαρο ρόλο να βάλει το λουκέτο στην ΕΡΤ, στην οποία λίγους μήνες πριν μόλις είχε διορίσει, μόνο στην ΕΡΤ3 24 δικά του πρόσωπα. Μιλώντας στις 11 Ιουνίου, περίπου ως άγιος αδιάφθορος, για τη σαπίλα των κομματικών υπαλλήλων που συνωστίζονται στα κρατικά κανάλια, έριξε τον αγιασμό του εξορκιστή να φύγουν οι 2.650 μιαροί από τις συχνότητες και να έρθουν οι άσπιλοι και αμόλυντοι. Και κυρίως οι χωρίς κομματικές δεσμεύσεις. Όπως, ας πούμε, η κοπέλα του...
Η εκκοφαντική σιωπή των καθεστωτικών μέσων και δημοσιογράφων που μιλούν διαρκώς για την εξυγίανση του Δημόσιου Τομέα είναι πραγματικά εντυπωσιακή σήμερα... 

Τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας μένει ακόμα...

του Νάνου Βαλαωρίτη

πηγή: https://www.facebook.com

Χάσαμε τ’ αυτοκίνητα, τα κινητά μας, τα ακίνητά μας, τα επιδόματα του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Χάσαμε τον ύπνο μας τη δουλειά μας, το μαγαζάκι, το καφενείο, την επιχείρηση, ρούχων, παπουτσιών, την ιστορία μας, το 1821, τη Σμύρνη, τη Μικρά Ασία. Χάσαμε τα καπέλα μας, την αξιοπρέπειά μας, την μπέσα μας (Μπέσαμε μούτσος…), τις πνευματικές μας αξίες, τις αξίες στο Χρηματιστήριο, τις καρέκλες μας εποχής, στο Δημοπρατήριο, τις ντουλάπες, τους καθρέφτες. Χάσαμε τη βυζαντινή μας ταυτότητα, ως γνήσιοι Έλληνες απόγονοι εκείνων των άλλων Ελλήνων που θαυματούργησαν χωρίς δάνεια, χωρίς θέσεις στο δημόσιο, αργομισθίες στα Δέκο, στη Λυρική σκηνή, στη Δημόσια Τηλεόραση. Χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια μας, τα βρακιά μας τα εισοδήματα απ’ τους τεράστιους φόρους, τα ξενοδοχεία μας, τα πλοία τα εμπορικά, τα πλοία της γραμμής, τη φήμη μας στο εξωτερικό, τους φίλους μας, που μας άφησαν χωρίς να το αντιληφθούμε… μια νύχτα βροχερή, συννεφιασμένη.

Τι μας έμεινε;

Ο Ήλιος ο Πρώτος, ο Δεύτερος, ο Τρίτος, ο Δήμιος μιας Πράσινης σκέψης, ο Ηλιάτορας, ο νοητός, ο αυτονόητος, μας έμειναν τα νησιά με τα καφετιά τους βράχια, που ήταν ωραία κάποτε, τα νησιά, εδώ που τα γυρεύαμε, που ψάχναμε να τα βρούμε, η θάλασσα με τα γαλάζια κύματα, με τα καράβια, τα φέρι μποτ, τα ιστιοφόρα. Μας έμεινε το φεγγάρι, αφερέγγυο και αυτό, μας έμειναν τα βουνά, τα φαράγγια, οι λίμνες, τα δάση αν δεν είχαν καεί ακόμα, οι ακρογιαλιές, οι αμμουδιές για μπάνιο, το χαρτί και το στυλό να γράφουμε τα ποίηματά μας και να τα πετάμε στο κάλαθο των αχρήστων, ποιος θα πληρώνει το χαρτί και το μελάνι, να τα δημοσιέψει. Μας έμειναν τα ωραία κορίτσια με τα μακριά μαλλιά, και τα νέα παλικάρια, με τ’ αξούριστα γένια, άνεργοι οι περισσότεροι, μας έμειναν οι επιγραφές στις πόρτες, Ανοιχτό, Κλειστό, Σύρατε, Σπρώξτε, οι παράξενες φήμες, οι φακές, τα μακαρόνια, τα καλαμαράκια, τα σουβλάκια, τα κρασιά, για να ξεχάσουμε αυτά που χάσαμε, τις φιλενάδες μας στις ξένες χώρες, τις σπουδές μας στο εξωτερικό, και τα ηχηρά παρόμοια. Μας έμεινε ο Όμηρος, αν έχουμε καιρό να τον διαβάσουμε, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καρυωτάκης, ο Καββαδίας, σας έμεινα κι εγώ, αν κάνετε έναν κόπο να με διαβάσετε.

Διασχίζοντας τον Μαλιακό νιώθεις την ντροπή μιας χώρας

του Γιώργου Τούλα

πηγή: http://www.parallaximag.gr





Την Εθνική οδό τη διασχίζω πια σπάνια. Σε αντίθεση με τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα και τα νεανικά χρόνια που την ανεβοκατέβαινα για ψηλού πήδημα έχω πια μια αποστροφή για αυτό το δρόμο. Ακόμα και για πρακτικούς λόγους, τα δεκάδες διόδια της κοροιδίας, που τα χρήματα τους πηγαίνουν σε τσέπες εθνικών εργολάβων και όχι στη συντήρηση της, γιατί δεν είναι συντήρηση τα μπαλώματα, η τιμή της βενζίνης στο θεό, τα έργα που χάσκουν ατέλειωτα σε όλο το μήκος της, ειδικά τα Τέμπη, που ήμουν παιδί όταν είχα ακούσει για την παράκαμψη τους, με εξοργίζουν και προτιμώ άλλους τρόπους ταξιδιού, παρότι αγαπώ πολύ την οδήγηση.
Προχθές βρέθηκα μετά από ένα χρόνο στην Εθνική με προορισμό τη Φωκίδα. Είχα κάνει το ίδιο δρομολόγιο πέρσι τέτοιες μέρες. Στο δρόμο ήμασταν ελάχιστοι. Στα διόδια, που τα συναντάς κάθε είκοσι χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Λάρισα μας μοίραζαν φυλλάδια διαφημιστικά, τυπωμένα με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου και στα βενζινάδικα η βενζίνη φλέρταρε με το 1,80!

Υπάρχει ένα σημείο της Εθνικής οδού που δεν αντέχω να το περνάω. Που κάθε φορώ φορτώνω. Είναι το περίφημο πέταλο του Μαλιακού. Νομίζω είναι μια μικρή καρτ ποστάλ του πως η χώρα αυτή έφτασε στο χείλος του γκρεμού.

Ήταν 27 Σεπτεμβρίου του 2004, δέκα παρά δέκα το πρωί όταν το λεωφορείο των ΚΤΕΛ που μετέφερε 37 μαθητές και τέσσερις καθηγητές της Α τάξης Λυκείου από το χωριό Φαρκαδόνα Τρικάλων στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνωνανετράπη, όταν στο 176ο χλμ της εθνικής οδού, στο ύψος του Ασπρονερίου, ο οδηγός του φορτηγού, που βρισκόταν στο αντίθετο ρεύμα, έχασε -σύμφωνα με εκτιμήσεις- τον έλεγχο. Απολογισμός: επτά μαθητές νεκροί, τρεις σοβαρά τραυματίες και άλλοι 27 ελαφρά τραυματισμένοι. Η ελληνική κοινωνία σοκάρεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Έχουν προηγηθεί τα Τέμπη και πολλά άλλα μικρά και μεγάλα περιστατικά ενός φονικού δρόμου.
Η οδύνη είναι τότε απερίγραπτη. Σκιάζει τη χαρά της Ολυμπιάδας. Η χώρα τότε έχει χρήματα, έχει πυγμή, έχει πολιτικούς που μοστράρουν την αποφασιστικότητα τους. Ο πανίσχυρος Θεσσαλός υπουργός Δημοσίων Έργων Γιώργος Σουφλιάς βγαίνει μπροστά. Είμαι συγκλονισμένος, όπως όλη η Ελλάδα, από τη σημερινή τραγωδία, δηλώνει σε έκτακτη συνέντευξη τύπου. Ένα είναι βέβαιο, ότι δυστυχώς στον Μαλιακό έχουμε κάθε χρόνο από 80 μέχρι 100 νεκρούς και διπλάσιους τραυματίες. Εκείνο που έχει σημασία είναι το ταχύτερο δυνατό να γίνει αυτό το κομμάτι επιτέλους ένας οργανωμένος, σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, λέει και δεσμεύεται ότι μέχρι το φθινόπωρο του 2007θα έχει ολοκληρωθεί ένας σύγχρονος κλειστός αυτοκινητόδρομος που θα παρακάμπτει το Μαλιακό.

Είμαστε πια κοντά στο φθινόπωρο του 2013. Διασχίζω το Μαλιακό που μοιάζει σαν να παίζεις pac man. Το δρόμο κοσμούν ταμπέλες με διάφορες εκτιμήσεις του κόστους του έργου. Μια γράφει 600 εκατομμύρια ευρώ, μια άλλη λίγο παρακάτω 800. Ίσως να υπάρχει και άλλη πρόβλεψη. Σε κάποια σημεία του έργου υπάρχουν μια δυο φαγάνες που ψιλοκινούνται. Σαν παιδικά παιχνίδια. Σε κάποια άλλα ημιτελείς γέφυρες που χάσκουν σαν κουφάρια. Σκουριασμένα πια σίδερα που υψώνονται στον  αέρα, χώματα που έχουν παρασυρθεί με τα χρόνια, τον αέρα και τις βροχές κάνουν κάποια σημεία να μοιάζουν με Σαχάρα. Ο Γιώργος Σουφλιάς από  την Αγία Τριάδα Φαρσάλων, διατέλεσε από το Μάρτιο 2004 έως και τον Οκτώβριο του 2009 υπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 εξελέγη βουλευτής επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου, την επόμενη των εκλογών όμως ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την πολιτική. Μια σπουδαία καριέρα είχε τελειώσει. Η Ιστορία τον αναφέρει πια ως ανέκδοτο για τη βαρηκοΐα του. Και κάποια βίντεο του Mega που τον έκανε ήρωα για τις μακέτες που παρουσίαζε. 
Και μένει πίσω ο Μαλιακός τα έργα που λιμνάζουν και υπερτιμολογούνται μια ρημαγμένη και έρημη χώρα. Που τη διασχίζεις πια με πόνο ψυχής. Οπουδήποτε αλλού άνθρωποι σαν το Σουφλιά και τους όμοιους του θα είχαν δικαστεί, καταδικαστεί και θα είχαν δημευτεί υπέρ του Δημοσίου οι περιουσίες τους. Εδώ όμως η μνήμη είναι κοντή σα νάνος και το Μαλιακό πρέπει να τον διασχίσεις για να θυμηθείς τι έγινε. Αυτά. Για τα λεφτά που ξοδεύτηκαν κουβέντα.

29.7.13

100 Εντευκτήρια στο youtube

Ένα γιουτουμπάκι που έφτιαξε ο Τέλλος Φίλης για τα 100 χρόνια του Εντευκτηρίου. Τον ευχαριστούμε και δημοσίως για όλη του την αγάπη ―όχι μόνο εξαιτίας αυτού του μικρού βίντεο― και τη συγκινητική υποστήριξή του σε όλες τις δραστηριότητες του Εντευκτηρίου.

«Δεν αντέχω τους τσακωμούς»

της Σταυρούλας Παπασπύρου

πηγή: http://www.enet.gr


«Μια περπατούρα αναζητούσα», λέει, «για να ισορροπώ στα προσωπικά αδιέξοδά μου, κι όντως το «Εντευκτήριο» αποδείχτηκε το τέλειο καταφύγιο!»





Ο Γιώργος Κορδομενίδης, 

δημιουργός του «Εντευκτηρίου», μιλάει στην «Ε»


Υπήρξε φίλος με τον Γιώργο Ιωάννου, αλλά αυτό δεν επηρέασε τη σχέση του με τον μέντορά του Ντίνο Χριστιανόπουλο, ίσως γιατί δεν μετέφερε σχόλια του ενός προς τον άλλο

Ο Γιώργος Κορδομενίδης, δημιουργός του «Εντευκτηρίου», που εκδίδεται κάθε τρεις μήνες στη Θεσσαλονίκη επί 26 χρόνια, μπορεί να το καυχηθεί. Σε μια εποχή που τα λογοτεχνικά περιοδικά είτε φυτοζωούν είτε εξαφανίζονται, το δικό του μόλις συμπλήρωσε τα 100 τεύχη και συνεχίζει ακάθεκτο. Το ότι βγάζει τα έξοδά του δεν οφείλεται σε θαύμα. Είναι επειδή ο ίδιος επωμίζεται από τις διορθώσεις των κειμένων και τη σελιδοποίηση ώς το κυνήγι της διαφήφισης και την εξυπηρέτηση των συνδρομητών. Απ' τη μεριά του, άλλωστε, ουδέποτε το αντιμετώπισε ως μέσο βιοπορισμού. «Μια περπατούρα αναζητούσα», λέει, «για να ισορροπώ στα προσωπικά αδιέξοδά μου, κι όντως το "Εντευκτήριο" αποδείχτηκε το τέλειο καταφύγιο!»
Κάτι άλλο για το οποίο θα μπορούσε να καυχηθεί ο Κορδομενίδης είναι ότι δεν βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλων καβγάδων, συχνό φαινόμενο στους συγγραφικούς κύκλους της πόλης του. Το ότι υπήρξε φίλος με τον Γιώργο Ιωάννου δεν επηρέασε στο ελάχιστο τη σχέση του με το μέντορά του Ντίνο Χριστιανόπουλο -«ίσως επειδή δεν μετέφερα τα σχόλια του ενός προς τον άλλο»- ενώ κι οι δεσμοί του με τους παραπάνω δεν στάθηκαν εμπόδιο για τη «άψογη» συνεργασία του με τον Ηλία Πετρόπουλο. «Θα μπορούσε να μου προσάψει κανείς ότι είμαι χαμαιλέων, αλλά δεν το νομίζω. Πλησίαζα τους ανθρώπους με τιμιότητα και δεν αισθανόμουν πως πρέπει να γίνω διαιτητής ή δικαστής στις μεταξύ τους διαφορές».
- Μέσα σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε;
«Ο πατέρας μου ήταν καθεκλοσκελετοποιός -όταν τον λέγανε καρεκλά γινόταν έξαλλος!- και η μητέρα μου μοδίστρα, από την Κωνσταντινούπολη και την Προύσα αντίστοιχα, αριστερών καταβολών και οι δύο. Τσιπλάκηδες ήμασταν, φτωχομπινέδες, κι ως τουρκόσπορους μας αντιμετώπιζαν. Η πρώτη φορά που κατέβηκα απ' τη Σταυρούπολη στο κέντρο ήταν για να γραφτώ στο φροντιστήριο, για να δώσω στην Ιατρική. Με πίεζε ο πατέρας μου, εγώ δάσκαλος ήθελα να γίνω, αλλά ήμουν ερωτευμένος και για να μ' αφήσει ήσυχο έκανα αυτό που ήθελε. Στις εξετάσεις απέτυχα παταγωδώς. Καθώς όμως η Εθνική Τράπεζα προσλάμβανε τότε τον πρώτο σε βαθμούς απόφοιτο κάθε Γυμνασίου, το 1974 βρέθηκα υπάλληλος στο κατάστημα του Σιδηροδρομικού Σταθμού».

- Είχατε βιβλία στο πατρικό σας;
«Τα μόνα έντυπα που κυκλοφορούσαν ήταν λαϊκά περιοδικά - "Φαντάζιο", "Ρομάντσο", "Βεντέτα" κ.ο.κ. Μ' έστελναν οι αδελφές μου να τ' αγοράσω κι είχα το προνόμιο να τα διαβάζω πριν απ' αυτές. Μεγάλος θησαυρός στάθηκε η βιβλιοθήκη της Βασιλικής Πρόνοιας. Οποιον συγγραφέα ανακάλυπτα, τον Κρόνιν, την Περλ Μπακ, τον Ρεμάρκ, έπαιρνα τα βιβλία του αμπάριζα. Κάπως έτσι άρχισα να διαμορφώνω αναγνωστικό κριτήριο. Το πρώτο βιβλίο που αγόρασα ήταν, θυμάμαι, η "Ρεβέκκα" της Δάφνης ντι Μοριέ».
- Με το γράψιμο τι σχέση είχατε;
«Την παραμικρή. Ημουν παιδί του δρόμου και δεν είχα καμιά καλλιτεχνική έφεση».
- Ε, πώς στο καλό μπλεχτήκατε με το λογοτεχνικό κόσμο;
«Το 1978, μην αντέχοντας τη ρουτίνα της τράπεζας, ξεκίνησα να δουλεύω και στον "Ελληνικό Βορρά", όπου εργαζόταν κι ο Νίκος Μπακόλας ως υλατζής. Αργά τη νύχτα, όταν κόπαζε η δουλειά, τον έβλεπα να γράφει τα μυθιστορήματά του σε δημοσιογραφικό χαρτί. Επειδή ακριβώς η εφημερίδα ήταν δεξιά -ακροδεξιά για τους παλιότερους- μ' άνοιξε η πόρτα και για το ραδιόφωνο της ΥΕΝΕΔ, κι έτσι έπιασα να γνωρίζω τους συγγραφείς και τους ζωγράφους της πόλης. Εκείνος που μ' εντυπωσίαζε πάνω απ' όλους ήταν ο Χριστιανόπουλος. Αρχισα να συχνάζω στη "Διαγώνιο" κι εκεί, εκτός των άλλων, έμαθα πώς στήνεται ένα περιοδικό. Το σημαντικότερο δίδαγμα ήταν πως επιλέγουμε κείμενα, όχι υπογραφές».
- Κάποια στιγμή αυτά δεν μπλέκονται;
«Για τον Χριστιανόπουλο, που δεν ήταν συμβατικός άνθρωπος, δεν μπλέκονταν ποτέ, κι αυτή ήταν η αφορμή για πολλές μεγάλες συγκρούσεις του. Για μένα που είμαι άνθρωπος καμένος από την επαγγελματική μου θητεία στις δημόσιες σχέσεις -από το 1982 ώς το 2009 που συνταξιοδοτήθηκα ήμουν επικεφαλής του αρμόδιου γραφείου στην Εθνική- η διάκριση είναι πιο δύσκολη. Οι παραχωρήσεις ωστόσο που έκανα, θέλω να πιστεύω πως ήταν μετρημένες».
- Είχατε συνεργαστεί με κάμποσα έντυπα - το «Τέταρτο», το «Δέντρο», τον «Παρατηρητή», το «Τραμ». Τι λόγο είχατε να στήσετε ακόμη ένα;
«Ηθελα να στήσω το δικό μου περίπτερο! Μ' είχε κουράσει να μην ξέρω πότε θα δημοσιευτούν τα κείμενά μου, αν θα κοπούν και πώς, κι ένα δυσάρεστο περιστατικό με το περιοδικό της τράπεζας, το "Εμείς", που με είχε εκθέσει απέναντι στον Πεντζίκη, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η ιδέα μού μπήκε βλέποντας το "Πλανόδιον": ολιγοσέλιδο, δεμένο με σύρμα, με πολλά σχόλια και λίγα κείμενα. Ορίστε κάτι φθηνό και εφικτό, σκέφτηκα. Το ανέφερα στον Χριστιανόπουλο, αλλά στην ουσία προχώρησα ερήμην του, γιατί ήθελα το "Εντευκτήριο" και με εικονογράφηση και με διαφημίσεις, και μάντευα τις αντιρρήσεις του. Ψάχνοντας να μελετήσω παλιότερα περιοδικά, έπεσα πάνω στον Δημήτρη Δασκαλόπουλο που μου μίλησε για τις "Εποχές", και αποδελτιώνοντας τόμους ολόκληρους, βρήκα ιδέες για στήλες και θεματικές ενότητες».
- Πόσο διαφέρει το πρώτο τεύχος από το εκατοστό;
«Το τιράζ, από 3.000 αντίτυπα, κυμαίνεται πια μεταξύ 1.500 και 2.000 αλλά η φιλοσοφία είναι η ίδια. Υπάρχει ένας στενός πυρήνας συνεργατών που λειτουργούν ενίοτε ως φίλτρα, ο προσανατολισμός παραμένει λογοτεχνικός, τα κείμενα δεν υπογράφονται μόνο από Θεσσαλονικείς και δίνεται συχνά βήμα σε δημιουργούς που δεν έχουν γίνει γνωστοί ακόμα, χωρίς να θεωρείται η νεότητα από μόνη της επαρκές κριτήριο. Στο "Εντευκτήριο" πρωτοδημοσίευσαν, μεταξύ άλλων, ο Δημήτρης Μίγγας, ο Βασίλης Αμανατίδης, η Μαρία Κουγιουμτζή, η Σοφία Νικολαΐδου όπως και η Ευτυχία Παναγιώτου ή ο Γιάννης Παλαβός. Κείμενα πολεμικής ούτε ζητήθηκαν ποτέ ούτε ελήφθησαν με πρωτοβουλία των συγγραφέων. Ακόμα κι όταν ο Τάκης Καγιαλής καταφέρθηκε εναντίον του Ελύτη και του Βαλαωρίτη σε δοκίμιό του για τη Γενιά του '30, η αντίδραση του Γιατρομανωλάκη και η όλη διαμάχη έγινε στις σελίδες του "Βήματος"».
- Εσείς πόσο αλλάξατε στο μεσοδιάστημα;
«Παραμένω μονήρης κι ευτυχής που δουλεύω με κείμενα, γλιτώνοντας από τη φθορά των καθημερινών πνευματικών συναναστροφών. Υπάρχουν πάρα πολλοί συγγραφείς με σύνδρομο μεγαλείου τριγύρω και χρειάζονται ατσάλινα νεύρα για να διαχειριστείς τα προβλήματα που προκύπτουν απ' αυτό. Πόσες φορές να το πω; Δεν αντέχω τους τσακωμούς».


27.7.13

Το καλοκαίρι υπάρχουν και περιοδικά...

του Νίκου Δαββέτα

πηγή: http://news.kathimerini.gr 


Η οικονομική κρίση έπληξε τα τελευταία χρόνια και τα αξιόλογα λογοτεχνικά περιοδικά μας. Πολλά έκλεισαν, άλλα πέρασαν σε ένα... καθεστώς εφεδρείας. Υπάρχουν φυσικά και οι εξαιρέσεις. Δύο περιοδικά που συνεχίζουν τον ευγενή αγώνα τους, παρά τα όποια προβλήματα και μάλιστα με ύλη πρωτότυπη, ασπαίρουσα, προκλητική, ικανή να σε αποσπάσει από τα βιβλία που στοιβάζονται στο γραφείο σου, είναι η «Ποιητική» των εκδόσεων Πατάκη, που διευθύνει ο ποιητής Χάρης Βλαβιανός και το εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο «Εντευκτήριο», έργο ζωής του Γιώργου Κορδομενίδη. Και των δύο καλών περιοδικών τα θερινά τεύχη είναι μια δροσιστική βουτιά στην καθαρή λογοτεχνία.

Ας ξεκινήσουμε από την «Ποιητική», της οποίας το δυνατό σημείο είναι τα δοκίμια. Στο παρόν τεύχος ξεχωρίζει για την προκλητικότητά του το δοκίμιο του Δημήτρη Παπανικολάου «Λέξεις που λέν και κρύβουν. Ψάχνοντας του Καβάφη τα μυστικά συρτάρια». Μια προσέγγιση του καβαφικού έργου που ακόμη κι αν διαφωνείς με αυτή, σε κεντρίζει να επανεξετάσεις μορφές της τέχνης του αποσιωπημένες από καιρό. Ακολουθεί ο Αντώνης Ζέρβας με το πόνημά του «Η παουντική αφήγηση», μια πλάγια ματιά στον κόσμο του Εζρα Πάουντ. Τέλος, να μην παραλείψουμε ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στην πολιτική σκέψη του Ζακ Ντεριντά. Φυσικά από την «Ποιητική» δεν μπορεί να απουσιάζει η ποίηση. Εύχυμα τα νέα ποιήματα του Νίκου Λεβέντη, της Ηρώς Νικοπούλου και του Γιώργου Βέλτσου, όμως την παράσταση κλέβει ένας πεζογράφος. Το περιοδικό παρουσιάζει μια επιλογή από τα καλύτερα ποιήματα που έγραψε ο κορυφαίος Γερμανός συγγραφέας W.G. Sebald, σε μετάφραση της Λένιας Ζαφειροπούλου. Ο δημιουργός των «Ξεριζωμένων» και του «Αούστερλιτς» που σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 2001, αποδεικνύεται όχι μόνο μάστορας της πρόζας αλλά και του στίχου. Φαίνεται πως παρά τις πεζογραφικές του επιτυχίες δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με τη νεανική του αγάπη, την ποίηση.

Το «Εντευκτήριο» έχει αμπαλάζ εορταστικό. Γιορτάζει τα 100 τεύχη του, μετά από 26 χρόνια διαρκούς παρουσίας και ο «επίμονος κηπουρός των γραμμάτων μας», ο εκδότης του Γιώργος Κορδομενίδης σκέφθηκε, σχεδίασε και επιμελήθηκε ένα πρωτότυπο αφιέρωμα, όπου το κάθε κείμενο έχει κάποια σχέση με τον μαγικό αριθμό 100. Ανταποκρίθηκαν παλιοί και νέοι συνεργάτες και το αποτέλεσμα του ευφάνταστου σχεδίου του είναι ένα ογκώδες χορταστικό τεύχος. Να μνημονεύσουμε εν τάχει τις καταθέσεις των Δ. Μαρωνίτη, Ντ. Χριστιανόπουλου, Κ. Δημουλά, Δ. Δασκαλόπουλου, Θ. Κοροβίνη, Δ. Νόλλα, αλλά και των νεότερων Θ. Γρηγοριάδη, Σ. Νικολαΐδου, Β. Αμανατίδη, Γ. Τριανταφυλλίδη. Γ. Σκαμπαρδώνη. Με διάθεση απολογισμού και το αεράκι των θερινών αποδράσεων ανάμεσα στις αράδες, τα περισσότερα κείμενα έχουν τη δική τους αξία ως λογοτεχνικές ψηφίδες, που συνθέτουν την εικόνα μιας ζωντανής παράδοσης. Από την υπόλοιπη ύλη, ξεχωρίζει το αφιέρωμα στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και στα εκατό χρόνια από τη γέννηση του συλλέκτη Γιώργου Κωστάκη, του ανθρώπου που διέσωσε τα σημαντικότερα έργα της ρωσικής πρωτοπορίας.

Διαγωνισμός ευρηματικής και καλλιτεχνικής φωτογραφίας

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 τευχών του, το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό Εντευκτήριο προκηρύσσει διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα «Το απροβλεπτο Εντευκτήριο».
Κάθε διαγωνιζόμενος μπορεί να συμμετάσχει με μία φωτογραφία, έγχρωμη ή μαυρόασπρη, σε ανάλυση τουλάχιστον 300 dpi, που να δείχνει τεύχος ή τεύχη του περιοδικού Εντευκτήριο σε… απρόβλεπτη στάση ή θέση.




Οι φωτογραφίες:
επάνω (από αριστερά): Γιάννης Θεοδοσίου, Θάνος Λουμπρούκος
κάτω (από αριστερά): Θάνος Λουμπρούκος, Αντρέας Κάκαρης

Οι φωτογραφίες πρέπει να υποβληθούν μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου 2013, με e-mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση entefkti@otenet.gr

Οι δώδεκα (12) φωτογραφίες που θα ξεχωρίσουν τόσο για τη "ματιά" τους όσο και την καλλιτεχνική/τεχνική τους αρτιότητα θα δημοσιευτούν σε προσεχές τεύχος της Camera Obscura, του ένθετου δημιουργικής φωτογραφίας που δημοσιεύεται σε κάθε τεύχος του περιοδικού.
Την κριτική επιτροπή του διαγωνισμού αποτελούν οι: Άρις Γεωργίου (διευθυντής της Camera Obscrua), Ηρακλής Παπαϊωάννου (επιμελητής του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης), Γιώργος Κορδομενίδης (διευθυντής του Εντευκτηρίου).

25.7.13

Θεσσαλονίκη: Το 100ό τεύχος του εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό «Εντευκτήριο» του Γιώργου Κορδομενίδη


της Βίκυς Χαρισοπούλου

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Εντευκτήριο: Χώρος που προορίζεται για την κοινωνική συναναστροφή – συνάντηση- συγκέντρωση των μελών ενός συλλόγου, σωματείου (απο τη ρίζα έντευξις = συνάντηση).

Εντευκτήριο είναι το όνομα και ο έντυπος χώρος συνάντησης προσώπων και κειμένων με φυσική έδρα-πομπό τη Θεσσαλονίκη αλλά δέκτες όλο τον κόσμο (ώς τις ΗΠΑ και τη Σουηδία και τη Γερμανία και τη Ρωσία φτάνει η ...χάρη του).

Είναι το μακροβιότερο λογοτεχνικό περιοδικό που “μετρά” 26 χρόνια και 100 τεύχη...

Με ευτυχή συγκυρία την έκδοση του 100ού – επετειακού τεύχους του Εντευκτηρίου, τού γεμάτου ευχές ποιητικές, πεζογραφικές, φωτογραφικές, μεταφραστικές, δημοσιογραφικές, ευχές από καρδιάς και απο ... “συμφέροντος” (για την περιοδική φιλοξενία και “προβολή” της γραφής σε καιρούς λογοτεχνικά άνυδρους και συγγραφικά άστεγους), με αφορμή τα κείμενα (όλα με την προυπόθεση να εμπεριέχουν τη λέξη “εκατό”) πενήντα εκ των ...1.680 ζώντων και μή μέχρι σήμερα συγγραφέων-συνεργατών των 100 τευχών, με αφετηρία, “γενεσιουργό αίτιο” αλλά και ...οραματιστή τού ενός εκάστου κάθε φορά Εντευκτηρίου διορθωτή, επιμελητή, σελιδοποιό, αυτών των 17.500 σελίδων των 100 τευχών, τον λογοτέχνη και εκδότη, Γιώργο Κορδομενίδη, το ΑΠΕ-ΜΠΕ επιχειρεί μια συζήτηση-γνωριμία μαζί του που ... μοιραία μετατρέπεται σε “λογοτεχνικό μονόλογο”. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εξάλλου απο κάποιον που ξεκίνησε ως δημοσιογράφος προ ... 35ετίας, υποστηρίζει όμως πως «δημοσιογραφία και λογοτεχνία είναι δύο παράλληλα σύμπαντα που σπανίως συναντώνται»; 


― «Στις αρχές του 1978 βρέθηκα να εργάζομαι σε ημερήσια εφημερίδα της Θεσσαλονίκης. Έτσι, αγάπησα τις εφημερίδες πριν “πέσω στα περιοδικά. Στα τέλη του ίδιου χρόνου άρχισα να απασχολούμαι ως παραγωγός εκπομπών στο κρατικό ραδιόφωνο... Τον Νοέμβριο του 1980 εγκατέλειψα τη “μαχόμενη δημοσιογραφία. Η μύησή μου στον κόσμο των περιοδικών οφείλεται στο ότι συχνά-πυκνά έπιανα στασίδι στο γραφείο της Διαγωνίου, του Χριστιανόπουλου. Εκεί πρωτοδημοσίευσα δύο εργασίες για την ιστορία των μουσείων της Θεσσαλονίκης. Από τον Χριστιανόπουλο άκουσα ξανά και ξανά τις αρχές της Διαγωνίου, τα κριτήρια επιλογής κειμένων (και όχι συγγραφέων), πώς γίνεται η διόρθωση και η επιμέλεια ενός κειμένου.

Όταν, το 1986, η ΕΡΤ2 Θεσσαλονίκης δεν ανανέωσε τη σύμβασή μου, και Το Τέταρτο (υπό τον Καλοκύρη) με “έκοψε°, για λόγους περιστολής δαπανών, μαζί με άλλους, ως συνεργάτη, άρχισα να σκέφτομαι την έκδοση ενός λογοτεχνικού περιοδικού. Δεν με πτόησε το ότι μόλις είχαν εκδοθεί ο Λογοτεχνικός Παρατηρητής και Το Τραμ (3η διαδρομή). Ίσα ίσα, η φυσιογνωμία των δύο αυτών περιοδικών με βοήθησε να καταλάβω τι ΔΕΝ ήθελα να είναι το δικό μου: να μην είναι ‘τοπικό’ (να μην εστιάζει δηλαδή στην παραγωγή των συγγραφέων της Θεσσαλονίκης)· να μην υπηρετεί συγκεκριμένες αισθητικές τάσεις και αντιλήψεις· να μην είναι νεολαγνικό αλλά φιλικό σε νέους συγγραφείς που ήθελαν να εμφανιστούν στα γράμματα.

Η δημοσιογραφική μου “καταγωγή
 καθόρισε και τη ματιά μου. Το μικρό αφιέρωμα του πρώτου τεύχους δεν ήταν σε κάποιον συγγραφέα αλλά στον θεσμό της φυλακής, υπό το φως των δύσοσμων αποκαλύψεων της τολμηρής δικαστίνας, τότε, Χρυσούλας Γιαταγάνα για το Επταπύργιο. Μπορεί η ιδέα να προέκυψε από την επικαιρότητα, αλλά ο σχεδιασμός των «Σελίδων για τη φυλακή» έγινε με κριτήρια λογοτεχνικά.

Ακολούθησαν 100 τεύχη (97 εκδοτικά “σώματα
 και ένα τεύχος εκτός αρίθμησης)...

...Είναι φανερό πως, αν και δημόσιο διάβημα, η έκδοση του Εντευκτηρίου ήταν (και παρέμεινε για μερικά χρόνια) ένα ιδιωτικό στοίχημα, μια πολύτιμη (όσο δεν μπορούσα να το φανταστώ) “περπατούρα
 απέναντι σε προσωπικά αδιέξοδα και ανασφάλειες, που σκέφτηκα ότι θα αντιμετωπίζονταν αν έφτιαχνα κάτι δικό μου.

Πολύ γρήγορα, αυτή η ιδιωτική υπόθεση έγινε κοινό κτήμα, που βρήκε αναγνώστες, συνδρομητές, πρόθυμους συνεργάτες, φιλικούς βιβλιοπώλες, θετικά σχόλια στον Τύπο (πρώτα στον αθηναϊκό και μετά στον τοπικό ― ουδείς προφήτης εν τη εαυτού πατρίδι...)». .

Κι οχι, δεν ενέχει, λέει, κανενός είδους “έπαρση” αυτή η 25ετής και πλέον επιμονή με τη διαχείριση των λογοτεχνικών “πραγμάτων”, δεν είναι «επίμονος κηπουρός του ...Εγώ του» («επίμονο κηπουρό των γραμμάτων» τον χαρακτήρισαν σε πρόσφατη τιμητική εκδήλωση του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ).

―«Ο χαρακτηρισμός του “επίμονου κηπουρού των γραμμάτων
 με κολακεύει βέβαια...

Υπάρχει όμως πολλή βασανιστική μοναξιά στην έκδοση ενός περιοδικού. Συχνά υιοθετώ κάτι που μου προσάπτουν: ότι είμαι συγκεντρωτικός, ότι δεν κατάφερα να συσπειρώσω γύρω από το Εντευκτήριο νέους φανατικούς για γράμματα, που θα ήθελαν να μοιραστούν το φοβερό χαμαλίκι που συνεπάγεται η έκδοση ενός περιοδικού (διορθώσεις, κουβαλήματα, άχαρες δουλειές όπως κόψιμο τιμολογίων, φακέλωμα τευχών κτλ.). Δεν υπάρχει κανείς ηρωισμός σ’ αυτό, καμιά αλαζονεία, μόνο μια διαρκής, σχεδόν απελπισμένη προσπάθεια να κρατήσω το κεφάλι μου έξω από το νερό. Ίσως από την άλλη υιοθετώ αυτό που έλεγε ο Δημήτρης Χατζής, πως καθένας μας στο πέρασμά του από τη ζωή οφείλει να εξοφλήσει έστω πέντε πεντάρες· ελπίζω πως κάποτε θα τις εξοφλήσω».


Το «Εντευκτήριο» πρωτοεκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1987 από το πολιτιστικό σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα Μακεδονική Εταιρεία Τεχνών και Πολιτισμού.

Η παρουσία του περιοδικού διευρύνθηκε, όταν το 1990 δημιουργήθηκαν οι Εκδόσεις Εντευκτηρίου (μέχρι τώρα αριθμούν 40 τίτλους βιβλίων και cd) και το 2001, όταν άνοιξε το «Underground Εντευκτήριο», ο χώρος στη Δεσπεραί 9, όπου έχουν πραγματοποιηθεί περί τις 80 εκδηλώσεις (ποιητικές ολονυχτίες, θεατρικά αναλόγια, μουσικά βραδινά, αφιερώματα σε συγγραφείς, βιβλιοπαρουσιάσεις) .

Το 2009 το Εντευκτήριο τιμήθηκε (από κοινού με τον κερκυραϊκό Πόρφυρα) με το κρατικό βραβείο περιοδικού.

Σταχυολογώντας απο τα κείμενα του τεύχους 100 του Εντευκτηρίου, τα παρακάτω είναι αποσπάσματα τριών κειμένων από τα 50 των αντίστοιχων συγγραφέων-συνεργατών που γράφτηκαν με μόνη προυπόθεση να περιέχουν τη λέξη και έννοια: “100”.

«[...] Ο αριθμός 100 είναι το μεγάλο όνειρο της προσωρινότητας να τον φτάσει αλλα και ο εχθρός του απροσμέτρητου.

Ενας αριθμός που διακρίνεται για την κοινωνικότητα του, που πάει παντού: σε ευχές , σε κατάρες, σε τιμωρίες, τελευταία δε και σε... κατώτατους μισθούς [...].

[...] Εφαρμόζω λοιπόν τώρα την ευχή εκείνη που καθιέρωσα να δίνω στον προαναφερθέντα προσφιλή θείο μου “να τα χιλιάσει”, την ίδια και για το επιστήθιο μου Εντευκτήριο, μια και συμπληρώνει τα 100 τεύχη ζωής. Να τα χιλιάσει λοιπόν ― γιατί οχι και να εκατοστήσει τις χιλιάδες του τεύχη; Έχουμε άλλωστε και μείς οι συνεργάτες του μερίδιο απο αυτή την ευκταία μακροζωία», γράφει η 
Κική Δημουλά. 


«Για τον εκατοστό αστεροειδή της Θεσσαλονίκης ―κι οχι εκείνον που ανακάλυψε, το 1968, το Ινστιτούτο Θεωρητικής Αστρονομίας του Λένινγκραντ―, για τα εκατό τεύχη του Εντευκτηρίου, τα αντίστοιχα με τα εκτό χρόνια μοναξιάς σου πάνω στις σελίδες του, για την εκατόμβη των θυσιών, ωρών, ημερών, μηνών και ολονυχτιών, οχι πια προς τιμήν των Εκατομβαίων Δία και Απόλλωνα, αλλά για τους εκατό και μύριους της γραφής που φιλοξένησες» του εύχεται η δημοσιογράφος και συγγραφέας Βάνα Χαραλαμπίδου.


 «Θαυμάζω και ζηλεύω τον φίλο μου Γιώργο Κορδομενίδη που πέτυχε ενα πρωτότυπο και σπάνιο ρεκόρ: Ευτύχησε να εκατοστήσει τα τεύχη του περιοδικού του Εντευκτήριο», ομολογεί ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, κλείνοντας με τους στίχους του Κ. Π. Καβάφη «Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι/ τόσο που έκανες, μεγάλη δόξα».

24.7.13

Το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή

του Χρήστου Χρυσόπουλου

πηγή: http://www.andro.gr



Το Εννιά ζωές του Γουίλιαμ Νταλρίμπλ

Πώς μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου 
επιδραστικοί Έλληνες ένιωσαν 
να διαμορφώνεται η σκέψη και η ζωή τους

Τον Αύγουστο του 2012 ταξίδεψα στη Βόρεια Ινδία. Οριζόντια και προς τα ανατολικά: από το Ρατζαστάν (στα σύνορα με το Πακιστάν) ως την πολιτεία του Ουτάρ Πραντές, κοντά στα σύνορα με το Νεπάλ. Ταξίδεψα με έναν σάκο και έχοντας ως μοναδικά αναγνώσματα τον οδηγό Lonely Planet και την αγγλική έκδοση του βιβλίου «Ιερή Ινδία, Εννιά ζωές, εννιά ιστορίες» του Γουίλιαμ Νταλρίμπλ. 

Δεν έκανα το ίδιο ταξίδι με τον Νταλρίμπλ. Η επιλογή ήταν διαφορετικού τύπου. Ή, μάλλον, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Δεν με «ταξίδεψε εκείνος», όπως λένε τόσο συχνά οι αναγνώστες για τους συγγραφείς που αγαπούν. Αντιθέτως. Διάλεξα τον Νταλρίμπλ για να με ακολουθήσει εκείνος στο δικό μου ταξίδι. 

Κι αυτό δεν είναι διόλου παράξενο. Υπάρχουν βιβλία που όντως σκοπεύουν να σε ταξιδέψουν. Υπάρχουν, όμως, και κάποια βιβλία που ακολουθούν πειθήνια τα βήματα του δικού σου ταξιδιού. 

Μου λένε ότι γύρισα από την Ινδία «διαφορετικός». Εγώ αισθάνομαι ότι γύρισα κάπως πιο κοντά σε αυτό που ήμουν. 

Υλοποιώντας έναν παράξενο εγκιβωτισμό, γράφω τώρα ένα βιβλίο για το ταξίδι στην Ινδία. Γράφω το ταξίδι μέσα στο ταξίδι. Ακολουθώ, λοιπόν, τους δύο απαράβατους νόμους της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας. Ο πρώτος νόμος ορίζει ότι η περιπλάνηση (όπως και η γραφή) ολοκληρώνεται στην αναπόληση. Και ο δεύτερος ότι ο ταξιδιώτης (όπως και ο συγγραφέας) δεν ταξιδεύει ποτέ μόνος, ταξιδεύει «στοιχειωμένος» από τα ταξίδια που έκαναν άλλοι –πριν από εκείνον– στον ίδιο τόπο. 

Το βιβλίο μου δεν έχει ακόμα οριστικό τίτλο. Θα είναι ένα λεύκωμα συναντήσεων. Θα προσπαθήσει να θυμηθεί τα πρόσωπα του ταξιδιού. Όχι μόνο τα αληθινά. Αλλά και όσα ήταν πλάνες ενός νου που τώρα αναπολεί το ταξίδι. Ανάμεσά τους θα συγκαταλέγεται κι εκείνος που έγραψε τις «Εννιά ζωές».  

Το βιβλίο Ιερή Ινδία, Εννιά ζωές, εννιά ιστορίες του Γουίλιαμ Νταλρίμπλ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.  

 Ο Χρήστος Χρυσόπουλος είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο το «Φακός στο στόμα – ένα χρονικό για την Αθήνα», εκδόσεις Πόλις.

Η «Μακεδονία» για το 100ό «Εντευκτήριο», διά χειρός Κώστα Μαρίνου

Ο Κώστας Μαρίνος γράφει στη σημερινή «Μακεδονία» για το 100ό τεύχος του «Εντευκτηρίου». Τον ευχαριστώ και δημοσίως για το θερμό του βλέμμα στο περιοδικό, το ίδιο και την εφημερίδα, που διευθύνει ο Μιχάλης Αλεξανδρίδης.



Μηδέν βοήθεια στην Ελλάδα

της Σταυρούλας Παπασπύρου

πηγή: http://www.enet.gr [εφημερίδα Ελευθεροτυπία




Δεν επιδοτήθηκε καμία μετάφραση 

λογοτεχνικού έργου στα ελληνικά



Ούτε μία ελληνική πρόταση δεν εγκρίθηκε φέτος από τους επιτελείς του προγράμματος «Πολιτισμός 2007-2013» της Ευρωπαϊκής Ενωσης στον τομέα που αφορά τις επιδοτήσεις μετάφρασης λογοτεχνικών έργων.


Σε αντίθεση με τα Σκόπια, που είδαν το ένα τρίτο των προτάσεών τους να ικανοποιούνται (5 στις 15), τη Βουλγαρία που είχε 10 θετικές απαντήσεις σε σύνολο 35 αιτήσεων, αλλά και την Κροατία, τη Σλοβενία και τη Ρωσία που επίσης τα πήγαν καλά (από 7 εγκρίσεις η καθεμιά), από ελληνικής πλευράς μόνο δύο από τις έξι αιτήσεις που υποβλήθηκαν κατάφεραν να περάσουν στο τελευταίο στάδιο αξιολόγησης αλλά τελικά, είτε για τυπικούς είτε για ουσιαστικούς λόγους, νερό από την πηγή δεν ήπιαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάμεσά τους υπήρχαν προτάσεις για τη μετάφραση έργων του σπουδαίου Γερμανού ποιητή Χάινριχ Χάινε, των Βρετανών συγγραφέων Τζούλιαν Μπαρνς, Ζέιντι Σμιθ και Μάικλ Φρέιν καθώς και της τουρκικής καταγωγής μυθιστοριογράφου Ελίφ Σαφάκ.
Μετρημένες στα δάχτυλα ήταν κι εκείνες που είχαν κατατεθεί τις δύο προηγούμενες χρονιές -τρεις και τέσσερις αντίστοιχα- και επίσης αποκαρδιωτικά τα αποτελέσματά τους: εγκρίθηκαν δύο προτάσεις, μία για κάθε έτος. Κι όμως μέχρι πρότινος, για την ακρίβεια ώς το 2007, οι Ελληνες εκδότες καρπώνονταν τα μέγιστα από το πρόγραμμα «Πολιτισμός», κατέχοντας την τρίτη θέση μετά τους συναδέλφους τους από τη Βουλγαρία και τη Σλοβενία. Μεταξύ των τακτικότερων «πελατών» του προγράμματος συγκαταλέγονταν οίκοι όπως οι «Αγρα», «Πόλις», «Τραυλός», «Κέδρος», «Πάπυρος» και τα πάλαι ποτέ «Ελληνικά Γράμματα». Στην πορεία ήρθε να προστεθεί και το «Μεταίχμιο» ενώ φέτος δοκίμασαν για πρώτη φορά την τύχη τους, χωρίς όμως αποτέλεσμα, και οι εκδόσεις «Παπαδόπουλος».
Σύμφωνα με την Εύα Καρανικόλα, υπεύθυνη του γραφείου που λειτουργεί ως σύνδεσμος της Ελλάδας με τις αρμόδιες ευρωπαϊκές υπηρεσίες, οι τωρινές χαμηλές επιδόσεις οφείλονται σε δύο παράγοντες: στο ότι οι προτεινόμενοι τίτλοι «δεν πληρούν πάντα τα απαιτούμενα κριτήρια περί κινητικότητας νέων δημιουργών και πολιτιστικών αγαθών και περί διαπολιτισμικού διαλόγου», και κυρίως στο ότι «η εγχώρια εκδοτική παραγωγή, λόγω κρίσης, έχει συρρικνωθεί».
Οπως εξηγεί το στέλεχος του «Μεταίχμιου», Ασημίνα Γιαννοπούλου, τα κριτήρια που τίθενται «ξεκινούν από το τεχνικό κομμάτι, την άρτια δηλαδή υποβολή της αίτησης μέσω Διαδικτύου με συνημμένα τα σχετικά νομικά έγγραφα, περνούν από το περιεχόμενο των βιβλίων τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να προάγουν την ευρωπαϊκή κουλτούρα, και φτάνουν ώς τους ακαδημαϊκούς τίτλους, την εμπειρία ακόμα και την καταγωγή των προτεινόμενων μεταφραστών. Αν πρόκειται για βιβλίο που έχει αποσπάσει κάποιο ευρωπαϊκό λογοτεχνικό βραβείο, οι πιθανότητες να επιδοτηθεί η μετάφρασή του αυξάνονται, όχι όμως σε καταλυτικό βαθμό. Απ' ό,τι έχω διαπιστώσει, πιο σημαντικό ίσως ρόλο παίζει η ηλικία του δημιουργού του, που -εννοείται- πρέπει να έχει την εθνικότητα κάποιας ευρωπαϊκής χώρας».
Μολονότι ο φάκελος τον οποίο επιμελήθηκε δεν είχε τύχη, η Α. Γιαννοπούλου δεν αποθαρρύνεται. «Εχουμε πάρει επανειλημμένα επιδοτήσεις, κι όχι για θρίλερ του Βορρά, αλλά για έργα λογοτεχνικών αξιώσεων», διευκρινίζει, «και του χρόνου θα ξαναπροσπαθήσουμε. Δεν θεωρώ ιδιαίτερα περίπλοκη τη διαδικασία, λίγες μέρες σωστής προετοιμασίας είναι αρκετές. Είναι ωστόσο φανερό ότι προσπαθούν να μοιράσουν την πίτα και να στηρίξουν τις χώρες που έγιναν πρόσφατα δεκτές στην Ε.Ε. ή βρίσκονται στο κατώφλι της».
Εντελώς διαφορετική είναι η εκτίμηση του Ανταίου Χρυσοστομίδη, υπευθύνου της ξένης σειράς του «Καστανιώτη», ο οποίος ελάχιστες φορές κατέφυγε στο πρόγραμμα «Πολιτισμός». Οπως ισχυρίζεται, «πρόκειται για μια εξαιρετικά χρονοβόρα και αντιπαθητική ιστορία. Μας έχουν απορρίψει προτάσεις με σπουδαία ονόματα συγγραφέων, μεταξύ των οποίων και η νομπελίστα Χέρτα Μίλερ, επικαλούμενοι γελοίες δικαιολογίες. Η εντύπωση που αποκόμισα ήταν πως οι άνθρωποι που αποφασίζουν είναι άσχετοι με τη λογοτεχνία και λειτουργούν απολύτως γραφειοκρατικά. Κι ενώ έδειξαν ενδιαφέρον να στηρίξουν τις πρώην ανατολικές χώρες, για την Ελλάδα της κρίσης αδιαφόρησαν».

22.7.13

Περιοδικομανής 26 ετών και 100 τευχών…



του Γιώργου Κορδομενίδη*

πηγή: http://www.efsyn.gr [Εφημερίδα των Συντακτών]


Περιοδικομανή με έκανε το γεγονός ότι σύχναζα στο «άντρο» της Διαγωνίου, του Ντίνου Χριστιανόπουλου, πρώτα στη Στρ. Καλλάρη 5 και μετά στη Μητροπόλεως 19. Την κατάστασή μου επιδείνωσε η συναναστροφή μου με τον αείμνηστο φίλο Γιώργο Ιωάννου και ο θαυμασμός μου για το περιοδικό Φυλλάδιο, το οποίο έγραφε εξ ολοκλήρου μόνος του και μόνος του το τύπωνε. Το κλείσιμο της Διαγωνίου, το 1983, στέρησε την πόλη από ένα περιοδικό με πολύχρονη παρουσία και προσφορά· το κενό έσπευσαν να καλύψουν ο Λογοτεχνικός Παρατηρητής και Το Τραμ, στην τρίτη του διαδρομή. Το 1985, όταν γιορτάστηκαν τα 2.300 χρόνια από την ίδρυση της Θεσσαλονίκης, οργάνωσα δύο αφιερώματα (στο Εμείς, που εξέδιδε για το προσωπικό της η Εθνική Τράπεζα ―όπου εργαζόμουν―, και στο Διαβάζω), ενώ συνεργάστηκα και με τον Κώστα Μαυρουδή για το ανάλογο αφιέρωμα του Δέντρου. Ολα αυτά ήταν ένα είδος προπαίδευσης για το επόμενο, μεγάλο βήμα.
Η ιδέα για έκδοση περιοδικού προέκυψε το 1986, όταν, συμπτωματικά, βρέθηκα ξέμπαρκος από οποιαδήποτε δημοσιογραφική απασχόληση. Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά για το αν η έκδοση του Παρατηρητή και του Τραμ άφηναν χώρο για ένα ακόμη περιοδικό. Η έμφαση που έδωσαν και τα δύο στους λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης και στην παραγωγή τους με έκανε να ξανοιχτώ σε συνεργάτες από την υπόλοιπη Ελλάδα (όχι μόνο από την Αθήνα) και από τους Ελληνες του εξωτερικού. Μια επεξήγηση του Χριστιανόπουλου για τον τίτλο Εντευκτήριο ενός βιβλίου με μεταφράσεις του μου ενέπνευσε τον τίτλο του περιοδικού. Ο μέντοράς μου, εν αγνοία του, είχε γίνει και «νονός» του κυοφορούμενου «παιδιού» μου. (Χρόνια μετά, σε μια συνέντευξή του, μου απέδωσε έλλειψη ευρηματικότητας, αν και λίγο αργότερα, ιδιωτικά, με επιστολή του, μου ζήτησε συγγνώμη. Τα έχουν αυτά οι μεγάλες φιλίες…)
Το πρώτο τεύχος, με «Σελίδες για την φυλακή», κυκλοφόρησε στις αρχές Νοεμβρίου του 1987. Η συνέχεια καθρεφτίζεται στα 99 τεύχη που ακολούθησαν (συνολικά: 98 «σώματα» και 1 εκτός σειράς).

* Ο Γιώργος Κορδομενίδης διευθύνει το λογοτεχνικό περιοδικό «Εντευκτήριο» που, με το τρέχον 100ό τεύχος (Ιανουάριος-Μάρτιος 2013), συμπληρώνει 26 χρόνια αδιάλειπτης προσφοράς και παρέμβασης στην πνευματική ζωή του τόπου.

Φωτογραφία: Άρις Γεωργίου

21.7.13

Χθες στην παραλία τα παιδιά μιλούσαν ρουμάνικα



του Γιώργου Τούλα

πηγή: http://www.parallaximag.gr


Κάποτε η Λένα Πλάτωνος είχε γράψει ένα τραγούδι για τους ανθρώπους που μιλάνε ρουμάνικα, σε ένα ασανσέρ μιας πολυκατοικίας, στην περιοχή της Αμερικάνικης Πρεσβείας στην Αθήνα. Χθες το απόγευμα το θυμήθηκα. Σε μια παραλία στη Χαλκιδική, μια παρέα νεαρών Ρουμάνων συζητούσαν χαμηλόφωνα, που και που γελούσαν, έμειναν ώρες στην παραλία, έμοιαζαν να είναι η επόμενη μέρα της χώρας τους. Έπιναν κοκτέιλ και φορούσαν επώνυμα ρούχα. Παιδιά της πιο κλειστής και παράξενης χώρας του ανατολικού μπλοκ. Πριν μερικά χρόνια βρέθηκα στο Βουκουρέστι για ένα ρεπορτάζ. Οι άνθρωποι που μας υποδέχτηκαν τότε είχαν σκοπό να μας δείξουν το νέο πρόσωπο της χώρας.
Πήγα σε μοδάτα εστιατόρια με φρέσκα ψάρια από τη Μαύρη Θάλασσα να σερβίρονται με άγρια μανιτάρια και σως εσπεριδοειδών και από έξω παρκαρισμένα αυτοκίνητα που οι τιμές τους αγγίζαν το θεό. Στα τραπέζια τους τενίστες, τηλεπαρουσιάστριες, μπίζνες people. Ένας τραπεζίτης με παχιά μουστάκια και ναυτική ενδυμασία. Μερικοί φορούσαν γυαλιά ηλίου μέσα στη μαύρη νύχτα. Λίγο πιο κει είναι η πλατεία της Επανάστασης. Την αποκαλούν επανάσταση και σε καμιά περίπτωση εξέγερση. Το μπαλκόνι από όπου έβγαλε τον τελευταίο του λόγο ο Νικολάι Τσαουσέσκου. Κάτω τα πλήθη αλάλαζαν απειλητικά. Πλησίαζαν. Είχαν προηγηθεί τα δραματικά γεγονότα της σφαγής στην Τιμισοάρα. Εκείνος απελπισμένος και απομονωμένος υποσχόταν αυξήσεις 100 Λέι σε όλους τους μισθούς. Και λίγο ρεύμα παραπάνω κάθε μέρα. Το πλήθος δεν άκουγε. Άρχισαν να ανεβαίνουν τα σκαλιά που σήμερα στεγάζει το υπουργείο υγείας. Ανέβηκε στην ταράτσα. Ένα ελικόπτερο τον περίμενε και τον φυγάδευσε. Λίγο αργότερα σε μια στρατιωτική σχολή που κρυβόταν γράφτηκε το τέλος ενός στυγερού δικτάτορα. Είχε προηγηθεί η διάλυση των δομών του κράτους, η εξαθλίωση του πληθυσμού, ένας καταστροφικός σεισμός που ισοπέδωσε μεγάλο μέρος της πόλης το 77 και οι προσπάθειες ανασυγκρότησης που τη μετέτρεψαν σε μια τεράστια άσχημη πόλη ανατολικού τύπου. Τι ήταν όμως ο ‘’ηγέτης’’ τους: ‘’Ήταν ένας παρανοϊκός δικτάτορας αλλά δεν κυβερνούσε αυτός. Το αφεντικό ήταν πάντα ή γυναίκα του Έλενα.’’, μου είχε πει τότε ένας ανερχόμενος γιαπί που ανέλαβε να μας δείξει τη νέα Ρουμάνια. Με τους επιχειρηματίες που επενδύουν σε αλκοόλ, σε θεματικά πάρκα, σε ακίνητα στο Μόντε Κάρλο.  Με Fashion Café που γίνονται επίδειξης μόδας εσωρούχων με νέες Ρουμάνες μοντέλα να τριγυρνούν παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα τραπέζια. Πήγα τότε σε ένα κλαμπ που Σάββατο βράδυ, τραπέζι έχουν μόνο οι επώνυμοι, κάτω εκατοντάδες αγόρια και κορίτσια χορεύουν ασταμάτητα. Κατακόκκινο ντεκόρ, γιγαντιαίοι βούδες, κορίτσια πάνω στο μπαρ.
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τα φέρνει πολύ δύσκολα βόλτα. Ο μέσος μισθός στη Ρουμανία είναι 340 ευρώ. Ένα διαμέρισμα στα εργατικά προάστια σε πολυκατοικίες που μοιάζουν πολύ με τα εργατικά σπίτια του δικού μας Φοίνικα φτάνει τα 150 ευρώ. Όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο της πόλης οι δρόμοι μοιάζουν κατεστραμμένοι από την βαρυχειμωνιά, τα αυτοκίνητα είναι αποκλειστικά Dacia του 70, τα σπίτια μοιάζουν θλιβερά. Αλλά και στο κέντρο κυκλοφορούν που και που συμμορίες παιδιών που αν δεν τους δώσεις κάτι για να σου προσέχουν το αυτοκίνητο πολύ πιθανόν να σου το χαράξουν ή να σου πάρουν τον καθρέφτη.
Η πρωτεύουσα της Ρουμανίας είναι ένα τυπικό δείγμα του τι σημαίνει μίξη εποχών. Από τη μια το "σπίτι του λαού", το δεύτερο μεγαλύτερο κτήριο του κόσμου, ένα φαραωνικό κατασκεύασμα που ο Τσαουσέσκου είχε ξεκινήσει, όπως και τόσα άλλα και δεν πρόλαβε να τελειώσει. Τώρα στεγάζει το κοινοβούλιο. Δίπλα μας εντυπωσιακά πολυτελή αυτοκίνητα και σαράβαλα κομμουνιστικής τεχνολογίας σε αγαστή σύμπνοια. Ξαφνικά η κυκλοφορία σταματά. Μια πομπή τσιγγάνων προχωρά αργά. Στην κορυφή της ένας νεαρός κρατά ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό. Πίσω του οκτώ άνδρες κρατούν ψηλά ένα ανοιχτό φέρετρο με μια νεαρή γυναίκα νεκρή. Βαμμένη και χτενισμένη. Ακόμα πιο πίσω οργανοπαίχτες, βγαλμένοι λες από την ταινία του Κουστουρίτσα παίζουν δυνατούς ρυθμούς. Και μετά ένα πλήθος με πολύχρωμα ρούχα. Χορεύουν, τραγουδούν και κλαίνε. Στα προάστια κοντά στο αεροδρόμιο ξένες εταιρίες χτίζουν γυάλινα μεγαθήρια. Αλλά και όταν δεν χτίζουν ανακαινίζουν.
Η μόνη ωραία βόλτα, σε μια μάλλον άσχημη πόλη, είναι σε μια έκταση πάνω σε μια λίμνη με δεκάδες κτίσματα, πισίνες και σπα που αποτελούσαν το παλάτι του. Απομονωμένος και προστατευμένος από αδιάκριτα βλέμματα, ζούσε σαν απόλυτος ηγεμόνας. Για όσους είχαν αντίρρηση είχε πάντα λύσεις. Πολλοί από αυτούς που διαφωνούσαν πέθαναν στις εργασίες στον αγωγό που ένωσε τη Μαύρη Θάλασσα με το Δούναβη. 
Καθώς νυχτώνει οι Ρουμάνοι της δικής μου παραλίας ετοιμάζονται να φύγουν. Μαζεύουν τα πράγματα τους με θόρυβο, επιστρέφουν στα ενοικιαζόμενα δωμάτια ή τις βίλες και τα πεντάστερα της Χαλκιδικής που αυτό το καλοκαίρι συντηρείται χάρη σε κείνους και τους υπόλοιπους βαλκάνιους, που είναι περισσότεροι από τους Έλληνες. Το Βουκουρέστι είναι μόλις 750  χιλιόμετρα μακριά. Στην παραλία αντηχούν ρουμάνικα. Παράξενη γλώσσα.