26.8.19

Μεταξύ πεζογραφίας και ποίησης



του Γρηγόρη Μπέκου

πηγή: https://www.tovima.gr

Στο διήγημα «Γυμνή», το εκτενέστερο της έκδοσης, πρωταγωνιστεί η Χλόη που λογαριάζεται με τη ζωή της την ίδια, με το μυαλό της, την ακογένειά της, τον γάμο της, τον κοινωνικό της περίγυρο, τη χώρα της. «Δε σας ήθελα. Κανέναν δεν ήθελα. Και κανείς δε με ήθελε. Δίκαια πράματα» εξομολογείται η ίδια. Την παρακολουθούμε από την ανεμελιά της μητρικής κοιλιάς ως τη στιγμή εκείνη που, έχοντας κατακτήσει πια την επίπονη συνειδητοποίηση του κόσμου, καταλήγει και πάλι στην αγάπη, «αυτήν που έχουμε, αυτήν που χάσαμε, κι αυτήν που κυνηγάμε». 

Το πρώτο, αξιόλογο βιβλίο της Μαρίας Ντινάκηυπό τον τίτλο Βαλίτσα, κινείται μεταξύ πεζογραφίας και ποίησης. Οπως διαβάζουμε, η ίδια γεννήθηκε στη Δράμα, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και σήμερα ζει στην Αιθιοπία, όπου εργάζεται ως φιλόλογος στο Μίχειο Γυμνάσιο-Λύκειο της Ελληνικής Κοινότητας της Αντίς Αμπέμπα. 

Σε ορισμένα πεζά της, σε αυτά κυρίως, φαίνεται να υπάρχει η συνήθης αυτοβιογραφική διάσταση, εν μέρει τουλάχιστον. Αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Σημασία περισσότερη έχει το γεγονός ότι η συγγραφέας διαθέτει μία φωνή που καταφέρνει να δημιουργήσει μια γλυκόπικρη οικειότητα στον αναγνώστη, ανεξαρτήτως της σκηνοθεσίας που σε κάθε περίπτωση επιλέγει. 

Αυτό είναι ίσως το κρίσιμο προτέρημά της έναντι άλλων, το οποίο αν υπηρετήσει προσεκτικά, όπως το κάνει λ.χ. στη «Μητρική αγάπη», θα της εξασφαλίσει ένα ενδιαφέρον μέλλον στη διηγηματογραφία, είτε "κανονική", είτε σύντομη, είτε πολύ σύντομη. Δεν λείπουν από τη Μαρία Ντινάκη οι στιβαρές και απέριττες προτάσεις, όπως δεν της λείπει το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός. Όμως ας είμαστε σαφείς, τα παιχνιδίσματα με τις λέξεις δεν σημαίνουν πάντοτε κάτικαι ο ακατανόητος διδακτισμός, στα σημεία εκείνα που δεν μπορεί να συγκρατηθεί, δεν είναι απαραίτητος. Αλλο πράγμα η συγγραφέας κι άλλο η φιλόλογος.

Μαρία Ντινάκη
Βαλίτσα
Θεσσαλονίκη
Εκδόσεις Εντευκτηρίου
48 σελ.
τιμή: 8,00 ευρώ (με ΦΠΑ)

23.8.19

Απόψε θέλω να ονειρευτώ



Διαβάστε το ακούγοντας αυτή τη μουσική


του Χρίστου Λαζάρου

ΑΠΟΨΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΩ

Απόψε θέλω να ονειρευτώ. 
Συντροφιά με νότες που την πραγματικότητα θα διώξουν, 
έτσι που να μοιάζει ευτυχία. 

Θα φέρουν ξανά στο χαμόγελό μου, τη συνενοχή σου 
εκείνη που θα μου ψιθυρίσει όσα ζήσαμε σε 
κρεβάτια φλογισμένα. σε ιδρωμένα σεντόνια, πυρπολημένα μάτια, σώματα υγρά. 
Σώματα ενωμένα, συμπλέγματα αρχαϊκά 
Ένωση βάρβαρη έρωτος που θεραπεύει τις πληγές 
Ειδικά την στιγμή μετά 
Εκείνη τη στιγμή τη στιγμή 
που ξεχνάω πως φεύγεις. 
Γιατί πράγματι φεύγεις, 
 Όλο φεύγεις. 
Φεύγεις 

Αφήνοντας με μόνον, 
 να επιμένω να πλάθω ένα Εμείς.
x