26.6.13

Quis custodiet ipsos custodes?

του Θανάση Βασιλείου

πηγή: http://www.theinsider.gr




Η επιλογή της ευγονικής των «ιερών αγελάδων» με θεσμικά χτυπήματα τύπου «Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου» μπορεί να γοητεύει, ακόμα και να διεγείρει εκείνους που, ήδη θυσιασμένοι, ζητούν περισσότερες ανθρωποθυσίες –εν προκειμένω ίσως και δικαιολογημένες· μπορεί και να κολακεύει τον «αποϊδεολογικοποιημένο κυρίαρχο», κυρίως, τους μισθοδοτούμενους, ασυνάρτητους κομματικούς βασάλους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, ίσως κι όσους από τη ΔΗΜΑΡ πιστεύουν ότι αναβαπτίζονται με τη χλιαρότητα της αποχώρησης. Όμως, σε βάθος χρόνου, η εκποίηση κάθε συμπληρωματικού οικονομικού περίγυρου –και δεν εννοώ τον φαύλο πυρήνα της ΕΡΤ, αλλά τον δημοκρατικό, δημιουργικό και πλουραλιστικό περίγυρό της– προκαλεί ασύγκριτα μεγαλύτερη και ανεπανόρθωτη καταστροφή, απ’ ό,τι όφελος, για το οικονομικό και κοινωνικό σύνολο.
Είναι αλήθεια ότι προς το τέλος του 20ού αιώνα  κυριάρχησε στην πολιτική σκέψη η άποψη των ορθολογικών επιλογών –και σαν τέτοιο πλασάρεται το «μαύρο» στις οθόνες. Βέβαια, για τους θεωρητικούς αυτών των επιλογών, η ιστορία και ο πολιτισμός δεν σχετίζονται με την κατανόηση της πολιτικής συμπεριφοράς· στην πράξη, πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να γνωρίζουν τα συμφέροντα της μετριοπαθούς πλειοψηφίας και να υποθέτουν ότι τα ακολουθούν λογικά. Βέβαια, η σχολή των ορθολογικών επιλογών αποκάλυψε δύο επιπλέον στοιχεία που δεν κοινωνούνται αρκετά. Πρώτον, ότι οι πολιτικοί είναι αθεράπευτα καιροσκόποι και, δεύτερον –κυρίως αυτό– ότι οι αποφάσεις τους λαμβάνονται με κάποιο τύπο θεσμικής ρύθμισης που τους δίνει ταυτόχρονα την ευκαιρία να εξηγήσουν τις ενέργειές τους – και πάντα σε sine qua non περιβάλλον δημοκρατίας. Δηλαδή, με διαδικασίες δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Οι επιλογές της πρώην τρικομματικής, τώρα δικομματικής, κυβέρνησης, δικαιολογούνται. Όχι όμως στο πλαίσιο των ορθολογικών επιλογών, ως όφειλαν. Ερμηνεύονται μόνο στο πλαίσιο του μνημονίου. Όχι στο πλαίσιο παραγωγής κάποιας πολιτικής, ενός στοιχειωδώς ορθολογικού μακρόπνοου σχεδίου μεταρρυθμίσεων που βγάζει τη χώρα από την κρίση. Και δικαιολογούνται ως τοξικά παράγωγα προηγούμενων πολιτικών επιλογών που επιβίωναν μέσω του χρέους και, δυστυχώς, συνεχίζουν να επιβιώνουν μέσω του χρέους. Και ως συνήθως, δεν υπήρξαν εξηγήσεις, αλλά ύβρεις και ενοχοποίηση του στόχου: έπρεπε να δωθούν ονόματα και διευθύνσεις 2.500 υπαλλήλων έως το τέλος του μήνα. Και ως συνήθως, επιστρατεύτηκαν όχι οι ικανότητες αλλά οι πάγιες κυβερνητικές ανικανότητες, η δολιότητα και η έπαρση της κυβερνητικής ασυναρτησίας. 
Κι ενώ η ύφεση –πλην του κομματικού συστήματος 4-2-1, των «Μεσσηνίων» και της Χ.Α. – σαρώνει τα πάντα, ένας βασάλος του συστήματος, υποτελής ενός ισχυρότερου βασάλου που είναι υποτελής των νέων ευρωπαίων χωροδεσποτών που δεν είναι καν υπεύθυνοι για τις δικές τους επιλογές και δεν λογοδοτούν για τα λάθη τους, ένας από αυτούς που μετείχε στο φαγοπότι, με ύφος ιεροεξεταστή, μαύρισε με τελεσίγραφο τη «μοναδική περίπτωση σπατάλης και αδιαφάνειας» και αποκάλυψε το «σκάνδαλο που δεν τόλμησε να αγγίξει κανείς». Έτσι.
Αυτό είναι μια τοξική πολιτική –το μόνο ίσως που παράγει το εγχώριο πολιτικό σύστημα –εκτός ίσως από τη διαχείριση της τοξικότητας αυτής της πολιτικής όπως διαχέεται στην κοινωνία. Αυτός ο σχεδιασμός της καταστροφής, το disaster planning που προκύπτει από την τοξικότητα, θα χρησιμοποιηθεί, στη συνέχεια, για να καθαγιάσει την κομματική ιδιωτικοποίηση των ευκαιριών και των προκλήσεων που έπονται των καταστροφών. Ο φόβος για το αύριο δεν έχει να κάνει με τη «νέα δημόσια τηλεόραση και ραδιοφωνία». Δεν το εύχομαι, αλλά για τους περισσότερους η νέα ΕΡΤ θα είναι μια φερόμενη σκιά, κάτι κατώτερο, ύποπτο, απαξιωμένο, κομματικό, ελεγχόμενο. Η τοξική πολιτική δεν παράγει κάτι καλύτερο από το «μαύρο» στη συνείδηση των Ελλήνων που έχουν σοκαριστεί με το «μαύρο» και τον τρόπο που προέκυψε το «μαύρο». 
Αλλά αυτός, πλέον, είναι ο κανόνας: ευκαιρίες, διάσωση και επιδοτήσεις για τους λίγους ημέτερους και περικοπές, λιτότητα, καταστροφή, περιορισμός και εκχώρηση του δημόσιου αγαθού, εξουθενωτική φορολογία για τους πολλούς. Το μείζον ερώτημα πλέον είναι: quis custodiet ipsos custodes? – που μπορεί και να σημαίνει: «ποιος θα μας φυλάει από τους φύλακες»;

25.6.13

Δέκα πρόχειρες σκέψεις για έναν ανασχηματισμό

του Γιώργου Τούλα

πηγή: http://www.parallaximag.gr




1) Το πεθαμένο ΠΑΣΟΚ του 4% επιχειρεί τη νεκρανάστασή του. Έβγαλε από τις ναφθαλίνες τα χειμωνιάτικα και επιστράτευσε ότι είχε απομείνει στο σεντούκι από ξεχασμένους πολιτικούς του χθες, σηκώνοντας από τον πάγκο μέχρι και το Χρυσοχοίδη που απειλούσε τον αρχηγό. Φρίκη.
2) Ο αρχηγός, που δεν κατάφερε να γίνει ποτέ πρωθυπουργός, θα συμφωνούσε μέχρι και με το διάβολο προκειμένου να παραμείνει κυρίαρχος στο παιχνίδι. Όσο να πεις η αντιπροεδρία έχει ένα γκλάμουρ.
3) Ο Αντώνης  που φαίνεται να βγαίνει αλώβητος από την ιστορία της ΕΡΤ και ετοιμάζεται για τα χειρότερα. Κατάφερε να πάρει το παιχνίδι έστω και στην παράταση, να βάλει στην κυβέρνηση ακροδεξιά στελέχη, καταλαγιάζοντας τον φόβο της Χρυσής Αυγής, προς το παρόν και εξοβελίζοντας την Ντόρα με την υπουργοποίηση του αδερφού της.
4) Έξι δημοσιογράφοι, Πάνος Παναγιωτόπουλος, Κώστας Γκιουλέκας, Γιάννης Ανδριανός, Σίμος Κεδίκογλου, Γιάννης Μιχελάκης, Παντελής Κάψης πήραν υπουργεία. Και μία έβδομη, η Σοφία Βούλτεψη το πήρε και το επέστρεψε. Δουλειά με μέλλον και εξαργύρωση.
5) Τον σπουδαίο και μεγάλο Κώστα Τζαβάρα, που στη σύντομη θητεία του τίναξε τον Πολιτισμό στον αέρα, με τις καταργήσεις και τις ρουσφετολογικές τοποθετήσεις, τον πέταξε σαν το σκυλί στο αμπέλι. Για να δημιουργήσει εκ νέου υπουργείο Πολιτισμού που είχε καταργήσει πέρσι και να βάλει έναν ακόμα πεφωτισμένο, που η σχέση του με τον Πολιτισμό τελειώνει στο Δελφινάριο.
6) Φτώχια στην κυβέρνηση; Πού το είδατε; Μιας και μας περισσεύουν τα φράγκα κάνανε τις θέσεις των υπουργών 41. Αλλάξαμε και το όνομα σε μερικά υπουργεία, για να τυπώνουμε τους φακέλους και τα επιστολόχαρτα και τις ταμπέλες από την αρχή.
7) Κραταιός, ίσως γιατί είναι παντελώς ανύπαρκτος και δεν τον προσέχει κάνεις ο Υπουργός Μακεδονίας Θράκης. Δεν τον άγγιξε τίποτε.
8) Σε κάστιγκ ανυπαρξίας η υπουργική λίστα θα έπαιρνε Όσκαρ. Πρόσωπα φθαρμένα, αδιάφορα, πλήρως ελέγξιμα, χωρίς ίχνος καινοτομίας ή ειδικής γνώσης, περιφέρονται από υπουργείο σε υπουργείο καταδικάζοντας τη χώρα στο απόλυτο χάος. Διότι ποιος τρελός θα έβαζε το κεφάλι του στον τουρβά; To σύνθημα όλων των Ελλήνων είναι ένα: Ζέτα Μακρή ζούμε, υπουργό να σε δούμε. Και την είδαμε. 
9) Το ανέκδοτο με τις προσωπικότητες σε υπουργικά πόστα, τελείωσε αισίως σε αυτό τον ανασχηματισμό. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ και η βαθιά ΝΔ, προβάρουν τη μελλοντική τους συνένωση. Επειδή κανείς από τους δύο δεν υπάρχει χωρίς τον άλλον, η μεταπολίτευση συνεχίζεται...
10) Το κλέβω από τον παλαίμαχο Μιχάλη Στρατάκη. Αξεπέραστο: Είχε και την καλή του πλευρά ο σημερινός ανασχηματισμός. Έστειλε ένα μήνυμα σε όλους τους διανοητικά καθυστερημένους, ότι δεν πρέπει να χάνουν το κουράγιο τους!

Ανασχηματισμός: Γιατί δεν μάς σέβεστε;

του Άλκη Γαλδαδά

πηγή: http://www.protagon.gr






«Υπάρχει μεγάλο παζάρι αυτή τη στιγμή», ακούσαμε από τη συνεργάτιδα του ΒΗΜΑ FM στα γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., στις 7 το απόγευμα της Δευτέρας, καθώς η κατσαρόλα με το φαγητό του ανασχηματισμού, που μαγείρευαν Σαμαράς-Βενιζέλος, κόχλαζε.
Μάλιστα. Παζάρι για τα Υπουργεία και τις άλλες κυβερνητικές θέσεις. Λες και είναι θέσεις στάθμευσης, παράγκες στη Λαϊκή ή σε κανένα πανηγύρι έξω από εκκλησία. Και μόνο ότι στο παζάρι αυτό ο ένας από τους βασικούς… παζαρτζήδες είναι ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. καταλαβαίνεις την κατάντια αυτής της χώρας. Δεν φθάνει το κακό που από τη δεκαετία του ’90 συσσώρευε αυτό το κόμμα σαν λασπερός ποταμός μπλοκάροντας τις όποιες προοπτικές της χώρας αλλά τώρα, χάρη και στην πολιτική οξύνοια του κυρ-Φώτη, αναστήθηκε και προσπορίστηκε τις διπλάσιες από πριν κυβερνητικές θέσεις. Είναι σαν να θέλεις να φτιάξεις καινούριο λαχανόκηπο για να σου βγει κανένα χόρτο καθαρό και να σου φέρνουν χώμα από το Τσέρνομπιλ.
Ο κυρ-Αντώνης ούτε που έλαβε υπόψη του το ότι δεν ζούμε στην εποχή αμέσως μετά το 1821, άρα αρκετοί Έλληνες σήμερα ξέρουν πια να διαβάζουν, οπότε όταν θα δουν τα ονόματα των Υπουργών και Υφυπουργών που διάλεξε, θα βγάλουν τα συμπεράσματά τους και γι' αυτόν και για την κυβέρνησή του.
Όταν θα δουν ότι στο Υπουργείο για την Άμυνα της χώρας είναι ο Αβραμόπουλος και η Φώφη Γεννηματά, πόσο ήσυχοι θα κοιμούνται πλέον; Ο μεν τεράστιος (σε αυτοπεποίθηση) κ. Αβραμόπουλος σε όποιο Υπουργείο και αν πάει κάνει ό,τι του είναι δυνατόν για να επιβεβαιώνει εκείνον τον θρυλικά καίριο χαρακτηρισμό του Θ. Πάγκαλου γι' αυτόν, όσο για την κα Γεννηματά ας μου γράψει κάποιος στον απέραντο χώρο των σχολίων που διατίθεται κάτω από αυτό το κείμενο, ένα έστω πράγμα που γι' αυτό θα τη θυμόμαστε από τις αναρίθμητες δημόσιες θέσεις που τις χάρισαν κατά καιρούς οι αρχηγοί του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και αν είναι μόνο το όνομα που μετράει, να βρούμε και μια κυρία που απλά να τη λένε Συγγρού, Κολοκοτρώνη, Καποδίστρια, χειρότερη από τη Φώφη δεν μπορεί να είναι. Και όσο για τα στρατιωτικά, επίσης τα ίδια θα ξέρουν, δηλαδή τίποτα. Θα μου πεις, μήπως και ο προηγούμενος ο κ. Πάνος Παναγιωτόπουλος ήξερε από πού βάζει πετρέλαιο το τανκ και πού έχει τη μίζα η φρεγάτα; Σωστό, μέχρι που καταλήγεις να σκέφτεσαι μήπως είναι καλύτερα για τη χώρα να μην έχουμε κάποιον σε αυτό το Υπουργείο, να γλιτώνουμε τουλάχιστον τις βενζίνες από τα τρία (τουλάχιστον) υπουργικά αυτοκίνητα.
Ευτυχώς πάντως που διατηρήθηκε στη θέση της η κα Κεφαλογιάννη. Αυτή που τοποθέτησε στο Δ.Σ. του Ε.Ο.Τ. έναν γιατρό, έναν οδοντίατρο, τρεις δικηγόρους και έκανε και κάτι χοροπηδηχτά στο Λονδίνο. Αμετακίνητη, άρα επιτυχημένη. Στα κομμάτια και τα 75.000 ευρώ -που πέταξε στον αέρα του Λονδίνου- για ένα βίντεο, σιγά.
Ο κ. Παναγιωτόπουλος, πολυμαθέστατος, αφού παρακολούθησε μέχρι κορεσμού Γυμνάσια και Στρατιωτικές Ασκήσεις το προηγούμενο διάστημα, εισέρχεται στο Υπουργείο Πολιτισμού με τρίμηνη τιμητική (όπως υπολογίζουν μερικοί που ξέρουν ότι θα είναι η θητεία της Κυβέρνησης). Η ανάπαυση του πολεμιστή, όπως λένε. Και εδώ να επισημάνουμε και ότι ένας από τους λίγους Υπουργούς που πολλοί τον θεωρούσαν άκρως συνεργάσιμο, ο κ. Τζαβάρας, πήρε φύσημα και προσγειώθηκε στο καλάθι των αχρήστων. Τον έφαγε ένας διευθυντής κρατικού θεάτρου μάλλον. Sic transit…
Ο κ. Σίμος Κεδίκογλου ανταμείφθηκε για τα όσα έκανε στην Ε.Ρ.Τ. και για τους Ευβοιώτες που πρόλαβε και βόλεψε (Γλιτώσαμε και την απόσχιση του Γριπονησιού από την υπόλοιπη Ελλάδα αν τον καταργούσαν - όπως του άξιζε).
Μια τοποθέτηση που μας ανακούφισε κάπως μέσα στη γενική μετριότητα ήταν αυτή του κ. Γιάννη Μανιάτη. Δεν είναι μόνο ένα εξαιρετικής επιστημοσύνης βιβλίο που έχει γράψει για πετρέλαια κ.λπ. (ρωτήστε και έναν καθηγητή Γεωλογίας για να σας το επιβεβαιώσει) σας θυμίζω ότι κατσάδιασε και εκείνον τον Ευρωβουλευτή του κόμματός του, τον κ. Κρίτωνα Αρσένη, όταν υποστήριξε ότι: «Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη από την ευρωπαϊκή νομοθεσία και τη συμφωνία ACCOBAMS να έχει επαρκή αριθμό παρατηρητών κητωδών στα πλοία που θα κάνουν σεισμικές έρευνες» και άλλα σχετικά και τεκμηριωμένα. Γι' αυτό και ο κ. Μανιάτης, πλήρης οργής, του απήντησε: «Ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, κ. Κρίτων Αρσένης, να είναι σίγουρος ότι τα θαλάσσια κήτη του Ιονίου κινδυνεύουν λιγότερο από τις σεισμικές έρευνες, απ´ ό,τι κινδυνεύουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας από ορισμένες πρωτοβουλίες Ελλήνων ευρωβουλευτών». Δηλαδή, για να το κάνω πιο εύπεπτο το βαθυστόχαστο μήνυμα του κ Μανιάτη, του είπε με δυο λόγια: "Βρε γατάκι, θα σταματήσουμε να τρυπάμε για να μη λερωθούν τα δελφίνια σου;". Και χαρά οι εταιρείες...
Έναν έστω εξωκοινοβουλευτικό που να πεις "Άξιος" δεν κατάφεραν να βρουν (ή, μήπως, δεν έψαξαν από τον φόβο των συγκρίσεων;). Βέβαια, Σαμαράς-Βενιζέλος βρίσκουν και τα κάνουν. Μοίρασαν την τράπουλα, δηλαδή τις κυβερνητικές θέσεις, (το ίδιο κάνει),  όπως τους βόλευε, και εμάς μας έγραψαν κανονικά. Αλλά βλέπεις και απέναντί τους έχουν τη μεγαλύτερη ψωνάρα που έχει βγάλει η Αριστερά από τον καιρό του Ζαχαριάδη, οπότε από πού να περιμένουμε εμείς οι υπόλοιποι κάποιο φως;

Χώρα Μάπετ Σώου

του Γιάννη Σιδέρη

πηγή: www.protagon.gr





«Η κυβέρνηση συνεχίζει με προοπτική εξαντλήσεως της τετραετίας - μεγάλη αποφασιστικότητα στο ζήτημα των μεταρρυθμίσεων - χρειάζεται σταθερότητα και ανάπτυξη - προχωράμε μπροστά - είμαστε εδώ για τα δύσκολα», και άλλα τέτοια ηρωικά, στομφώδη και κενά, απήγγειλαν οι υπουργοί, εξερχόμενοι, με προκατασκευασμένα λόγια που τους είχε υπαγορεύσει το Μαξίμου.
Η κυβέρνηση προσμέτρησε το ζην, απλώς δεν το έχει καταλάβει η ίδια και ο Βενιζέλος! Η ΕΡΤ δεν ήταν η αιτία. Ήταν η αφορμή. Ο Αντώνης Σαμαράς, ένας πολιτικός με ιδιαίτερο τρόπο συμπεριφοράς, με τάσεις αυτοχειριασμού, όπως μας θυμίζει το παρελθόν του, με αδυναμία ανάγνωσης του πολιτικού τοπίου (όπως πάλι μας ξαναθυμίζει το παρελθόν του), προέβη σε μια αχρείαστη επίδειξη μεγαλείου: Η ΕΡΤ ήταν ο εύκολος στόχος, απ΄ ό,τι έδειχναν οι δημοσκοπήσεις: Αντιπαθής, μισερή, εξωνημένη, δακτυλοδεικτούμενη, όχι εξαιτίας των εργαζομένων, αλλά των πολιτικών προϊσταμένων της. Εύκολη λεία, βολετός στόχος να καλύψει τον στόχο των 2.000 απολύσεων που απαιτούσε η τρόικα. Πολύ περισσότερο που κατά τους πρωθυπουργικούς επιτελείς, η ΕΡΤ δια διακεκριμένων δημοσιογράφων της, αλλά και της πρώην διοίκησης της ΕΣΗΕΑ (σ.σ. άλλος καημός) θεωρείτο ότι αποτελεί προμαχώνα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπονόμευε τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, άρα το κλείσιμό της εξυπηρετούσε «με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια». Η νουνεχής διέξοδος που του είχε προσφέρει ο Κουβέλης (σ.σ. μην αρχίσετε το τρολάρισμα, δεν είμαι οπαδός του), να συνεχίσει ως έχει, να συνταξιοδοτηθούν με πλήρη σύνταξη όσοι τους έλειπαν έστω τρία χρόνια, να κληθούν να επιλέξουν όσοι είχαν δύο δουλειές, να μετακινηθούν κάποιοι διοικητικοί, και να λήξει το θέμα, δεν έγινε αποδεκτό! Ήταν επιλογή του κ. Σαμαρά!
Η κομματοκρατία, ειδικά από τη Δεξιά, έλκει την καταγωγή της από συστάσεως νεοελληνικού κράτους. Ήδη, παρ’ όλα όσα υπέστη ο λαός, παρ' όλη την τραυματική εμπειρία της πτώχευσης, οι νέοι συν-επικυρίαρχοι της εξουσίας φέρονται αμνήμονες, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τις δεκαετίες του '40, '50, άντε '60. Σαν να μη βρεθήκαμε στο χείλος της αβύσσου! Στον αρμό της κρατικής μηχανής, σε υπουργεία, ήδη καταργούνται προϊστάμενοι υπηρεσιών, απόφοιτοι στης Σχολής Δημόσιας Διοίκησης με μεταπτυχιακά και εικοσάχρονη υπηρεσία σε ευρωπαϊκά προγράμματα, απλώς και μόνο γιατί δεν είναι γαλάζιοι! (σ.σ. ε, κ. Βρούτση;). Λογικό θα πείτε όταν ο αρχηγός καταγγέλθηκε ότι γέμισε το μουσείο της Ακρόπολης με Μεσσήνιους, ενώ μετά από 2.300 χρόνια θέλησε να μεταφέρει την έδρα του Επικούρειου Απόλλωνα από τα βουνά της Ηλείας… στη Μεσσηνία!
Η κυβέρνηση αυτή δεν είναι των καιρών: Ο Βενιζέλος υποτίθεται ότι κληρονόμησε το άχθος του ΓΑΠ που μας έβαλε στην τρόικα και είχε υποχρέωση να συμμετάσχει. Τώρα γιατί το συνεχίζει αφού υπήρξε μη ακουώμενος; Ο Κουβέλης συμμετείχε για να μην πάει η χώρα άπατη. Είδε ότι δεν υπάρχει πεδίο συνοχής και ανέκρουσε πρύμναν - έστω και μεσοβέζικα. Η ίδια η ΝΔ (θα έπρεπε να) έχει την ευθυκρισία να διαγνώσει ότι το λάδι αυτής της κυβέρνησης λιγοστεύει. Τι περιμένει; Γιατί δεν κηρύσσει εκλογές; Άλλωστε, διακηρύσσει ότι θα τις κερδίσει αυτοδύναμα, παίρνοντας φαλάγγι τον ΣΥΡΙΖΑ - βέβαια κάτι παρόμοιο πίστευε και στις περσινές, αλλά η αυγή τη βρήκε ενεή. 
Έρχεται το φθινόπωρο, θα έρθουν άλλες δύο χιλιάδες απολύσεις, ενώ ως το τέλος του 2014 άλλες 10 με 11 χιλιάδες. Το πολιτικό σύστημα δεν τις αντέχει - άσε που με την «τεχνογνωσία» της ΕΡΤ μπορεί, πλέον, να δημιουργηθεί και λαϊκό κίνημα! Συνάμα, η τρόικα στέλνει ραβασάκια να τελειώνουν ως το τέλος του καλοκαιριού με τις -καρκινοβατούσες- αποκρατικοποιήσεις. Την ίδια ώρα, σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστημιακές σχολές, θα δουν τον δρόμο της συγχώνευσης ή της κατάργησης. Η μαύρη τρύπα του δημοσιονομικού θα απαιτήσει νέα σκληρά μέτρα ως το τέλος του χρόνου. Στις συντάξεις έρχονται νέες περικοπές. Ο Τσίπρας φωνάζει «τε-λει-ώ-σα-τε» (έτσι, με στόμφο), και η κυβέρνηση άδει!
Τι πιο φυσικό να οδεύσει η χώρα σε εκλογές; Μπορεί να εξανίστανται οι δανειστές -και με το δίκιο τους γιατί βλέπουν ότι έχουν να κάνουν με μια χώρα «Μάπετ Σόου»- μπορεί να ομνύει ο Όλι Ρεν κάνοντας έκκληση «στο αίσθημα ευθύνης των Ελλήνων πολιτικών», μπορεί η Μέρκελ να φωνάζει "απελθέτω απ΄ εμού το ποτήριον τούτο", πριν τις εκλογές της, αλλά η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει πριν η όποια νέα κυβέρνηση πάρει νέα λαϊκή εντολή. Τότε θα μπορεί να πει στο κάτω-κάτω, «ο λαός μίλησε και τα σκυλιά δεμένα». Όσο μπορούν να δεθούν…

23.6.13

Στουρνάρια και Τρελαντώνηδες

της Ρίκας Βαγιάνη

πηγή: http://www.protagon.gr



Το πρόβλημα με την ΕΡΤ είναι οι άσχετοι. Πάντα αυτό ήταν. Στις άσχετες διοικήσεις, τα άσχετα βύσματα, στους άσχετους τουρίστες, τους άσχετους κομματάρχες, πρόσθεσαν τώρα κι έναν άσχετο δικαστή και ήρθε το γλυκό κι έγινε τριμπούρδελο, που έγραψε και η φίλη μου η κυρία Ντέπυ Γκολεμά στο φέις μπουκ - κι έψαχνα τη λέξη, ευχαριστώ.
Μια ζωή ρώσικη ρουλέτα ο «τέταρτος όροφος»: Με τους φερμένους προέδρους, παραπροέδρους, συμβούλους και διευθυντές. Τι ζωάκι θα δεις πίσω από την πόρτα; Δεν ήξερες ποτέ, ήταν Kίντερ έκπληξη. Μπορεί να σου έβγαινε ο «από πάνω» νορμάλ και συμπαθητικός (συμπαθητικός αρχηγός στην ΕΡΤ ήταν αυτός που παραδεχόταν την ασχετοσύνη του κι άφηνε τον κόσμο να δουλέψει). Μπορεί όμως να σου έβγαινε και ξερόλας ή βλαμμένο ή κομπλεξάρας, ή all of the above, δεν υπήρχε πρόβλημα σ΄ αυτό.
Δεκαεφτά χρόνια ήμουν εκεί: Ελάχιστοι διοικούντες γνώριζαν, ή ήθελαν να μάθουν τηλεόραση, κι ακόμα λιγότεροι γνώριζαν από τηλεοπτικά ήθη και νόμους. Υπάρχουν και αυτοί... Ο πρώτος, ο απαράβατος, ο και χαζός να είσαι, τον αντιλαμβάνεσαι, είναι ένας: «Ποτέ μαύρο».
Ο Καλημέρης. Ο μόνος άνθρωπος που όταν έπεσε (ή του έριξαν) «μαύρο», στην Ολυμπιακή μετάδοση, παραιτήθηκε επί τόπου και ξερά. Ούτε μα, ούτε μου, ούτε με πονάει η καράφλα μου. Διότι ήταν σχετικός, δεν κούρευε φίδια.
Νόμος: Απαξ και στο εκράν πέφτει «μαύρο» ή στο ράδιο μούγκα, πας σπίτι σου.
Τα μαύρα είναι για τις χήρες.
Άσχετοι. Δώστε την ΕΡΤ στον κόσμο της. Τους τεχνικούς της, τους παραγωγούς της, τους ανθρώπους που την κρατούσαν στον αέρα με πατέντες, με προσωπικές θυσίες, με κουτσουρεμένες υγείες, για να παίζετε τα παιχνίδια σας και να εξοφλείτε τις υποθήκες σας. 
Τώρα που στέγνωσαν τα λεφτά και δεν σας παίρνει για ρουσφέτια, μίζες και γκομενίτσες, τώρα ανακαλύψατε ότι δεν σας κάνει η ΕΡΤ; Και είναι άντρο διαφθοράς; Ντροπή σας, διεφθαρμένοι.
Ντροπή σας, που άμα σας δείξουν μια μονταζιέρα νομίζετε ότι είναι σιδερώστρα. Θέλετε να καλέσετε και το BBC... να σας παρέχει τεχνογνωσία, μαντάμ Σουσούδες. Τον ψυχίατρο του BBC να καλέσετε, να σας περάσει ζουρλομανδύα. Τρελαντώνηδες. Όλοι σας.
Κόμματα και κομματάρχες, πληγή της χώρας, αγιάτρευτη: Πετάξατε όχι δυόμιση, αλλά τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους στα σκυλιά: Χίλιοι άνθρωποι έχουν φύγει από την ΕΡΤ μέσα σε τρία χρόνια, το ένα τέταρτο του δυναμικού της. Επειδή ήταν συμβασιούχοι; Τι ήταν αυτοί; Ζώα;
Η κρατική ραδιοτηλεόραση δεν έχει καμιά σχέση με τη λογιστική σας τρύπα και τις μνημονιακές δοσοληψίες σας. Χρηματοδοτείται από τους Ελληνες πολίτες στους οποίους με το κλείσιμό της, κάνετε οικονομία... τέσσερα ολόκληρα ευρώ το μήνα - ανά νοικοκυριό. Μας υποχρεώσατε, δεν έχω λόγια. Βρε, άντε κόψτε κανένα χαράτσι που έχετε αφηνιάσει τον κόσμο στους φόρους και αφήστε τα χουβαρδαλίκια....
Η κρατική ραδιοτηλεόραση γονάτισε από μια σειρά παναχρήστων διοικήσεων και γραφειοκρατικών τυμπανισμών -που γίνονταν με τα δικά σας κριτήρια- τα κομματικά. Ολοι σας, σε όλο το φάσμα του τόξου, είστε υποκριτές, όλοι τη χρησιμοποιήσατε. Και τώρα πάτε φιρουλί-φιρουλά στα γραφεία σας, παίρνετε τους μισθούς σας, ενώ κόβετε το ψωμί απεγνωσμένων ανθρώπων. Και κάνετε και τους μάγκες, από πάνω, τους Τιμωρούς με τη Σπάθη. Ωραίοι τιμωροί. Που ανάμεσα στον Ηλία Μαμαλάκη και την Ανθή Σαλαγκούδη επιλέξατε την Ανθή Σαλαγκούδη. Που δεν μου φταίει σε τίποτα η δεσποσύνη, είναι και όμορφη, την πήραν τώρα τζάμπα τα σκάγια: Αλλα ειλικρινά, όσοι αντέχετε και διαβάζετε αυτή την αφόρητη μπαναλιτέ που έγραψα για κείμενο: Εσείς, ποιον θα επιλέγατε;
Δεν είναι πυρηνική φυσική.
Ασχετοι.
Σας βαρέθηκα. Ολους. Ανεξαιρέτως. Η μόνη μου αλληλεγγύη είναι με τους συναδέλφους μου. Τους ανθρώπους που παράγουν πρόγραμμα. Μην τα χώσω τώρα και στους άλλους τους μαυρόφιλους, τα κομματικά εκζέματα: Οχι που θα κολώσω. Δύο χρόνια στην Αστραλία, τσουρέκια μας τα κάνατε με τις απεργίες: Σαρανταοκτώ χώρες στέλνανε σα μαλάκες τα δελτία τους κάθε μέρα, να βλέπουν δωρεάν οι μετανάστες τους: η Ελλάδα, πιο έξυπνη, έκανε απεργία. Της πέφτανε βαριά τα βελανίδια που τρώνε οι κουτόφραγκοι.
Ασχετοι.
Τηλεόραση και ραδιόφωνο σημαίνει πρό-γρα-μμα, κυρ δικαστά μου. Τι να κάνει ο Στουρνάρας, να βάλει ένα δορυφορικό πιάτο-καπέλο, να μπει στην πρίζα και να αρχίσει να τραγουδάει τον "Τσοπανάκο"; Πρόγραμμα διέταξες άμεσα να εκπέμψει; Μα ήδη εκπέμπει από καμιά σαρανταριά ιστότοπους και γράφει πάνω «ΕΡΤ», Ελληνική-Ραδιοφωνία-Τηλεόραση.
Δεν είναι πυρηνική φυσική: Βλέπεις μπροστά σου ένα κουμπί που λέει ΟΝ;
Πάτα το, χριστιανέ μου!
Τι δεν καταλαβαίνεις;

21.6.13

[Ο αδελφός μου ο Λεωνίδας]

του Βάσια Τσοκόπουλου

πηγή: Facebook.com




Έχω έναν αδελφό. Γεννήθηκε με νοητική υστέριση, με σύνδρομο Down. Η σύγχρονη επιστημονική ονομασία είναι τρισωμία 21 – το 21ο χρωμόσωμα έχει κάποια βλάβη. Ο Λεωνίδας. Πήρε το όνομα του παππού εκ μητρός, του παππού που ήταν μικρασιάτης πρόσφυγας, Καισαριανιώτης, κομμουνιστής και σκοτώθηκε το 1940 στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο. Όταν το 1937 η μητέρα μου πήγε σπίτι φορώντας την στολή της ΕΟΝ, που τους την είχαν δώσει στο σχολείο, ο παππούς μου δεν είπε τίποτα. Την πήρε από το χέρι και την πήγε στο σπίτι ενός γείτονα, που είχε φυλακιστεί και βασανιστεί από τη δικτατορία του Μεταξά. Η μητέρα μου είδε το ανθρώπινο ερείπιο, τον σακατεμένο άνθρωπο, χωρίς νύχια. Ήταν επτά χρονών και δεν ξαναφόρεσε τη στολή της ΕΟΝ. Η μητέρα μου έγραψε ένα βιβλίο για τη ζωή της με τον Λεωνίδα, τον γιο της και αδελφό μου. Πηγαίο γραπτό – σας το συνιστώ. Λέγεται «Είναι ο γιος μου», έχει κάνει πολλές ανατυπώσεις στις εκδόσεις Καστανιώτη. Για χάρη του έφτιαξε ένα ολόκληρο σχολείο Ειδικής Αγωγής, το «Μαργαρίτα», το οποίο είναι πρότυπο και λειτουργεί αισίως 34 χρόνια. Λοιπόν, με τον αδελφό μου μεγάλωσα μαζί. Όσο και να προσπάθησαν οι γονείς μας να με «προστατέψουν» από το τραύμα, απομόνωση πλήρης δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο Λεωνίδας από πολλές απόψεις ήταν και είναι το κύριο μέρος της ζωής μου. Ο Λεωνίδας με έκανε να μην αντέχω την αδικία. Να είμαι ανεκτικός στην ανθρώπινη αδυναμία. Να ξεχωρίζω το ουσιαστικό από το επουσιώδες και πολλά ακόμα, αμέτρητα.
Τώρα ο Λεωνίδας είναι 53 χρονών στα 54. Στον κόσμο του εν μέρει. Με νοητική ηλικία μικρού παιδιού, με τις ιδιοτροπίες του και τα κολλήματά του. Πολλές φορές στη ζωή μου σκέφτηκα για να παρηγοριέμαι ότι υπάρχουν και χειρότερα, όχι μόνο σε υπαρξιακή βάση, αλλά και σε πρακτική. Γιατί, δηλαδή, ο μικροαστός μαλάκας, ή ο χωριάτης που ψηφίζει χρυσή αυγή ξέρει περισσότερα από τον Λεωνίδα; Ο κόπανος που ακολουθεί τις προκαταλήψεις του κοινότοπου, του ψεύτικου τρόπου σκέψης νοιώθει περισσότερα; Ή ο φλούδας του life style, ο ρατσιστής, ο σεξιστής, ο εκδικητικός, ο εκμεταλευτής; Όχι, βέβαια, με τίποτα. Ο Λεωνίδας όταν βρει τον δίαυλο να επικοινωνίσει τις ανάγκες του, τον άνθρωπο που θα τον ακούσει και θα τον αντιμετωπίσει ως άνθρωπο που είναι, βγάζει μια χαρά και μια συναισθηματική πλημμύρα που είναι άπιαστος στόχος για όλους εμάς τους λεγόμενους κανονικούς. Δεν έχει κανένα υπολογισμό στις πράξεις του, δεν κάνει πόλεμο με τους άλλους όπως κάνουμε εμείς, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αλλά πάντως κάνουμε. Δεν κάνει φιγούρα. Δεν έχει δυο εαυτούς, δεν έχει τεχνητή εικόνα του εαυτού του. Κι όχι μόνο ο Λεωνίδας. Όλοι οι όμοιοί του. Μιλώ γι αυτόν γιατί είναι αδελφός μου και μόνο. Είναι μεγάλο μάθημα, ο Λεωνίδας. Μεγάλη τύχη να τον έχεις αδελφό, παρά την πίκρα, παρά το αδιέξοδο πολλές, τις περισσότερες, φορές. Ο Λεωνίδας, και η σκέψη μου για τον Λεωνίδα με ξαναφέρνει στον δρόμο μου, όταν παρεκκλίνω ή ξεφεύγω.
Με αυτά τα λίγα αποχεραιτώ το facebook. Ξαναβρήκα παλιούς φίλους εδώ, γνώρισα ανθρώπους, έκανα νέους φίλους, διάβασα πολλά ενδιαφέροντα και έξυπνα, αλλά έχασα και πολύ χρόνο σε ανοησίες, επιφανειακούς «διαλόγους», ακκισμούς, φιγούρα και νοσηρή ματαιοδοξία. Ματαιοδοξία και όχι φιλοσοφική ματαιότητα, που αξίζει..

Μερικοί σπινθήρες μετά το μαύρο

του Νίκου Γ. Ξυδάκη

πηγή: http://www.kathimerini.gr





To μαύρο στις οθόνες της ΕΡΤ έφερε στην Ελλάδα ένα ιδιότυπο ρεκόρ: να είναι μια δημοκρατική χώρα της προηγμένης Δύσεως χωρίς δημόσια ραδιοτηλεόραση· ακόμη χειρότερα: με τη δημόσια ραδιοτηλεόραση βιαίως διακοπείσα. Οι μαύρες οθόνες έδειξαν την Ελλάδα σαν μια παράδοξη χώρα όπου ο δημόσιος χώρος και το συμβολικό απόθεμα συστέλλονται απροσδόκητα από τους κυβερνώντες, συμπαρασύροντας τους θεσμούς και το πολίτευμα σε σκληρές δοκιμασίες.

Σε μια τέτοια σκληρή δοκιμασία βρέθηκε και ο κόσμος της ενημέρωσης, οι δημοσιογράφοι, διττά: ως άτυπη τέταρτη εξουσία και ως επαγγελματικός κλάδος. Το κλείσιμο της ΕΡΤ αιφνιδίασε εν πολλοίς τους επαγγελματίες της ενημέρωσης, στο μέτρο που τους αφαιρέθηκαν τα συμβατικά μέσα εκπομπής αλλά και στο μέτρο που βρέθηκαν έξω από την ομπρέλα της εξουσίας, δηλαδή χωρίς την καθοδήγησή της, χωρίς τον καταναγκασμό της, αλλά και χωρίς το λειτουργικό της πλαίσιο. Οι δημοσιογράφοι γενικά, και ενός κρατικού μέσου ειδικότερα, έχουν μάθει να λειτουργούν μέσα σε ένα σιωπηρά ή και ρητά συνομολογημένο πλαίσιο· από τη μια οι περιορισμοί, τα όρια, ένα είδος λειτουργικής αυτολογοκρισίας· από την άλλη, το ίδιο το επάγγελμα, που ενθαρρύνει τη δίψα της είδησης και μια αίσθηση ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, η απρόβλεπτη βιαιότητα της εξουσίας, διά της εμφανίσεως και ταυτοχρόνως διά της αποσύρσεώς της από το πεδίο, αιφνιδίασε και άλλαξε ριζικά τους όρους λειτουργίας των δημοσιογράφων. Παρότι απολυμένοι, αίφνης είχαν απεριόριστη ελευθερία έκφρασης και, απρόσμενα, την αμέριστη συμπαράσταση της κοινής γνώμης, εθνικής και διεθνούς. Μπορούσαν να πουν και να πράξουν τα πάντα.
Τα πάντα; Ε, σχεδόν, η νοοτροπία γενεών δεν αλλάζει σε μερικές ημέρες. Εντούτοις η κατειλημμένη άμα και εγκαταλελειμμένη ΕΡΤ εξέπληξε ευχάριστα σε ορισμένες όψεις της, αφού πέρασε το πρώτο κύμα συναισθηματολογίας. Διαχειρίστηκε το συμβολικό φορτίο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, πρόβαλε εγκαίρως την αξία της ως αρχείου εθνικής μνήμης και παραγωγού πολιτισμού. Κορυφαίες στιγμές, οι συναυλίες των μουσικών συνόλων, που έδειξαν ένα άλλο ελπιδοφόρο πρόσωπο μες στη γενική απαισιοδοξία και ένα δημιουργικό δρόμο για ανασυγκρότηση, με Μπετόβεν, Βέρντι και Σκαλκώτα. Σε αυτό το επίπεδο είδαμε επίσης ότι η ΕΡΤ δεν είναι μόνο το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης, όπως στενά τη βλέπουν δικαστήρια και συνταγματολόγοι, αλλά κυρίως ένας δημόσιος οργανισμός που διαφυλάσσει και παράγει πολιτισμό υπό την ευρεία, ιστορική έννοια, σαν την Εθνική Βιβλιοθήκη και τα εθνικά μουσεία.

Σε άλλο επίπεδο, είδαμε ότι το απεργιακό πρόγραμμα της ΕΡΤ κατέστη δυνατόν να μεταδοθεί μόνο χάρη στην πολύπλευρη υποστήριξη ενός ολόκληρου επικοινωνιακού οικοσυστήματος, ιθαγενούς και διεθνούς. Η διαδικτυακή εκπομπή του προγράμματος και η διάδοση των μηνυμάτων εξασφαλίστηκαν χάρη στην αποφασιστική συμβολή εκατοντάδων διαδικτυακών αναμεταδοτών και πολλών χιλιάδων ατομικών πομπών στα social media. Οι επαγγελματίες έλαμψαν χάρη στους ερασιτέχνες. Οι άτυπες ψηφιακές κοινότητες και οι χιλιάδες μεμονωμένοι χρήστες έγιναν οι πυκνωτές και οι πολλαπλασιαστικοί πομποί των μηνυμάτων της ΕΡΤ. Και υπό όρους είδαμε σπινθήρες και άτυπα προπλάσματα μιας ανοιχτής, διαδραστικής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Θα ακουστούν αντιρρήσεις. Θεμιτές, δεκτές. Ας είμαστε όμως πιο ευρύχωροι, η μεμψιμοιρία και η αισθητική απόρριψη των ιστορικών συμβάντων δεν βοηθούν να βγούμε από το ομολογημένο αδιέξοδο. Ας δούμε τους λιγοστούς σπινθήρες.

Τι να πεις στον Κεδίκογλου για το Τρίτο;

του Γιάννη Αλμπάνη

πηγή: http://yalmpanis.wordpress.com



3
trito
Έχει γραφεί ότι όταν στα 1848 τα αυτοκρατορικά στρατεύματα είχαν περικυκλώσει την επαναστατημένη Βιέννη, ο Μπακούνιν πρότεινε στους επαναστάτες να πάρουν τα έργα τέχνης από τα παλάτια και τα μουσεία, και να τα τοποθετήσουν μπροστά στα οδοφράγματα, ούτως ώστε οι στρατιώτες να μην ανοίξουν πυρ. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή η ιστορία, εντούτοις, απηχεί μια αλήθεια. Το ότι δηλαδή υπήρξε μια εποχή στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια αυτού του μεγάλου ευρωπαϊκού 19ου αιώνα, όπου ο σεβασμός στην τέχνη και την κουλτούρα υπήρξε τόσο μεγάλος και τόσο αυτονόητος, ώστε ακούγεται αληθοφανής η υποτιθέμενη πεποίθηση του αναρχικού επαναστάτη Μπακούνιν ότι τα αυτοκρατορικά αντεπαναστατικά στρατεύματα δεν θα μπορούσαν να βάλουν κατά των έργων, αυτά τα ίδια στρατεύματα που θα έσφαζαν τους εξεγερμένους, αν έμπαιναν στην πόλη. Μια ορισμένη αντίληψη για την πνευματική καλλιέργεια και την καλλιτεχνική δημιουργία έμοιαζε κοινή για τους μορφωμένους Ευρωπαίους της εποχής, ακόμα αν ανήκαν σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, ακόμα και αν οι ιδεολογικές τοποθετήσεις τους τούς οδηγούσαν στην αλληλοσφαγή.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα άλλαξαν βέβαια πολλά. Στον 20ο αιώνα είδαμε ότι η Ευρώπη καλλιεργεί μέσα της ένα τέρας που μπορεί να κάψει ανθρώπους και βιβλία, που μπορεί να εξοντώσει καλλιτέχνες και να καταστρέψει τα έργα τους. Ωστόσο, μετά το τέλος του δεύτερου Μεγάλου Πολέμου, η γενική πεποίθηση, και στα δύο μπλοκ που σχηματίστηκαν, ήταν όχι μόνο πως η προστασία των Τεχνών αποτελεί μέρος των θεμελιωδών αξιών που πρέπει να ενστερνίζονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά και ότι συνιστά υποχρέωση του κράτους να τις προάγει. Μάλιστα, στον μεταπολεμικό κόσμο, η προστασία και προαγωγή των Τεχνών συνδέθηκε αναπόφευκτα με την έκρηξη των ΜΜΕ και της μαζικοποίησης της εκπαίδευσης. Οι υψηλές τέχνες έπρεπε να γίνουν κτήμα όλων ή τουλάχιστον όσο το δυνατό περισσότερων. Γι’ αυτό και παντού στην Ευρώπη ιδρύθηκαν ΜΜΕ (ραδιόφωνα και τηλεοράσεις) που βασικό τους σκοπό δεν είχαν τόσο την πολιτική προπαγάνδα, όσο την πνευματική καλλιέργεια του μεγάλου κοινού.
Ο μπαμπάς μου υπήρξε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς αυτή η δημόσια παρέμβαση στην οποία αναφέρθηκα, μπόρεσε όντως να αλλάξει με θετικό τρόπο τους ανθρώπους και να προαγάγει τις Τέχνες. Πιτσιρικάς, τον πήρανε μαθητευόμενο σε ένα τυπογραφείο. Εκεί, οι τυπογράφοι, μάγκες τεχνίτες και λίγο διανοούμενοι ταυτόχρονα, ακούγανε Τρίτο Πρόγραμμα. Επειδή ο μπαμπάς μάλλον τους είχε σε μεγάλη εκτίμηση τους τυπογράφους και σιγά-σιγά τού έγινε οικεία η μουσική που κυριαρχούσε στη δουλειά, συνέχισε να την ακούει και όταν άλλαξε επάγγελμα. Για πενήντα χρόνια (μισό αιώνα…) άκουγε κάθε μέρα Τρίτο. Επειδή κατά κύριο λόγο άνοιγε ραδιόφωνο κυρίως στη δουλειά και δούλευε πολύ, μπορώ να κάνω τον πολλαπλασιασμό 50Χ300Χ8, και να φτάσω στο συμπέρασμα ότι ο μπαμπάς μου στο πέρασμα του από τη ζωή άκουσε 120.000 ώρες Τρίτου Προγράμματος. Αυτή η υπαρξιακή σχέση με το Τρίτο άλλαξε τον ίδιο, που δεν είχε κανένα ανάλογο backround, και πέρασε και σε μένα. Δεν είναι μόνο ότι, όπως ακριβώς ο μπαμπάς μου, ακούω στη δουλειά Τρίτο Πρόγραμμα –αλλά και στο σπίτι, τα ήσυχα καλοκαιρινά απογεύματα που δεν έχουμε συνεδριάσεις… Είναι και το ότι από πολύ μικρός υιοθέτησα την πεποίθηση ότι γενικά είναι πολύ σημαντικό να προσπαθείς συνεχώς να καλλιεργείσαι, καθώς και, ειδικά, ότι η καλή μουσική είναι η λεγόμενη κλασική. Πεποίθηση που μένει ακλόνητη στο πέρασμα του χρόνου, γιατί δεν σχετίζεται με κάποιο «κήρυγμα» των γονιών (που θα μπορούσε να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα), αλλά με την ίδια την παρουσία της μουσικής στη ζωή σου. Πεποίθηση που συνδέεται στη συνέχεια τόσο αδιάρρηκτα με τις πολιτικές αντιλήψεις σου, που δεν μπορείς να θυμηθείς πότε ακριβώς έφτασες στο συμπέρασμα ότι η Αριστερά δεν είναι μόνο η παράταξη των εργαζομένων αλλά και των καλλιτεχνών, ότι κομμουνισμό δεν θα έχουμε μόνο όταν θα βρίσκουν όλοι ψωμί, αλλά και όταν όλοι θα πηγαίνουν στην όπερα.
Τώρα στο 90,9  δεν παίζει τίποτα . Και μού φαίνεται τόσο δύσκολο να επιχειρηματολογήσει κανείς για ποιο λόγο πρέπει στο 90,9 και το 95,6 να παίζει Τρίτο. Πώς μπορείς να εξηγήσεις σε ανθρώπους σαν τον Κεδίκογλου, τον Φαήλο και τον Σαμαρά ότι ο Μάρκος Μωυσίδης πρέπει οπωσδήποτε να ακούγεται στα ερτζιανά, γιατί στην εκπομπή του μαθαίνεις μουσική, γιατί από αυτόν άκουσες πρώτη φορά το Stabat Mater του Περγκολέζι, γιατί είναι σημαντικό για τη ζωή σου να ξέρεις το Stabat Mater είτε σού αρέσει είτε όχι, καθώς και γιατί ο Μωυσίδης δεν υπάρχει περίπτωση να παίξει ποτέ σε κανένα άλλο ραδιόφωνο; Πώς μπορείς να εξηγήσεις στον Κεδίκογλου ότι η εισαγωγή από τον Χρυσό του Ρήνου είναι ένα διαρκές κάλεσμα για να στρέψουμε το βλέμμα μας σε πιο μακρινούς ορίζοντες, και αυτό το κάλεσμα πρέπει να το ακούσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι; Πώς μπορείς να εξηγήσεις σε αυτόν τον απολίτιστο ακαλλιέργητο εσμό που μας κυβερνάει, ότι χρειαζόμαστε τις ορχήστρες και τους μουσικούς, γιατί η μεγάλη μουσική (για να θυμηθούμε το Όλα τα Πρωινά του Κόσμου) καταπραΰνει το υπαρξιακό άγχος που απορρέει από τη συνείδηση της θνητότητάς μας;
Η απάντηση είναι ότι σε ανθρώπους σαν τον Κεδίκογλου, τον Φαήλο και τον Σαμαρά δεν μπορείς να εξηγήσεις για ποιο λόγο χρειαζόμαστε το Τρίτο ούτε για ποιο λόγο χρειαζόμαστε την ΕΡΤ. Δεν διαθέτουν ούτε το ενδιαφέρον ούτε την ευαισθησία για να καταλάβουν. Δεν διαθέτουν αυτήν την κοινή παιδεία που ένωνε τους επαναστάτες και τους αντεπαναστάτες στη Βιέννη του 1848. Δεν διαθέτουν την έγνοια του πώς θα επιβιώσει ο πολιτισμός, πώς θα επιβιώσει η κοινωνία. Δεν μπορείς να τους εξηγήσεις. Πρέπει να τους διώξεις.

Η αφίσα είναι του Δημήτρη Αρβανίτη

Βασίλης Αμανατίδης: «Είμαστε δραματουργοί των ταυτοτήτων μας»

[η παρουσίαση του Β.Α. που ακολουθεί δεν είναι πρόσφατη, ωστόσο εξακολουθεί να παρουσιάζει ενδιαφέρον ― το Εντευκτήριο]

του Γρηγόρη Μπέκου


πηγή: http://www.tovima.gr


Ο συγγραφέας μιλά για το βιβλίο του «7: ποίηση για video games» 
και τη γραφή ως εικαστικό δρώμενο


Βασίλης Αμανατίδης: «Είμαστε δραματουργοί των ταυτοτήτων μας»

Ο Βασίλης Αμανατίδης (φωτογραφία: Πάνος Μιχαήλ)

Τι σχέση μπορεί να έχει η ποίηση με τα βιντεοπαιχνίδια και πώς μπορεί κανείς να τη συνδέσει στο μυαλό του μ' αυτά; Εύλογο το ερώτημα. Η περιέργεια με έσπρωξε να επικοινωνήσω με τον συγγραφέα Βασίλη Αμανατίδη και να τον ρωτήσω τι συμβαίνει με το τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις «Νεφέλη» και ονομάζεται «7: ποίηση για video games».

Ο ίδιος μεγάλωσε και ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Μου μίλησε λίγο πριν φύγει απ' το σπίτι του για να προβάρει ένα κοστούμι που θα φορέσει το βράδυ της Πέμπτης 3 Νοεμβρίου 2011 στο «Floral» (της πλατείας Εξαρχείων) σε μια αυτοσχεδιαστική performance πάνω σε υλικό από το καινούργιο του υβριδικό βιβλίο-αντικείμενο, με στοιχεία δραματουργικά, αφηγηματικά, οπτικά, τυπογραφικά, φωνητικά.

«Έφτασα στα video games χωρίς να έχω παίξει πολύ στη ζωή μου, μέσα από μια αίσθηση που μου δημιούργησαν οι φίλοι μου (που παίζουν) ότι μέσα απ' τα video games νιώθουν αιώνιοι, επειδή ακριβώς πολλά απ' αυτά δεν τερματίζονται. Κάποια απ' αυτά που είναι μονίμως ατερμάτιστα επαναφέρουν ένα καταπληκτικό αίτημα αθανασίας. Μπορεί να ακούγεται αφελές αλλά απηχεί μια ποιότητα του ανθρώπου που υπήρχε πάντα» μου εξηγεί ο Αμανατίδης αποκαλύπτοντάς μου τη σύνδεση που αναζητούσα.

Στην αρχή, όταν ξεκίνησε αυτή η διαδικασία, ο ίδιος είχε τον τίτλο αλλά όχι τα κείμενα. Τον απασχολούσαν οι τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να υπάρχει η ποίηση σε μια τέτοια εποχή. «Η ψηφιακότητα (ακόμα κι ο τρόπος που κοιταζόμαστε από μακριά) είναι διευρυμένη, είναι παντού, όλα γίνονται μέσα από ένα είδος ψηφιακής όρασης και αποτύπωσης» λέει στο «Βήμα». Όταν άρχισε να γράφει τα κείμενα κατάλαβε ότι το διακύβευμα γι' αυτόν ήταν αλλού, στο συμπληρωματικό της όρασης που είναι η αφή. «Αυτό που πάντα αναρωτιόμουν είναι, τι γίνεται σε μια εποχή που κοιτάμε από μακριά αλλά δεν ακουμπάμε; Τόσο ρομαντικά και κάπως αφελώς! Επιπλέον, πώς μπορεί το ποίημα να γίνει πράγμα απτό, να γίνει δηλαδή κάτι που μπορείς να το αγγίξεις και να μη μείνεις μόνο στην όραση;» διερωτάται και πάλι.

Το βιβλίο αυτό είναι μια συνέχεια του προηγούμενου ποιητικού του βιβλίου «4-D: Ποιήματα τεσσάρων διαστάσεων» (Γαβριηλίδης, 2006) «χωρίς το οποίο δε θα μπορούσα να γράψω αυτό» αλλά και της συλλογής διηγημάτων του «Ο σκύλος της Χάρυβδης» (Καστανιώτης,2008) όπου «υπάρχει ένα διακαές αίτημα αφής». Ρωτάω τον Βασίλη Αμανατίδη αν η ποίηση, που, λίγο πολύ, χρειάζεται μια συνθήκη μοναξιάς και την ανάλογη συναισθηματική δεκτικότητα για να επιδράσει, γίνεται με τους τρόπους της performance ένα θέαμα μάλλον περίεργο. Μπορεί η ποίηση να είναι δημόσιο θέαμα; «Δεν την κάνουμε θέαμα. Διευρύνουμε τις παράπλευρες και ταυτόχρονες δυνατότητές της» μου απαντά.

«Η ποίηση, έχω την αίσθηση, είναι ένα πράγμα απ' το οποίο πάντα κάτι λείπει ενώ την ίδια στιγμή είναι ακέραιο και πλήρες». Επομένως κάτι λείπει, επανέρχομαι. «Λείπει το σώμα! Η ποίηση τους τελευταίους αιώνες έχασε την ακροαματική, την ραψωδιακή, την ηχητική της πλευρά, κάτι που για αιώνες την χαρακτήριζε. Τότε ο ποιητής, ο ραψωδός, ο τροβαδούρος δεν εκπροσωπούσε μόνο το λόγο κάποιου αλλά τον σωματοποιούσε, ήταν διαθέσιμος προς αφή εκεί, ανά πάσα στιγμή ενδεχομένως. Από τότε έχουμε συνηθίσει σε μια λειτουργία της ποίησης, όπως ακριβώς μου την περιγράψατε, δηλαδή στην ουσία κατά μόνας, με μια σιωπηρή εσωτερική ανάγνωση που εξορίζει όμως την απτικότητα, τη σωματικότητα, την πιο επικοινωνιακή διάσταση του λόγου» μου επισημαίνει.

Με τον ίδιο τρόπο που, μόνο χάριν ταξινομήσεως, λέει ότι αυτό είναι ποίηση ή πεζογραφία ή θέατρο όταν βγάζει ένα βιβλίο, «προσπαθήσαμε να φτιάξουμε (μαζί με τον εκδότη Περικλή Δουβίτσα) ένα είδος αντικειμένου, να ξαναγυρίσουμε λίγο στην μοντερνιστική ουτοπία του βιβλίου-μαγικού αντικειμένου (που πλέον είναι απομαγευμένο φυσικά) αλλά όχι μόνο για μια ελίτ, εκεί είναι το στοίχημα» συνεχίζει. «Ένα βιβλίο που θα μπορεί να συνδυάσει κομμάτια που ανέκαθεν ανήκαν στην ποίηση, με την πιο διευρυμένη της έννοια, την παραστατικότητα, την εικονικότητα, την φωνή που έχουμε συνηθίσει μόνο στους θεατρικούς μονολόγους» μια αισθητική που γενικότερα έχει την καταγωγή της, όπως λέει ο ίδιος, στις σπουδές του πάνω στις εικαστικές τέχνες.

Ο Βασίλης Αμανατίδης χρησιμοποιεί τα video games «σαν πλατφόρμα, με μια χαριτολογική διάθεση αποπλάνησης» για να καταπιαστεί με πολύ παλιά ζητήματα του ανθρώπου και της ποίησης. «Είναι η προσωπική μου ανάγκη να φτιάξω ένα πράγμα που να μην ανήκει ακριβώς σε μια κατηγορία, με την ελπίδα ότι θα σταματήσουν τα πράγματα να είναι διχαστικά. Σ' αυτή την συμπλοκή βλέπω ένα είδος ανεξιθρησκίας. Το αίτημά μου είναι ένα ρομαντικό αίτημα συναισθησίας και επαφής με τον άλλο. Το αίτημά μου είναι να εκτεθώ, να δοθώ και να συμπληρώσω έτσι το ποίημα».

Η κουβέντα μας περιστρέφεται συνεχώς γύρω απ' την έννοια της «περσόνας». Του εκφράζω κάποιες επιφυλάξεις. Γιατί πρέπει να υπάρχουν οπωσδήποτε «περσόνες»; «Γιατί απλώς υπάρχουν. Γιατί έτσι είναι τα πράγματα. Δεν γίνεται η ποίηση να υποδύεται το ενιαίο μεγαλείο των παρελθόντων ετών. Ακόμα και σήμερα, ο ποιητικός λόγος κινείται στο επίπεδο της μη-αποδοχής της πραγματικότητας, η οποία είναι αρκετά τεμαχισμένη. Τα προσωπεία είναι διαρκή στη ζωή μας, ο τρόπος που ζούμε μέσα απ' τις νέες τεχνολογίες και τις ενώσεις τους γίνεται όλο και πιο περίπλοκος. Η ποίηση απλώς υποδύεται μια ενότητα μοντερνιστικού τύπου».

«Είμαστε δραματουργοί των ταυτοτήτων μας» υπογραμμίζει ο Βασίλης Αμανατίδης. «Αυτό λέει το βιβλίο. Είμαστε ρόλοι. Μας επηρεάζουν οι άνθρωποι. Εμείς επηρεάζουμε τους άλλους. Παίζουμε παιχνίδια. Στην ουσία, όπως παίζουμε video games, μ' ένα βαθμό επισφαλούς ασφαλείας, έτσι ζούμε. Θα ήθελα να φτάσουμε σε μια κατάσταση ενοποίησης. Ας παραδεχτούμε προς το παρόν ότι λίγο πολύ αυτή είναι η εποχή μας». Το αποτέλεσμα; «Να υπάρχει μια παραζάλη για επικοινωνία, είναι αυτή η παραζάλη των ζώων πριν τη σφαγή που θα έλεγε ο Δημήτρης Δημητριάδης».

Αυτή την περίοδο μεταφράζει το τελευταίο μυθιστόρημα του μεγάλου Πολωνού μοντερνιστή συγγραφέα Βίτολντ Γκομπρόβιτς με τον τίτλο «Cosmos». «Η βάση για το βιβλίο είναι η θεωρία της μορφής του Γκομπρόβιτς, αυτό που έλεγε πάντα για το πινγκ πονγκ που κάνουμε ο ένας στον άλλο, η υπαρξιστική του ιδέα ότι είμαστε άμορφα πρόσωπα, παραμορφώσεις και μάσκες» καταλήγει. «Σ' αυτό το μυθιστόρημα με το απίστευτο καθεστώς απροσδιοριστίας, τα πράγματα λιώνουν, δεν έχουν ποτέ μορφή, αλλάζουν διαρκώς, αλλάζουν ανάλογα με τον τρόπο που τα κοιτάς».

Τι θα δούνε όσοι αποφασίσουν να παρακολουθήσουν την αυτοσχεδιαστική του performance; «Ο κόσμος θα δει, θα ακούσει, θα παρίσταται σε εκδοχές, κομμάτια του βιβλίου μου. Εκεί δε θα παριστάνονται από μένα αλλά από μια «περσόνα» μου που μπορεί, περισσότερο απ' τον Βασίλη Αμανατίδη, να διαβάσει αυτά τα ποιήματα μ' έναν τρόπο πιο απελευθερωμένο. Ταυτόχρονα θα προβληθούν κάποια παιγνιώδη «οικιακά» βίντεο που κάνω κατά καιρούς κτλ. Όλα όμως θα εξαρτηθούν απ' την ενέργεια που θα δημιουργηθεί με το κοινό. Είναι η ανάγκη να πω στους άλλους ότι εδώ είμαστε μαζί. Σας δείχνω βέβαια κάτι εγώ, αλλά πάλι μαζί είμαστε».

Αυτοσχεδιαστική performance
Πέμπτη, 3 Νοεμβρίου 2011, 21:00 / Floral (πλ. Εξαρχείων)
Ακολουθεί dj set 5TARCRUSH (electro).
Βιβλίο
Βασίλης Αμανατίδης
7: ποίηση για video games
Εκδόσεις Νεφέλη, σελ. 56, τιμή 12,90 ευρώ

Ο Χάινριχ Μπελ, τα ΜΜΕ και η ελληνική τηλεόραση

του Θανάση Μπαντέ

πηγή: http://eranistis.net/wordpress



Γιατί ο Μπελ στην «Κατερίνα Μπλουμ» δεν λογοτεχνίζει, ούτε αφηγείται, αλλά καταγράφει σαν δημοσιογραφικό κασετόφωνο, μετατρέποντας το αφήγημα σε ντοκουμέντο.
Γιατί ο Μπελ στην «Κατερίνα Μπλουμ» δεν λογοτεχνίζει, ούτε αφηγείται, αλλά καταγράφει σαν δημοσιογραφικό κασετόφωνο, μετατρέποντας το αφήγημα σε ντοκουμέντο.
Πέραν κάθε αμφιβολίας, όταν ο Μπελ έγραφε τη «Χαμένη Τιμή της Κατερίνα Μπλουμ» ήταν εξοργισμένος. Η οργή του δεν περιορίζεται μόνο στον εναλλακτικό τίτλο του έργου «Πώς γεννιέται η βία και πού μπορεί να οδηγήσει», ούτε στο, έτσι κι αλλιώς, καυστικό περιεχόμενο που κατακρημνίζει κάθε έννοια προσωπικής ελευθερίας. Η οργή διαγράφεται μέσα στον ίδιο το χειρισμό της γλώσσας που είναι κοφτή, επιθετική, ξερή, τελεσιγραφική. Γιατί ο Μπελ στην «Κατερίνα Μπλουμ» δεν λογοτεχνίζει, ούτε αφηγείται, αλλά καταγράφει σαν δημοσιογραφικό κασετόφωνο, μετατρέποντας το αφήγημα σε ντοκουμέντο. Η ντοκουμενταρισμένη οπτική της λογοτεχνίας είναι η σκληρή απάντηση του λογοτέχνη απέναντι στη βία των Μέσων, που προβάλλουν την αδιαμφισβήτητη εγκυρότητα της αμετάκλητης αλήθειας, η οποία δεν εξασφαλίζεται μόνο από τη δημοσιογραφική αυθεντία της ενυπόγραφης είδησης, αλλά και από το ίδιο το ύφος, που οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτο, αφού μόνο το αδιαπραγμάτευτο εξασφαλίζει την απήχηση. Μιλάμε δηλαδή για τον αυτοπροσδιορισμό της αυθεντίας που έχει χρέος να καθηλώσει το κοινό (μετατρέποντας την πληροφόρηση σε υπόθεση καθαρά προσωπική) διαπλάθοντάς το, αφού η διάπλαση είναι ο ασφαλέστερος τρόπος της επιβολής. Υπό αυτή την έννοια ο δημοσιογράφος δεν αρκείται απλώς να ενημερώνει. Οφείλει, αν θέλει να επιβιώσει, να κατευθύνει το κοινό, να παίξει το ρόλο του καθοδηγητή, να μετατραπεί σε κοινωνικός μέντορας. Η δύναμη της τηλεοπτικής – κι όχι μόνο – επανάληψης, αποδεικνύεται ανίκητη κι επιβεβαιώνεται από τον πανίσχυρο μηχανισμό της διαφήμισης που στηρίζεται ακριβώς σ’ αυτό. Ο ίδιος μηχανισμός αναδεικνύει δημοσιογράφους παντογνώστες, που διαξιφίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα και ουρλιάζουν, προβάλλοντας τον ευτελέστερο λαϊκισμό ως ενημέρωση και καθιστώντας σαφές ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι το δημοσιογραφικό γεγονός, αλλά η δική τους άποψη που πρέπει με κάθε τρόπο να γίνει δημόσια άποψη. Κι αυτό είναι η βία της χειραγώγησης.
Οι διαστρεβλώσεις των λόγων του δημιουργούν ανεπανόρθωτη σύγχυση. Ο Μπελ παραθέτει, σαν δελτία τύπου, τις ακριβείς δηλώσεις του Μπλόρνα και τις ακριβείς δημοσιεύσεις της εφημερίδας.
Οι διαστρεβλώσεις των λόγων του δημιουργούν ανεπανόρθωτη σύγχυση. Ο Μπελ παραθέτει, σαν δελτία τύπου, τις ακριβείς δηλώσεις του Μπλόρνα και τις ακριβείς δημοσιεύσεις της εφημερίδας.
Σ’ αυτή τη βία απαντά ο Μπελ με την ιστορία της Κατερίνα Μπλουμ, η οποία διασύρεται καθημερινά από το δημοσιογράφο Ταίτγκες, στερούμενη κάθε είδους ιδιωτικότητας, και μετατρέπεται σε εξιλαστήριο θύμα μιας ενημέρωσης που μόνο ως αρένα μπορεί να εκληφθεί. Η Μπλουμ φλερτάρει με άγνωστο άντρα σε κοσμικό πάρτι και καταλήγει στο σπίτι της μαζί του. Το πρωί την ξυπνά η αστυνομία, μπουκάρει στο σπίτι της και το κάνει φύλλο και φτερό αναζητώντας το συγκεκριμένο άντρα, που, όπως αποδεικνύεται, είναι ο πιο διάσημος επικηρυγμένος της Γερμανίας. Αρχίζουν οι ανακρίσεις. Πού τον ήξερε; Πώς έφυγε; Τι σχέσεις είχε μαζί του; Ο Ταίτγκες, δημοσιογράφος της τοπικής εφημερίδας, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι η υπόθεση έχει ψωμί και ξεκινάει τους κλισαρισμένους πηχυαίους τίτλους «η ερωμένη του φονιά», «το κορίτσι που συγκαλύπτει την παρανομία», «η γυναίκα μυστήριο», «το κλειδί των υποθέσεων» και πάει λέγοντας. Ο δικηγόρος Μπλόρνα, εργοδότης της Κατερίνα, προσπαθεί να μεσολαβήσει με δηλώσεις που κάνει στην εφημερίδα, ευελπιστώντας ότι θα αποκαταστήσει τη «Χαμένη Τιμή της Κατερίνας Μπλουμ». Οι διαστρεβλώσεις των λόγων του δημιουργούν ανεπανόρθωτη σύγχυση. Ο Μπελ παραθέτει, σαν δελτία τύπου, τις ακριβείς δηλώσεις του Μπλόρνα και τις ακριβείς δημοσιεύσεις της εφημερίδας. Η επιστημονικά ανεπαίσθητη αλλοίωση των λέξεων, συνιστά την ανεπανόρθωτη διαστρέβλωση κάθε αλήθειας, καθιστώντας τον Μπλόρνα απολύτως ανίσχυρο μπροστά σ’ ένα αδιαπέραστο πλέγμα. Οτιδήποτε κι αν δηλώσει, προς διόρθωση των προηγούμενων, στρέφεται εναντίον του, δημιουργώντας έναν αξεπέραστο φαύλο κύκλο. Τόσο ο Μπλόρνα όσο και η Μπλουμ αφανίζονται από τον ίδιο αδηφάγο μηχανισμό. Βρισκόμαστε μπροστά στο φασισμό των Μέσων που τρέφουν το κοινό με πτώματα. Στη δημοσιογραφική κατανάλωση που μετατρέπει τα πάντα σε μαζική παραγωγή θεαμάτων. Υπό αυτούς τους όρους κάθε έννοια δεοντολογίας ή πληροφόρησης ή σεβασμού ή προσωπικής αξιοπρέπειας ή οτιδήποτε άλλο ματαιώνεται ανεπιστρεπτί. Κι αν ως εδώ στοιχειοθετείται το χρονικό της ατομικής συντριβής, για χάρη της δημοσιογραφικής εμπορικότητας, με την εμπλοκή του Στρόυμπλέντερ η υπόθεση παίρνει νέες διαστάσεις, αφού ο Στρόυμπλέντερ είναι μεγαλοπαράγοντας με συγκεκριμένα συμφέροντα που επιβάλλουν ειδικούς χειρισμούς, τους οποίους η εφημερίδα γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά. Με άλλα λόγια βρισκόμαστε μπροστά στη δημοσιογραφική δραστηριότητα που έχει ξεκάθαρα όρια, τα οποία από θέση αρχής, απαγορεύεται να ξεπεράσει. Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά στην ωμή δυναμική της κοινωνικής ισχύος που καθορίζει με τρόπο απόλυτο τα γεγραμμένα ή αλλιώς στην απροσχημάτιστη κατασκευή του δημόσιου μύθου που γίνεται αναντίρρητη αλήθεια. Από τη στιγμή που η εμπλοκή συγκεκριμένων συμφερόντων διαμορφώνει τη δημόσια άποψη, η τραγωδία που εκτυλίσσεται παίρνει ξεκάθαρα συλλογικό χαρακτήρα, αφού δεν αφορά μόνο την Μπλουμ ή τον Μπλόρνα, αλλά κάθε πολίτη που τρέφεται με ψέματα. Μιλάμε για έναν αλάνθαστο προσχεδιασμένο μηχανισμό κοινωνικής εκτόνωσης και μια ανεξέλεγκτη γενεσιουργία ομαδικών ψευδαισθήσεων. Το δίπολο της ατομικής καταστροφής, που εκφράζει η Μπλουμ, και της μαζικής αυταπάτης, που εκφράζει η τεχνητά διαμορφωμένη κοινή γνώμη, αποτελεί την καταβαράθρωση όλων των αξιών παίρνοντας ξεκάθαρα πολιτικές διαστάσεις, αφού η ενημέρωση μετατρέπεται σε διαμόρφωση της κοινωνικής αντίληψης, που από θέση αρχής είναι θέμα πολιτικό. Γιατί η δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από το σύνολο των διαμορφωμένων αντιλήψεων. Υπό αυτή την έννοια η κατάλυση της πληροφόρησης είναι κατάλυση της δημοκρατίας, αφού η στρατευμένη ενημέρωση εξυπηρετεί στρατευμένες πολιτικές κατευθύνσεις, λειτουργώντας ως προπαγάνδα, δηλαδή ως μέγιστη δημαγωγία. Μοιραία δημιουργούνται πολίτες που στρέφονται στην αδιαφορία, στην απαξίωση ή στην πόλωση απέναντι σε οποιαδήποτε διαβαλλόμενη ομάδα ή άτομο, κι αυτές είναι οι δύο όψεις της ανθρωποφαγίας. Η Μπλουμ δολοφονεί εν ψυχρώ τον Ταίτγκες. Η ανθρωποφαγία έχει συντελεστεί προς όλες τις κατευθύνσεις.
            Αν ο Μπελ μας έδωσε, από το 1974, μια δυναμική εικόνα της αυθαιρεσίας των Μέσων, που προσβάλλει τη δημοκρατία, τις τελευταίες ώρες παρακολουθούμε απίθανες αυθαιρεσίες καταστολής των Μέσων, που λειτουργούν επίσης αντιδημοκρατικά.  Φαινομενικά σε χρόνο ρεκόρ, γιατί οι προεργασίες κινήθηκαν στο παρασκήνιο, ανακοινώθηκε το κλείσιμο της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης (και ραδιοφωνίας) και η απόλυση όλων των εργαζομένων, προκαλώντας την ακαριαία απάντηση του κόσμου. Τρομερά μαζικές συγκεντρώσεις στην Αθήνα, δυναμικές διαδηλώσεις σε Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις, απεργιακές κινητοποιήσεις, παγκόσμια συμπαράσταση στους εργαζόμενους από όλο τον πλανήτη, συγκινητικά μηνύματα από τον απόδημο ελληνισμό. Η διεκδίκηση της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης δεν είναι παρά η διεκδίκηση στην ελευθερία των Μέσων, δηλαδή η συνείδηση του κοινωνικού ρόλου των Μέσων. Η κατάργηση της ελληνικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης είναι σαφώς βαθύτατο πλήγμα στη δημοκρατία, αφού η δημοκρατία δεν καθορίζεται μόνο από την πολυφωνία των Μέσων, αλλά και από την ποιότητα αυτής της πολυφωνίας. Φυσικά για την ποιότητα των ιδιωτικών καναλιών δεν χρειάζεται να γίνει ιδιαίτερος λόγος. Μηδαμινή πολιτιστική προσφορά με τρομερής ευτέλειας ξενόφερτες σειρές, πρωινάδικα, κατινάδικα και φαιδρές εκπομπές – διαγωνισμοί τύπου ριάλιτι. Όσο για το κομμάτι της ειδησεογραφίας καλύτερα να μην γίνουν σχόλια. Μοιραία το θέμα παίρνει διαστάσεις πολιτικές. Οι εκπομπές επιπέδου διαμορφώνουν και πολίτες επιπέδου και οι συζητήσεις επιπέδου διαμορφώνουν και συζητητές επιπέδου. Ο ποιοτικός διάλογος, η κριτική σκέψη και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι η μαγιά της δημοκρατίας. Οι εκπομπές του συρμού, του κουτσομπολιού και της χυδαίας δημοσιογραφικής θρασύτητας είναι ο ασφαλέστερος δρόμος της ηλιθιοποίησης.      
Η πολιτική υποκρισία των ανθρώπων που διόρισαν κόσμο με υπέρογκους μισθούς και που μετά επικαλούνται την αδιαφάνεια, που οι ίδιοι δημιούργησαν, για να κλείσουν τη δημόσια τηλεόραση δεν αποτελεί ούτε το ελάχιστο εχέγγυο για τη νέα τηλεόραση που ευαγγελίζονται.
Η πολιτική υποκρισία των ανθρώπων που διόρισαν κόσμο με υπέρογκους μισθούς και που μετά επικαλούνται την αδιαφάνεια, που οι ίδιοι δημιούργησαν, για να κλείσουν τη δημόσια τηλεόραση δεν αποτελεί ούτε το ελάχιστο εχέγγυο για τη νέα τηλεόραση που ευαγγελίζονται.
Όμως το θέμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο, αν αναλογιστούμε – πέρα από την τραγωδία των απολύσεων – την έννοια της δημόσιας τηλεόρασης. Η δημόσια τηλεόραση υπάρχει για να διασφαλίζει και να διαθέτει τον πολιτιστικό πλούτο της χώρας που ανήκει στο λαό και που δεν είναι δυνατό να αποτελεί αντικείμενο διαχείρισης – πόσο μάλλον ιδιοκτησίας – οποιουδήποτε ιδιώτη. Το κλείσιμο του διαδικτυακού αρχείου της δημόσιας τηλεόρασης δεν είναι παρά η αποκοπή του κόσμου από την πολιτιστική του κληρονομιά, πράγμα εξοργιστικό κι επικίνδυνο. Η πολιτική υποκρισία των ανθρώπων που διόρισαν κόσμο με υπέρογκους μισθούς και που μετά επικαλούνται την αδιαφάνεια, που οι ίδιοι δημιούργησαν, για να κλείσουν τη δημόσια τηλεόραση δεν αποτελεί ούτε το ελάχιστο εχέγγυο για τη νέα τηλεόραση που ευαγγελίζονται. Η αντίληψη από μερίδα του κόσμου ότι η δημόσια τηλεόραση είναι κέντρο διαφθοράς και καλά θα κάνει να κλείσει, είναι η ανθρωποφαγία της πόλωσης που θέλει μαζικά θύματα κι όχι εξυγίανση. Όσο για την αντίληψη ότι η δημόσια τηλεόραση πρέπει να κλείσει γιατί δεν αξίζει να λειτουργεί με τα χαμηλά ποσοστά τηλεθέασης που έχει, δεν είναι τίποτε άλλο από την ανθρωποφαγία της αδιαφορίας, που αδυνατεί να σκεφτεί ότι ο ρόλος της δημόσιας τηλεόρασης δεν είναι να ανταγωνιστεί την ευτέλεια της ιδιωτικής, αλλά να αντισταθεί σ’ αυτήν. Ότι οι υψηλές τηλεθεάσεις της σαβούρας δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν όλα σαβούρα. Ότι ο δημόσιος χαρακτήρας δεν πρέπει να έχει ως πρώτη προτεραιότητα το κέρδος, αλλά την κοινωνική προσφορά. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η δημόσια τηλεόραση υπήρξε αθώα. Ότι δεν ακολούθησε πολλές φορές την κυβερνητική γραμμή. Η στάση που κράτησε στην περίπτωση των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η δημόσια τηλεόραση πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί αποκόβοντας εντελώς τον ομφάλιο λώρο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Υπό αυτή την έννοια ίσως να ζει τις μεγαλύτερες στιγμές της. Γιατί κατάφερε να συσπειρώσει τον κόσμο. Γιατί έγινε ένα σύμβολο αγώνα αυτές τις δύσκολες στιγμές. Γιατί της δίνεται η ευκαιρία να κάνει την αυτοκριτική της για τη συνέχεια. Γιατί θα υπάρξει συνέχεια.

19.6.13

Το «Χορεύουν οι ελέφαντες» εκδίδεται στην Αμερική


ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ της Σοφίας Νικολαΐδου
σ’ όλον τον κόσμο

Ο αμερικανικός εκδοτικός οίκος Melville House αγόρασε τα παγκόσμια δικαιώματα μετάφρασης του τελευταίου μυθιστορήματος της Σοφίας Νικολαΐδου με τίτλοΧορεύουν οι ελέφαντες, το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει πρώτα στην αγγλική γλώσσα την άνοιξη του 2014. Πρόκειται για έναν ανεξάρτητο εκδοτικό οίκο που εδρεύει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και εκδίδει βιβλία τόσο κορυφαίων λογοτεχνών από όλο τον κόσμο όσο και νέων συγγραφέων με ενδιαφέρον έργο. Μεταξύ άλλων στον κατάλογό του φιγουράρουν βιβλία του νομπελίστα Ίμρε Κέρτες, του Αλεχάντρο Σάμπρα, του Mahmoud Dowlatabadi κ.ά.

Το νέο μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαΐδου συνδυάζει ιστορία και επινόηση. Αναφέρεται στη δίκη και την καταδίκη του Στακτόπουλου, στον οποίο αποδόθηκε ο φόνος του αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ, έγκλημα που συντάραξε τη χώρα την περίοδο του εμφυλίου. Παράλληλα, το βιβλίο χαρτογραφεί τη σύγχρονη καθημερινότητα στην Ελλάδα.



1948-1949: Ένας Αμερικανός δημοσιογράφος δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνηση αναστατώνεται, ξένοι διπλωμάτες επεμβαίνουν. Ένας αθώος μπαίνει φυλακή. Η υπόθεση κλείνει.

Σχολικό έτος 2010-2011: Ένας μαθητής αρνείται να δώσει Πανελλαδικές. Ο αγαπημένος του καθηγητής του αναθέτει να ερευνήσει την παλιά υπόθεση. Ο πρώην άριστος μαθητής αρχίζει να ψάχνει. 

Πόσο έτοιμοι είναι οι ενήλικες να ακούσουν τι έχει να πει; 

Το Χορεύουν οι ελέφαντες συνδυάζει ιστορία και επινόηση. Αναφέρεται στη δίκη και την καταδίκη του Στακτόπουλου, στον οποίο αποδόθηκε ο φόνος του αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ, έγκλημα που συντάραξε τη χώρα την περίοδο του Εμφυλίου. Παράλληλα, το βιβλίο χαρτογραφεί τη σύγχρονη καθημερινότητα στην Ελλάδα του 2011. Ιδίως στο σχολείο. Αποτυπώνει την ελληνική περιπέτεια, σε μια πόλη με πολλά και αιματηρά ιστορικά στρώματα, όπως η Θεσσαλονίκη. 
 
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Αν οι Έλληνες πολιτικοί είχαν περισσότερο τσαγανό και οι μεγάλες δυνάμεις μικρότερη επιβολή. Αν δεν διακυβεύονταν χρήματα κι επιρροή, δηλαδή τα πάντα. Αν το παρελθόν δίδασκε και τα γεγονότα είχαν replay, fast forward και rewind. O γέγονε γέγονε. Θυσίασαν έναν άνθρωπο, έσωσαν μια χώρα. Ο μηχανισμός ήταν παντοδύναμος. Όποιος πίστευε το αντίθετο μάλλον δεν είχε ζήσει τη ζωή του αρκετά. Όμως. Δικαιοσύνη δεν είναι οι νόμοι. Ένα παιδί να ρωτήσεις μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι δίκαιο και τι όχι, κι ας μην έχει διαβάσει τον ποινικό κώδικα. Μπορεί μια χώρα να μάθει από τα λάθη της; Κι οι δάσκαλοι; Μπορούν να διδάξουν ένα παιδί;

Βλακώδες λάθος

του Ροβήρου Μανθούλη

πηγή: http://bibliotheque.gr




Eίναι χρόνια που φωνάζω να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους ζητώντας να κλείσουν τα εμπορικά κανάλια, που είναι υπεύθυνα για την σχετική αποβλάκωση μιας πλειοψηφίας ικανής να φέρνει στην εξουσία αντιλαϊκές και -ως εκ τούτου- αντεθνικές κυβερνήσεις.Και ξαφνικά αυτό έγινε, δηλαδή κατέβηκε ο κόσμος, αν όχι για να κλείσει τα (παράνομα εξάλλου) κανάλια (ή τουλάχιστο να τους επιβάλει ένα μίνιμουμ ποιότητας προγράμματος, όπως γίνεται στις ευρωπαϊκές τηλεοράσεις, τουλάχιστο στη γαλλική, την αγγλική και τη γερμανική) κατέβηκε για να υπερασπίσει τα εθνικά κανάλια, που, όπως και να το κάνουμε, ήταν μια όαση μέσα στα λιμνάζοντα τηλεοπτικά νερά της χώρας μας.
Βλέπω αυτόν τον κόσμο (μην ξεχνάμε πως τηλεθεατές και λαός είναι το ίδιο και το αυτό) να έχει περικυκλώσει την ΕΡΤ για να την προστατέψει, όπως άλλοτε την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το βλέπω ασταμάτητα από το σάιτ της Γιουροβίζιον και συγκινούμαι μέχρι δακρύων.
Επιτέλους! Ἀργησαν αλλά ξύπνησαν. Οι τηλεθεατές.
  
Αναρωτιέμαι αν το προσωπικό της ΕΡΤ ἐχει αντιληφθεί το πόσο ιστορικές είναι οι μέρες αυτές.



Ένας ακόμα λόγος που συγκινούμαι είναι γιατί τον Φλεβάρη του 1976, φτάνοντας το πρωί στην Αγία Παρασκευή, ο σωφέρ σταματάει έξω από την είσοδο του προαυλίου και μου λέει
“Κοιτάξτε. Να προχωρήσω;”.
Κοιτάζω και βλέπω το κτίριο της ΕΡΤ ζωσμένο από τα τανκς που είχαν γεμίσει το ίδιο προαύλιο, το γεμάτο σήμερα από πατριώτες συμπατριώτες μου. Για να μην πολυλογώ, ο νους μου πήγε φυσικά σε καινούριο πραξικόπημα. Αν πήγαινα στο γραφείο μου, θα ήμουν από τους πρώτους που θα είχαν εκτελεστεί.Τελικά, αποδείχτηκε ότι ετοιμαζόταν ένα πραξικόπημα (της “πυτζάμας” κι’ αυτό) και η καραμανλική κυβέρνηση το μυρίστηκε και έστειλε τανκς να μας προστατέψουνε…
Αλλά το θέμα δεν έχει μόνο την ανθρώπινη πλευρά του, έχει και την πολιτική. Κατ’αρχήν, γιατί ο θρασύς αυτός και αγράμματος Σαμαράς έκανε το βλακώδες λάθος να ρίξει στο ακροδεξιό σκότος την ΕΡΤ.
“Ακροδεξιό”, γιατί μόνο ακροδεξιά καθεστώτα βάζουν λουκέτα στον πολιτισμό. (Θυμηθείτε το απόφθεγμα του Γκέμπελς: “Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, βάζω το χέρι μου στη θήκη του πιστολιού μου”).
“Θρασύς”, γιατί σε ὀλη του την σταδιοδρομία τα έκανε θάλασσα με παληκαρισμούς. Αυτός ο “υπερεθνικιστής”, ως υπουργός Εξωτερικών κατέστρεψε τη μόνη ευκαιρία που είχαμε να λύσουμε το ακανθώδες “Μακεδονικό”, σε βαθμό που ο – τότε – Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής να πει “ποτέ δεν θα περάσει την πόρτα μου αυτός”
Και “Αγράμματος” γιατί, βγάζει μια απόφαση που είναι παράνομη. Που είναι εύκολο να χαρακτηριστεί ως αντισυνταγματική. Το άρθρο 44 του Συντάγματος μιλάει για “έκτακτες περιπτώσεις, εξαιρετικά επείγουσες και ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ” εννοώντας τουλάχιστο πόλεμο.
 


 Ο Σαμαράς μας παίρνει για ηλίθιους; Μήπως και η γελοία Τρόικα θα πρέπει να διαβάζει τους νόμους της χώρας που δικτατορεύει;Τέλος, “βλακώδες λάθος”, διότι μόνο μέτριοι πολιτικοί δεν γνωρίζουν ποιες ενέργειές τους φέρνουν ψήφους και ποιες γυρίζουν μπούμερανγκ και τους καίνε τα φρύδια(όπως αυτή της βραδινής εκτέλεσης της ΕΡΤ).

Τα ίδια μου έκανε εμένα προσωπικά, όταν, ως υπουργός Εξωτερικών, για να πάρει το οίκημα της Ελληνικής Κοινότητας του Παρισιού και να το παραδώσει στην παροικία των χουντικών, μου έστειλε μια (εξίσου θρασύτατη) αρχιτεκτόνισσα να μας βγάλει από το σπίτι μας με πρόφαση τον κίνδυνο ότι είναι έτοιμο να… καταρρεύσει! (Ἐπαιξε κάποιο ρόλο κι’αυτό στην απόλυσή του από την κυβέρνηση).
Τέλος, να πούμε και κάτι για τις δικαιολογίες του Σαμαρά μπροστά στην (παγκόσμια!) κατακραυγή για το νεοχουντικό του πραξικόπημα.
 
Είναι γεγονός ότι η ΕΡΤ είχε ανάγκη από εξυγίανση. Γιατί; Διότι την είχαν αρρωστήσει οι Σαμαράδες των διαφόρων κυβερνήσεων! 

Δεν θα σας μιλήσω για το Πρόγραμμα της ΕΡΤ (το οποίο αγνοεί ο Σαμαράς γιατί φαίνεται ότι έβλεπε μόνο τις ξέστηθες των φιλικών του καναλιών) αλλά για τα παραλειπόμενα καρκινώματα τα οποία μετέδωσαν στην ΕΡΤ οι καρκινοπαθείς κυβερνήσεις. Ένα από αυτά είναι η επικίνδυνη διόγκωση του πληθυσμού της. (Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε ότι αυξήθηκαν παράλληλα και οι υπηρεσίες που προσέφερε ο Οργανισμός).
Όμως, ως προς το πώς λειτουργούσαν (και εκεί!) οι πελατειακές προσλήψεις θα σας δώσω δύο επεισόδια. 
Το πρώτο: Ως γενικός διευθυντής προγράμματος που ήμουν είχα ανάγκη από δακτυλογράφο. Αλλά η ΕΡΤ είχε γραμματείς και Φαρισαίους, αλλά δακτυλογράφος δεν βρέθηκε ούτε μία (ή έστω ένας).
Κάνουν λοιπόν οι αρμόδιοι διαγωνισμό, παίρνουν μέρος 700 κορίτσια, προσλαμβάνονται οι έξι καλύτερες και ζητώ να έρθει στο γραφείο μου η άριστη. Ἐρχεται. Και μου λέει “δεν ξέρω από γραφομηχανή!”. Και συνέχισα να γράφω τις επιστολές μου εγώ στη γραφομηχανή…
Το δεύτερο: Όταν αργότερα μου ζήτησε η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου να “βάλω τάξη” στο χάος της ΕΡΤ που ακολούθησε την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, φεύγοντας πήγα να χαιρετίσω τον υφυπουργό Τύπου.
“Έμαθα -του λέω- πως ανάμεσα στην παραίτηση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και στην ορκωμοσία της δικής σας, του ΠΑΣΟΚ, ο παραιτηθείς Νεοδημοκράτης υφυπουργός προσέλαβε, αργά το βάδυ, 250 υπαλλήλους στην ΕΡΤ. Νομίζω πως μπορείτε απολύτως νόμιμα να τους απολύσετε.
“Ναι”, μου λέει, “μπορούμε αλλά δεν θα το κάνουμε. Γιατί; Για να μην έχουμε απεργίες από το συνδικάτο!”
“Και τι θα κάνετε;” ρωτάω.
“Μα το πιο απλό! Θα προσλάβουμε …250 δικούς μας”(!), μου λέει!
Δηλαδή, μέσα σε ένα 24ωρο προστέθηκαν 500 καινούριοι υπάλληλοι στο προσωπικό της ΕΡΤ…
Συμπέρασμα: Η εξυγίανση πρέπει να γίνει στους πολιτικούς.
Αρχής γενομένης από τον κύριο Σαμαρά. 
Ίσως ο Κώστας Καραμανλής, για παράδειγμα, δεν θα έκανε τα τραγικά αυτά λάθη. Τα οποία πάντως δεν μπορούν να παραμείνουν ατιμώρητα.
Και πρέπει να πω ότι μια γενναία μόνιμη και γενική απεργία όλων των συνεργείων, σύμπαντος του προσωπικού όλων των καναλιών, μέχρι να καταργηθεί το αισχρό κυβερνητικό πραξικόπημα θα ήταν ό,τι αξιοπρεπέστερο μπορούσε να γίνει στον χώρο αυτό.