πηγή: www.tovima.gr
Στη μοναξιά σου φοβούμαι πως η ιδιότυπη αυτή «αρχή» που ταλανίζει τον ερωτευμένο δεν λειτουργεί. Δεν έπρεπε να φύγεις≤ από μια Αριστερά που οφείλει να μην κυβερνά κάτω από τις συνθήκες του νεοφιλελευθερισμού. Δεν πρέπει να επιστρέψεις. Δεν έπρεπε κυρίως να αναγγείλεις ούτε την παραμονή σου ούτε την αποδέσμευσή σου για όρους που δεν πρόκειται να τηρηθούν.
Και μακάρι η θέρμη με την οποία υπερασπίστηκες προεκλογικά την ανάγκη συγκυβέρνησης να μην καταλήξει στην ψυχρότητα που θα σου χρειαστεί για να αποσπαστείς. Από αυτή την άποψη, σοφά μετάθεσες για την άνοιξη το συνέδριο του κόμματός σου, διότι τα μέτρα που θα κληθούν να υπερψηφίσουν οι βουλευτές σου θα τους παγιδεύσουν. Προσωπικά εκτιμώ - και το ξέρεις - τόσο τον πραγματισμό με τον οποίο πολιτεύεσαι όσο και την ουτοπική σου προαίρεση που επιτρέπει να φαντάζεσαι μια διπλή παράβαση για τα νεοφιλελεύθερα ήθη: του πολιτικού από το κοινωνικό και αντίστροφα.
Γνωρίζεις πως οι γραμματείς των μεγάλων οργανώσεων με το 70% των μελών της ΔΗΜΑΡ δεν θα παραδεχθούν την κυβερνητική σου εμμονή: όσο και αν δικαιολογείται από τα πράγματα, άλλο τόσο και από τα πράγματα θα καταδικαστεί.
Ξέρω, παίζεις τον ρόλο του ψυχαναλυτή για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Οπότε, προκειμένου η ψυχανάλυση να μην αποβεί ατέρμονη, θα πρέπει τη σωστή στιγμή να τους «θάψεις», όπως κάνει ο ψυχαναλυτής. Αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στο πραγματικό πένθος όπου το αντικείμενο έχει απολεσθεί, οφείλεις ο ίδιος να αποφασίσεις, σ' αυτό το πολιτικό σου πένθος, για τον χρόνο κατά τον οποίο η εικόνα σου ως συγκυβερνήτη οφείλει να εξαφανισθεί. Ο μόνος δρόμος ενός μοναχικού αριστερού για τη θεραπεία του από την «αρρώστια» της εξουσίας είναι η απόσυρση. Και παρά το ότι μάταια προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τη libido dominandi, πάντοτε και πίσω από κάθε πράξη, η ανθρακιά της εξουσίας ξαναφουντώνει και - θα το πω, όπως ο φιλόσοφος Αλαίν - «τρελαίνει».
Κάνε τουλάχιστον κάτι για τον πολιτισμό. Δραχμή-ξεδραχμή, ο πολιτισμός είναι η αλληλεγγύη που χρειάζεται για να μετριασθεί το πένθος από την προσεχή καταστροφή. Δεν είναι η λέξη «πολιτισμός» η αοριστία στα χείλη των υπουργών του. Η σημασία του είναι ιδιολεκτική στα χέρια των δημιουργών του. Κι αν η ΔΗΜΑΡ αφήσει το στίγμα - και όχι το «στίγμα» της - στη σημερινή συγκυρία, δεν θα το κάνει μόνο με τον Μανιτάκη αλλά και με τον Λούκο και τον Χουβαρδά, τον Αρδίττη και τον Παπαβασιλείου.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τα «ονόματα» αλλά εκείνο που μας κάνει να σκεφθούμε μέσω αυτών έναν πολιτισμό απαλλαγμένο από το «μπορντερό» που ζητάει ο κάθε υπουργός πολιτισμού.
Γράφει ο Μοντάλε: «Οσο για τον καλύτερο κόσμο, εκεί δεν θα χρειάζονται οι ποιητές. Θα γίνουμε όλοι ελευθέρας βοσκής».
«Δεν φεύγουμε, δεν επιστρέφουμε», αγαπητέ Φώτη.
Στη μοναξιά σου φοβούμαι πως η ιδιότυπη αυτή «αρχή» που ταλανίζει τον ερωτευμένο δεν λειτουργεί. Δεν έπρεπε να φύγεις≤ από μια Αριστερά που οφείλει να μην κυβερνά κάτω από τις συνθήκες του νεοφιλελευθερισμού. Δεν πρέπει να επιστρέψεις. Δεν έπρεπε κυρίως να αναγγείλεις ούτε την παραμονή σου ούτε την αποδέσμευσή σου για όρους που δεν πρόκειται να τηρηθούν.
Και μακάρι η θέρμη με την οποία υπερασπίστηκες προεκλογικά την ανάγκη συγκυβέρνησης να μην καταλήξει στην ψυχρότητα που θα σου χρειαστεί για να αποσπαστείς. Από αυτή την άποψη, σοφά μετάθεσες για την άνοιξη το συνέδριο του κόμματός σου, διότι τα μέτρα που θα κληθούν να υπερψηφίσουν οι βουλευτές σου θα τους παγιδεύσουν. Προσωπικά εκτιμώ - και το ξέρεις - τόσο τον πραγματισμό με τον οποίο πολιτεύεσαι όσο και την ουτοπική σου προαίρεση που επιτρέπει να φαντάζεσαι μια διπλή παράβαση για τα νεοφιλελεύθερα ήθη: του πολιτικού από το κοινωνικό και αντίστροφα.
Γνωρίζεις πως οι γραμματείς των μεγάλων οργανώσεων με το 70% των μελών της ΔΗΜΑΡ δεν θα παραδεχθούν την κυβερνητική σου εμμονή: όσο και αν δικαιολογείται από τα πράγματα, άλλο τόσο και από τα πράγματα θα καταδικαστεί.
Ξέρω, παίζεις τον ρόλο του ψυχαναλυτή για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Οπότε, προκειμένου η ψυχανάλυση να μην αποβεί ατέρμονη, θα πρέπει τη σωστή στιγμή να τους «θάψεις», όπως κάνει ο ψυχαναλυτής. Αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στο πραγματικό πένθος όπου το αντικείμενο έχει απολεσθεί, οφείλεις ο ίδιος να αποφασίσεις, σ' αυτό το πολιτικό σου πένθος, για τον χρόνο κατά τον οποίο η εικόνα σου ως συγκυβερνήτη οφείλει να εξαφανισθεί. Ο μόνος δρόμος ενός μοναχικού αριστερού για τη θεραπεία του από την «αρρώστια» της εξουσίας είναι η απόσυρση. Και παρά το ότι μάταια προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τη libido dominandi, πάντοτε και πίσω από κάθε πράξη, η ανθρακιά της εξουσίας ξαναφουντώνει και - θα το πω, όπως ο φιλόσοφος Αλαίν - «τρελαίνει».
Κάνε τουλάχιστον κάτι για τον πολιτισμό. Δραχμή-ξεδραχμή, ο πολιτισμός είναι η αλληλεγγύη που χρειάζεται για να μετριασθεί το πένθος από την προσεχή καταστροφή. Δεν είναι η λέξη «πολιτισμός» η αοριστία στα χείλη των υπουργών του. Η σημασία του είναι ιδιολεκτική στα χέρια των δημιουργών του. Κι αν η ΔΗΜΑΡ αφήσει το στίγμα - και όχι το «στίγμα» της - στη σημερινή συγκυρία, δεν θα το κάνει μόνο με τον Μανιτάκη αλλά και με τον Λούκο και τον Χουβαρδά, τον Αρδίττη και τον Παπαβασιλείου.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τα «ονόματα» αλλά εκείνο που μας κάνει να σκεφθούμε μέσω αυτών έναν πολιτισμό απαλλαγμένο από το «μπορντερό» που ζητάει ο κάθε υπουργός πολιτισμού.
Γράφει ο Μοντάλε: «Οσο για τον καλύτερο κόσμο, εκεί δεν θα χρειάζονται οι ποιητές. Θα γίνουμε όλοι ελευθέρας βοσκής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου