Τα προβλήματα του κέντρου της Αθήνας δεν αντιμετωπίζονται με κέντρα κράτησης μεταναστών

του Δημήτρη Χριστόπουλου

πηγή: http://rednotebook.gr

Το σχέδιο νόμου για τα κέντρα κράτησης μεταναστών, με το οποίο η κυβέρνηση επιδιώκει την κύρωση της σχετικής Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου» που εκδόθηκε το Μάρτιο, εγείρει τα ακόλουθα μείζονα ζητήματα προβληματισμού και για το λόγο αυτό είναι απορριπτέο: 1. Το «έκτακτο» ως πρόσχημα πολιτικής και δημοσιονομικής απόκλισης Το σχέδιο αναφέρεται σε «έκτακτη περίπτωση απρόβλεπτης ανάγκης». Φαίνεται πως ο νομοθέτης δεν ζει στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία. Διότι αν ζούσε, εύκολα θα διαπίστωνε πως η περίπτωση διόλου απρόβλεπτη είναι ενώ η συσσώρευση των προβλημάτων που σχετίζονται με την μετανάστευση κάθε άλλο παρά έκτακτη μπορεί να χαρακτηριστεί. Αντιθέτως, είναι διαρκής και απολύτως προβλέψιμη εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Η αναφορά στο «έκτακτο», το οποίο συνεχίζει τη νομοθετική λογική της πράξης νομοθετικού περιεχομένου της κυβέρνησης Παπαδήμου, εγγράφεται σε μια πολιτειακή διαστροφή της ρύθμισης του κανονικού με έκτακτες ουσιαστικές διατυπώσεις και διαδικασίες. Το «έκτακτο», πέραν του ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αναστολή θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών, είναι επίσης και ένα πρόσχημα παράκαμψης των κανονικών δημοσιονομικών λειτουργιών, καθώς η αναφορά σε αυτό οδηγεί σε απευθείας αναθέσεις, κατά παράβαση των νομικών δεσμεύσεων που αφορούν τη «δυνατότητα σύναψης συμβάσεων με διαδικασία διαπραγμάτευσης χωρίς δημοσίευση προκήρυξης».   2. Η απρόσφορη λογική του εγκλεισμού Το σχέδιο νόμου διέπεται από τη ρητορεία του εγκλεισμού ως λύσης του προβλήματος της «λαθρομετανάστευσης». Η ρητορεία αυτή, πέραν του ότι εγείρει μείζονα ζητήματα δικαιωμάτων που αφορούν τις συνθήκες, αλλά και την ίδια τη λογική του εγκλεισμού ανθρώπων που το μόνο αδίκημά τους είναι ότι βρίσκονται παράνομα στην επικράτεια, αποτελεί μια απολύτως αδιέξοδη και απρόσφορη στρατηγική. Ο αριθμός των παρανόμων μεταναστών στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος που όσοι και να εγκλειστούν τα δεδομένα δεν μπορούν να αλλάξουν. Το σωφρονιστικό στην Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης λόγω 11.500 χιλιάδων κρατουμένων στα σωφρονιστικά ιδρύματα της επικράτειας. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να κρατηθούν ακόμη και με τι προοπτική για το μέλλον; Η λογική που διέπει το εν λόγω νομοθέτημα, αλλά και τις επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Δίας», είναι απολύτως κενή, καθώς μεταθέτει τοπικά και χρονικά το ζήτημα. Φυσικά, σήμερα που οι παράνομοι μετανάστες είναι ακόμη κρυμμένοι στα υπόγειά τους, οι κάτοικοι του κέντρου μπορεί να νιώθουν πιο άνετα. Αλλά οι άνθρωποι δεν θα μείνουν για πάντα στα υπόγεια. Σε λίγο θα ξαναβγούνε στην επιφάνεια. Οπότε, πάλι τα ίδια θα συζητάμε - αλλά με τη δυναμική της ρατσιστικής βίας ενισχυμένη. 3. Το πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας είναι δύσκολο αλλά μη αντιμετωπίσιμο με αυτόν τον τρόπο Το πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας δεν προσφέρεται για ρητορείες αποενοχοποίησης της ρατσιστικής βίας, όπως αυτή που διέπει το εν λόγω  σχέδιο. Μια ολοκληρωμένη στρατηγική για τη μετανάστευση ξεκινά από την ανάγκη καταγραφής του πληθυσμού που βρίσκεται παράνομα στην ελληνική επικράτεια, την θέση σε τροχιά κοινωνικής ένταξης αυτών που πληρούν τις προϋποθέσεις, τη σύναψη πολιτικών συμμαχιών στην Ε.Ε. για τον αναλογικό καταμερισμό του μεταναστευτικού πληθυσμού που βρίσκεται εγκλωβισμένος στη χώρα και τον επαναπατρισμό όσων είναι δυνατό στις χώρες προέλευσής τους όπου και όταν αυτό είναι δυνατό.