30.9.11

Μόλις κυκλοφόρησε η (τελευταία) ποιητική συλλογή του εξαιρετικού ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, που πέθανε πρόσφατα, είχε όμως προλάβει να την παραδώσει στον «Κέδρο» 
προς έκδοση: Βαθέος γήρατος

Μικρό δείγμα:

Τίτλος

Πάντοτε ο τίτλος
είναι πρόβλημα.
Όμως εδώ το δίλημμα
βαρύνει εσένα.
Κατά την έκδοση
θα 'χεις εσύ αποφασίσει
ανάμεσα στα δυο:
«Βαθέος γήρατος»
ή
«Ύπνου βαθέος»;









29.9.11

Θάνος Λουμπρούκος: «Συναισθηματική ρητορεία»


Συναισθηματική Ρητορεία
με αποκάλεσες
Όνομα και Επίθετο

ξέχασες το Πατρώνυμο
θυμήθηκες όμως την Αξία

τέχνη μιας γλώσσας άγνωστης

θέλεις να με δεις τυπωμένο;
θέλεις να ζω
καταγεγραμμένος
στα κατάστιχα της φαντασίας σου;

το άψυχο χαρτί
θα μου δώσει
την ουσία που ψάχνω
την υπερφίαλη χαρά μου

συνθηματική απόλυση
από πνευματικές εργασίες

μια έκρηξη νύχτας
διαμονή σελίδων λευκών
έτσι με αποκάλεσες

Συναισθηματική Ρητορεία

Συναισθηματική ρητορεία
το όνομα και το επίθετό μου

[από το Εντευκτήριο, τχ. 69, Απρίλιος-Ιούνιος 2009]

20.9.11

Σάκης Σερέφας: «Ακρόπολις Ολύνθου»


Κανείς μας δεν είχε δει ποτέ
γλάρους να πετούν τόσο μεσόγεια.
Πάνω απ’ τα χωράφια της Ολύνθου.
Απορημένοι, σχολιάζαμε το φαινόμενο.
Έκρωζαν, έκαναν κύκλους, κοιλιές, βουτώντας.
Κάτι χόρτα κουνήθηκαν, χελώνα ξεπρόβαλε σκυφτή.
Σε λίγο, σκορπίσαμε ανάμεσα στις πέτρες των αρχαίων
κοιτώντας καταγής προσεκτικά, σοβαροί
σα να ψάχναμε χαμένη βέρα ή αναπτήρα βαρύ, ακριβό.
Κάτι έλαμψε, το τζαμάκι απ’ το ρολόι του Γιάννη
με σηκωμένο χέρι μου έκανε νόημα από αντίκρυ, σιωπηλά
με καλούσε, γονατιστός στο χώμα.
Πλησίασα. Βαθιά σε στέρνα με ρημαγμένο βυθό
ένα φίδι ατελείωτο σέρνονταν αργά. Λείο, ήρεμο.
Τριβόταν σύρριζα στην πέτρα
μ’ ελιγμούς. Ένας κόμπος μ’ ανέβηκε στο στήθος στιγμιαία
κι εξατμίστηκε. Κάτω απ’ τα λέπια
τα ξερόφυλλα τρίξαν τραγανιστά. Μούδιασα πια
ασυναίσθητα ξεκολνώντας την παλάμη από το χώμα λίγη σκόνη
σηκώθηκε στραφταλίζοντας και ράντισε το ερπετό καταχωνιάστηκε
σβέλτα κάτω απ΄την κοτρώνα ίσα στον πάτο της γης. Σιγή.
Σα να μην ήταν ποτέ. Όλος ορμή κι απόφαση, βούτηξα με τα μούτρα
Στην περισυλλογή. Πώς γίνεται να το βλέπεις μπροστά στα μάτια σου
Κάτι ν’ αφανίζεται ώς την τελευταία του κίνηση και να ’σαι εσύ
Η στέρνα και τα έγκατα που το ρουφούν όμως χωρίς να φτάνεις
να εμποδίσεις να συμβεί αφού πάλι είσαι εσύ
το χείλος της ψηλά κι η μαύρη σκιά ανακούρκουδα στο φως ανήμπορος
κι εσύ ο ουρανός, μια δαχτυλήθρα γαλάζιο ανεμάκι.

Ούτε που κατάλαβα για πότε μου ’ρθε η κουτσουλιά στο κούτελο.

[από τη συλλογή Απ’ το τίποτα, 1994 ― πρώτη δημοσίευση στο Εντευκτήριο, τχ. 27, Καλοκαίρι 1994]  


16.9.11

Δήμητρα Χριστοδούλου: «Η τροχιά»


Κάποιος με το σεισμό των κραυγών του
Περνάει ξυστά από τον ύπνο μου.

Προς μια οδύνη τόσο οριακή
Έλκεται η ύπαρξη ντροπιασμένη

Την κλίση της τη φυσική προς τον νόμο
Και κάθε θαλπωρή αποτρέποντας.
Αλλά κλείνω τα μάτια ανέτοιμη:
Σκισμένος απ’ την κεφαλή ώς τα νύχια.

Όταν τ’ ανοίγω, είναι πάλι εκεί.
Θα λάβει την ηλικία της Γαίας.

Ώσπου να σπάσουνε των αυτιών μου τα τύμπανα
Και να ξυπνήσω μες στο ίδιο τούτο σπίτι.

Κουφή και στο νερό και στο γάλα..

[Εντευκτήριο, τχ. 75, 2006]

14.9.11

Ηλίας Κεφάλας: Το ξύπνημα


Με ξύπνησε ο ήλιος μόλις χάραζε
Χτυπώντας με το φωτεινό του δάχτυλο
το τζάμι.
Αμέσως ευπειθέστατος σηκώθηκα
και είπα πως τον ακολουθώ στη λάμψη
κι ας έδινε εκείνος ό,τι νόημα ήθελε
στην εσπευσμένη υποταγή μου.
Ακολουθώ και πείθομαι, επανέλαβα,
απευθυνόμενος στα δέντρα και τα πρωινά πουλιά τους,
στα φύλλα που έλαμναν καταμεσής του κυανού,
όπως ανακλαστήρες φωτεινών ονείρων.
Ακόμα ―γιατί όχι― και με τη μακρινή φωνή
(του ψαρά ήταν ή του δρυοκολάπτη;)
είπα ότι συμφώνησα καθώς αναμετρούσα
τα κατά νου εγκόλπια της ματαιότητας.

[Εντευκτήριο, τχ. 70, Σεπτέμβριος 2005]

13.9.11

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ: «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ»


κάποιες στιγμές
κάποιες πολύχρωμες κλωστές
που αιωρούνται στο κενό
μες στην ομίχλη

μάτια γαλάζια
φωτεινά
μάτια γλυκά
κι όμως θλιμμένα, μακρινά
πηγές της μνήμης

ο ήχος μιας φωνής
φωνής από πολλές φωνές
και μουσική
καθώς προφέρει απαλά
το λάμδα στ’ όνομά μου

πέρα απ’ τον κόσμο
με καλούν
πέρα απ’ τον κόσμο
τις καλώ

κι είμαστε ένα
μέσα μου όπως πάντα ένα
εγώ και οι σκιές
οι αγαπημένες μου σκιές

δεν είμαι μόνος

[Εντευκτήριο, 92, Ιανουάριος-Μάρτιος 2011]

12.9.11

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΣ, ΧΑΡΑ ΧΡΗΣΤΑ, ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟ UNDERGROUND ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ


Συγκλίσεις / Αποκλίσεις 3

Βασίλης Καραγιάννης, Βασίλης Παπάς και Χαρά Χρηστάρα διαβάζουν ανέκδοτα κείμενά τους
― και δρώμενο από το Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου»

Στο «Underground Εντευκτήριο»



«Συγκλίσεις / Αποκλίσεις» τιτλοφορείται ο νέος κύκλος εκδηλώσεων που οργανώνει το περιοδικό «Εντευκτήριο» στον χώρο του («Underground Εντευκτήριο», Δεσπεραί 9, Θεσσαλονίκη, περιοχή Διεθνούς Εκθέσεως), για να γιορτάσει τα δέκα χρόνια λειτουργίας του. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, συγγραφείς από τη Θεσσαλονίκη και τα πέριξ καλούνται να διαβάσουν νέα, αδημοσίευτα κατά κανόνα κείμενά τους, παρουσιάζοντας κατά κάποιον τρόπο τη λογοτεχνία που γράφεται ΤΩΡΑ. Καθώς το «Underground Εντευκτήριο» είναι σταθερά προσανατολισμένο, από την έναρξη της λειτουργίας του (2001) στην πρόσμειξη των τεχνών, στις εκδηλώσεις του κύκλου συμμετέχουν όχι μόνο συγγραφείς αλλά και μουσικοί, ηθοποιοί, εικαστικοί καλλιτέχνες και άλλων δημιουργοί. Τις «Συγκλίσεις / Αποκλίσεις» συντονίζει ο ποιητής Σταύρος Ζαφειρίου, σε συνεργασία με τον διευθυντή του «Εντευκτηρίου», Γιώργο Κορδομενίδη.
Στην τρίτη εκδήλωση (Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011, ώρα 8.30 μ.μ.), διαβάζουν οι συγγραφείς Βασίλης Καραγιάννης, Βασίλης Παπάς και Χαρά Χρηστάρα. Συμμετέχουν ακόμη το Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου» και ο μουσικός Κώστας Θεοδώρου.

Βασίλης Καραγιάννης

• Ο Βασίλης Καραγιάννης θα διαβάσει ένα διήγημα από την υπό έκδοση συλλογή «Σκηνοπηγαίες διαθέσεις κι άλλα τινά». Γεννήθηκε το 1953 στη Λευκοπηγή Κοζάνης. Ζει στην Κοζάνη και εργάζεται ως δικηγόρος. Έχει εκδώσει 18 βιβλία με πεζά, ποιήματα, χρονογραφήματα, μελετήματα κ.ά.· τελευταίο: «Ταξιδιωτικό στα βιβλία, μαθητεία στο ταξίδι» (2010). Από το 1984 εκδίδει και διευθύνει την πνευματική επιθεώρηση «Παρέμβαση», από τα μακροβιότερα λογοτεχνικά περιοδικά της περιφέρειας, που έχει ήδη φτάσει στα 155 τεύχη. Επιμελήθηκε πάνω από 100 βιβλία. Διετέλεσε (1995-2003) διευθυντής της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης και του Ινστιτούτου Βιβλίου και Ανάγνωσης.

Βασίλης Παπάς

• Ο Βασίλης Παπάς θα διαβάσει ποιήματα από το επίσης υπό έκδοση βιβλίο του «Όταν απλώσουν τα κύματα». Γεννήθηκε το 1954 στην Έδεσσα, όπου ζει και ασχολείται με το εμπόριο οίνων και ποτών. Σπούδασε ιταλική φιλολογία στη Φλωρεντία. Από το 1987 έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές· τελευταία: «Πρωί στο φρύδι» (2003).

Χαρά Χρηστάρα

• Η Χαρά Χρηστάρα γεννήθηκε το 1957 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία, γλωσσολογία, εθνολογία και εθνομουσικολογία. Έχει εκδώσει 13 ποιητικές συλλογές και 3 συγκεντρωτικές εκδόσεις· τελευταίο βιβλίο της: «Δωρικά» (2010).

Ηθοποιοί του Θεάτρου Τέχνης «Ακτίς Αελίου»
στις πρόβες της παράστασης «Ουτοπίξ»

• Το Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου» (καλλιτεχνικός διευθυντής: Νίκος Σακαλίδης) συμμετέχει με ένα απόσπασμα από τη μουσικοθεατρική παράσταση «Ουτοπίξ», που θα παίζεται στον χώρο του από τις 29 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για μια σύνθεση βασισμένη σε κωμωδίες του Αριστοφάνη αλλά και σε πρωτότυπα κείμενα που αφορούν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με συνοδεία ζωντανής μουσικής.


Η είσοδος είναι ελεύθερη

Χορηγός επικοινωνίας: 9,58 fm της ΕΡΤ3.

9.9.11

Η σημερινή «Μακεδονία» για το πιο "σωματικό" τεύχος του «Εντευκτηρίου»

Το σημερινό φύλλο της εφημερίδας Μακεδονία για το πολυσυζητημένο, καλοκαιρινό και "σωματικό" τεύχος του Εντευκτηρίου:


http://www.makthes.gr/news/arts/79971/

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: ΓΙΑ ΔΕΣ ΤΙ ΗΣΥΧΑ


Για δες τι ήσυχα
με τα χρόνια
κολυμπάς
απ’ την ακτή κοιτάζοντας
το σώμα σου να πνίγεται.

[Εντευκτήριο, 58, 2002]

ΕΝΑ (ΑΚΟΜΗ) ΣΠΟΤΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ... ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ

6.9.11

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ: «Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΙΟΚΑΣΤΗΣ»


Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι τον κόσμο
τον κόσμο αυτόν της λύπης δίχως λύπη,
τον κόσμο αυτόν του πόνου δίχως πόνο,
τον κόσμο που αρρωσταίνει στην ψυχή μου
χωρίς αρρώστια μέσα στην ψυχή μου.

Μεγάλη άνασσα, μητέρα των θεών,
της πλησμονής μητέρα και του πένθους,
δώσε μου τη γαλήνη του θανάτου,
τον ύπνο τον βαθύ τον δίχως όνειρα·
πάρε από μέσα μου τη μαύρη νύχτα,
να πορευτώ κι εγώ στο δρόμο της ψυχής,
από τη Θήβα στη βαθιά γαλήνη.
Πάρε τη γνώση, δωσ’ μου τη γαλήνη,
τον ύπνο τον βαθύ τον δίχως όνειρα.

[Εντευκτήριο, τχ. 67, Δεκέμβριος 2004]

5.9.11

ΧΕ ΓΟΥΕΪ [HE WEI]: ΜAURICE


To τέλος θα έρθει σε μια στιγμή
αβέβαιη, απροσδόκητη και αξέχαστη
στο σκοτάδι, στους αρωματισμένους θάμνους του Μαΐου.

Μα λίγα είναι που θα ειπωθούν
σαν να φοβάσαι μην ξυπνήσεις την άνοιξη·
οι καρδιές θα πάψουν να χτυπούν
η μια για την άλλη.

Και τι τέλος! Χωρίς αποχαιρετισμό
χωρίς λογοδοσίες και εξομολόγηση

χωρίς λυκόφως
χωρίς συμβιβασμό
στα σκαλοπάτια της αυγής

[από το μεταθανάτιο βιβλίο Χε Γουέι: Τα ελληνικά ποιήματα – Μεταφράσεις – Φιλοσοφικό δοκίμιο, επιμ.: Γιώργος Κορδομενίδης και Μπίλη Βέμη, Εκδόσεις Εντευκτηρίου 2002]

Ο Χε Γουέι [He Wei] γεννήθηκε στην Κίνα το 1967 και ήρθε για σπουδές στην Ελλάδα το 1985. Σπούδασε φιλοσοφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και ολοκλήρωσε προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές και ξεκίνησε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τη σύγκριση της φιλοσοφίας του Ηράκλειτου και του Λάο Τσε. Στο μεταξύ, μυήθηκε και στην ελληνική ποίηση και άρχισε να μεταφράζει Καβάφη στα κινέζικα, ήδη από το 1987, αλλά και να γράφει ποιήματα απευθείας στα ελληνικά. Ήταν ο βασικός σύμβουλος του Εντευκτηρίου στο αφιέρωμά του στη σύγχρονη κινεζική λογοτεχνία (1992). Πέθανε, όπως προφητικά είχε γράψει στο παραπάνω ποίημα, στα τέλη Μαΐου του 1996, αιφνίδια, από ανακοπή καρδιάς, και στέρησε από όλους όσοι τον είχαμε γνωρίσει τη φυσική παρουσία, τη ματιά και το έργο ενός ποιητή-φιλοσόφου, που κουβαλούσε την παιδεία και την εκλέπτυνση δύο αιωνόβιων πολιτισμών, του κινεζικού και του ελληνικού. Άφησε πίσω του καλά ποιήματα, μερικές μεταφράσεις από σύντομες κινεζικές ιστορίες, καθώς και μια μεταπτυχιακή εργασία στη φιλοσοφία, όπου προσεγγίζει συγκριτικά την πολιτική φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Μάο Τζέντουνγκ.  

4.9.11

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ: ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ




Όταν οι εμπόροι ξεκρεμάσουνε
νωθρά λαμπιόνια περιπτέρων αυτοσχέδιων
και τους γαλήνιους θησαυρούς τους αφυπνίσουν
απ’ την ονειροπόληση μιας αγοράς

όταν όλα τ’ απούλητα
πάρουνε τη μορφή του περιττού
κουρνιάζοντας μες στα χαρτόκουτα όπως όπως

όταν αρχίσει να φυραίνει
απ’ τις γεννήτριες η φωτοχυσία
και σα σμήνη φουγάρων άνθρωποι με μπόγους
χαθούν, ο καθείς και σ’ ένα δίκαιο σοκάκι

τότε κι ο άγιος της ημέρας
στον άγιο της επόμενης
ωσάν μετάληψη
του παραδίδει τις καρδιές
ετούτων των φτωχών ανθρώπων.

[Εντευκτήριο 72, Ιανουάριος-Μάρτιος 2006]

3.9.11

ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ, ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ



Ο σημερινός «Αγγελιοφόρος» για το καλοκαιρινό τεύχος του «Εντευκτηρίου».

Το δημοσίευμα εδώ: http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=81&artid=109504

ΣΠΥΡΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ: ΠΕΝΤΕ ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

1.

Η μελαγχολία μου
δεν είναι υγρά μάτια και βουβό πρόσωπο.

Είναι μαύρη άσφαλτος
που την παιδεύουν ανόητα φώτα.


2.

Εγώ,
πλήρης κοιτασμάτων καπνού και αλκοόλ,
αναζητώ στη γεύση μου δίαυλο ν’ ανασάνω.


3. 
Στη σιωπή του δωματίου μου
διδάσκομαι την απουσία σου.


4.
Θα σ’ ονομάσω μ’ ένα όνομα έντονο
κι ύστερα θα παιδεύομαι τραγουδώντας το.


5.
Νεανικά κορμιά, ακίνητα.
Αν δεν χορεύουν, είναι γιατί
δεν έχουν τίποτε να ζητήσουν.

[Εντευκτήριο, 1, Οκτώβριος 1987]

2.9.11

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ


Δημήτρης Δασκαλόπουλος

[Ένα ποίημα από τη «Σκηνοθεσία»]

Ο ήλιος είχε νοικιάσει
τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη
και συ κάλπαζες
στα βαθύσκιωτα του μέλλοντος.
Κοίταξες τα σπίτια.
«Θα ζήσουν περισσότερο από μας», είπες.
«Περισσότερο κι από τα παιδιά μας,
κι απ’ τα παιδιά των παιδιών μας».
Ακούμπησες στο πλατάνι
Κι αφουγκράστηκες τους χυμούς
να κυκλοφορούν στον κορμό.
Ερωτευμένα ζευγάρια και ζωηρά αγόρια
παίζαν τους ρόλους της στιγμής.
«Δεν έχω ζήσει έξω από το ποίημα·
η Ποίηση δεν υπάρχει παρά στους στίχους
είναι το φάντασμα της ζωής.
Και η ζωή είναι ένα ραντεβού με τον θάνατο,
που ολοένα αναβάλλεται
από τυχαία περιστατικά».

[από το Εντευκτήριο, τεύχος 1, Οκτώβριος 1987]