31.5.16

Τέλλος Φίλης: Πριν τον αγώνα


εικόνα: Δημήτρης Μαυρογιάννης, «Πριν τον αγώνα»


Άλλο μ' ανέχεσαι, άλλο μ' αγαπάς
άλλο κατανοώ, κι άλλο υποστηρίζω.


Χαθήκαμε ανάμεσα στα διαζευκτικά 
και τώρα ψάχνουμε συνθετικά 
γιατί τα πρωτότυπα 
οι ίδιοι ―με τα χεράκια μας―
τα έχουμε από καιρό ξεφτίσει 
για να χωρέσουμε έστω κάπου
υπερμεγέθεις ιδεολογίες

που στον αέρα κουρελιάστηκαν

―ναι,  έχει ένα περίεργο κρύο η μοναξιά του ανένταχτου―

Μα στην  υπέροχη θαλπωρή αυτού του ανθρώπινου μέλους
που κάποιοι ονομάζουνε ψυχή κι εγώ το λέω αλήθεια,
είναι τουλάχιστον κι άλλοι μαζί.  




Γιώργου Δουατζή, Το κόκκινο κασκόλ


ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΣΚΟΛ

Δεν μπορούσα να αφαιρέσω τον κόσμο. Αλλά μπορούσα να αφαιρέσω τον εαυτό μου από τον κόσμο όποτε εγώ αποφάσιζα, πράγμα που με γέμιζε αυτοπεποίθηση

Άλλωστε, φρόντιζα πάντοτε πολύ επιμελημένα την εμφάνισή μου διότι είχα να κρύψω πάμπολλες πληγές. Εκείνοι θαύμαζαν την κομψότητά μου και οι πιο ανόητοι την ζήλευαν κιόλας


Πώς να τους πείσω ότι το κόκκινο που έβλεπαν δεν ήταν του κασκόλ...

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μανδραγόρας η νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Δουατζή, Το κόκκινο κασκόλ. Είναι το εικοστό τέταρτο βιβλίο του Γ. Δουατζή, με το οποίο συμπληρώνονται σαράντα χρόνια εκδοτικής του παρουσίας (1976-2016).

Η συλλογή περιλαμβάνει εξήντα επτά ποιήματα, γραμμένα το διάστημα των τελευταίων τριών ετών. Πρόκειται για ποιήματα που προχωρούν πολύ πέρα από έναν διάλογο με τον φανταστικό ή πραγματικό αναγνώστη. Ποιήματα που εκτείνονται δυναμικά σε όλα τα σύγχρονα κοινωνικά, πολιτισμικά, αισθητικά και ηθικά σημαινόμενα. Ποίηση πολιτική, υπαρξιακή, ερωτική. Μια έκδηλη διαπάλη οργής και καταδίκης όσων συμβαίνουν και όσων ένας δημιουργός οφείλει να επισημάνει. Μια παραγωγή-απολογισμός καθημερινών και ταυτοχρόνως αιώνιων στιγμών στην πορεία του ανθρώπου.


Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

Και βέβαια
δεν χτύπησε κανείς την πόρτα

Πανάκριβες οι παρουσίες
και οι επισκέψεις έχουν κόστος υψηλό

Μόνον το παρελθόν
μού χτύπησε ξανά την πόρτα
Δεν υπάρχει ελευθερία, μου είπε,
ας ομορφύνουμε τις φυλακές μας
λησμονώντας πως ήταν φυλακισμένο
στις παλαιότερες των αναμνήσεων
αλλιώς τι παρελθόν θα ήταν

Είχε ξεχάσει πως συνήθισα τις απουσίες
κι οι μνήμες της απώλειας μόνιμη συντροφιά

Και ο καθρέφτης σίγησε
σαν μια πόρτα που την χτυπάει ο άνεμος
και δεν βγαίνει ήχος κανείς

αλλά έτσι κι αλλιώς
εγώ ήμουν απασχολημένος αναλογιζόμενος
πόσο βάρος μπορεί να έχει ένα και μόνο δάκρυ
ή
πόσες νύχτες δεν έχουν τέλος

Ο Γιώργος Δουατζής γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Δεκεμβρίου 1948. Σπούδασε οικονομία στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή της Θεσσαλονίκης και Κοινωνιολογία στο 8ο Πανεπιστήμιο στο Παρίσι. 

Δημοσιογράφος από το 1974, εργάστηκε σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ως ρεπόρτερ, αρθρογράφος, πολιτικός αναλυτής, διευθυντής. 

 Πρώτη του εμφάνιση το 1971 στην Ποιητική Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Γενιάς των εκδόσεων "Άγκυρα". Δεύτερη εμφάνιση, η παράσταση χοροδράματος, βασισμένη στο ποίημά του "Αντικρουόμενα σύμβολα και πορεία στο φως" τον Μάιο 1973 σε μουσική Γ. Τσαγκάρη και χορογραφία Έλλης Παρασκευά.


Εργογραφία:
1. Γραφτά, 1976, Ποίηση
2. Τοπική Αυτοδιοίκηση, 1986, δοκίμιο, Εξάντας
3. Τα Μικρά, 1996, Ποίηση, Κάκτος
1. Απάνθισμα Τάσου Λειβαδίτη, 1997, ανθολόγηση, Κέδρος
2. Προς Δέκα Επιστολή, 2001, Ποίηση, Μίλητος
3. Προς Δέκα Επιστολή - Τα Ανεπίδοτα, 2002, 2003 Ποίηση, Εξάντας
4. Σπονδές, 2004, Ποίηση, Εξάντας
5. Τα Μικρά β', 2004, Ποίηση, Εξάντας
6. Τα κόκκινα παπούτσια, 2004, Ποίηση, Εξάντας
7. Το Κουμπί, 2004, μονόπρακτο, Εξάντας
8. Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη, 2008, μυθιστόρημα, Λιβάνης
9. Περί Δημοσιογραφίας, 2010, δοκίμιο, Πεδίο
10. Φωτοποιήματα, 2010, Ποίηση - φωτογραφία, Καπόν
11. Πατρίδα των καιρών, 2010, Ποίηση, Καπόν
12. Το Κουμπί, έκδοση αναθεωρημένη, 2011, Ιωνικό Κέντρο
13. Το σπασμένο παιχνίδι, Κώστας Αξελός, 2011, Καπόν
14. Σχεδίες, 2012, Ποίηση, Καπόν
18. Γιάννης Δάλλας, Να βγω από μένα, δοκίμιο, 2013, Καπόν
19. Τα 99 Μικρά, Ποίηση, 2013, Vakxikon (έντυπο, e-book)
20. Η άλλη λέξη, Διηγήματα, 2014, Γαβριηλίδης
21. Ωδή στα κόκκινα παπούτσια, 2014, Ποίηση, Γαβριηλίδης (ελλην.-ισπανικά)
22. Κράτα την Άνοιξη, 2014, Γαβριηλίδης, (ελλην.-γαλλικά) με CD
23. Ανάσα από πηλό, 2015, Μυθιστόρημα, Πάπυρος
24. Το κόκκινο κασκόλ, 2016, Ποίηση, Μανδραγόρας

Αργύρης Παλούκας: Η κυρία Ου



πηγή: Facebook

Όταν ήμουν πέντε χρονών, κι η μάνα μου ήθελε να απαλλαγεί λίγη ώρα από την ομολογουμένως βασανιστική παρουσία μου, έβγαινε στο παράθυρο και φώναζε Ου. Τότε εμφανιζόταν πάντα μια γειτόνισσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. (Την έλεγαν Μαρία, αλλά για μένα ήταν η κυρία Ου.) Περπατούσα ύστερα ένα λεπτό και βρισκόμουν σπίτι της, απολαμβάνοντας βρεμένο ζυμωτό ψωμί πασπαλισμένο με ζάχαρη και κακάο. Το ψωμί μύριζε στάρι και μιλούσε από μέσα του ο μόχθος των χεριών που το έφτιαξαν. Έτσι όπως ήταν όμως μουσκεμένο, μ' έπιανε μια λύπη επειδή πίστευα ότι είχε καταστραφεί. Κι ερχόταν έπειτα η ζάχαρη με τις μικρές εκρήξεις της μέσα στο στόμα. Και μετά το κακάο με τη βουτυράτη πίκρα του. Τόση πίκρα, ώστε έσπρωχνα με τη γλώσσα τα απομεινάρια της ζάχαρης μέσα στο στόμα, για να καλύψω τα κενά. Σαν να βάφεις ένα σπίτι όπου έχει γίνει φονικό. Όλη αυτή η περιπέτεια κρατούσε καμιά ώρα το πολύ. Η κυρία Ου με επέστρεφε σπίτι. Η κυρία Ου, η κυρά Μαρία, έβγαινε στο σινιάλο της μάνας μου από καθαρό κουτσομπολιό. Μια και ένας, έστω ένας, ήχος έσπαζε τη θανατερή ησυχία της γειτονιάς. Όμως έβγαινε.

Για τον Δημήτρη Θαβώρη: Το πούπουλο, η φτερούγα και η υπόσχεση προς τον εαυτό



γράφει ο Βασίλης Αμανατίδης


πηγή: Facebook


{ τον Δημήτρη Θαβώρη / Dimitris Thavoris τον ξέρω από τότε που ήμουν 16 και αυτός 11. Η ηλικιακή διαφορά φάνταζε παλιότερα σημαντική, μα όχι πια. Είναι φίλος και άνθρωπος που εκτιμώ: ένα παιδί σοφό - κάτι που κατέκτησε και κατέχει με τον πιο απλό τρόπο του κόσμου.

Με τα χρόνια ξεδίπλωνε μια καλλιτεχνική φύση ιδιαίτερη: μουσικός, συνθέτης, άνθρωπος με εικαστική ματιά (αιώνες πριν μας συνέπαιρναν οι εκπληκτικές μονοκοντυλιές του, οι -ναι!- σαν ρώσικα αρχαιοελληνικές μορφές του, βγαλμένες από ένα κομμάτι του ασυνειδήτου του ανεξάντλητο), αλλά και σιγά-σιγά ένας δαιμόνιος λεξιπλάστης: μέσα σε τρεις στίχους σε τραμπάλιζε ανάμεσα στο χθόνιο και το παναστείο, με μία ελαφράδα σαν πούπουλου, αλλά ενός πούπουλου που, ενώ γνωρίζει επώδυνα την αποκοπή του από τη φτερούγα, προσβλέπει στην επανασυγκόλλησή του με αυτήν.

[Κάποτε έγραψα γι' αυτόν το ποίημα "αΧα" (από το "4-D"), μιλώντας για το βαθύτατο "αχ" και το οξύτατο "χα" του Δημήτρη.]

Κι είναι τώρα σαν να είμαι κι εγώ περήφανος γι' αυτό το όμορφο μικρόσχημο βιβλίο 42 ποιημάτων του, που μόλις κυκλοφόρησε από το φιλόξενο και διορατικό "Εντευκτήριο" και τις εκδόσεις του. Το βιβλίο του Δημήτρη χειρίζεται τον ποιητικό λόγο, αλλά το αίτημά του είναι πέραν των ειδών: πρόκειται για ένα αίτημα ένωσης, αποκατάστασης, υπόσχεσης προς τον εαυτό. Και κάπως έτσι, η καταληκτική φράση του βιογραφικού στο αυτί του βιβλίου ("Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο") προοικονομεί, θαρρώ, μία εξέλιξη, που τη φαντάζομαι ήδη μπρος μας.

Φυσικά, τον ευχαριστώ και για την εμπιστοσύνη του (να συζητήσουμε μαζί το υλικό του, να βάλουμε κάτω το παζλ του και να το οριοθετήσουμε), όπως άλλωστε και για την καταγεγραμμένη ευχαριστία του στην τελευταία σελίδα του βιβλίου.

Ενός βιβλίου που είναι για κείνον δρόμος, αλλά και λέμβος μετατροπής της "παλινδρόμησης" σε "Δρόμο πάλι". Όσο για εμάς, μας μένει η χαρά να διαβάζουμε έναν λόγο ανεπιτήδευτο, σεμνό μα λαμπερό, ασκημένο μα ευθύτατο - έναν λόγο που δεν καμώνεται την ποίηση, μα είναι }




Δημήτρης Θαβώρης

Δρόμος πάλι


Θεσσαλονίκη 2016

Εκδόσεις Εντευκτηρίου

52 σελ.

τιμή: 6,00 ευρώ
ISBN 978-960-7568-45-8




Ο Δημήτρης Θαβώρης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1975. Από το 1983 ζει στη Θεσσαλονίκη. 

Είναι απόφοιτος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ έχει σπουδάσει βιολί, ανώτερα θεωρητικά της μουσικής και σύνθεση. Από το 2008 παίζει βιόλα σε διάφορα σύνολα κλασικής μουσικής. 
Το διάστημα 2011-2013 έκανε στο Λονδίνο μεταπτυχιακές σπουδές σύνθεσης για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχει συμμετάσχει ως συνθέτης σε παραστάσεις θεάτρου και χορού, ενώ έργα του έχουν παιχθεί στο Λονδίνο και τη Θεσσαλονίκη.


Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο.