της Λαμπρινής Κουζέλη
πηγή: www.tovima.gr
«Σκότωσα τον Σέρλοκ Χολμς» έγραφε στα τέλη του 1893 στο ημερολόγιό του ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο δημιουργός του αρχετυπικού ντετέκτιβ της επαγωγικής λογικής. Είχε τότε κουραστεί από τον εξαιρετικά δημοφιλή ήρωά του και ήθελε να απαλλαγεί από αυτόν για να ασχοληθεί, όπως έλεγε, με πιο σοβαρά γραψίματα.
Δεκατρία χρόνια νωρίτερα, ο διάσημος συγγραφέας δεν ήταν παρά ένας άσημος γιατρός, που είχε μπαρκάρει με το φαλαινοθηρικό «Ηope» για την Αρκτική.
Κρατούσε ήδη ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραφε αναλυτικά τη ζωή του στο πλοίο. Αυτό το νεανικό ημερολόγιο θα εκδοθεί σύντομα σε πανομοιότυπη έκδοση από τη Βρετανική Βιβλιοθήκη με τίτλο «Dangerous Work: Diary of an Arctic Adventure» (Επικίνδυνη δουλειά: Ημερολόγιο μιας αρκτικής περιπέτειας).
«Τρεις φορές έπεσα σήμερα στον Αρκτικό Ωκεανό, αλλά ευτυχώς κάποιος ήταν πάντοτε κοντά για να με τραβήξει επάνω. Αν πέσεις στη θάλασσα, με τη φουσκοθαλασσιά που έχει τώρα, κινδυνεύεις να κοπείς στα δύο από δυο κομμάτια πάγου που πλησιάζουν», έγραφε την Κυριακή 4 Απριλίου του 1880. «Έμεινα το απόγευμα ξαπλωμένος στην κουκέτα γιατί όλα μου τα ρούχα στέγνωναν στο μηχανοστάσιο… αφού γδάραμε μια φώκια σήμερα, απομακρύνθηκα με τα δυο οπίσθια πτερύγιά της στο χέρι, αφήνοντας τα γάντια μου πάνω στον πάγο».
Ήταν τότε 20 ετών και είχε διακόψει σχεδόν για έναν χρόνο τις σπουδές ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου για να εργαστεί ως γιατρός στο φαλαινοθηρικό.
Ο Ντόιλ είχε δημοσιεύσει ήδη ένα διήγημα, αλλά ο Σέρλοκ Χολμς δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή του. Οι εμπειρίες του ταξιδιού, οι φώκιες και η βάρβαρη σφαγή τους θα δώσουν στον επίδοξο συγγραφέα πολύ υλικό για τη ζωή. Έγραφε για τις νεαρές φώκιες ότι βγάζουν έναν ήχο κάτι ανάμεσα από «νιαούρισμα γάτας και βέλασμα αρνιού».
Την 3η Απριλίου 1880 σημειώνει: «Είναι φριχτή δουλειά να ανοίγεις το κεφάλι των κακόμοιρων πλασμάτων ενώ σε κοιτούν κατάματα με τα μεγάλα μαύρα μάτια τους». Περιγράφει πώς οι ναύτες σκότωναν τις φώκιες, πηδώντας από το ένα κομμάτι πάγου στο άλλο, ενώ το πλοίο ακολουθούσε και μάζευε τα κουφάρια τους. Στη διάρκεια μιας τέτοιας εξόρμησης ήταν που έπεσε στη θάλασσα.
Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του στο πλοίο αφορούσε τέτοια επεισόδια, έπρεπε να ράβει τα τραύματα των ναυτών, που τους έσκιζαν οι πάγοι όποτε έπεφταν στο νερό. Ορισμένες φορές η εμπειρία του ως γιατρού στο πλοίο ήταν τραυματική. Το γηραιότερο μέλος του πληρώματος πέθανε στην αγκαλιά του, από περιτονίτιδα που επιδεινώθηκε από το τελευταίο γεύμα του με πουτίγκα δαμάσκηνου. «Τον καημένο τον γέρο. Ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί του στη διάρκεια της αρρώστιας του, και σίγουρα έκανα ό,τι μπορούσα γι' αυτόν. Κάναμε μια λίστα των κατορθωμάτων του το βράδυ. Ήταν μάλλον μια γραφική σκηνή με το πτώμα και τα φανάρια και τα άγρια πρόσωπα γύρω».
Στις 22 Μαΐου, έκλεισε τα 21 του, αλλά δεν υπήρχε τούρτα και κεράκια. «Ενηλικιώνομαι σήμερα», γράφει. «Παράξενο μέρος για να συμβαίνει κάτι τέτοιο, μόλις 100 μίλια από τον Βόρειο Πόλο». Και αργότερα: «Ήμουνα μάλλον θλιμμένος το βράδυ των γενεθλίων μου, γιατί ένιωθα άθλια για κάποιον λόγο. Ο καπετάνιος ήταν πολύ καλός και με ανάγκασε να καταπιώ δυο κουταλιές εμετικό μουστάρδας, που μου έκαψε τα σωθικά λες και είχα καταπιεί τον Βεζούβιο, αλλά μου έκανε πολύ καλό».
Οι ημερολογιακές καταγραφές, αρκετά καθαρογραμμένες με μαύρη μελάνη και τον ευχάριστο καλλιγραφικό χαρακτήρα του Ντόιλ, συνοδεύονται από σκίτσα καλοφτιαγμένα, που δείχνουν ότι ο νεαρός συγγραφέας είχε κληρονομήσει μέρος από το ταλέντο του παππού και του πατέρα του, του βικτοριανού ζωγράφου Τσαρλς Άλταμοντ Ντόιλ.
πηγή: www.tovima.gr
«Σκότωσα τον Σέρλοκ Χολμς» έγραφε στα τέλη του 1893 στο ημερολόγιό του ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο δημιουργός του αρχετυπικού ντετέκτιβ της επαγωγικής λογικής. Είχε τότε κουραστεί από τον εξαιρετικά δημοφιλή ήρωά του και ήθελε να απαλλαγεί από αυτόν για να ασχοληθεί, όπως έλεγε, με πιο σοβαρά γραψίματα.
Δεκατρία χρόνια νωρίτερα, ο διάσημος συγγραφέας δεν ήταν παρά ένας άσημος γιατρός, που είχε μπαρκάρει με το φαλαινοθηρικό «Ηope» για την Αρκτική.
Κρατούσε ήδη ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραφε αναλυτικά τη ζωή του στο πλοίο. Αυτό το νεανικό ημερολόγιο θα εκδοθεί σύντομα σε πανομοιότυπη έκδοση από τη Βρετανική Βιβλιοθήκη με τίτλο «Dangerous Work: Diary of an Arctic Adventure» (Επικίνδυνη δουλειά: Ημερολόγιο μιας αρκτικής περιπέτειας).
«Τρεις φορές έπεσα σήμερα στον Αρκτικό Ωκεανό, αλλά ευτυχώς κάποιος ήταν πάντοτε κοντά για να με τραβήξει επάνω. Αν πέσεις στη θάλασσα, με τη φουσκοθαλασσιά που έχει τώρα, κινδυνεύεις να κοπείς στα δύο από δυο κομμάτια πάγου που πλησιάζουν», έγραφε την Κυριακή 4 Απριλίου του 1880. «Έμεινα το απόγευμα ξαπλωμένος στην κουκέτα γιατί όλα μου τα ρούχα στέγνωναν στο μηχανοστάσιο… αφού γδάραμε μια φώκια σήμερα, απομακρύνθηκα με τα δυο οπίσθια πτερύγιά της στο χέρι, αφήνοντας τα γάντια μου πάνω στον πάγο».
Ήταν τότε 20 ετών και είχε διακόψει σχεδόν για έναν χρόνο τις σπουδές ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου για να εργαστεί ως γιατρός στο φαλαινοθηρικό.
Ο Ντόιλ είχε δημοσιεύσει ήδη ένα διήγημα, αλλά ο Σέρλοκ Χολμς δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή του. Οι εμπειρίες του ταξιδιού, οι φώκιες και η βάρβαρη σφαγή τους θα δώσουν στον επίδοξο συγγραφέα πολύ υλικό για τη ζωή. Έγραφε για τις νεαρές φώκιες ότι βγάζουν έναν ήχο κάτι ανάμεσα από «νιαούρισμα γάτας και βέλασμα αρνιού».
Την 3η Απριλίου 1880 σημειώνει: «Είναι φριχτή δουλειά να ανοίγεις το κεφάλι των κακόμοιρων πλασμάτων ενώ σε κοιτούν κατάματα με τα μεγάλα μαύρα μάτια τους». Περιγράφει πώς οι ναύτες σκότωναν τις φώκιες, πηδώντας από το ένα κομμάτι πάγου στο άλλο, ενώ το πλοίο ακολουθούσε και μάζευε τα κουφάρια τους. Στη διάρκεια μιας τέτοιας εξόρμησης ήταν που έπεσε στη θάλασσα.
Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του στο πλοίο αφορούσε τέτοια επεισόδια, έπρεπε να ράβει τα τραύματα των ναυτών, που τους έσκιζαν οι πάγοι όποτε έπεφταν στο νερό. Ορισμένες φορές η εμπειρία του ως γιατρού στο πλοίο ήταν τραυματική. Το γηραιότερο μέλος του πληρώματος πέθανε στην αγκαλιά του, από περιτονίτιδα που επιδεινώθηκε από το τελευταίο γεύμα του με πουτίγκα δαμάσκηνου. «Τον καημένο τον γέρο. Ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί του στη διάρκεια της αρρώστιας του, και σίγουρα έκανα ό,τι μπορούσα γι' αυτόν. Κάναμε μια λίστα των κατορθωμάτων του το βράδυ. Ήταν μάλλον μια γραφική σκηνή με το πτώμα και τα φανάρια και τα άγρια πρόσωπα γύρω».
Στις 22 Μαΐου, έκλεισε τα 21 του, αλλά δεν υπήρχε τούρτα και κεράκια. «Ενηλικιώνομαι σήμερα», γράφει. «Παράξενο μέρος για να συμβαίνει κάτι τέτοιο, μόλις 100 μίλια από τον Βόρειο Πόλο». Και αργότερα: «Ήμουνα μάλλον θλιμμένος το βράδυ των γενεθλίων μου, γιατί ένιωθα άθλια για κάποιον λόγο. Ο καπετάνιος ήταν πολύ καλός και με ανάγκασε να καταπιώ δυο κουταλιές εμετικό μουστάρδας, που μου έκαψε τα σωθικά λες και είχα καταπιεί τον Βεζούβιο, αλλά μου έκανε πολύ καλό».
Οι ημερολογιακές καταγραφές, αρκετά καθαρογραμμένες με μαύρη μελάνη και τον ευχάριστο καλλιγραφικό χαρακτήρα του Ντόιλ, συνοδεύονται από σκίτσα καλοφτιαγμένα, που δείχνουν ότι ο νεαρός συγγραφέας είχε κληρονομήσει μέρος από το ταλέντο του παππού και του πατέρα του, του βικτοριανού ζωγράφου Τσαρλς Άλταμοντ Ντόιλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου