19.2.09

ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ανακοίνωση διαμαρτυρίας

 

Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο θέλουμε να εκφράσουμε την έντονη ανησυχία μας για τις πρόσφατες απόπειρες να φιμωθεί η αντίθετη άποψη.

Πριν από λίγες μέρες συγγραφείς, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί έπεσαν θύματα βομβιστικών επιθέσεων, επειδή ο λόγος ή οι απόψεις τους δεν ήταν αρεστά σε κάποιους.

Την ίδια στιγμή, ομιλητές σε ανοιχτή συζήτηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο δέχθηκαν βίαιη και συντονισμένη επίθεση με σκοπό να αποτραπεί ο δημόσιος λόγος τους μέσα σε ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα ενώ, μόλις χθες, πανεπιστημιακός ξυλοκοπήθηκε άγρια μέσα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, όπου είχε κληθεί να μιλήσει.

Απέναντι σε αυτή την πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά χρόνια έξαρση βίας και τρομοκρατίας δεν μπορεί κανείς να μένει αδιάφορος. Καλούμε τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, τους ακαδημαϊκούς δασκάλους, τους λειτουργούς του Τύπου, αλλά και κάθε πολίτη που σέβεται και υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου και των ιδεών, να εκφράσουν την αντίθεσή τους.

 

 

(με αλφαβητική σειρά)

Χρήστος Αστερίου, Θανάσης Βαλτινός, Βασίλης Βασιλικός, Αλέξης Βερούκας, Παντελής Βούλγαρης, Κώστας Γαβράς, Ρέα Γαλανάκη, Νίκος Δαββέτας, Πόπη Διαμαντάκου, Λένα Διβάνη, Απόστολος Δοξιάδης, Μάρω Δούκα, Άλκη Ζέη, Νίκος Θέμελης, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αθηνά Κακούρη, Τάκης Καμπύλης, Ιωάννα Καρυστιάνη, Κώστας Κατσουλάρης, Δήμητρα Κολλιάκου, Γιάννης Κοντός, Γιώργος Κορδομενίδης, Μένης Κουμανταρέας, Αχιλλέας Κυριακίδης, Κάτια Λεμπέση, Ηλίας Μαγκλίνης, Πέτρος Μάρκαρης, Τάσος Μπουλμέτης, Δημήτρης Νόλλας, Γιώργος Ξενάριος, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Αλέξης Πανσέληνος, Βασίλης Παπαβασιλείου, Ελένη Παπάζογλου, Νικηφόρος Παπανδρέου, Βασίλης Πεσματζόγλου, Άννα Πατάκη, Νίκος Περάκης, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Δημήτρης Ρηγόπουλος, Όλγα Σελλά, Σάκης Σερέφας, Γιάννης Σμαραγδής, Χρύσα Σπυροπούλου, Εύα Στεφανή, Ντίνος Σιώτης, Κατερίνα Σχινά, Δημήτρης Σωτάκης, Πέτρος Τατσόπουλος, Δημήτρης Τζιόβας, Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Λίζυ Τσιριμώκου, Φίλιππος Τσίτος, Μισέλ Φάις, Δημήτρης Φιλιππίδης, Θανάσης Χειμωνάς, Περικλής Χούρσογλου, Ανταίος Χρυσοστομίδης

18.2.09

ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ!!!

Θύελλα για τη «Δυναστεία Χριστινάκη»
 Οι δύο πανεπιστημιακοί φέρεται να έχουν «αποκαταστήσει» ακαδημαϊκά τα τρία τους παιδιά

Της Λινας Γιανναρου

Στους παροικούντες τη... Θεολογική Σχολή ήταν γνωστή και ως «Αγία Οικογένεια». Τελευταία, μετά την ταχύτατη κυκλοφορία ανώνυμης καταγγελίας από email σε email, ο δημοφιλέστερος χαρακτηρισμός φαίνεται πως είναι «Δυναστεία Χριστινάκη».

Πρόκειται για την οικογένεια Ελένης και Παναγιώτη Χριστινάκη, της κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του συζύγου της, καθηγητή και πρώην προέδρου του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας, οι οποίοι φέρεται να έχουν «αποκαταστήσει» ακαδημαϊκά τα τρία τους παιδιά, το σύζυγο της κόρης τους και... τον αδερφό τού συζύγου της κόρης τους, τοποθετώντας τους σε διάφορες θέσεις της Σχολής! Ειδικότερα, σύμφωνα με τα καταγγελλόμενα, η κόρη του ζευγαριού Ειρήνη Χριστινάκη έλαβε διδακτορικό τον Αύγουστο του 2004 από το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας, με επιβλέποντα καθηγητή τον πατέρα της Παναγιώτη Χριστινάκη, τότε πρόεδρο του Τμήματος. Σε λίγους μήνες, εκλέγεται επίκουρη καθηγήτρια και εντός τριών ετών γίνεται τακτική καθηγήτρια. Στη συνέχεια, ο σύζυγος τής Ειρήνης, Αθανάσιος Γλάρος, εκλέγεται επίκουρος καθηγητής στο ίδιο Τμήμα, ενώ ο αδερφός του, Γεώργιος Γλάρος, ετοιμάζεται για άλλη θέση στο ίδιο Τμήμα. Την ίδια ώρα, η άλλη κόρη Ολγα Χριστινάκη έλαβε θέμα διδακτορικού από τη Σχολή με επιβλέπουσα καθηγήτρια την αδερφή της Ειρήνη, ενώ και ο γιος Επαμεινώνδας Χριστινάκης, χωρίς πτυχίο Θεολογίας και χωρίς μάστερ, γίνεται υποψήφιος διδάκτωρ στη Σχολή Θεολογίας. Μιλώντας στην «Κ», ο κ. Παναγιώτης Χριστινάκης, φανερά ενοχλημένος από τις διαστάσεις που φαίνεται να λαμβάνει η υπόθεση, έκανε λόγο για «λασπολόγους», συνδέοντας το χρόνο της κυκλοφορίας του επίμαχου μηνύματος με τις εκλογές στη Σχολή.

Δεν διαψεύδει

Ωστόσο, δεν προχωρά σε διάψευση των καταγγελιών. «Επειδή εγώ είμαι καθηγητής θα απαγορεύσω στο παιδί μου να ακολουθήσει την ίδια επιστήμη;», αναφέρει χαρακτηριστικά. Οπως τονίζει, ο ίδιος δεν έλαβε μέρος στις κρίσεις που αφορούσαν την κόρη του και το γαμπρό του, «οι οποίες έγιναν από άλλους αξιόλογους καθηγητές». Οσο για τη γρήγορη ανέλιξη της κόρης του στη θέση της τακτικής καθηγήτριας, οφείλεται στην αξία της. «Είναι γνωστό αυτό που λένε στη Σχολή ότι η κόρη ξεπέρασε τον πατέρα». Σε ό,τι αφορά το γιο του Επαμεινώνδα, ο κ. Χριστινάκης επισημαίνει ότι «κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει κάποιος χωρίς πτυχίο Θεολογίας να έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει διδακτορικό από τη Σχολή, αλλά άλλοι άνοιξαν αυτή την πόρτα, όχι εγώ!» Η Ειρήνη Χριστινάκη, πάντως, είναι πράγματι επιβλέπουσα του διδακτορικού της αδερφής της, «πράγμα που δεν απαγορεύεται». «Σε κάθε περίπτωση, γιατί τόσα χρόνια δε μιλούσε κανείς; Στη ζωή μου υπήρξα πάντα έντιμος», καταλήγει.

Το θέμα πάντως έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, κυρίως στους κόλπους εκπαιδευτικών, που κάνουν λόγο για κραυγαλέο δείγμα νεποτισμού στο μεγαλύτερο ΑΕΙ της χώρας.

Eπωνύμως

Από την πλευρά τους, οι πρυτανικές αρχές διαμηνύουν ότι «όποιος θέλει να καταγγείλει το οτιδήποτε πρέπει να έχει το θάρρος να το κάνει επωνύμως», τονίζοντας παράλληλα ότι έχουν ζητηθεί απαντήσεις από το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας. Την ίδια ώρα, η υπόθεση έχει προκαλέσει προβληματισμό και στην Αρχιεπισκοπή (ως γνωστόν, οι Θεολογικές Σχέσεις διατηρούν στενούς δεσμούς με την Εκκλησία). Σημειώνεται ότι ο κ. Χριστινάκης υπήρξε σύμβουλος του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου την περίοδο της σύγκρουσής του με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.


Δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

7.2.09

Κική Δημουλά: Πάνω από φύλα και «γενιές»

δημοσίευμα του Κώστα Ρεσβάνη στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (19.1.2009) 

«Τρελάθηκες δύση;/ Βγάλε αμέσως τα κόκκινα/ ντροπή/ στην κηδεία σου πας» 
(Κική Δημουλά- Ασεβές το κανονικό) 

Είναι γνωστή πλέον σε όσους παρακολουθούν τα λογοτεχνικά περιοδικά, η αρτιότητα των αφιερωμάτων που δημοσιεύει ο Γιώργος Κορδομενίδης στο
«Εντευκτήριό» του. Νέα προσφορά, το αφιέρωμα στη μεγάλη ποιήτρια Κική Δημουλά (γεν. 1931). Εκατόν πενήντα σελίδες για την ποιήτρια που έχει πλέον υπερβεί φύλα και «γενιές» και έχει κατακτήσει την κορυφή της ελληνικής ποίησης, τα τελευταία χρόνια. 

Λοιπόν: Το αφιέρωμα αρχίζει με νέο ποίημα της τιμωμένης, ακολουθεί χρονολόγιο του βίου και του έργου της από τον Κορδομενίδη και ένα ψύχραιμο και κατατοπιστικό κείμενο- εισαγωγή στην ποίησή της του Δημήτρη Δασκαλόπουλου. 

Αδύνατον να χωρέσει σ΄ αυτό μικρό σημείωμα, έστω και η αναφορά των συνεργατών και των τίτλων των κειμένων της. 

Θα περιοριστώ στα ελάχιστα. Όπως λ.χ. στην αρχή του κειμένου του 
Τίτου Πατρίκιου: «Μόλις διαβάσει κανείς μερικούς στίχους της Κικής Δημουλά, στους οποίους όμως δεν παρατίθεται το όνομά της, αναγνωρίζει πως είναι δικοί της. Αυτή η αναγνωσιμότητα είναι χαρακτηριστικό όλων των χαρισματικών ποιητών». Πάμε τώρα είκοσι επτά χρόνια πίσω, στις σελίδες αυτής της εφημερίδας. Ένας από τους οξυδερκέστερους και σημαντικότερους κριτικούς και λόγιους που δούλεψαν σε εφημερίδα, ο αξέχαστος φίλος μας Κώστας Σταματίου έγραφε το 1981 με αφορμή τη συλλογή της Δημουλά «Το τελευταίο σώμα μου»: «Το σπουδαίο με τη μεγάλη αυτή ποιήτρια είναι πως ενώ μαντεύεις στο βάθος του σκηνικού μιαν ευαισθησία αβυσσαλέα, στο προσκήνιο της γραφής είναι προφανής η πρωταρχικότητα του νοητικού, το συστηματικό πνίξιμο του επιφανειακά συναισθηματικού, χωρίς αυτό καθόλου να στεγνώνει, να ξεραίνει το ποιητικό τοπίο. Αυτή τη φορά μάλιστα, η Κ.Δ. καταφέρνει να φορτίζει με ποίηση και κατ΄ εξοχήν "αντιποιητικές" μοντέρνες λέξεις που χρησιμοποιεί, σχεδόν της "πιάτσας". Μπορεί π.χ. να τιτλοφορεί ένα ποίημα "Βίωμα κασέτας", μα τ΄ απογειώνει στη στιγμή: “... Κι αυτά τα ανακόλουθα, τα ανεμόμυλα/ μη με λησμόνει/ άνθισαν πάλι και κορδώνεται / το ξέχασμα σαν κήπος./ Άνθισε πάλι το "με ξέχασες"...”». 

Και η προσφορά του «Εντευκτηρίου» δεν σταματάει στο αφιέρωμα. Μαζί με το τεύχος δίδεται και DVD όπου η Δημουλά διαβάζει ποιήματά της. Και διαβάζει τόσο ωραία. Επίσης σε ειδικό τετράχρωμο ένθετο, αναδημοσιεύονται δύο από τα ζωγραφικά έργα που δημιούργησε ο 
Γιάννης Ψυχοπαίδης, εμπνευόμενος από την ποίηση της Δημουλά (από τον τόμο «Συνάντηση Γιάννη Ψυχοπαίδη- Κικής Δημουλά», Εκδ. Ίκαρος). Φινάλε με πέντε στίχους από τη νέα της δουλειά «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως»: «Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως/ ένα τοις εκατό αποτελείται/ από αιωνιότητα/ κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο/ να ΄ναι το τελευταίο». 

ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ: Τ.Θ. 50011, Θεσσαλονίκη- 540 13, τηλ.: 2310-279.607

4.2.09

ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΗ ΑΣΤΟΧΙΑ (ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ)

Κατάχρηση εξουσίας; Του Θανάση ΓεωργιάδηΕκτυπώσιμη σελίδα
Θεσσαλονίκη, μεσημέρι της περασμένης Κυριακής.

Εφτακόσιοι και πλέον άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους όλοι σχεδόν οι πεζογράφοι και ποιητές της Θεσσαλονίκης, συγγραφείς από άλλα μέρη, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, εικαστικοί από κάθε μεριά της πόλης, της Βόρειας Ελλάδας και την Αθήνα, όλοι τους, φίλοι της ή όχι, συγκεντρωμένοι στο ΚΘΒΕ με έναν σκοπό, να τιμήσουν τη Στέλλα Βογιατζόγλου, έναν σεμνό άνθρωπο, που έζησε, έγραψε, πέθανε αξιοπρεπέστατα, για να σπιλωθεί εντέλει με διάφορα παιχνιδάκια η μνήμη της, επειδή το θέλησε μονάχα ένας. Ποιος; Ο κ. Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, αλλέως Τσακίρογλου. Υποτίθεται ότι στις 12 η ώρα θα γινόταν ένα Λογοτεχνικό Πρωινό αφιερωμένο στη Στέλλα, στην κηδεία της οποίας (τον παρελθόντα Αύγουστο) το υπουργείο Πολιτισμού απουσίαζε πλήρως, όπως και το ΚΘΒΕ, παρότι υπήρξε συνεργάτης του (επί δύο σεζόν, το 2005 και 2006, το θεατρικό έργο της αλησμόνητης Στέλλας, υπό τον τίτλο “Τσικλιντάν”, παιζόταν στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών). Αιφνιδίως, στις 12.15, ανακοινώνεται ότι η εκδήλωση ματαιώνεται με απόφαση, ετσιθελική, του γενικού διευθυντή του θεάτρου. Ειπώθηκε μάλιστα πως ο εν λόγω κύριος είπε “απαγορεύω την εκδήλωση”, λες και επρόκειτο για προσωπικό του θέμα, τερτίπι ιδιώτη θιασάρχη ή κληροδότημα της μάνας και του κύρη του, και όχι εκδήλωση ενός δημόσιου οργανισμού, που τον χρηματοδοτούν οι πολίτες αυτής της χώρας. Δικαιολογία, οι τεχνικοί του θεάτρου και οι ηθοποιοί έκαναν στάση εργασίας, η οποία όμως έληγε στις 12.30. Βέβαια, οι ηθοποιοί ήταν εκεί παρόντες, πρότειναν, αφού δεν παραχωρεί την αίθουσα ο διευθυντής, να γίνει η εκδήλωση στο φουαγιέ και δήλωσαν πως, σε ό,τι τους αφορά, δεν αμείβονται για τη συμμετοχή τους σε λογοτεχνικά πρωινά, επομένως η εκδήλωση δεν αφορούσε τα οικονομικά αιτήματά τους -άλλωστε ολόκληρο το Σάββατο και το πρωινό της Κυριακής έκαναν πρόβες επί ώρες, διαβάζοντας τα κείμενα της τιμώμενης. Κατά τα λοιπά, ο Τσακίρογλου ήταν απασχολημένος με το ανέβασμα ενός νέου έργου και δε φανερωνόταν σε κανέναν, έκλεισε μάλιστα το κινητό του τηλέφωνο, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του (αν όχι κάπου αλλού) τους συγγραφείς της πόλης και τους ξενομερίτες, όπως και τους λοιπούς πολίτες. 
Η αλήθεια όμως είναι ότι η απόφαση να μη γίνει το συγκεκριμένο πρωινό είχε ληφθεί ήδη και το μεσημέρι του Σαββάτου ήταν κιόλας γνωστή. Μαρτυρία ρητή αυτή του ποιητή Μανόλη Ξεξάκη, στον οποίο δήλωσε συνεργάτης του κ. διευθυντή πως “η εκδήλωση για τη Βογιατζόγλου δε θα γίνει”. Κι αυτό στη διάρκεια παρουσίασης ενός βιβλίου στο Βιβλιοπωλείο Ιανός. Γιατί, λοιπόν, δεν ειδοποιήθηκαν εγκαίρως οι συγγενείς, οι συνάδελφοι της Στέλλας, οι ομιλητές, οι ηθοποιοί και ο άλλος κόσμος, που συνέρρευσε στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών κατά εκατοντάδες; Γιατί αυτή η περιφρονητική στάση; Τι είδους αυταρχισμός και άσκηση εξουσίας είναι τούτη; Για τον κ. Τσακίρογλου έπρεπε να ταλαιπωρηθούν νεκροί και ζωντανοί; Το μέγα ερώτημα όμως είναι άλλο: Ο πολιτισμός μπορεί να είναι ενός ανδρός αρχή; Γίνεται πολιτισμός με αποφασίζομεν και διατάσσομεν; Σε ό,τι αφορά τον κάποτε καλό ηθοποιό, ας θυμηθούμε τον στίχο του Βάρναλη, “Πού ’σαι, βρε νιότη, που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος;”.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 3.2.2009