Αφήστε χίλια λουλούδια να ανθίσουν

του Χρήστου Χωμενίδη

πηγή: www.protagon.gr

Στη Νάντη της Γαλλίας, την περασμένη εβδομάδα, συνάντησα τον παλιό μου φίλο Μάνο. Πανευτυχής, ο Μάνος, μου ανήγγειλε πως όχι μόνο έχει βρει το άλλο του μισό, αλλά και ότι προ μηνός μόλις επισημοποίησαν τον έρωτά τους. Με κάλεσε, μάλιστα, ένα βράδυ στα πεθερικά του. Η υποδοχή τους στάθηκε παραπάνω από εγκάρδια. Το σπίτι τους -με τους μπλε και κόκκινους τοίχους, τις κεραμικές μάσκες και το φοινικόδενδρο που υψωνόταν στο κέντρο του σαλονιού- θύμιζε τρισδιάστατο έργο του Γκωγκέν. Το δείπνο δε, λαχταριστό. Καλόπιοτα κρασιά, ζεστές μπαγκέτες και τυριά που έλιωναν στο στόμα και για κυρίως πιάτο ένα ψάρι του Ατλαντικού με γεύση ανάμεσα σε γλώσσα κι αστακό…

Στιγμή δεν θα μου πέρναγε -εννοείται- από το νου να σας απασχολήσω με όλα τα παραπάνω, εάν δεν υπήρχε μία κρίσιμη λεπτομέρεια: Το έτερον ήμισυ του Μάνου τυγχάνει αγόρι. Οι δε γονείς του αγοριού δεν είναι τίποτα λιμπερτίνοι, παλαίμαχοι της σεξουαλικής επανάστασης των ‘60ς, σημαιοφόροι του Μισέλ Φουκώ ή, έστω, του Πασκάλ Μπρυκνέρ. Δυο εύποροι εξηνταπεντάρηδες είναι, με συντηρητικές μάλιστα πολιτικές απόψεις. Οι οποίοι ωστόσο όχι απλώς αποδέχονται μα και τιμούν εμπράκτως την επιλογή του γιου τους. Στο μεταξύ, η μισή σχεδόν Γαλλία έχει βγει στους δρόμους, διαδηλώνει κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων…
Στην ελληνική αλλά και σε άλλες -πιο εξελιγμένες υποτίθεται- κοινωνίες, οι ιδιωτικές υποθέσεις των πολιτών επιμένουν να πολώνουν και να δηλητηριάζουν τον δημόσιο διάλογο.

Έχουμε, από τη μία, τους αντιδραστικούς που, με αιχμή του δόρατός τους το διαβόητο “tea party” στην Αμερική, θα ήταν ευτυχείς εάν η ομοφυλοφιλία, οι εκτρώσεις, ακόμα -υποθέτω- και ο προγεννητικός έλεγχος τίθονταν εκτός νόμου. (Ας μην ξεχνάμε τη Σάρα Πεϊλίν, υποψήφια αντιπρόεδρο των Ρεπουμπλικάνων το 2008, η οποία επαιρόταν που το παιδί της έπασχε από σύνδρομο Ντάουν επειδή «ήταν θέλημα Θεού»…)
Έχουμε από την άλλη, τους μπροστάρηδες των μειονοτήτων, οι οποίοι ανάγουν τη εναλλακτικότητα σε αξία καθεαυτήν. Ξεκινώντας από το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στην αυτοδιάθεση του ανθρώπου, παίρνουν φόρα και μιλάνε για «ομοφυλόφιλη τέχνη», για «χορτοφαγική κουλτούρα», για ολική -ακόμα, ακόμα- επαναφορά σε έναν προβιομηχανικό δήθεν παράδεισο, όπου θα πλένουμε τα ρούχα στο χέρι -«κατάρα στα απορρυπαντικά!»- και θα γεννάμε στο σπίτι, αφού «τα μαιευτήρια είναι απρόσωπα εργοστάσια τοκετών». Ο λόγος τους, φλογερός κι απελευθερωτικός κάποτε, έχει προ πολλού αποστεωθεί εξαιτίας της πολιτικής ορθότητας. Θα σε στραβοκοιτάξουν έτσι και παραγγείλεις πίτσα κάποιο βράδυ. Θα σε μισήσουν εάν τους αποκαλύψεις πως διηγείσαι στο παιδί του τον Παπουτσωμένο Γάτο, «το αρχετυπικό λαμόγιο», ή τη Χιονάτη, «η οποία εκμεταλλεύεται τους νάνους και παραδίδεται σαν την κοτούλα στον Πρίγκιπα»…

Να το ξεκαθαρίσω: Στο βαθμό που κάποιος δεν με έλκει ερωτικά, μου είναι παντελώς αδιάφορο εάν θέλγεται από πρόσωπα του δικού του ή του άλλου φύλου, εάν εκτονώνει τη λίμπιντό του κατά μόνας ή αν συγκρατεί τους χυμούς του -όπως συμβούλευε ο Νίτσε- προκειμένου να τους μετουσιώσει σε υψηλούς στοχασμούς. Εφόσον ο άλλος δεν μου φυσάει τον καπνό στη μούρη, γούστο του και καπέλο του να ανάβει ένα ή εξήντα τσιγάρα την ημέρα, με τουμπεκί ψιλοκομμένο είτε με μαριχουάνα. Υπό τον όρον πως κανείς δεν επιθυμεί να μου επιβάλει τον τρόπο της ζωής του, δεν βρίσκω το λόγο να ρίψω στο πυρ το εξώτερον τον τρόπο της ζωής κανενός. Με γοητεύουν οι διαφορετικές ιδέες και συνήθειες επειδή ακριβώς είναι διαφορετικές. Ακόμα κι αν σε εμένα η τελετή του γάμου φαντάζει από ανούσια μέχρι κωμική, δεν καταλαβαίνω γιατί να στερήσω στον οποιονδήποτε, ετεροφυλόφιλο ή ομοφυλόφιλο, μια τέτοια χαρά. Πιστεύω ακράδαντα πως κάθε ενήλικος δικαιούται να επιλέγει ελεύθερα τον τρόπο της ζωής και του θανάτου του. «Το κάπνισμα», θα μου πείτε, «επιβαρύνει τη δημόσια υγεία!» Και αν μια επιστημονική έρευνα αποδείκνυε ότι το ερέθισμα της νικοτίνης στον εγκέφαλο καθιστά τους καπνιστές πιο δημιουργικούς, πιο ωφέλιμους άρα για το κοινωνικό σύνολο; Οι άνθρωποι είναι αυτοκίνητα τα οποία τραβάνε και στον πιο κακοτράχαλο ακόμα χωματόδρομο. Αλίμονο σε εκείνον που ονειρεύεται να τους μετατρέψει σε τρένα -να τους βάλει, δηλαδή, σε ράγες- επειδή θεωρεί πως γνωρίζει την πλέον σύντομη και ασφαλή οδό!  

Ούτε πιστεύω πως μία ιδιότητα -ακόμα και αν κυριαρχεί εντός μας- μπορεί να αποτελέσει την ταυτότητά μας. Ο Καβάφης δεν ήταν ένας ομοφυλόφιλος ποιητής. Ήταν ένας μεγάλος ποιητής, ο οποίος συνέβαινε να είναι μεταξύ των άλλων και ομοφυλόφιλος. Ο Αϊζενστάιν δεν ήταν ένας κομμουνιστής σκηνοθέτης μα ένας ιδιοφυής κινηματογραφιστής που του ’λαχε -ή το επέλεξε- να υπηρετήσει το κομμουνιστικό ιδεώδες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη οκνηρία από το να ξεμπερδεύουμε με τους άλλους βάζοντάς τους ταμπέλες και με τον εαυτό μας υιοθετώντας μια συνεπή δήθεν στάση, η οποία εξαντλείται σε πέντε ή σε πενήντα αδιαπραγμάτευτα δόγματα. Ας αποδεχθούμε τη ζωή όπως έρχεται, κινούμενοι ανάμεσα στη φλογερή αγάπη για τους γύρω μας και στην τρυφερή ανεκτικότητα απέναντί τους.

Όπως ακριβώς κάνουν τα πεθερικά του Μάνου στη Νάντη της Γαλλίας.