Ο νόμος που χρειαζόμαστε

του Τάσου Τέλλογλου

πηγή: www.protagon.gr



Photo: A. Παναγιώτου @fosphotos.com

Σε χθεσινή τους επιχειρηματολογία, τόσο ο αναπληρωτής υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου όσο και ο δικηγόρος Φαήλος Κρανιδιώτης επικαλούνται το γεγονός ότι από το 1979 ισχύει ο νόμος 927/79 που τιμωρεί τη διέγερση σε φυλετικό θρησκευτικό ή άλλο μίσος που έχει σχέση με την ταυτότητα του ατόμου-στόχου. Έτσι επιχειρηματολογούν, ισχυριζόμενοι ότι δεν χρειαζόμαστε έναν καινούργιο νόμο. Είναι, όμως, ο νέος νόμος ίδιος με τον παλιό; Το νομοθέτημα του 1979 αφορούσε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο, πριν την παγκοσμιοποίηση. Και οι αρχές του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου προστατεύονταν από το σύνταγμα του 1975.

Αν όμως ρίξει κανείς μία ματιά στον νόμο του 1979, οπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του συναδέλφου Ζάν Κοέν , τότε παρατηρεί ότι σημαντικά χαρακτηριστικά του νέου σχεδίου έλειπαν απο τις πρόνοιες του νομοθέτη. Κατ αρχήν δεν αξιολογούσε τις πράξεις νομικών προσώπων η προσώπων που ενεργούν για λογαριασμό νομικών προσώπων (άρθρο 5).

Υπάρχει όμως και μία άλλη σημαντική αλλαγή στο νέο νομοθέτημα .Η Ελλάδα κύρωσε με το ν 3003/2002 το καταστατικό του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου που οδηγεί στην ποινική απαξία της κακόβουλης άρνησης η της εκμηδένισης του ολοκαυτώματος. Στο νέο νομοθέτημα, όποιος ισχυρίζεται δημόσια ότι το ολοκαύτωμα δεν έγινε τιμωρείται. Μία τέτοια δίκη εχει γίνει στην Ελλάδα στο παρελθόν (2007, σε δύο βαθμούς) και αφορούσε το βιβλίο του Κώστα Πλεύρη «Εβραίοι όλη η αλήθεια. Ήταν μία τυπωμένη άρνηση του ολοκαυτώματος. Τότε ίσχυε ο παλιός νόμος του 1979.
Ο νόμος 927 όπως φάνηκε και στην δίκη του Κώστα Πλεύρη δεν αντιμετωπίσθηκε με ενθουσιασμό από το ελληνικό δικαστικό σώμα ένα τεράστιο μέρος του οποίου αγνοεί την ανεξιθρησκεία και δεν δείχνει ευαισθησία στον αντισημιτισμό. Ο συνήγορος του συγγραφέα, Θάνος Πλεύρης, είχε επικαλεσθεί την ελευθερία της γνώμης για να υπερασπισθεί ένα ξεκάθαρα αντισημιτικό βιβλίο του πατέρα του. Ο Κώστας Πλεύρης αντιμετωπίσθηκε με εξαιρετική επιείκεια από τον εισαγγελέα της έδρας, που ζήτησε την αθώωση του, όπως φαίνεται από τα πρακτικά της δίκης. Τα μέλη του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (ΚΙΣ) δεν κατάφεραν να επιβάλλουν την παρουσία των Εβραίων της Ελλάδος ως πολιτική αγωγή.

Μόνο μεμονωμένα στάθηκε δυνατόν να καταθέσουν. Το ΚΙΣ έφερε το ζήτημα σε διεθνή φόρα όπου η επίσημη Ελλάδα απάντησε ότι η απόφαση του δικαστηρίου οφείλεται στην αδυναμία των δικαστηρίων να πάψουν να χρησιμοποιούν ως «φύλλο συκής» την ελευθερία έκφρασης.
Με το νέο νομοθέτημα δίνεται η δυνατότητα σε οργανώσεις μειοψηφιών μέσα στην κοινωνία να παρίστανται ως πολιτική αγωγή σε παρόμοιες δίκες. Με το νέο νομοθέτημα μία επανάληψη της δίκης  για τον Πλεύρη θα είναι αδύνατη ο,τι και αν επικαλεσθεί το δικαστήριο. Όμως ο νόμος θα απειλεί και ορισμένους μητροπολίτες όπως τους γραφικούς ιεράρχες του Πειραιά και του Αιγίου. Αυτοί μέχρι σήμερα θεωρούν ότι μπορούν εν ονόματι του Θεού να έχουν το ακαταλόγιστο έναντι των άλλων. Δεν το έχουν όμως.