1.5.13

Παναγιώτης Ευαγγελίδης: «Λάμπουν στο σκοτάδι»


της Αγγελικής Στελλάκη

πηγή: www.in.gr


O σκηνοθέτης Παναγιώτης Ευαγγελίδης μιλά για το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Λάμπουν στο σκοτάδι

  • 8
Προβλήθηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και απέσπασε το βραβείο της επιτροπής Fipresci, των ξένων κριτικών. Και όχι άδικα. Το «Λάμπουν στο Σκοτάδι» που θα προβάλλεται στις αίθουσες από την Μ.Πέμπτη, αποτελεί ένα συγκινητικό πορτραίτο της ζωής δύο ομοφυλόφιλων φίλων, του Τζιμ και του Μάικλ που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα στην Νέα Ορλεάνη, στη μετά Κατρίνα εποχή.

Ο σκηνοθέτης, Παναγιώτης Ευαγγελίδης, μίλησε στο in.gr για τους δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας του, τη μαγευτική Νέα Ορλεάνη και το πόσο δύσκολο είναι να χτιστεί εμπιστοσύνη ανάμεσα στον δημιουργό ενός ντοκιμαντέρ και τους ανθρώπους που αυτό «παρακολουθεί».

  • Πώς προέκυψε η γνωριμία σας με τον Μάικλ και τον Τζιμ, τους δύο πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ σας;
Τον Μάικλ τον είχα γνωρίσει στην Αθήνα πριν από δώδεκα χρόνια όταν ερχόταν μια εποχή στην Ελλάδα και περνούσε κάποια διαστήματα. Είχαμε χαθεί για πάνω από δέκα χρόνια όταν μια μέρα μου έστειλε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο και τότε μου γεννήθηκε η ιδέα να κάνω κάτι με αυτόν ως θέμα. Τον Τζιμ τον γνώρισα όταν έφτασα πια στην Νέα Ορλεάνη για να αρχίσω γυρίσματα.

  • Αν και το ντοκιμαντέρ διαδραματίζεται στη Νέα Ορλεάνη –της μετά Κατρίνα εποχής- και ο Μάικλ και ο Τζιμ μιλούν γι’ αυτήν, την βλέπουμε σχεδόν ελάχιστα και τη γνωρίζουμε κυρίως μέσα από τα λόγια των δύο ανδρών. Πώς αποφασίσατε η ταινία να εκτυλίσσεται στο σπίτι, όπου περνούν σχεδόν όλο το χρόνο τους οι Μάικλ και Τζιμ και όχι στους δρόμους της πόλης;
Κατ αρχάς, ακριβώς για τον λόγο που αναφέρατε κι εσείς, ότι ο Τζιμ και ο Μάικλ περνάνε σχεδόν όλο τους τον χρόνο κλεισμένοι στο σπίτι. Κατά δεύτερο, πραγματικά είναι μια ταινία δωματίου, πράγμα που σημαίνει ότι με ενδιαφέρει πιο πολύ η εσωτερική ζωή των ηρώων και μόνο η αποσπασματική κατάδειξη μιας πόλης που κι αυτή όπως και εκείνοι είναι μια πληγωμένη πόλη που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Τα κομμάτια, η ατμόσφαιρα, το χρώμα της σαν σεγόντο στα σκαμπανεβάσματα της ψυχικής ζωής των ηρώων είναι εκείνο που με ενδιαφέρει και όχι η πραγματική πόλη της Νέας Ορλεάνης.

  • Ο Μάικλ και ο Τζιμ δεν διστάζουν να μοιραστούν εμπειρίες, αναμνήσεις, ακόμα και τη σωματική τους φθορά μπροστά στην κάμερα. Πώς αναπτύσσεται η εμπιστοσύνη ανάμεσα σε αυτόν που γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ και σε αυτόν που είναι το θέμα του;
Αυτό είναι γενικότερα το μυστήριο των ανθρώπινων σχέσεων και η γοητεία τους. Ένα ντοκιμαντέρ σαν αυτά που κάνω εγώ είναι εξ ορισμού μια περιπέτεια γνωριμίας, επικοινωνίας και εμπιστοσύνης, ένα στοίχημα που δεν γνωρίζεις εκ των προτέρων αν θα κερδηθεί. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το στοίχημα κερδήθηκε σχεδόν απ την αρχή και ενσωματώθηκα στο σπιτικό τους όντας ταυτόχρονα ένας καταλύτης για τις σκέψεις και τις αναμνήσεις τους και μαζύ ένας αόρατος άνθρωπος.

  • Πώς θα περιγράφατε τη Νέα Ορλεάνη που γνωρίσατε;
Σαν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες απ τις πόλεις της Αμερικής που εγώ γνωρίζω, ως ατμόσφαιρα, ιδιαιτερότητα, ανθρώπινη συνθήκη επικοινωνίας και τρόπος και στυλ ζωής. Αλλά πρωτίστως για μένα η πόλη είναι η αντίστιξη στο εσωτερικό του περίκλειστου κόσμου του σπιτιού των ηρώων, είναι το έξω ενός μέσα που όμως αντικατοπτρίζει το μέσα και γίνεται το σύμβολό του.

  • Τελικά θέλατε να κάνετε μια ταινία για τον αγώνα της επιβίωσης, για τη ζωή δύο ομοφυλόφιλων φίλων, ή για τη ζωή στη Νέα Ορλεάνη;
Τα πρόσωπα και η επιθυμία να τα γνωρίσω και να φτάσω όσο το δυνατόν σε μία πιο βαθιά και άμεση επικοινωνία μαζί τους είναι αυτό που με οδηγεί. Το τι ακριβώς θα είναι η ταινία δεν το γνωρίζω ποτέ από την αρχή, ούτε καν όταν έχω ολοκληρώσει τα γυρίσματα αλλά την εποχή πλέον που κάνω μοντάζ και παίζω με τις πολλές δυνατότητες που μου δίνει το υλικό που έχω στα χέρια μου. Αυτή είναι μια ταινία για τον Μάικλ και τον Τζιμ, τα Σκοτάδια και την Λάμψη τους.

  • Ο Μάικλ και ο Τζιμ είδαν το ντοκιμαντέρ; Πώς τους φάνηκε;
Είναι πάντα δύσκολο να βλέπει κανείς τον εαυτό του και μάλιστα σε μια τέτοια εξομολογητική και προσωπική ταινία. Είδαν την ταινία και πέρασαν από διάφορες φάσεις γιατί βέβαια ποτέ αυτό που φαντάζεται κανείς όταν τον κινηματογραφούν δεν είναι αυτό που βλέπει ως τελικό αποτέλεσμα και καμιά φορά αυτό τον απογοητεύει ή τον κάνει να παραπονιέται που πολλά έμειναν απέξω, ίσως εκείνα που αυτός θεωρεί τα πιο καλά του κομμάτια. Σήμερα πια έχουν αρχίσει νομίζω να βλέπουν κι αυτοί την ταινία ως κάτι τρίτο απ αυτούς που όμως είναι πλασμένο με την δική τους σάρκα και τον λόγο.

  • Έχετε βρει το επόμενο θέμα σας;
Έχω ήδη γυρίσει το επόμενο ντοκιμαντέρ εδώ κι ένα χρόνο και ετοιμάζομαι ν' αρχίσω μοντάζ. Είναι το πορτραίτο ενός νεαρού άντρα στην Βαρκελώνη της Ισπανίας.

* Η ταινία θα προβάλλεται από τις 2 Μαΐου αποκλειστικά στον κινηματογράφο Δαναό, μαζί με το Roughcut της Ελιάνας Αμπραβανέλ

Αγγελική Στελλάκη
Newsroom ΔΟΛ


Δεν υπάρχουν σχόλια: