Ο κρατικός περίπατος του κυρίου Χατζάκη

του Γιώργου Τούλα

πηγή: www.parallaximag.gr

Ο Αναπληρωτής Υπουργός ΠΑΙΘΠΑ αρμόδιος για θέματα Πολιτισμού κ. Κώστας Τζαβάρας στα πλαίσια της αποκλειστικής αρμοδιότητας του, με βάση τη διάταξη του άρθρου 3 παρ. 13 του Νόμου 2275/94 «Εθνικό Θέατρο, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και άλλες διατάξεις» διόρισε σήμερα, για μία τριετία, τον κ. Σωτήρη Χατζάκη στη θέση του καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Προηγουμένως έκανε δεκτή την παραίτηση του από τη θέση του καλλιτεχνικού Διευθυντή του Κ.Θ.Β.Ε.
Χρειάστηκαν ακριβώς επτά σειρές όλο και όλο για να γίνει πραγματικότητα ένας διορισμός που άργησε απλά μερικά χρόνια. Διότι είναι γνωστό σε όλη τη θεατρική πιάτσα πως τη θέση του Εθνικού Θεάτρου την πόθησε και κυρίως την πάλεψε από την πρώτη στιγμή ο Σωτήρης Χατζάκης, κόντρα στο Χουβαρδά και τον κόσμο που εκείνος αντιπροσώπευε.
Η σημερινή ‘’διόρθωση’’ ήταν απλά η καθυστερημένη τακτοποίηση των πραγμάτων. Το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό να σταθεί στην αποτίμηση της θητείας Χατζάκη στο ΚΘΒΕ, το έχω κάνει ήδη πολλές φορές από μικροφώνου αλλά και από την Parallaxi, εν συντομία να πω ότι το Κρατικό Θέατρο δεν νομίζω ότι ευτύχησε καλλιτεχνικά επί των ημερών του. Αν εξαιρέσει κάνεις μερικές κοινωνικές και εξωστρεφείς πρωτοβουλίες όπως το Κοινωνικό Θεατροπωλείο, το Θέατρο Κατ Οίκον και τις παραστάσεις στο δρόμο, το στίγμα που αφήνει η θητεία του εδώ, είναι μια μάλλον εντυπωσιακή στροφή σε φόρμες και απόψεις για το θέατρο εξαιρετικά παλιομοδίτικες. Αυτό αφορά και στην επιλογή του δραματολογίου αλλά και στον τρόπο απόδοσης των έργων, από τους περισσότερους σκηνοθέτες, που είναι γνωστό πως για να το πω κομψά ‘’συμβούλευε’’ ο καλλιτεχνικός διευθυντής να κάνουν ένα κατανοητό και δημοφιλές θέατρο, ανεξαρτήτως του έργου που ανεβάζουν. Αυτό είναι πιστεύω το στίγμα της περιόδου του, ένα μαζικό, λαϊκό με την αγοραία έννοια, θέατρο που άφησε στάσιμη μια κρατική σκηνή, που έτσι και αλλιώς αμφιταλαντεύεται τις τελευταίες δεκαετίες για το που θέλει να πάει. Σε αντίθεση με το Εθνικό που ευτύχησε ημερών που το αγκάλιασε το σύμπαν της θεατρικής πρωτοπορίας της χώρας, το ΚΘΒΕ, τα τελευταία χρόνια χόρτασε old fashion συνταγές για να χαίρεται ο κοσμάκης, κόντρες με τη διοίκηση, μαύρα πανιά στα μπαλκόνια του, κλειστές σκηνές και πολύ παρασκήνιο. Και εισιτήρια, για να λέμε όλη την αλήθεια.
Εκείνο που μου κάνει όμως μεγαλύτερη εντύπωση είναι η εμμονή του ίδιου του διευθυντή του να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, χρησιμοποιώντας τις ψηλά ιστάμενες προστασίες και γνωριμίες του και στο βάθος του τούνελ η εμφανής πια προσπάθεια ενοποίησης των δυο θεάτρων με έναν πανίσχυρο διευθυντή που θα κάνει κουμάντο στο σύνολο του ελληνικού θεάτρου.
Αρωγός σε αυτή την προσπάθεια ο μοναδικής ευφυΐας αναπληρωτής-υπηρέτης επιδιώξεων-υπουργός του Πολιτισμού, που κατάφερε σε ένα χρόνο να απαξιώσει τη δουλειά δεκάδων πετυχημένων ανθρώπων, να αμφισβητήσει με τις πράξεις του το καλλιτεχνικό έργο σπουδαίων προσωπικοτήτων και να δημιουργήσει τις συνθήκες παράδοσης των πάντων στην απόλυτη διαπλοκή, πρόσωπων που πάντα κινούνταν εν τέλει περισσότερο στο παρασκήνιο παρά στα φώτα της σκηνής. Και όταν λέμε παρασκήνιο εννοούμε ακόμα και την πόρτα του Μαξίμου. 
Προσωπικά εκτιμούσα το Χατζάκη στην προ ΚΘΒΕ εποχή του ως σκηνοθέτη, αλλά όπως φαίνεται οι άνθρωποι κρίνονται μόλις τους δοθεί η χαρά της καρέκλας και της εξουσίας.
Δεν ξέρω ποια τύχη περιμένει το ΚΘΒΕ από δω και μπρος, την υποψιάζομαι μόνο. Το Εθνικό όμως ελπίζω μετά τον Κούρκουλο και τον Χουβαρδά να μην επιστρέψει στα χρόνια του μπουλβάρ...