Η Ανθούλα

πηγή: kostasoutsider.com

Στην γειτονιά μου, ο Θεός να την κάνει γειτονιά δηλαδή αφού κανένας δεν καλημερίζει κανέναν, υπάρχει ένα πλάσμα ονόματι Ανθούλα που τριγυρνάει όλη μέρα στο δρόμο σαν εργατική μέλισσα και παρακαλεί με τον δικό της μοναδικό τρόπο, χαρίζοντας ανοιχτά χαμόγελα  και σκουντώντας σε ευγενικά, να της αγοράσεις ότι κρατάει στα χέρια της. Στο φούρνο πας η Ανθούλα είναι εκεί, στο σούπερ εκεί πάλι, και όταν έχει τις δικές της προμήθειες ευτυχίας, μπισκότα, τυρόπιτες, ξηρούς καρπούς, κάθεται τρισευτυχισμένη σε ένα παγκάκι επιδεικνύοντας με περηφάνια στους περαστικούς τα καλά που έχει να φάει. “Ε ε ε” σου φωνάζει και υψώνει τα χέρια της για να σου δείξει τι κρατά. “Μπράβο Ανθούλα” αρκεί να της πεις και θα αρχίζει να σου γελά και να σου κουνά το κεφάλι της χαρωπά, προσκαλώντας σε κοντά της, και φωνάζοντας σου “έλα έλα” ή για να δεις και να θαυμάσεις καλύτερα τα υπάρχοντά της ή για να σε κεράσει.

Η Ανθούλα είναι η προσωποποίηση της χαράς, χαρίζει χαμόγελα σε όλους και απαντά πάντα σε ότι την ρωτήσεις φτάνει να μην της αναφέρεις τη λέξη σπίτι. Μην τολμήσεις να της προτείνεις να πάει σπίτι της γιατί αρχίζει και γκαρίζει σα να τη σκότωνες. Βλέποντας την Ανθούλα με τα άφρο μαλλιά της, ντυμένη με ζακετάκια και φούστες και με μάτια λαμπερά σα μικρού παιδιού, σκέφτομαι πόσο τυχερή είναι που δεν την έχουν κλείσει σε κανένα ίδρυμα γιατί νομίζω εκεί θα μαράζωνε και θα χειροτέρευε η κατάσταση της. Αλλά δεν ήθελα να γράψω για αυτό, απλώς το αναφέρω, κάτι σαν πικρή διαπίστωση. Νομίζω η Ανθούλα είναι το πιο ευτυχισμένο άτομο που έχω δει τα τελευταία χρόνια και πραγματικά χαίρομαι για αυτή.

Η Ανθούλα λοιπόν με όσο μυαλό διαθέτει και μια στοιχειώδη αντίληψη, ξέρει πολύ καλά και μετά βεβαιότητας, ότι οι τοίχοι είναι πολύ κακά πράγματα. Αποφεύγει τους τοίχους όπως ο Διάολος το λιβάνι. Αυτό ήταν που με έκανε να την παρακολουθώ και να δω πως συμπεριφέρεται, η εμμονή της να βρίσκεται σε ανοιχτό χώρο και να χαρίζει χαμόγελα. Από αυτήν την άποψη θα έλεγα μάλλον πως η Ανθούλα είναι πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένη από όλους εμάς, που αντίθετα, προτιμούμε την αρρωστημένη ασφάλεια των δικών μας τοίχων, κυριολεκτικά και μη…

Τοίχος, τοίχοι, απομόνωση, αποξένωση, παραγωγή φόβων και καθαρής τρέλας, και δεν είναι αναγκαίο να είναι υλικοί αυτοί οι τοίχοι, ξέρουμε πολύ καλά να “κλεινόμαστε” σε τοίχους ακόμα και όταν είμαστε μαζί με άλλους 500 παρέα. Και δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω… “Όχι!!!” μου απαντά η Ανθούλα και σκοτεινιάζει αίφνης το βλέμμα της, σχεδόν σα να με μισεί που της προτείνω να πάει σπίτι της, και αυτό το όχι είναι μέσα από την καρδιά της, είναι ένα όχι – ένστικτο, ένα όχι επιβίωσης, ένα όχι τελεσίδικο που δε χωρά αντιρρήσεις. Εμείς πόσο δυνατά λέμε τό όχι, όταν το ξεστομίζουμε τουλάχιστον;

Η Ανθούλα, είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που ξέρει τι θέλει και έχει ιεραρχήσει σοφά τις ανάγκες της. Ελευθερία, νόστιμα πραγματάκια να μασουλάει και να επικοινωνεί όπως μπορεί με το περιβάλλον της, εμάς δηλαδή. Εμείς που τα έχουμε 400 είμαστε άραγε τόσο σοφοί για να βάλουμε μια τάξη στις προτεραιότητες μας; Ξέρω, θα μου πεις ότι υπεραπλουστεύω τα θέματα, αλλά ρε φίλε σε όλα τα δύσκολα προβλήματα οι λύσεις είναι σχεδόν πάντα παιδικές, απλουστευμένες.

Αγαπώ Ανθούλα και αισθάνομαι τυχερός που μένει κοντά μου και τη βλέπω καθημερινά, με κάνει πάντα πιο ήρεμο και χαμογελαστό και έχω πάντα μια σκανδαλιάρική διάθεση να την πειράξω. Ξέρω που να σταματήσω, αρκεί να σκάσω στα γέλια για να της δώσω να καταλάβει ότι δεν σοβαρολογώ αλλά παίζω.

Για να είμαι δίκαιος τώρα όσο αφορά την όλη αλήθεια θα αναφέρω και τα σκοτεινά σημεία που αφορούν την Ανθούλα. Φήμες, φήμες, φήμες, οι φήμες πάντα με φόβιζαν γιατί δεν μπορούσα ποτέ να τις δω με σάρκα και οστά, απλά η τερατώδης τους μορφή είναι πολύ πιο ζωντανή στη φαντασία μου μέσα από φλύαρα και κουτσομπόλικα στόματα που γεννήθηκαν για να τις αμολάνε. Υπάρχουν φήμες λοιπόν πως η Ανθούλα κάποτε κάποτε ή και συχνά για ορισμένους, πέφτει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης από αρρωστάκια, πραγματικά αρρωστάκια όμως. Και δεν θα είχα δώσει βάση σε αυτό αν δεν είχα κάνει ένα λάθος, να αρχίσω να έχω μια πιο ανθρώπινη επαφή με την Ανθούλα. Μη φανταστείς, κανένα επιδοκιμαστικό χτυπηματάκι στη πλάτη ή στον ώμο, τίποτα άλλο. Η Ανθούλα αμέσως άρχισε να με νιώθει πιο κοντά της προφανώς και μια μέρα αφού πέρασε από δίπλα μου σκουντώντας με ελαφρά και κοιτώντας με στα μάτια, πήγε λίγο πιο πέρα και μη παίρνοντας τα μάτια της από πάνω μου κάθισε να κατουρήσει στο πεζοδρόμιο. Κατάλαβα τι “παίζει” αμέσως και δεν σοκαρίστηκα, απλά απέσυρα τη ματιά μου και γύρισα την πλάτη για να της δώσω αρνητικό σήμα σε ότι και αν έιχε στο αγαθό της μυαλό.

Ότι και να έχει συμβεί, ότι και να συμβαίνει, η Ανθούλα δεν έχει καμία συναίσθηση περί τέτοιων θεμάτων, είναι σαν ένα μεγάλο μωρό που θέλει να είναι αρεστό σε όλους. Από την άλλη αυτές οι σκέψεις είναι απλές εικασίες και αυτό με αποτρέπει από το να απευθυνθώ σε κάποια οργάνωση ή κάποιον ειδικό. Γιατί αν κάνω λάθος τότε η Ανθούλα θα χάσει όλα όσα αγαπάει και τη γεμίζουν χαρά. Με πιάνεις; Θα την κλείσουν ίσως σε αυτό που πραγματικά μισεί, σε τοίχους…

Η Ανθούλα, που όταν δεν μασουλά κρατά πάντα ένα λουλούδι να το προσφέρει κάπου χαμογελώντας πρόσχαρα, η Ανθούλα, που πάντα έχει υπό μάλης μια γυναικεία τσάντα που τη σφίγγει όλο περηφάνια, η Ανθούλα, ο μόνος αληθινός άνθρωπος που μένεί στην γειτονιά μου, η Ανθούλα, ευλογημένη να είναι. Η Ανθούλα, που σου εκφράζει τη χαρά της απροκάλυπτα με μάτια και στόματα που γελάνε και ελευθερώνοντας στον αέρα δεκάδες λαρυγγισμούς αγνής ευχαρίστησης. Μήπως να γινόμαστε όλοι λίγο περισσότερο Ανθούλες μήπως και ανθίσουμε στο τέλος; Μήπως αφού γουστάρουμε τους τοίχους να πάμε εμείς οικειοθελώς σε κάποιο ίδρυμα; Μήπως ο πραγματικά αγγελικά φτιαγμένος κόσμος οφείλει να διαθέτει και μπόλικη παιδική αφέλεια; Μήπως ρε παιδιά να χαλαρώσουμε λίγο, πολύ σφικτοκώληδες δεν έχουμε γίνει;

Αν έχεις λίγο από Ανθούλα μέσα σου γράψε μου μια γραμμή, ψάχνω συνοδοιπόρους στην παιδική τρέλα.