tου Διονύση Μαρίνου
πηγή: Facebook
Στον πεφιλημένο αδελφό Νικόλαο που μας άφησε χρόνους, όπως άκουσε να λέει ο παπάς δίπλα του. Στο Μαράκι που έβγαλε το πρώτο της δόντι. Η μαμά είχε ένα χαμόγελο έως τα αυτιά. Στη Σοφία που δεν του απάντησε στο μήνυμα που της έστειλε· τόση ώρα ο νεαρός κοιτάζει το κινητό του και περιμένει να βρυχηθεί. Στον κύριο με την τσάντα που πηγαίνει πάνω κάτω στην αποβάθρα σαν να μην πιστεύει ότι είναι αυτός που σηκώθηκε ένα ακόμη πρωί για να πάει στη δουλειά του. Στη γριά με το μαύρο τσεμπέρι που γύρευε ποιον θάνατο φωνάζει από μέσα της. Ανοίγει-κλείνει τις σακούλες του σούπερ μάρκετ να σιγουρευτεί πως δεν ξέχασε κάτι. Τι ήθελε αλήθεια να αγοράσει; Στο νεαρό ζευγάρι που φιλιέται στο τέλος της ουράς• ούτε που τους νοιάζει όταν τους σπρώχνουν, όταν τους κοιτάζουν με αποτροπιασμό οι μεγάλοι· τι να ξέρουν αυτοί από τις δονήσεις της γλώσσας πάνω σε μια άλλη; Στην κυρία που νεάζει με τα φανταχτερά ρούχα και το πιπεράτο άρωμά της διαλύει την αποφορά ύπνου που κουβαλούν οι πρωινοί επιβάτες. Στη φοιτήτρια που κουβαλάει μια αρμαθιά βιβλία πιο βαριά απ’ αυτήν κι όλο προσπαθεί να τα βολέψει στην τσάντα της και ο ώμος της έχει γίνει πλαστελίνη από την κούραση.
Ύστερα ήρθε το τρένο του, δεν είδε άλλα, δεν άκουσε τίποτα περισσότερο. Επέστρεψε στη ζωή του. Μπήκε στο βαγόνι και χάθηκε μαζί τους.
Είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας
και κριτικός λογοτεχνίας.
Το τελευταίο του μυθιστόρημα Ουρανός κάτω
κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Πάπυρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου