Αλήθεια ή ψέμα; [Ιστορίες του καλοκαιριού, VIII]

γράφει η Δωροθέα Κοντελετζίδου*

Η κλίμακα ήταν-δεν ήταν πενήντα εκατοστά. Κι όμως, αυτό το θολό ανθρωπάκι το θυμάμαι ξεκάθαρα, με το ακροδάχτυλο πρησμένο απ’ το τσίμπημα μιας μέλισσας που κούρνιαζε στην άμμο. Το θυμάμαι μόνο του, όπως του αρέσει και τώρα να είναι στις ανύπαρκτες μοναχικές ακρογιαλιές. Μια θαμπή σιλουέτα το πλησιάζει και σαν λύκος της στέπας σκύβει από πάνω με την ξακουστή αμμωνία στο βαμβακένιο χέρι. Ξεπλυμένοι όγκοι, επίπεδοι απ’ τον καυτό, προφανώς, ήλιο, όλα είναι απίστευτα λιλιπούτεια. Η μετα-ερμηνεία παράγωγο άλλης εποχής. Το ανθρωπάκι, προφανώς, αναζητά την αρχή της μνήμης του, την απαρχή της ύπαρξής του ως έλλογο ον. Μάταια. Μόνο θαμπές εικόνες. Εικόνες σαν αυτές που το φως τις θρυμματίζει για χάρη της ωραιοποίησης. Κι οι λέξεις μαζί με τις εικόνες, ασαφείς, επιπλέουν τώρα πια μόνο μέσα απ’ τα μάτια ενός άλλου. Είναι αυτός που σου ξαναμαθαίνει την ανάγνωση της μνήμης, αυτός που σου ανακαλεί εκείνες τις θολές, ξεθωριασμένες εικόνες μιας αναπαράστασης της πραγματικότητάς σου. Κι οι σελίδες των εικόνων γυρνούν ανεπαίσθητα και ατάκτως προς τα πίσω. Επιχειρούν να αναδομήσουν νέες, μέσα απ’ τη μνήμη του πραγματικού και του μη πραγματικού.

Εγώ, αυτές, ο Άλλος.

* Iστορικός της τέχνης και διδάκτορας της θεωρίας. Συγγραφέας και επιμελήτρια εκθέσεων. Κυκλοφορεί το βιβλίο της Η ιδέα ως υλικό, το υλικό ως ιδέα. Πρόλογος: Εμμανουήλ Μαυρομμάτης (Επίκεντρο 2014).