Καλοκαίρι 1976
γράφει ο Κώστας Τσαούσης
Πρέπει να ήταν τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, και εγώ μαθητής Λυκείου.
Βρέθηκα στη Χαλκίδα, στον τόπο των καλοκαιρινών μου διακοπών στο σπίτι του
παππού Τάσου από την μεριά της μάνας μου. Το σπίτι του παππού, λίγα χιλιόμετρα
έξω από το κέντρο της ευβοϊκής πρωτεύουσας ― στον δρόμο για το Αφράτι, στη
καρδιά του παραδοσιακού αμπελώνα που βρισκόταν ένα βήμα πριν από την οριστική
εγκατάλειψη που ήρθε με το καλό μετά το 1981, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Δεν ήμουν πια ο Κωστάκης των παππούδων
και των θείων. Είχα μεγαλώσει και κυρίως
είχα μετεξελιχθεί σε έναν στρατευμένο μακρυμάλλη της Αριστεράς (σε ποιο κομμάτι
της δεν έχει και πολλή σημασία…) που τρελαινόταν για τα χακί στρατιωτικά
πουκάμισα, τα ξεβαμμένα jeans
με κατάληξη καμπάνα, ζώνες από το Μοναστηράκι και πάει λέγοντας…
Δεν θυμάμαι και πολλά από αυτήν τη
μικρή περιπέτεια, παρά μόνο τον τόπο του συμβάντος. Η Αρτάκη και το γήπεδό της.
Κατακαλόκαιρο, ο ήλιος έκαιγε για τα καλά όταν ξεκίνησα ―με σχετική άδεια για
βόλτα στη παραλία― για τον κρυφό προορισμό μου. Μια συναυλία που οργάνωνε ο
τοπικός εκπολιτιστικός σύλλογος ― ούτε τίτλο θυμάμαι ούτε τίποτα περισσότερο.
Απλώς, ο σύλλογος πρόδιδε από μακριά την
ένταξή του στην ευρύτερη προοδευτική δημοκρατική παράταξη… Άλλωστε, τι άλλη χρεία μαρτύρων να έχουμε όταν στην
συναυλία συμμετείχε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ― τουλάχιστον, ο Βασίλης
Παπακωνσταντίνου. Μπορεί και άλλοι σταρ του πολιτικού τραγουδιού της εποχής,
αλλά η μνήμη δεν βοηθάει.
Τις ώρες και τα δρομολόγια με τα
αστικά λεωφορεία τα είχα υπολογίσει εκ των προτέρων αλλά είχα δεν είχα
προβλέψει ότι το ρολόι θα με πρόδιδε. Με αποτέλεσμα να χρειαστεί να κάνω μια
απόσταση αρκετών χιλιομέτρων με τα πόδια· ούτε κατάλαβα πώς έφτασα στο σπίτι
του παππού, γιατί σε όλη τη διαδρομή προσπαθούσα να ξαναθυμηθώ τα τραγούδια της
συναυλίας. Λίγα πράγματα, και από φωνή
άστα να πάνε ― από μέσα μου… Έπεσα στο κρεβάτι με ένα αίσθημα νεανικής
ικανοποίησης για τον στόχο που είχε επιτευχθεί· είχα επιτελέσει το επαναστατικό
μου καθήκον, συμμετέχοντας σε καλοκαιρινή συναυλία πολιτικού τραγουδιού στην
επαρχία…
Από τότε τα καλοκαίρια στο σπίτι του
παππού είχαν αποκτήσει ένα διαφορετικό νόημα. Δεν ήταν τα μπάνια, οι βόλτες στο
Κρηπίδωμα, η αλητεία με τα ξαδέλφια αλλά οι κάθε λογής πολιτικές εκδηλώσεις ―
συναυλίες, φεστιβάλ κ.ά. Θα φανεί παράξενο αλλά δεν μετέφερα ποτέ στη Χαλκίδα
της διαφορές και τις αντιπαραθέσεις της Αθήνας. Τα καλοκαίρια στη Χαλκίδα το
έπαιζα ανοικτός και ενωτικός. Πήγαινα παντού και απολάμβανα αυτήν την ανέλπιστη
ελευθερία: να κρατάς μια κόκκινη σημαία που ανέμιζε όταν τα όργανα έπιαναν
φωτιά…
Νοσταλγίες της εφηβείας, θα πείτε·
πιθανότατα να είναι και έτσι, αλλά μ’ αρέσει αυτό το πηγαινέλα. Άλλωστε, με συμφιλιώνει, δίχως άλλο, με τα παράδοξα ενός ώριμου εφήβου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου