Ίνγκερ Κρίστενσεν: «Το μετάξι, το σύμπαν, η γλώσσα, η καρδιά»

[...] Τό μετάξι είναι ουσιαστικό. Όλα τα ουσιαστικά είναι πολύ μοναχικά. Είναι σαν κρύσταλλοι που ο καθένας χωριστά προσκολλάται πάνω σ’ ένα κυματάκι της γνώ­σης μας για τον κόσμο. Αν τους παρατηρήσεις προσεχτικά σε όλες τους τις διαφα­νείς αποχρώσεις, αργά ή γρήγορα θα σου επιστραφεί αυτή η γνώση. Πες τη λέξη μετάξι και χάνεται με τον ήχο, ωστόσο οι αισθήσεις σου, η μνήμη σου και η συναί­σθηση σού επιστρέφουν την ηχώ του. Γράψε το σε ένα χαρτάκι, και θα μείνει ακί­νητο. Η σκέψη σου ωστόσο και τά αισθήματά σου ήδη ταξιδεύουν προς τις πιο απομακρυσμένες γωνιές της γης. Αυτή είναι και η έννοια της μοναξιάς του ουσια­στικού. Να μένει περιχαρακωμένο στον εαυτό του, σαν να ήταν η μοναδική λέξη στον κόσμο. Σαν το μετάξι να είναι η μοναδική λέξη, γι’ αυτό και ανά πάσα στιγμή έτοιμο νά ανασύρει στην επιφάνεια την καταχωνιασμένη μας γνώση, κι όχι μόνο για το ίδιο το μετάξι αλλά για το σύνολο του κόσμου. Ακόμα και για τη λήθη. Προ­σπάθησε απλά να ξεχάσεις τη λέξη μετάξι και θα τη θυμηθείς πάλι. την επόμενη φο­ρά που θα αγναντεύεις τον καλοκαιρινό ουρανό, θα κοιτάς το τρυφερό φύλλο ενός βλαστού ή την πέτσα ανάμεσα στους μυς ενός σφαγμένου κοτόπουλου. [...] 

[απόσπασμα από το ομότιτλο δοκίμιο της Inger Christensen, Κοπεγχάγη 2000, που περιλαμβάνεται στο άρθρο της Μαργαρίτας Μέλμπεργκ «Η μοναξιά του ουσιαστικού ή Επιστολή στην Κική Δημουλά και Επιστολή τον Απρίλιο της Ίνγκερ Κρίστενσεν, στις «Σελίδες για την Κική Δημουλά», Εντευκτήριο, 57, 2002]