Φύγε τώρα! [ Ιστορίες του καλοκαιριού, Ι ]

γράφει και ζωγραφίζει η Καίτη Στεφανάκη

Καλαμάκι, Πήλιο, 4.8.2015

«Τελειώσαμε. Φύγε, τώρα!» ακούστηκε να λέει ο έρωτας, και η καρδιά πήγε στα Τάρταρα.

Τον έβλεπε να φεύγει, να ασημίζουν τα μαλλιά στον ήλιο, εκεί ανάμεσα στα αυτοκίνητα, και σπάραζε. Δεν ήθελε να φανταστεί ζωή χωρίς εκείνον, δεν θα 'χε ανάσα, ούτε αέρα να αναπνεύσει μακριά του· χωρίς αέρα, όμοια με τον κλιματισμό του αυτοκινήτου, αιτία που σκοτείνιασαν τα μάτια του και χάλασε η διάθεσή του.

«Ψυχή μου! Καλύτερα μια βόλτα στο κέντρο ηλεκτρολογικών βλαβών της OPEL, παρά στο κέντρο υγείας του παρακείμενου χωριού» του είχε πει.

Στο σώμα της ακόμα οι παλμοί του, στα χείλη της ακόμα τα υγρά του, κέλευθα ή μη, στην πλάτη της ακόμα το φιλί του, η απερινόητη ηδονή στα κύτταρά της ζωντανή ακόμα! Κι ο φόβος μην τυχόν αυτή την ευτυχία τη φθονήσουνε, εκτός απ’ τους ανθρώπους κι οι θεοί…

Μα τώρα εκείνο το επίκαιρο, οδυνηρό, αδυσώπητο: «Τελειώσαμε. Φύγε τώρα!» έσχιζε κοφτερά και μάτωνε.

Ο σκύλος είχε καταβροχθίσει το φιλέτο κοτόπουλο, ζητούσε κι άλλο.
Ο άνδρας τού επανέλαβε: «Τελειώσαμε. Φύγε τώρα!»

Το γέλιο έγινε φως, ήλιος πλημμύρισε τα πάντα!