Βρυξέλλες και κότσυφες [ Ιστορίες του καλοκαιριού ΙΙΙ ]

γράφει ο Στράτος Φουντούλης

Παρκάρισα σε σημείο όπου υπήρχε πυκνή βλάστηση, έσβησα τη μηχανή. Πήρα βαθιά ανάσα. Ξαναέβαλα μπρος. Ξεκίνησα. Πήρα την έξοδο τρία και βγήκα από τον περιφερειακό, κατευθύνθηκα σπίτι. Λιακάδα. Διάολε· οι μαργαρίτες πάλι ξεπρόβαλαν από το γκαζόν, εφτάψυχες, τρεις φορές έβαλα φάρμακο για την εξολόθρευσή τους, αυτές εκεί, συνεχίζουν ακάθεκτες προσθέτοντας εκνευριστικά άσπρα στίγματα σε ένα γκαζόν που θα το επιθυμούσα βαθυπράσινο, ομοιόμορφο. Δεν ζητώ πολλά, τόσο κόπο κάνω, κουρεύοντας, γεμίζοντας μεγάλες γκρίζες σακούλες, που τις αδειάζω όλες μαζί όταν μαζευτούν, για κομποστοποίηση.

Βλέπω τη φουντουκιά και θυμάμαι τις μικροσκοπικές πορφυρές κλωστούλες που προεξείχαν στα τέλη Μαρτίου ―αρχή της Άνοιξης― από τα μπουμπούκια της· αυτά τα αναπαραγωγικά θηλυκά άνθη· που ο αέρας γονιμοποιεί με την κίτρινη γύρη των αρσενικών ανθών, είναι τόσο όμοια με αυτά της μεγάλης λεύκας που βρίσκεται στα εκατό μέτρα από εδώ, πίσω από την αυλή του Jean-Marie, και ορίζει τα σύνορα του κήπου του με το γήπεδο. Ξέρω καλά αυτή την κίτρινη γύρη καθότι τυγχάνω επικίνδυνα αλλεργικός, αλλά και πάλι, πώς μπορείς να απομακρύνεις το βλέμμα από αυτή την αναπαραγωγική διαδικασία... Παρατηρείς άνθη να μεταβάλλονται μετά τη γονιμοποίησή τους· βλέπεις ζωντανά να αναπτύσσονται φουντούκια μέσα από τα καρποφόρα μπουμπούκια, και· δεν θα αποφύγω να σας μιλήσω για τη μόνιμη συντροφιά που μου παρέχουν τα κοτσύφια όλον τον χρόνο, τις νύχτες και· ιδιαίτερα τα παγωμένα πρωινά του Χειμώνα.

Οι κότσυφες έχουν εξοικειωθεί με τη συνεχή παρουσία μου χρόνια τώρα, τόσο· που δεν σταματούν τη συνομιλία τους ακόμα και όταν μετακινώ διάφορα ξύλα, κουβάδες, εργαλεία και άλλα θορυβοποιά αντικείμενα, γιατί πρέπει να σας πω ότι συζητούν και μάλιστα πολιτισμένα, κελαηδούν, συνομιλούν (παραείναι φλύαροι!), ζευγαρώνουν, προειδοποιούν και σε περίπτωση απειλής σημαίνουν συναγερμό με το χαρακτηριστικό οξύ «γκικ-γκικ» συνεχίζοντας με ένα διαπεραστικό «τσι», ο γείτονας μου έλεγε τις προάλλες ότι κάπου διάβασε ότι το αρσενικό για να κερδίσει την εύνοια του θηλυκού, το μελωδικό κελάηδισμά του φτάνει τις εκατόν τριάντα διαφορετικές στροφές, ώσπου το θηλυκό πια με τόσο ρομαντικό παρακάλι, λιώνει και ενδίδει.

Το καταλαβαίνω, άλλωστε με τον ίδιο τρόπο αντιδρούν και τα θηλυκά θηλαστικά του είδους μας.

*

Ο Στράτος Φουντούλης είναι εικαστικός καλλιτέχνης με πάνω από 100 ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό του. Ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες απ’ όπου διευθύνει το περιοδικό «Στάχτες, ο λόγος στο διαδίκτυο» (staxtes.com) από το 2003.

*

φωτο©Στράτος Φουντούλης