Τέλλος Φίλης: 16 Αυγούστου 2005 - H βιογράφος μου Βίκυ Μοσχολιού

1.     Ξηροκάμπι Λακωνίας, φαντάρος, περνάω το συρματόπλεγμα και βγαίνω από την πίσω πλευρά του στρατοπέδου, είσαι εκεί με ένα τεράστιο σάντουιτς, μια φωτογραφική μηχανή και μια κασέτα με ένα τραγούδι. Απογευματινή βόλτα στον Μυστρά. Όταν το βράδυ επιστρέφω στο στρατόπεδο, βάζω την κασέτα στο wakman κι ακούω αυτό: 

2.  Στην αετοφωλιά της Πρασακάκη. Με κεριά από την Αγία Σοφία, να φωτίζονται τα κορμιά μας στο μπλε υπνοδωμάτιο, ένα κρασί που δεν ήπιαμε ποτέ, το τεράστιο στρώμα στο πάτωμα, σαν μια πατρίδα, ένας τόπος, δικός μας, το κρεβάτι και τα σώματά μας να ανακαλύπτουν τα μυστικά του κόσμου, που κανείς ποτέ πριν δεν μας είχε πει. Τα κεριά και τα φλογοβόλα μάτια μας. Το μοναδικό φως του δωματίου.
Κι έξω μια νύχτα απ' αυτες που δεν υπάρχουν πια...

3.  Πλατύς Γιαλός, Κάλυμνος, από το πρωί στην παραλία, μας πήρε το απόγευμα κι ήμασταν ακόμη εκεί. Έφυγαν κι οι τελευταίοι παραθεριστές. Νύχτωσε και βλέπαμε τ’ αστερια. Έσκυψα και ψιθύρισα «αυτό μπορεί να είναι αγάπη;». Θυμάμαι ακόμη πως έτρεμες όταν μου έπιασες το χέρι. Με κοίταξες στα μάτια και μου είπες «Αυτό είναι»...

4  Θεαγένειο. Δωμάτιο 314. Κλείνω ήσυχα την πόρτα και βαδίζω στον έρημο διάδρομο. Περιμένω σιωπηλά το ασανσέρ. Όχι, δεν περιμένω. Κατεβαίνω τις σκάλες. Γρήγορα. Βιαστικά. Πιο γρήγορα. Τρέχοντας βγαίνω στον δρόμο. Φτάνω λαχανιασμένος στην παραλία. Ψιχαλίζει. Κάθομαι σ’ ένα υγρό παγκάκι και κοιτάζω ένα πλοίο με κοντέινερ. Ξέρω ότι είναι η τελευταία φορά που σε έχω δει εν ζωή. Μετά, περίμενα να έρθει πάλι η Άνοιξη.

5.  … γιατί κάποιες φωνές είναι κάτι περισσότερο από τραγουδίστριες, άθελά τους γίνονται το σάουντρακ της ζωής σου, ακόμη κι αν δεν σ’ αρέσουν τόσο τα "λαϊκά", έχουν αυτή τη μοναχική λεβεντιά στη φωνή, που το βούρκωμα δεν καταδέχονται να το κάνουν δάκρυ, που ξέρουν ακόμη και στην πιο ανέμελη στιγμή τους η θλίψη τι σημαίνει και γιατί βοηθούν να βρεις τις αντοχές να συνεχίζεις και να μην περιμένεις τις επετείους για να το θυμηθείς, αλλά να το περιέχεις κάθε μέρα του χρόνου, χρόνια τώρα, και για καιρό ακόμη, πολύ, σαν ήρωας του Τρελού Πιερό, που, ενώ ξέρει το τέλος του, συνεχίζει... τόσο, όσο, ώς το όριο... μέχρι να πέσουν οι τίτλοι του τέλους.

16.8.2016