Δεν ξέρω καν
τι όνομα έχει το παιχνίδι
με τα μηνύματα.
Στην εποχή μου
αρκούσε μια φέτα σταρένιο ψωμί
ποτισμένο με νερό κι από πάνω ζάχαρη
κι ήμασταν έτοιμοι
για τις εξερευνήσεις
τις συνευρέσεις
και τις απορρίψεις
Ατρόμητα πανέτοιμοι
με μάτια πάντα γελαστά
γι’ αυτό και τώρα που γεράσαμε
αδυνατούν
τα πρεσβυωπικά μας μάτια
να διαβάσουν τα σύγχρονα μηνύματα
Αδυνατούν
να προσπαθούν πίσω από τις λέξεις
να καταλάβουν το ακριβώς της αναζήτησης
στην τόση απάνθρωπη σκληρότητα
―ασφάλεια το λένε οι νεότεροι― της απόστασης
Εμείς
ματώσαμε μικροί
γι’ αυτό γερνάμε υπερσυντέλικα
Ο φόβος των
σημερινών
θα μείνει πάντα παρακείμενος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου