Η γιορτή του μπαμπά μου

«Άγιος Παύλος», Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1608-1614), 

Museo del Greco, Τολέδο. Πηγή: διαδίκτυο

γράφει η Ελένη Κοφτερού*

Η εκταφή του μπαμπά μου πραγματοποιήθηκε από τον αρμόδιο υπάλληλο του Δήμου, μπροστά στα τρομαγμένα μάτια της μικρής του κόρης και το κάπως πιο ψύχραιμο, μα εξίσου ταραγμένο βλέμμα του γαμπρού του, την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016, ημέρα της γιορτής του, ή μάλλον, την ημέρα που αν ζούσε θα είχε την γιορτή του. Τελικά προτιμώ «την ημέρα της γιορτής του», γιατί ξέρω καλά, πως ο μπαμπάς αγαπούσε πολύ αυτή τη μέρα, όχι τόσο επειδή γιόρταζε, όσο γιατί του δινόταν μια καλή ευκαιρία να ευχαριστήσει τους φίλους του. Τους φώναζε στο σπίτι, τρώγανε όλοι μαζί, έπινε κι αυτός καμιά μπυρίτσα, ακόμη και κανένα τσιγαράκι έκανε, ενώ δεν κάπνιζε, έτσι για την παρέα. Εγώ έφευγα από το σπίτι, πήγαινα στην συμμαθήτριά μου τη Μαρία, καθώς μου ήταν αδύνατον να ανεχτώ τα γέλια και τις φωνές τους, με ενοχλούσε η ανόθευτη χαρά τους και τους θεωρούσα χαζοχαρούμενους γέρους. Ήταν όλοι, λίγο πιο πάνω από πενήντα χρόνων. Τότε πίστευα ότι αυτοί οι γέροι μου κλέβουν τον αέρα και δεν καθόμουν ποτέ στη γιορτή, ούτε βοηθούσα στο τραπέζι. Πήγαινα τρέχοντας στη συμμαθήτριά μου, τη Μαρία. Ποτέ του δε δυσανασχέτησε ο μπαμπάς, ούτε ποτέ μού ζήτησε να μείνω.

Σήμερα βγήκε επιτέλους από τα δυο μέτρα γης που του αναλογούσαν, έγινε η εκταφή. Από το σκοτάδι πάλι στο φως. Τελείωσε η φιλοξενία και η προθεσμία αυτού του δικαιώματος, αφού ο θάνατος μαζί με τα δικαιώματα έχει και υποχρεώσεις. Την ίδια στιγμή που (δεν) ένιωσε ότι θα ησυχάσει επιτέλους από το παράταιρο τρέμουλο του πάρκινσον, την δυσκαμψία, τα χάπια, τη γαστροστομία, τις αναρροφήσεις, την κουρελιασμένη του αξιοπρέπεια και θα ξεκουραστεί στα δυο του μέτρα εκείνη ακριβώς τη στιγμή, χωρίς να το ξέρει, έδινε την συγκατάθεσή του, για την εκταφή τρία χρόνια αργότερα. Μα υπάρχει το παραθυράκι - με το αζημίωτο όπως πάντα -κι αν πληρώσουν οι κληρονόμοι κερδίζεις άλλον έναν υγρό και σκοτεινό χρόνο στον υποδόριο ιστό της γης. Κι εμείς πληρώσαμε μπαμπά, από τη σύνταξή σου φυσικά. Μα σήμερα σώθηκε όλος ο χρόνος σου. Πρέπει να παραδώσουμε τα δυο σου μέτρα, σε άλλον πεθαμένο. Υπάρχει συνωστισμός. Είναι η γιορτή του είπε ο παπάς. Εσείς επιλέξατε την ημερομηνία εκταφής; Όχι από τον Δήμο μας ειδοποίησαν. Τίποτε λοιπόν δεν είναι τυχαίο, πέταξε με προσποιητή περισυλλογή και μια υποψία ανώφελης βεβαιότητας ανέμισε στο ράσο του. Να δείτε που έχει πάει στον Παράδεισο. (Τι κοινοτοπία θεέ μου, από τον μαυροφορεμένο εκπρόσωπό σου!)

Δεν ξέρω ποιος μαγικός μηχανισμός, ποιο παραστρατημένο ξόρκι μεθόδευσε ώστε η ημερομηνία της εκταφής σου να είναι της γιορτής σου. Ξέρω μονάχα πως δεν κρυώνεις πια. Ζεστάθηκαν για λίγο τα κοκαλάκια σου, αφού από νωρίς το πρωί το νεκροταφείο του Ευόσμου είχε πυρποληθεί από τον καύσωνα που σερνόταν σαν πέπλο πηχτό στην ουρά του Ιούνη.

Εγώ ως συνήθως, έλειπα απ’ τη γιορτή σου.

* Γεωπόνος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη· εδώ και δεκαοχτώ χρόνια ζει και εργάζεται στην Καλαμάτα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: «Γράμμα σε γενέθλια πόλη» (Σαιξπηρικόν) και «Στο λάμδα των χελιδονιών» (Οι Εκδόσεις των Φίλων), ενώ η συλλογή «Περί άνοιξης και άλλων εμμονών» υπάρχει στο διαδίκτυο σε μορφή e-book από τα 24 grammata.