Τέλλος Φίλης: Δεκαπενταύγουστος στο Πεταλίδι

Γλάρος στα νερά του όρμου Πεταλιδίου 

                                              (στη Δόμνα, στη Βίρνα, στον Βαγγέλη και στ’ άλλα τα παιδιά…)

Θα είμαι πάντα «ο φίλος που θα λείπει απ’ την παρέα»

Η πέτρα στην ακρογιαλιά που θα πατήσουν κάθε που βιαστικά θα πέφτουν στα νερά το καλοκαίρι και θα τους κάνει για λίγο να σταθούν.

Ο τίτλος μιας ταινίας που χρόνια έχουνε να δουν

και τη θυμάται κάποιος την ώρα της ρακής

Η μουσική μιας ηλικίας που ξεχάστηκε μα αρκούν δυο νότες

για να την ξαναφέρουνε μπροστά

και ν’ απλωθεί σαν τύψη στο τραπέζι

Αυτά που μάθαμε μαζί και μακριά καθένας μας,

χωρίς να μοιραστούμε κι όμως το ξέρουμε πως ήταν ίδια για όλους.

Ο κοινός μας πόνος στις απώλειες ―αυτό κυρίως―

που δεν αλλάξαμε εμείς μα όλοι οι άλλοι γύρω.

Το «λίγο του κόσμου» που θα λείπει για να γίνουμε σύμπαν, 

Η σιωπή την ώρα των δελτίων ειδήσεων

Η τελευταία αμέτρητη ψήφος των εκλογών

Αυτή η ράμπα αναπήρων, εμπόδιο στο παρκάρισμα επίσης

Ετούτο το ελάχιστο μείον,που θα μας καταγράψει ως

«γενιά του ανικανοποίητου» στην Ιστορία

Το ανομολόγητο της ανασφάλειας, ανάμεσα σε φράσεις σιγουριάς για το μέλλον

η αβεβαιότητα σε κάθε απόφασή μας επίσης ―και το ξέρουμε―

ένα δηλητηριώδες «χωρίς εμένα» που αργά και σταθερά θα εξοντώνει κάθε μας κύτταρο.

Αυτό το ειρηνικό και απροσμέτρητο που τώρα κάνουμε πως το κατέχουμε.

Θα είμαι πάντα «ο φίλος που θα λείπει απ’ την παρέα»

Η απουσία μου θα είναι η ύπαρξή μου.

Mέσα απ’ αυτή θα υπάρχω, όταν οριστικά χαθώ.