γράφει ο Γιώργος Κορδομενίδης
Τον Δεκέμβριο του 1975, φρέσκος φρέσκος ΔΕΑ Πυροβολικού, ερχόμουν από το Μεγάλο Πεύκο στη Θεσσαλονίκη, έχοντας ολοκληρώσει την εκπαίδευσή μου στη Σχολή Πυροβολικού. Το αεροπλάνο έκανε μερικούς γύρους πάνω από τη Θεσσαλονίκη αλλά, μην μπορώντας να προσγειωθεί, λόγω πυκνής ομίχλης, επέστρεψε στην Αθήνα. Με έναν συνάδελφο, πήγαμε ταξάτοι στον Σταθμό Λαρίσης και πήραμε το νυχτερινό τραίνο για Θεσσαλονίκη. Στο κουπέ, όπου ήταν οι θέσεις μας, βρήκαμε ένα ζευγάρι. Ο άντρας κάτι διάβαζε, η γυναίκα ήταν κουλουριασμένη με τα πόδια της ανυπόδητα πάνω στο κάθισμα. Τον άντρα τον αναγνώρισα αμέσως. Ρώτησα για να βεβαιωθώ. Επιβεβαίωσε. Μας σύστησε τη γυναίκα του, Καλή το όνομά της. Μετά από τις πρώτες, ας πούμε τυπικές, κουβέντες, έδωσα τα διαπιστευτήριά μου: του μίλησα, παρορμητικά και ίσως με αφέλεια, για τον θείο της μητέρας μου, Βασίλη Μελίδη, καπετάνιο του ΕΛΑΣ («καπετάν Βερμιώτης») στον Εμφύλιο, που μόλις είχε αποφυλακιστεί ύστερα από δυόμισι και πάνω δεκαετίες εγκλεισμού στο Επταπύργιο. Εκείνος μου μίλησε για τη σκληρή, αμείλικτη καταδίωξη από τη Δεξιά των "ηττημένων" του Εμφυλίου, όπως την είχε ζήσει. Ο συνάδελφός μου, που στην αρχή μού τράβαγε το μανίκι για να το βουλώσω, είχε παραιτηθεί από την προσπάθεια και χάζευε τη νύχτα έξω από το παράθυρο του τραίνου. Κάποια στιγμή, ο συνταξιδιώτης μας μάς πρότεινε να πάμε στο κυλικείο του τραίνου, να μας κεράσει κάτι. Εγώ δέχτηκα αμέσως, ο συνάδελφός μου εντελώς απρόθυμα, και μάλλον για να μην τον προσβάλει. Ενώ διασχίζαμε ένα βαγόνι γεμάτο με στρατιώτες που είχαν επιβιβαστεί από τη Θήβα, ένας από αυτούς με ρώτησε: «Δόκιμε, ο Κύρκος είναι αυτός;». Όπως είχα στραφεί στο πλάι, για να απαντήσω καταφατικά, είδα τον συνάδελφό μου να δαγκώνεται, βέβαιος πως θα έμπαινε κάτι πολύ επιβαρυντικό στον φάκελό του. Δεν θυμάμαι τι ήπιαμε. Όταν επιστρέψαμε στο κουπέ, η Καλή είχε ξυπνήσει. Λίγο αργότερα, του ζήτησε να παίξει κάτι στη φυσαρμόνικα. Άκουγα με όλες τις αισθήσεις μου τεταμένες. Έξω είχε αρχίσει να χαράζει. Μία ώρα αργότερα το τραίνο μπήκε στη Θεσσαλονίκη. Δεν τον ξανασυνάντησα.
[ Λεωνίδας Κύρκος (12 Οκτωβρίου 1924 - 28 Αυγούστου 2011) ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου