Μια σχέση ξεκινά με ένα στερεότυπο «σε
συμπαθώ» και τελειώνει με κάτι σαν «μα πόσες φορές σου
έχω πει να βάζεις λιγότερο απορρυπαντικό όταν πλένεις τα πιάτα» ― το ενδιάμεσο ανήκει στην προσωπική μυθολογία
του καθενός.
Τριάντα χρόνια
βεβαίως δεν είναι το «για πάντα», ο αριθμός όμως περιέχει έναν διόλου ευκαταφρόνητο
χρονικό προσδιορισμό. Ακούγεται λίγο τρομακτικό, αλλά δεν είναι. Μια σχέση που
ξεκίνησε από μια ακατανίκητη έλξη, χωρίς σχεδόν τίποτε άλλο κοινό, κατέληξε σε
μια ιστορία ζωής, γεμάτη αλλαγές, προσθαφαιρέσεις αισθημάτων και συμπεριφορών,
ανταλλαγή δώρων και ρόλων, με βάση την ανάγκη να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον
και να συνυπάρχουμε "μαζί" κι εντελώς ανεξάρτητοι.
Δεν είχα ιδέα ποτέ
στη ζωή μου πώς χτίζονται οι σχέσεις, απλά αφέθηκα με απόλυτη ειλικρίνεια στη
δική μου επιθυμία και στις δικές μου ανάγκες. Εχω τρομάξει πολλούς ανθρώπους κι
άλλους τους έκανα να φοβηθούν. Πολλοί επίσης σύντομα έπληξαν μαζί μου και τώρα,
αυτή την βδομάδα των επετείων, την εβδομάδα των απουσιών και των αναχωρήσεων,
διαπιστώνω πως τελικά μια ιστορία, η καλύτερη, είναι αυτή που επιβίωσε. Γιατί
απλά ήθελε να επιβιώσει. Αυτό κρατώ
σαν μήνυμα τούτης της αλλόκοτης εποχής. Οποιος θέλει, τότε μόνο αυτός και
μπορεί και υπάρχει και ανθίζει. Οι υπόλοιποι απλά
εξαφανίζονται στους λαβυρίνθους της κατασκευασμένης, από κριτήρια αλλότρια των
αυστηρά προσωπικών τους αναγκών, ευμάρειας, μπερδεμένοι σε "πρέπει", εικόνες,
συμπεριφορές και στρατηγικές επιβίωσης.
Η πραγματική αγάπη εμπεριέχει μια
απέραντη ελευθερία, κι αυτό μόνο οι λίγοι κι εκλεκτοί το συναντούν και το συνδιαμορφώνουν.
Οι άλλοι απλά ―στην καλύτερη περίπτωση― χάνονται, άσχετα από το μέγεθος της
κοινωνικής, οικονομικής και επαγγελματικής τους επιτυχίας. Κι αυτό το αποθηκεύω
στον σκληρό, για μελλοντικές στιγμές πρόσκαιρης ανασφάλειας, να ’χω να θυμάμαι
στον μέλλοντα χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου