του Σπύρου Μοσκόβου
πηγή: http://www.dw.de
Μάρτιν Βάλζερ, Κάι Χένζελ, Όιγκεν Ρούγκε, τρεις διαφορετικοί Γερμανοί συγγραφείς που τον τελευταίο μήνα έσκυψαν με προσοχή πάνω από την Ελλάδα, την παλιότερη και τη σημερινή. Αλλά ποιός τους άκουσε;
Στην Ελλάδα ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια ένας ρηχός και επιπόλαιος αντιγερμανισμός. Υποθάλπεται από ένα σεβαστό τμήμα των πολιτικών κομμάτων και σιγοντάρεται από ένα υπολογίσιμο τμήμα των ΜΜΕ. Η αντιγερμανική αυτή δυσφορία αποπροσανατολίζει την ταλαιπωρημένη και παραζαλισμένη κοινή γνώμη από την οδυνηρή επίγνωση. Από το να συνειδητοποιήσει ότι η δημοσιονομική εκθεμελίωση της χώρας υπήρξε έργο των ελληνικών κυβερνήσεων και η κατάρρευσή της ένα επίσπαστο* κακό. Ο αντιγερμανισμός αυτός νομιμοποιείται φαντασιακά με την αστήρικτη υπόθεση ότι και στη Γερμανία ανθεί ο ανθελληνισμός. Η υπόθεση αυτή στηρίζεται μόνο στο προκλητικό εξώφυλλο ενός δευτερεύοντος περιοδικού και μια σειρά επιθετικών δημοσιευμάτων της γερμανικής Αυριανής πριν από τρία χρόνια. Μέσα σ’ αυτή την ασφυκτικά παραμορφωτική μέγγενη που καταβροχθίζει την πραγματικότητα είναι φυσικό να μετατρέπονται σε ασήμαντα ρινίσματα σιδήρου οι αλλεπάλληλες εκδηλώσεις της γερμανικής ελληνολατρίας.
Η ομορφιά και το μέλλον της Ευρώπης
Ο Κάι Χένζελ στη 10η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη
Πριν από λίγες μέρες ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς συγγραφείς της Γερμανίας, ο Martin Walser, ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ο σεβάσμιος γέρος τελείωσε τον ευχαριστήριο λόγο του με τα εξής: «Σκαμπάζω λίγο από οικονομικά, αλλά κι αυτό το λίγο μου φθάνει για να καταλάβω ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη Ευρώπη. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει: μια ωραιότερη Ευρώπη. Και η Ευρώπη είναι ωραία μόνο με την Ελλάδα.» Πριν από λίγες μέρες παρουσιάσαμε στη 10η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη τον Γερμανό συγγραφέα Kai Hensel και το βιβλίο του «Το πρωτόκολλο Περσέας», ένα συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ που εκτυλίσσεται στη σημερινή Αθήνα της κρίσης. Ο συγγραφέας ξεκαθάρισε από την αρχή της εκδήλωσης ότι βλέπει την Ελλάδα σαν αποκλίνοντα φακό, όπου μπορεί να δει κανείς όλα τα προβλήματα που θα απασχολήσουν και την υπόλοιπη Ευρώπη την επόμενη εικοσαετία, την έκρηξη της λαθρομετανάστευσης, την υποχώρηση της εμπιστοσύνης στη δημοκρατία, την αφύπνιση ριζοσπαστικών τάσεων. Και όμως κατά τη συζήτηση που ακολούθησε πανεπιστημιακή σεισοπυγίς επέρριψε στον συγγραφέα ότι έγραψε ένα ανεπιθύμητο βιβλίο, επειδή δεν παρουσιάζει την Ελλάδα σαν ενάρετο τόπο, σαν δηλαδή η αποστολή της λογοτεχνίας να ήταν η απονομή επαίνων προς τις χώρες, στις οποίες κάθε φορά διαδραματίζεται.
Καθαρά Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη
Ο συγγραφέας Όιγκεν Ρούγκε
Πριν από λίγες μέρες η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung δημοσίευσε μερικές ταξιδιωτικές εντυπώσεις του συγγραφέα Eugen Ruge που επισκέφθηκε πρόσφατα την Ελλάδα παρουσιάζοντας την ελληνική μετάφραση του επιτυχημένου βιβλίου του «Τις μέρες που λιγόστευε το φως», μια σπουδή της ανατολικογερμανικής κοινωνίας. Από το ελληνικό ημερολόγιο του Ruge επιλέγουμε την καταχώρηση της βροχερής Καθαράς Δευτέρας, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη: «Κάμποση ώρα περιπλανιόμαστε στα χωράφια (ορυζοκαλλιέργειες μας εξηγούν). Τελικά τσαλαβουτώντας με τα καλοκαιρινά παπούτσια μας μέσα στις λάσπες φθάνουμε σε μια παράγκα από όπου αναθρώσκει αραιός καπνός. Και ξαφνικά: Ελλάδα! Μια μεγάλη παρέα γύρω από ένα μακρύ, βακχικό τραπέζι. Τραγούδι, κιθάρα, ένα μπουζούκι. Ρεμπέτικο λέγεται η μουσική των Ελλήνων που εκδιώχθηκαν από τη Μαύρη Θάλασσα, μια μουσική που κλείνει μέσα της την αιώνια νοσταλγία και τον απέραντο χαμό. Μας γεμίζουν τα ποτήρια ρετσίνα, σπρώχνουν στη μεριά μας μια πιατέλα με τηγανητό μπακαλιάρο, σηκώνουν τα ποτήρια τους, ακόμα κι από την αντίπερα άκρη της τάβλας. Ένας γερασμένος Αχιλλέας με ανασηκωμένο μαλλί αρχίζει να τραγουδάει, μετά αρχίζουν κι οι γυναίκες, σχεδόν εν παρόδω, αλλά με μια μελαγχολία που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Κι έξω από το τεράστιο τζάμι του παράθυρου το πράσινο ποτάμι κυλάει κι όλο κυλάει…»
Ποιά είναι η δική μας γνώμη για τη Γερμανία;
Η γερμανική έκδοση του βιβλίου του Χρήστου Οικονόμου "Κάτι θα γίνει, θα δεις".
Με άλλα λόγια, αν πάρει κανείς ως ενδεικτικό παράδειγμα τους λογοτέχνες, οι Γερμανοί συγγραφείς συναρπάζονται και εμπνέονται από την αρχαία Ελλάδα, από την παραδοσιακή νεοελληνική κοινωνία, ακόμα και από την Ελλάδα της κρίσης. Και αυθόρμητα αναρωτιόμαστε τι θα πει για τη Γερμανία ο Πέτρος Μάρκαρης όταν στα τέλη Αυγούστου θα παραλάβει στη Βαϊμάρη το φετινό μετάλλιο Goethe. Τι πιστεύει άραγε για τη σημερινή Γερμανία ο Μένης Κουμανταρέας, το τελευταίο βιβλίο του οποίου με τίτλο «Θάνατος στο Βαλπαραΐζο» διαπραγματεύεται τη στερνή διετία του τελευταίου Ανατολικογερμανού ηγέτη Έριχ Χόνεκερ; Και τέλος, κράτησε άραγε ταξιδιωτικές σημειώσεις ο Χρήστος Οικονόμου που επισκέφθηκε πρόσφατα τη Γερμανία για να παρουσιάσει τη μετάφραση του επιτυχημένου βιβλίου του «Κάτι θα γίνει, θα δεις»;
Σημείωση του Εντευκτηρίου: επίσπαστο κακό, ομηρική έκφραση για τη συμφορά που προκαλούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου