του Βάσια Τσοκόπουλου
πηγή: Facebook.com
Έχω έναν αδελφό. Γεννήθηκε με νοητική υστέριση, με σύνδρομο Down. Η σύγχρονη επιστημονική ονομασία είναι τρισωμία 21 – το 21ο χρωμόσωμα έχει κάποια βλάβη. Ο Λεωνίδας. Πήρε το όνομα του παππού εκ μητρός, του παππού που ήταν μικρασιάτης πρόσφυγας, Καισαριανιώτης, κομμουνιστής και σκοτώθηκε το 1940 στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο. Όταν το 1937 η μητέρα μου πήγε σπίτι φορώντας την στολή της ΕΟΝ, που τους την είχαν δώσει στο σχολείο, ο παππούς μου δεν είπε τίποτα. Την πήρε από το χέρι και την πήγε στο σπίτι ενός γείτονα, που είχε φυλακιστεί και βασανιστεί από τη δικτατορία του Μεταξά. Η μητέρα μου είδε το ανθρώπινο ερείπιο, τον σακατεμένο άνθρωπο, χωρίς νύχια. Ήταν επτά χρονών και δεν ξαναφόρεσε τη στολή της ΕΟΝ. Η μητέρα μου έγραψε ένα βιβλίο για τη ζωή της με τον Λεωνίδα, τον γιο της και αδελφό μου. Πηγαίο γραπτό – σας το συνιστώ. Λέγεται «Είναι ο γιος μου», έχει κάνει πολλές ανατυπώσεις στις εκδόσεις Καστανιώτη. Για χάρη του έφτιαξε ένα ολόκληρο σχολείο Ειδικής Αγωγής, το «Μαργαρίτα», το οποίο είναι πρότυπο και λειτουργεί αισίως 34 χρόνια. Λοιπόν, με τον αδελφό μου μεγάλωσα μαζί. Όσο και να προσπάθησαν οι γονείς μας να με «προστατέψουν» από το τραύμα, απομόνωση πλήρης δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο Λεωνίδας από πολλές απόψεις ήταν και είναι το κύριο μέρος της ζωής μου. Ο Λεωνίδας με έκανε να μην αντέχω την αδικία. Να είμαι ανεκτικός στην ανθρώπινη αδυναμία. Να ξεχωρίζω το ουσιαστικό από το επουσιώδες και πολλά ακόμα, αμέτρητα.
Τώρα ο Λεωνίδας είναι 53 χρονών στα 54. Στον κόσμο του εν μέρει. Με νοητική ηλικία μικρού παιδιού, με τις ιδιοτροπίες του και τα κολλήματά του. Πολλές φορές στη ζωή μου σκέφτηκα για να παρηγοριέμαι ότι υπάρχουν και χειρότερα, όχι μόνο σε υπαρξιακή βάση, αλλά και σε πρακτική. Γιατί, δηλαδή, ο μικροαστός μαλάκας, ή ο χωριάτης που ψηφίζει χρυσή αυγή ξέρει περισσότερα από τον Λεωνίδα; Ο κόπανος που ακολουθεί τις προκαταλήψεις του κοινότοπου, του ψεύτικου τρόπου σκέψης νοιώθει περισσότερα; Ή ο φλούδας του life style, ο ρατσιστής, ο σεξιστής, ο εκδικητικός, ο εκμεταλευτής; Όχι, βέβαια, με τίποτα. Ο Λεωνίδας όταν βρει τον δίαυλο να επικοινωνίσει τις ανάγκες του, τον άνθρωπο που θα τον ακούσει και θα τον αντιμετωπίσει ως άνθρωπο που είναι, βγάζει μια χαρά και μια συναισθηματική πλημμύρα που είναι άπιαστος στόχος για όλους εμάς τους λεγόμενους κανονικούς. Δεν έχει κανένα υπολογισμό στις πράξεις του, δεν κάνει πόλεμο με τους άλλους όπως κάνουμε εμείς, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αλλά πάντως κάνουμε. Δεν κάνει φιγούρα. Δεν έχει δυο εαυτούς, δεν έχει τεχνητή εικόνα του εαυτού του. Κι όχι μόνο ο Λεωνίδας. Όλοι οι όμοιοί του. Μιλώ γι αυτόν γιατί είναι αδελφός μου και μόνο. Είναι μεγάλο μάθημα, ο Λεωνίδας. Μεγάλη τύχη να τον έχεις αδελφό, παρά την πίκρα, παρά το αδιέξοδο πολλές, τις περισσότερες, φορές. Ο Λεωνίδας, και η σκέψη μου για τον Λεωνίδα με ξαναφέρνει στον δρόμο μου, όταν παρεκκλίνω ή ξεφεύγω.
Με αυτά τα λίγα αποχεραιτώ το facebook. Ξαναβρήκα παλιούς φίλους εδώ, γνώρισα ανθρώπους, έκανα νέους φίλους, διάβασα πολλά ενδιαφέροντα και έξυπνα, αλλά έχασα και πολύ χρόνο σε ανοησίες, επιφανειακούς «διαλόγους», ακκισμούς, φιγούρα και νοσηρή ματαιοδοξία. Ματαιοδοξία και όχι φιλοσοφική ματαιότητα, που αξίζει..
πηγή: Facebook.com
Έχω έναν αδελφό. Γεννήθηκε με νοητική υστέριση, με σύνδρομο Down. Η σύγχρονη επιστημονική ονομασία είναι τρισωμία 21 – το 21ο χρωμόσωμα έχει κάποια βλάβη. Ο Λεωνίδας. Πήρε το όνομα του παππού εκ μητρός, του παππού που ήταν μικρασιάτης πρόσφυγας, Καισαριανιώτης, κομμουνιστής και σκοτώθηκε το 1940 στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο. Όταν το 1937 η μητέρα μου πήγε σπίτι φορώντας την στολή της ΕΟΝ, που τους την είχαν δώσει στο σχολείο, ο παππούς μου δεν είπε τίποτα. Την πήρε από το χέρι και την πήγε στο σπίτι ενός γείτονα, που είχε φυλακιστεί και βασανιστεί από τη δικτατορία του Μεταξά. Η μητέρα μου είδε το ανθρώπινο ερείπιο, τον σακατεμένο άνθρωπο, χωρίς νύχια. Ήταν επτά χρονών και δεν ξαναφόρεσε τη στολή της ΕΟΝ. Η μητέρα μου έγραψε ένα βιβλίο για τη ζωή της με τον Λεωνίδα, τον γιο της και αδελφό μου. Πηγαίο γραπτό – σας το συνιστώ. Λέγεται «Είναι ο γιος μου», έχει κάνει πολλές ανατυπώσεις στις εκδόσεις Καστανιώτη. Για χάρη του έφτιαξε ένα ολόκληρο σχολείο Ειδικής Αγωγής, το «Μαργαρίτα», το οποίο είναι πρότυπο και λειτουργεί αισίως 34 χρόνια. Λοιπόν, με τον αδελφό μου μεγάλωσα μαζί. Όσο και να προσπάθησαν οι γονείς μας να με «προστατέψουν» από το τραύμα, απομόνωση πλήρης δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο Λεωνίδας από πολλές απόψεις ήταν και είναι το κύριο μέρος της ζωής μου. Ο Λεωνίδας με έκανε να μην αντέχω την αδικία. Να είμαι ανεκτικός στην ανθρώπινη αδυναμία. Να ξεχωρίζω το ουσιαστικό από το επουσιώδες και πολλά ακόμα, αμέτρητα.
Τώρα ο Λεωνίδας είναι 53 χρονών στα 54. Στον κόσμο του εν μέρει. Με νοητική ηλικία μικρού παιδιού, με τις ιδιοτροπίες του και τα κολλήματά του. Πολλές φορές στη ζωή μου σκέφτηκα για να παρηγοριέμαι ότι υπάρχουν και χειρότερα, όχι μόνο σε υπαρξιακή βάση, αλλά και σε πρακτική. Γιατί, δηλαδή, ο μικροαστός μαλάκας, ή ο χωριάτης που ψηφίζει χρυσή αυγή ξέρει περισσότερα από τον Λεωνίδα; Ο κόπανος που ακολουθεί τις προκαταλήψεις του κοινότοπου, του ψεύτικου τρόπου σκέψης νοιώθει περισσότερα; Ή ο φλούδας του life style, ο ρατσιστής, ο σεξιστής, ο εκδικητικός, ο εκμεταλευτής; Όχι, βέβαια, με τίποτα. Ο Λεωνίδας όταν βρει τον δίαυλο να επικοινωνίσει τις ανάγκες του, τον άνθρωπο που θα τον ακούσει και θα τον αντιμετωπίσει ως άνθρωπο που είναι, βγάζει μια χαρά και μια συναισθηματική πλημμύρα που είναι άπιαστος στόχος για όλους εμάς τους λεγόμενους κανονικούς. Δεν έχει κανένα υπολογισμό στις πράξεις του, δεν κάνει πόλεμο με τους άλλους όπως κάνουμε εμείς, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αλλά πάντως κάνουμε. Δεν κάνει φιγούρα. Δεν έχει δυο εαυτούς, δεν έχει τεχνητή εικόνα του εαυτού του. Κι όχι μόνο ο Λεωνίδας. Όλοι οι όμοιοί του. Μιλώ γι αυτόν γιατί είναι αδελφός μου και μόνο. Είναι μεγάλο μάθημα, ο Λεωνίδας. Μεγάλη τύχη να τον έχεις αδελφό, παρά την πίκρα, παρά το αδιέξοδο πολλές, τις περισσότερες, φορές. Ο Λεωνίδας, και η σκέψη μου για τον Λεωνίδα με ξαναφέρνει στον δρόμο μου, όταν παρεκκλίνω ή ξεφεύγω.
Με αυτά τα λίγα αποχεραιτώ το facebook. Ξαναβρήκα παλιούς φίλους εδώ, γνώρισα ανθρώπους, έκανα νέους φίλους, διάβασα πολλά ενδιαφέροντα και έξυπνα, αλλά έχασα και πολύ χρόνο σε ανοησίες, επιφανειακούς «διαλόγους», ακκισμούς, φιγούρα και νοσηρή ματαιοδοξία. Ματαιοδοξία και όχι φιλοσοφική ματαιότητα, που αξίζει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου