του Γιάννη Μαλαβάκη
πηγή: http://www.lifo.gr
Σταθμός Κάτω Πατήσια, δύο το μεσημέρι.
Δύο Έλληνες, καθημερινές, απλές φιγούρες, γύρω στα 30, με ροζ και λαχανί μπλούζες, ριγέ βερμούδες και άσπρα αθλητικά παπούτσια στέκονταν στο σημείο που τερματίζουν οι σκάλες. Ή εγώ ψάχνομαι συνεχώς ή το βλέμμα τους ήταν άκρως προκλητικό και μου τράβηξαν την προσοχή. Στάθηκα ακριβώς δίπλα τους με την πρόφαση ότι περιμένω κάποιον. Το vibe που μου έβγαλαν, βγήκε αληθινό. Σταματούσαν κάθε «ξένο», κάθε άνθρωπο με διαφορετική απόχρωση δέρματος και ζητούσαν τα χαρτιά του. Χωρίς κανένα άλλο κριτήριο. Και οι ξαφνιασμένοι περαστικοί/αλλοδαποί υπό την μόνιμη σκιά του φόβου, τα έδειχναν κατευθείαν χωρίς καμία ερώτηση, χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Η εικόνα με «ταξίδεψε» στην περίοδο του Ολοκαυτώματος με φλάσμπακ στιγμιότυπα Εβραίων να φορούν το κίτρινο αστέρι. Ίσως να βόλευε να φτιάξουμε πλαστικές θήκες γαλάζιου φωσφοριζέ χρώματος για τις άδειες παραμονής, κρεμασμένες υποχρεωτικά πάντα στο λαιμό των μεταναστών για να βοηθήσουμε εστω και λίγο το κοινωνικό έργο αυτών των ανθρώπων που την έχουν δει πέρα από μπάτσοι - εθνάρχες και στρατηγοί. Το κερασάκι του εξευτελιστικού πια για μένα γεγονότος που λάμβανε χώρα μπροστά μου και στην πόλη που ζω και αγαπώ είναι ότι σταμάτησαν και μία μητέρα, Αφρικάνικης καταγωγής, με σακούλες με ψώνια και τα δύο της κοριτσάκια πιασμενα χέρι χέρι. Τα παιδάκια με γυαλιά μυωπίας, χρωματιστές τσάντες και κοτσιδάκια. Προφανώς, μόλις τα είχε πάρει από το σχολείο. Έδειξε τα απαραίτητα χαρτιά και μετα από ένα διάλογο ενός λεπτού, στα Ελληνικά, της έδωσαν την άδεια να επιστρέψει στην καθημερινότητα της...
Ποιοι; Δύο βαρεμένοι μαντράχαλοι που κατά πάσα πιθανότητα μένουν με τους γονείς τους και μέχρι να γίνει το κοκκινιστό είπαν να εκτελέσουν και μερικούς ελέγχους σε κεντρικό σταθμό μιας πρωτεύουσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακούμε μέρες πολλές τώρα για τον αντιρατσιστικό νόμο και ασχολούμαστε με τις συναντήσεις των τρίων αρχηγών και τρέχα γύρευε. Πώς μπορεί να ξέρει η πλειοψηφία των βουλευτών πως είναι να ζεις στην Κυψέλη, στα Πατήσια, στα Εξάρχεια; Ψηφίζουν νόμους χωρίς καμία σκέψη πάνω στην πράξη αλλά για ακόμη μία φορά ρίχνουν λάσπες από νομοσχέδια, λέξεις κλειδιά, και άλλα τυποποιημένα κόλπα μάρκετινγκ της αγοράς με σκοπό την συσπείρωση της κοινής γνώμης. Έξω και όταν λέω έξω εννοώ στην καρδιά της πόλης, Ά Αθηνών, βρίσκεται η πραγματική ουσία. Εκεί είναι το αληθινό ρινγκ, το αληθινό στρατόπεδο επιβίωσης όπου ο δυνατός βομβαρδίζει τον αδύναμο με όλα τα κόμπλεξ και ανασφάλειές του. Πίσω από την καραμέλα - αγάπη για την πατρίδα, υπάρχει κάτι πιο σκοτεινό, η καταδίωξη του Άλλου.
Η ζωή προχωράει, έχουμε φτιάξει τις γειτονιές μας και μόνο όσοι ζούμε μέσα σε αυτές το ξέρουμε. Τα πράγματα για εμάς είναι πιο αρμονικά απ' ότι νομίζετε μέσα από τις τηλεοράσεις σας. Προτιμώ να λέω καλημέρα στον Αιγίπτυο και στον Ρουμάνο που ανοίγουν τα μαγαζιά τους παρά να αντικρύζω τα μούτρα θρασύδειλων, άσχετων και αμμόρφωτων φασιστών που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να τραμπουκίζουν ευάλωτους ανθρώπους. Get a life! Σκεφτείτε να κυκλοφορείτε στο Σαντιάγκο, στο Πεκίνο, στο Γιοχάνεσμπουργκ , στο Βερολίνο και να σας σταματούν με το έτσι θέλω πολίτες με πολιτικά ρούχα και να απαιτούν να δουν τα προσωπικά σας στοιχεία. Θα τα δείχνατε στον κάθε τυχαίο; Εγώ μόνο στην τοπική αστυνομία. Σωστά; Νομίζω λογικά. Και για να προλάβω αντιδράσεις, όλοι είχαν την απαραίτητη άδεια παραμονής γιατί είναι πλέον γνωστό οτι οι παράνoμοι μετανάστες όυτε για τσιγάρα δεν βγαίνουν έξω.
πηγή: http://www.lifo.gr
Σταθμός Κάτω Πατήσια, δύο το μεσημέρι.
Δύο Έλληνες, καθημερινές, απλές φιγούρες, γύρω στα 30, με ροζ και λαχανί μπλούζες, ριγέ βερμούδες και άσπρα αθλητικά παπούτσια στέκονταν στο σημείο που τερματίζουν οι σκάλες. Ή εγώ ψάχνομαι συνεχώς ή το βλέμμα τους ήταν άκρως προκλητικό και μου τράβηξαν την προσοχή. Στάθηκα ακριβώς δίπλα τους με την πρόφαση ότι περιμένω κάποιον. Το vibe που μου έβγαλαν, βγήκε αληθινό. Σταματούσαν κάθε «ξένο», κάθε άνθρωπο με διαφορετική απόχρωση δέρματος και ζητούσαν τα χαρτιά του. Χωρίς κανένα άλλο κριτήριο. Και οι ξαφνιασμένοι περαστικοί/αλλοδαποί υπό την μόνιμη σκιά του φόβου, τα έδειχναν κατευθείαν χωρίς καμία ερώτηση, χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Η εικόνα με «ταξίδεψε» στην περίοδο του Ολοκαυτώματος με φλάσμπακ στιγμιότυπα Εβραίων να φορούν το κίτρινο αστέρι. Ίσως να βόλευε να φτιάξουμε πλαστικές θήκες γαλάζιου φωσφοριζέ χρώματος για τις άδειες παραμονής, κρεμασμένες υποχρεωτικά πάντα στο λαιμό των μεταναστών για να βοηθήσουμε εστω και λίγο το κοινωνικό έργο αυτών των ανθρώπων που την έχουν δει πέρα από μπάτσοι - εθνάρχες και στρατηγοί. Το κερασάκι του εξευτελιστικού πια για μένα γεγονότος που λάμβανε χώρα μπροστά μου και στην πόλη που ζω και αγαπώ είναι ότι σταμάτησαν και μία μητέρα, Αφρικάνικης καταγωγής, με σακούλες με ψώνια και τα δύο της κοριτσάκια πιασμενα χέρι χέρι. Τα παιδάκια με γυαλιά μυωπίας, χρωματιστές τσάντες και κοτσιδάκια. Προφανώς, μόλις τα είχε πάρει από το σχολείο. Έδειξε τα απαραίτητα χαρτιά και μετα από ένα διάλογο ενός λεπτού, στα Ελληνικά, της έδωσαν την άδεια να επιστρέψει στην καθημερινότητα της...
Ποιοι; Δύο βαρεμένοι μαντράχαλοι που κατά πάσα πιθανότητα μένουν με τους γονείς τους και μέχρι να γίνει το κοκκινιστό είπαν να εκτελέσουν και μερικούς ελέγχους σε κεντρικό σταθμό μιας πρωτεύουσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακούμε μέρες πολλές τώρα για τον αντιρατσιστικό νόμο και ασχολούμαστε με τις συναντήσεις των τρίων αρχηγών και τρέχα γύρευε. Πώς μπορεί να ξέρει η πλειοψηφία των βουλευτών πως είναι να ζεις στην Κυψέλη, στα Πατήσια, στα Εξάρχεια; Ψηφίζουν νόμους χωρίς καμία σκέψη πάνω στην πράξη αλλά για ακόμη μία φορά ρίχνουν λάσπες από νομοσχέδια, λέξεις κλειδιά, και άλλα τυποποιημένα κόλπα μάρκετινγκ της αγοράς με σκοπό την συσπείρωση της κοινής γνώμης. Έξω και όταν λέω έξω εννοώ στην καρδιά της πόλης, Ά Αθηνών, βρίσκεται η πραγματική ουσία. Εκεί είναι το αληθινό ρινγκ, το αληθινό στρατόπεδο επιβίωσης όπου ο δυνατός βομβαρδίζει τον αδύναμο με όλα τα κόμπλεξ και ανασφάλειές του. Πίσω από την καραμέλα - αγάπη για την πατρίδα, υπάρχει κάτι πιο σκοτεινό, η καταδίωξη του Άλλου.
Η ζωή προχωράει, έχουμε φτιάξει τις γειτονιές μας και μόνο όσοι ζούμε μέσα σε αυτές το ξέρουμε. Τα πράγματα για εμάς είναι πιο αρμονικά απ' ότι νομίζετε μέσα από τις τηλεοράσεις σας. Προτιμώ να λέω καλημέρα στον Αιγίπτυο και στον Ρουμάνο που ανοίγουν τα μαγαζιά τους παρά να αντικρύζω τα μούτρα θρασύδειλων, άσχετων και αμμόρφωτων φασιστών που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να τραμπουκίζουν ευάλωτους ανθρώπους. Get a life! Σκεφτείτε να κυκλοφορείτε στο Σαντιάγκο, στο Πεκίνο, στο Γιοχάνεσμπουργκ , στο Βερολίνο και να σας σταματούν με το έτσι θέλω πολίτες με πολιτικά ρούχα και να απαιτούν να δουν τα προσωπικά σας στοιχεία. Θα τα δείχνατε στον κάθε τυχαίο; Εγώ μόνο στην τοπική αστυνομία. Σωστά; Νομίζω λογικά. Και για να προλάβω αντιδράσεις, όλοι είχαν την απαραίτητη άδεια παραμονής γιατί είναι πλέον γνωστό οτι οι παράνoμοι μετανάστες όυτε για τσιγάρα δεν βγαίνουν έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου