πηγή: www.dimartblog.com
Έφυγε σήμερα από τη ζωή στα 59 του ο σκοτσέζος συγγραφέας Ίαν Μπανκς. Στις 13 Απριλίου ανακοίνωσε ο ίδιος στην προσωπική του ιστοσελίδα ότι πάσχει από μη αναστρέψιμο καρκίνο και ότι το The Quarry θα είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα (πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 20/6 στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις 25/6 στις ΗΠΑ).
* * *
Έφυγε σήμερα από τη ζωή στα 59 του ο σκοτσέζος συγγραφέας Ίαν Μπανκς. Στις 13 Απριλίου ανακοίνωσε ο ίδιος στην προσωπική του ιστοσελίδα ότι πάσχει από μη αναστρέψιμο καρκίνο και ότι το The Quarry θα είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα (πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 20/6 στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις 25/6 στις ΗΠΑ).
Ο Ίαν Μπανκς γενήθηκε στις στο Dunfermline, στις 16 Φεβρουαρίου 1954. Σε ηλικία έντεκα ετών αποφάσισε ότι θέλει να γίνει συγγραφέας. Πέντε χρόνια αργότερα, στα δεκαέξι του, έγραψε το πρώτο του —ανέκδοτο— μυθιστόρημα, με τίτλο The Hungarian Lift-Jet. Ο ίδιος σε συνέντευξή του το 1994 περιέγραψε το πρώτο του πόνημα ως εξής: «Επρόκειτο για σύγχρονο [1970] κατασκοπικό μυθιστόρημα, γεμάτο σεξ και βία — δύο πράγματα για το οποία δεν είχα την παραμικρή ιδέα στα δεκάξι μου».
Κατά κάποιον τρόπο, σήμερα έφυγαν από τη ζωή δύο συγγραφείς: ο Ίαν Μπανκς, συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων (ο ίδιος περιέγραφε το έργο του ως mainstream fiction) και ο Ίαν Μ. Μπανκς, συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Θα μας λείψουν και οι δύο.
Τον περασμένο μήνα, ο συγγραφέας του Wasp Factory και του Crow Roadέδωσε μια τελευταία συνέντευξη στο BBC (μετάφραση για το dim/art:Μαργαρίτα Ζαχαριάδου).
Για την ασθένειά του
«Η αντίδρασή μου (όταν το έμαθα) ήταν κάτι του τύπου, “όχι, ρε γαμώτο”. Είναι από τα πράγματα που, κατά κάποιον τρόπο, τα προβάρεις στο μυαλό σου, τα παίζεις, σκέφτεσαι τι θα έκανες αν κάποιος αγαπημένος σου άνθρωπος πέθαινε ή αν άκουγες, εν είδει ετυμηγορίας, μια τέτοια πρόγνωση. Όταν γράφεις για ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο, πρέπει αναγκαστικά να το βιώνεις και μάλιστα πολύ σοβαρά.
Εγώ, το εξέλαβα βασικά ως κακοτυχία. Αμέσως σκέφτηκα πως, χα! αν με αφορούσε ο θεός, θα έλεγα, Θεέ μου, γιατί εμένα; Τι κακό έκανα για να μου τύχει αυτό; Σκέφτηκα, λοιπόν, πως τουλάχιστον είχα γλιτώσει από αυτό, τουλάχιστον μπορώ να το αντιμετωπίσω ως κακοτυχία και να πάω παρακάτω».
Για το γράψιμο μέσα στο νοσοκομείο
«Εκεί στο νοσοκομείο Βικτόρια, όπου έλαβα το κακό νέο, είχα πάρει μαζί μου και το λάπτοπ μου – έλεγα να κάνω και λίγη δουλειά όσο θα ήμουν εκεί. Δεν μ’ ένοιαξε. Έγραψα τις λέξεις που είχα προγραμματίσει για τη μέρα. Καθόμουν στο κρεβάτι μου κι έγραφα.
Σε κάποιο σημείο στο Quarry, ο Γκάι λέει ότι δεν θα στενοχωρηθώ αν εγκαταλείψω αυτή την κωλο-χώρα κι αυτό το κωλο-ανθρώπινο γένος κι αυτόν τον ηλίθιο κόσμο και τα σχετικά – ένα κανονικό παραλήρημα. Καθόμουν και σκεφτόμουν, λοιπόν, πως πρέπει να χρησιμοποιήσω κάποια από τα πράγματα που αισθανόμουν εκείνη την ώρα. Έτσι, μερικές από τις πιο σκοτεινές μου σκέψεις διοχετεύτηκαν σ’ εκείνο ακριβώς το κομμάτι».
Το νέο του βιβλίο
«Αφηγητής είναι ένας 18χρονος, ο Κιτ, που πάσχει από Asperger, αλλά στην ουσία κεντρικός ήρωας είναι ο πατέρας του, ο Γκάι, που πεθαίνει από καρκίνο.
Είχα ήδη γράψει 87.000 λέξεις όταν έμαθα τα κακά νέα. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα πιο πριν. Άρα το βιβλίο δεν αποτελεί αντίδρασή μου στην αρρώστια ή τίποτα τέτοιο. Ήταν ήδη έτοιμο να γραφτεί. Και τότε, 10.000 λέξεις πριν το τέλος, ανακαλύπτω ξαφνικά πως έχω καρκίνο.
Πραγματικά, πρέπει να πάψω να καθυστερώ τόσο πολύ την έρευνά μου. Πολύ κακή ιδέα».
Οι αντιδράσεις στο μπλογκ του
«Ένας φίλος είχε τη φανταστική ιδέα να ανοίξουμε μια σελίδα ώστε οι άνθρωποι να εκφράζουν εκεί ό,τι ήθελαν. Διαβάζω όλες τις αναρτήσεις, είμαι τώρα στη σελίδα 86, άρα έχω άλλες 100 και κάτι. Το εκπληκτικό είναι πως δεν έχουν περάσει ούτε δύο μέρες από την ανακοίνωση. Προφανώς, σε μια τέτοια περίσταση, προσπαθεί κανείς να βρει τα θετικά, όσο λιγοστά κι αν είναι.
Ένα από αυτά όμως είναι πως δέχομαι τώρα όλη αυτή την αγάπη και το θαυμασμό, αντί να κάθονται οι άνθρωποι και να λένε υπέροχα πράγματα για μένα όταν θα έχω πεθάνει. Είναι, λοιπόν, πολύ ωραίο που μπορώ να τα εκτιμάω όλα αυτά τώρα, όσο είμαι ακόμα ζωντανός».
Περί ζωής
«Πέρασα μια ζωή θαυμάσια, νομίζω πως υπήρξα περισσότερο τυχερός παρά άτυχος, ακόμα κι αν λάβω υπόψη το νέο για τον καρκίνο. Έχω γράψει 29 βιβλία, αφήνω πίσω μου έναν αξιόλογο όγκο δουλειάς. Κανείς δεν ξέρει αν αυτό το έργο θα επιβιώσει ή όχι, παρ’ όλα αυτά είμαι περήφανος γι’ αυτό. Δεν υπάρχει βιβλίο μου για το οποίο να μην είμαι περήφανος, αν και για κάποια πιστεύω ότι μπορούσα και καλύτερα. Νομίζω πως το Canal Dreams είναι το “αποπαίδι” μου αλλά εξακολουθώ να είμαι πολύ, πάρα πολύ περήφανος για το Wasp Factory.
Δεν μετανιώνω για πολλά. Φαντάζομαι πως, όπως και πολλοί άλλοι άντρες, πλήγωσα κάποιες γυναίκες με τον εγωισμό μου, ή κάποιες πρώην φίλες, ενώ δεν θα έπρεπε. Νομίζω πως αυτός είναι ο τομέας που μετανιώνω περισσότερο. Πέραν τούτου όμως, και ιδίως επαγγελματικά, όχι, καθόλου».
«Το έχω σκεφτεί και μάλλον θα γίνει στο κοντινό αποτεφρωτήριο. Η Αντέλ μού υποσχέθηκε πως αργότερα θα σκορπίσει τις στάχτες στο Κανάλ Γκράντε στη Βενετία, ένα μέρος τους, ακόμα και μυστικά, αν χρειαστεί. Λίγες επίσης μπροστά σε ένα συγκεκριμένο καφέ στο Παρίσι, και μετά λίγες ακόμα να τις βάλει σε ένα πυραυλάκι που θα εκτοξεύσει πάνω από τον ποταμό Φορθ στο Εδιμβούργο. Α, και μερικές σε μια παραλία στο Μπάρα-Βάτερσεϊ ή κάπου τέλος πάντων. Αλλά πουθενά πάρα πολλές. Οι περισσότερες θα μείνουν στην τεφροδόχο και θα ποντιστούν εκεί που είναι ποντισμένες και του πατέρα μου, στη Λοχ Σιλ».
Περί συγγραφής
«Είναι εκπληκτική η ελευθερία που σου προσφέρει η επιστημονική φαντασία· μπορείς να πας οπουδήποτε και να κάνεις τα πάντα. Τόσο απλό. Στη ζωή μου αγαπώ και διαβάζω κυρίως sci-fi και mainstream λογοτεχνία, και τα ίδια ακριβώς μ’ αρέσει να γράφω. Και αποτελεί μεγάλο προνόμιο που κατάφερα να τη βγάλω έτσι σ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας μου, που κατάφερα να κάνω αυτά τα δύο».
Περί μουσικής
«Πιστεύω ότι η παρηγοριά μου θα είναι το γεγονός ότι γράφω μουσική. Κάνω πως είμαι τάχα συνθέτης. Και εκεί θα ξοδέψω το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικής μου ενέργειας στους δύο μήνες που μου απομένουν, ή όσο θα είναι· θα γράφω μουσική και θα προσπαθώ να πετύχω ένα κάποιο επίπεδο ώστε να είναι παρουσιάσιμη και, τέλος πάντων, προσιτή.
Δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Άρα, με το γράψιμο τελείωσα, βασικά. Τώρα μπορώ να αφιερωθώ στη μουσική. Και ακόμα κι αν κανείς ποτέ δεν την ακούσει ή δεν την απολαύσει, εγώ θα περάσω καλά. Θα είναι κάτι πραγματικά ιαματικό. Γουστάρω τρομερά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου