Η Ματαιότητα των Πλαστών Διακρίσεων

γράφουν: Ματούλα Κουστένη, Αργυρώ Μποζώνη

πηγή: www.lifo.gr

Ρόμπερτ Κένεντι | Μια συγκλονιστική ομιλία
45 χρόνια από τη δολοφονία του

Στις 6 Ιουνίου του 1968 αφήνει την τελευταία του πνοή ο Ρόμπερτ Κένεντι. Την προηγούμενη μέρα είχε δεχτεί δολοφονική επίθεση στο Λος Αντζελες, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας.

Την επόμενη της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και δυο μήνες πριν από τη δική του δολοφονία εκφωνεί ένα σπουδαίο λόγο. "Η παράλογη απειλή της βίας". Αν και το θέμα του είναι το φυλετικό μίσος και η πολιτική βία, ο Ρόμπερτ Κένεντι μιλά για πολύ περισσότερα. Για την ματαιότητα των πλαστών διακρίσεων, την έννοια της συνεργασίας αλλά και για τον εξευγενισμό της σύντομης ζωής μας.   Ο καλός φίλος Βασίλειος Χατζηωάννου μετέφρασε και μας έστειλε μερικά από τα καλύτερα σημεία αυτής της κλασικής ομιλίας. Εύκολα μπορείτε να  πιστέψετε ότι εκφωνήθηκε μόλις χθες.

«Τα θύματα της βίας είναι μαύροι και λευκοί, πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και γέροι, διάσημοι και άγνωστοι. Είναι, πάνω απ' όλα, άνθρωποι τους οποίους αγάπησαν και χρειάστηκαν άλλοι άνθρωποι. Κανείς, όπου κι αν ζει ή με ό,τι κι αν καταπιάνεται, δεν μπορεί να είναι σίγουρος ποιος θα είναι ο επόμενος που θα υποφέρει από κάποια παράλογη πράξη αιματοχυσίας. (...) Όταν διδάσκεις έναν άνθρωπο να μισεί και να φοβάται τον αδελφό του, όταν διδάσκεις ότι ο αδερφός του είναι κατώτερος άνθρωπος λόγω του χρώματός του ή των πεποιθήσεών του ή των πολιτικών που πρεσβεύει, όταν διδάσκεις ότι εκείνοι που διαφέρουν από εσένα απειλούν την ελευθερία σου ή τη δουλειά σου ή την οικογένειά σου, τότε επίσης μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τους άλλους όχι ως συμπολίτες, αλλά ως εχθρούς, να συναντάσαι με τους άλλους όχι μέσω της συνεργασίας, αλλά μέσω της επιβολής. Και (παράλληλα) μαθαίνεις να υποτάσσεσαι και να σε διαφεντεύουν άλλοι. 

Ας παραδεχτούμε τη ματαιότητα των πλαστών μας διακρίσεων μεταξύ των ανθρώπων και ας μάθουμε να βρίσκουμε τη δική μας πρόοδο στην αναζήτηση της προόδου των άλλων. (...) Το μέλλον των παιδιών μας δεν μπορεί να χτιστεί πάνω στις δυστυχίες των άλλων. (...) Αυτή η σύντομη ζωή δεν μπορεί να εξευγενιστεί και να εμπλουτιστεί ούτε από το μίσος ούτε από την εκδίκηση. 

Η ζωή μας σε αυτόν τον πλανήτη είναι πολύ σύντομη και το έργο που πρέπει να γίνει πάρα πολύ μεγάλο για να αφήσει αυτό το πνεύμα να ευδοκιμήσει στη χώρα μας. Η βία, εξάλλου, δεν μπορεί να κατανικηθεί ούτε με ένα πρόγραμμα, ούτε με ένα ψήφισμα. Μπορούμε όμως να θυμόμαστε, έστω για λίγο, ότι όσοι ζουν μαζί μας είναι αδέλφια μας, ότι μοιράζονται με μας την ίδια σύντομη ζωή. Ότι, όπως και εμείς, δεν επιδιώκουν τίποτα περισσότερο από την ευκαιρία να ζήσουν τις ζωές τους με σκοπό και ευτυχία, κερδίζοντας όποια ικανοποίηση και εκπλήρωση μπορούν να λάβουν.»