Συνωστισμένες στο Φαρμακονήσι

του Άκη Γαβριηλίδη

πηγή: http://nomadicuniversality.wordpress.com

στα πλοία όποιος πιάνεται
κι οι φίλοι τον χτυπάνε,

λέει το δίστιχο του Πυθαγόρα στο γνωστό τραγούδι «Η Σμύρνη» από το δίσκο Μικρά Ασία,μεταφέροντας τη γνωστή μαρτυρία των προσφύγων τού 1922 που προσπαθούσαν να γλιτώσουν από το φονικό καταφεύγοντας στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά πλοία, κατά την οποία οι ναύτες των πλοίων αυτών δεν τους το επέτρεπαν και τους ξαναπετούσαν με τη βία στη θάλασσα. (Πρόκειται για το ίδιο τραγούδι στο οποίο ο Γιώργος Νταλάρας αναφωνεί με παράπονο στο ρεφραίν: Ρωμιοσύνη, ρωμιοσύνη/ δεν θα ησυχάσεις πια). Η τραυματική αυτή μαρτυρία έχει αποτυπωθεί έκτοτε στη συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας και συχνά αναφέρεται –δικαίως- ως δείγμα απαράδεκτης αναλγησίας. Και σχεδόν εξίσου συχνά ως ακόμη μία απόδειξη ότι ο ελληνισμός πάντοτε προδίδεται από τους ισχυρούς συμμάχους του της Δυτικής Ευρώπης που θα έπρεπε να τον στηρίζουν απέναντι στους βάρβαρους Ασιάτες.

Την εβδομάδα που πέρασε, η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε αυτούσια ακόμα μια φορά στα νερά του Αιγαίου. Όπως κατήγγειλαν και πάλι οι επιζώντες, ναύτες πολεμικού σκάφους εμπόδισανγυναικόπαιδα να ανέβουν σε αυτό παρόλο που διέτρεχαν άμεσο κίνδυνο της ζωής τους, και αντιθέτως τους πέταξαν στη θάλασσα όπου δώδεκα άτομα –τρεις γυναίκες και εννέα ανήλικα παιδιά- βρήκαν το θάνατο αβοήθητα.

Τώρα βέβαια υπήρχε και μία διαφορά: το σκάφος ανήκε στο ένδοξο Λιμενικό Σώμα της ελληνικής δημοκρατίας, το οποίο ενεργούσε για να προστατεύσει τον προδομένο ελληνισμό από την απειλή των «λαθρομεταναστών», οδηγώντας τους πίσω στα παράλια της Μικράς Ασίας. Αυτή τη φορά, οι μεγάλες δυνάμεις είναι με το μέρος του ελληνισμού παρακολουθώντας σιωπηλά, ή και ενίοτε ενισχύοντας την αντιβαρβαρική άμυνα μέσω της FRONTEX. Η ρωμιοσύνη έχει ησυχάσει πια, και τώρα φροντίζει να διατηρήσει την ησυχία της, όσο και την ησυχία των εντός ή εκτός εισαγωγικών φίλων της.

ριν από όχι τόσο πολλά χρόνια, κυράδες και φιλάνθρωποι παπάδες, εργολαβίες εκπροσώπησης προσφύγων, οργανώσεις, σωματεία και καθηγητάδες είχαν ξεσηκωθεί και αξιώσει συγνώμες και παραιτήσεις υπουργών με βάση το ότι, κατά τη γνώμη τους, το προ 80 ετών περιστατικό δεν αποδιδόταν με τις ορθές διατυπώσεις σε ένα βιβλίο ιστορίας.

Με βάση αυτή την εγνωσμένη ευαισθησία τους για παρόμοια περιστατικά, λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι τα ίδια άτομα και οι ίδιοι φορείς θα νιώσουν την ίδια αγανάκτηση και θα οργανώσουν ανάλογες και ακόμη μεγαλύτερες διαμαρτυρίες, τώρα που έχουν μπροστά τους ένα ζήτημα που αφορά τωρινούς θανάτους, και όχι την ιστορική αποτύπωση προ 90ετίας συμβάντων.

Δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε γι’ αυτό. Η μέχρι τώρα σιωπή τους προφανώς οφείλεται στο ότι ίσως δεν ενημερώθηκαν ακόμα πλήρως, ή ότι ακόμη συνεδριάζουν τα αντίστοιχα ΔΣ για να βρουν τις καταλληλότερες διατυπώσεις και μορφές αντίδρασης.