Δύο ποιήματα για το Φαρμακονήσι

Θάνος Λουμπρούκος

ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ

Φύλαξες σκοπιά και τι κατάλαβες;

Ριπές μετάλαβες από αναποδιά.

Σήματα καπνού με τον ασύρματο:

άντε, ξεκίνα το! (κρίση πανικού)

Πέρναγε ο στρατός με τα F-16 τους,

ραντάρ στην τάξη τους – σμήναρχος δειλός.

Αϊ-Γιώργη εσύ στραβά λογάριασες

και δε χαμπάριασες νύχτα τη Σφαγή.

Κρούσματα πολλά με γιώτα τέσσερα

και δεκατέσσερα χάπια στη σειρά.

Έλεγχος σκληρός – επιθεώρηση –

Σινούκ θεώρηση, έγκλειστος καιρός.

Τρόφιμα, νερό για την ενέδρα τους.

Είχαν στην έδρα τους φύλακα Ουρανό.

Σύροι κι Αφγανοί οι μετανάστες μας

αφού οι δυνάστες μας ψεύτικα ικανοί.

Πέρασα τζιτζί, αχ Φαρμακούσα μου.

Έγινες μούσα μου, ποίηση χακί!

Μάνο θα πνιγώ, την Τρίτη έφυγα,

δεν το απέφυγα. Λάντζα για την Κω.

Τέλλος Φίλης

Κάιρο, Δαμασκός, Κίεβο
όλη τη νύχτα
μα το πιο πυκνό σκοτάδι 
στο Φαρμακονήσι
ένας κόσμος με «ψυχολογικά προβλήματα»
μόνη διέξοδός του η αυτοκτονία

και ο ύπνος μια χαμένη άνοιξη
που διαπραγματεύεται αν θα ανθίσει
ζητά ενα πλεόνασμα ανθρωπιάς
που πια απο καιρό δεν διαθέτουμε