Κυριάκος Αθανασιάδης: [Μετά το φονικό]

πηγή: http://www.exostispress.gr

竹刀  [Διορθώσεις]

   

Μετά το φονικό που όλοι αναμέναμε (ψέματα: προσδοκούσαμε — μη το γελιέστε), και εν όψει τής ανάληψης της προεδρίας τού Συμβουλίου τής ΕΕ από την Ελλάδα —δηλαδή, κατόπιν όχι και πολύ διακριτικών πιέσεων από την Ευρώπη—, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει κατιτί ας πούμε αυτονόητο: να ψάξει μέσα στα πολιτειακά όργανα για ναζί κρατικούς λειτουργούς που συνεργάζονται στενά με τη συμμορία του παράφρονος Μιχαλολιάκου και τη βοηθούν με ποικίλους τρόπους στα χτυπήματά της — αίφνης, στρατιωτικούς και αστυνομικούς. Είμαι μαζί της, έστω και έτσι, έστω και τόσο αργοπορημένα, έστω και τώρα που μοιάζει πρακτικώς αδύνατον να το πετύχει, καθώς το έργο είναι κολοσσιαίο, και οι αριθμοί των «έστω» απλών ψηφοφόρων των δολοφόνων μέσα στις τάξεις τής ΕΛΑΣ πελώριοι. Κι όλ’ αυτά, αν φυσικά υποθέσουμε, που εγώ δεν δύναμαι να το υποθέσω, ότι το εννοεί και θα το πάει μέχρι το τέλος — γιατί ούτε το εννοεί, ούτε θα το προχωρήσει: θα τεθούν σε διαθεσιμότητα μια χούφτα δευτεροκλασάτοι το πολύ. Όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο, η κυβέρνηση αυτή δεν εννόησε μέχρι σήμερα τίποτε από τα αυτονόητα που εκλήθη να διαχειριστεί, δεν προέβη σε καμία απολύτως μεταρρύθμιση, δεν τήρησε καμία συμφωνία με τους εταίρους μας. Οπότε, ας φανταστούμε, και ας ευχηθούμε, χάριν λόγου και παιδιάς (αλλά κυρίως: από ανάγκη), ότι τώρα δα θα τα καταφέρει. Και ότι ο στρατός και η αστυνομία θα χάσουν πολλά από τα ναζιστικά τους στελέχη, και οι μπράβοι της νύχτας τούς ένστολους προστάτες τους. Ας υποθέσουμε επίσης ότι θα ξαναρχίσει επιτέλους η συζήτηση για το Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο, που μπήκε στο δεξί κάτω-κάτω συρτάρι προ μηνών, και ότι θα καρποφορήσει και θα ψηφιστεί και θα περάσει, άμποτε, από τη Βουλή. Ας υποθέσουμε, ακόμη-ακόμη, με όπλο το νομοσχέδιο αυτό καταρχάς, αλλά και με το κυνήγι των ποινικών που απαρτίζουν τις ορδές τής ΧΑ, και που δε χρειάζονται κανέναν καινούργιο νόμο για να συλληφθούν, ότι θα ανασταλεί η λειτουργία της, θα τεθεί εκτός νόμου, δε θα κατέβει στις Ευρωεκλογές, θα φύγει από τις τηλεοράσεις και θα περιθωριοποιηθεί. Ναι. Θα είναι μια ωραία μέρα αυτή, που θα οφείλαμε να τη γιορτάσουμε με πανηγυρισμούς: ουσιαστικά, θα σήμαινε το πέρασμά μας σε μία εντελώς νέα περίοδο της Μεταπολίτευσης. Σωστά; Σωστά. Με μία διαφορά: όλα αυτά τα ωραία και απαραίτητα και χαρμόσυνα θα ξεπλύνουν τη δική μας ενοχή για τη φρίκη που αφήσαμε να γεννηθεί, και για τους φόνους που βοηθήσαμε να διαπραχθούν, και για τον πόνο που επιτρέψαμε να σκεπάσει τα πάντα — θα κάνουν να ξεχαστεί η βία που ξέρασε το δικό μας το στόμα, οι κατακόκκινες δικές μας σκέψεις μας, το τρίξιμο των δικών μας μυτερών κυνοδόντων. Και, μολονότι το φίδι θα έχει πατηθεί στο κεφάλι, αυτό, η αμεριμνησία του ανοήτου, θα κλωσήσει τα νέα του αβγά. Μέσα στο σπίτι μας. Κάτω από το κρεβάτι μας.