Μνήμες Λογοτεχνικής Σκηνής

του Κώστα Μαρίνου

πηγή: www.makthes.gr (εφημερίδα Θεσσαλονίκη, 23.9.2013)

Από τα αφιερώματα της Λογοτεχνικής Σκηνής στον Καβάφη

(φωτογραφία: Χάρης Μαρκίδης)

Μπορεί η Λογοτεχνική Σκηνή να ολοκληρώθηκε, αλλά αφήνει πίσω της μια κληρονομιά σημαντική και μία υποθήκη που δεν πρέπει να αγνοηθεί την επόμενη χρονιά.

Θα αρκούσαν και μόνο τα αφιερώματα στον Κ.Π. Καβάφη που έγιναν το τριήμερο, για να αντιληφθούν οι πάσης φύσεως υπεύθυνοι πόσες ευθύνες αναλαμβάνουν, ώστε να συνεχισθεί και να τονωθεί η Λογοτεχνική Σκηνή, ο θεσμός ο αφιερωμένος στη λογοτεχνία του “παρά θίν’ αλός” του δήμου Καλαμαριάς.

“Και να σκεφθείς ότι είναι ερασιτέχνες” έλεγε ο Γιώργος Κορδομενίδης το βράδυ του Σαββάτου 14 Σεπτεμβρίου, μετά το αναλόγιο με θέμα “Ο οικουμενικός ποιητής Κ.Π. Καβάφης”. Με τη σκηνοθετική φροντίδα του Γιάννη Σκαραγκά, ακολουθώντας τη χορογραφία της Ιωάννας Μήτσικα και σε επιμέλεια του Τέλλου Φίλη, εννέα άντρες με επικεφαλής τον ποιητή, βιβλιογράφο και κριτικό Δημήτρη Δασκαλόπουλο, που εκπροσωπούσε τη φωνή του ποιητή, είχαν αποδώσει σε πολλές γλώσσες ένα ποίημα του Καβάφη ως μια λειτουργία, καθώς οι Έλιο Φοίβος Μπέικο και Απόστολος Κολίτσας απέδιδαν με τη σωματικότητά τους το πνεύμα του ποιήματος αλλά και τη μετάπλαση από τον Καβάφη των πιθανών βιωμάτων του σε ποιητικό λόγο.

Από το χάπενινγκ «Ο οικουμενικός ποιητής Κ. Π. Καβάφης»,

σκηνοθεσία: Γιάννης Σκαραγκάς, χορογραφία: Ιωάννα Μήτσικα

(φωτογραφία: Χάρης Μαρκίδης)

Ο όρος περφόρμανς ίσως δεν αποδίδει το περιεχόμενο εκείνου του αφιερώματος, όμως το υψηλό γούστο με το οποίο στήθηκε θα πρέπει να αποτελέσει υπόδειγμα. Σε ανάλογο υψηλό επίπεδο κινήθηκαν και οι αποδόσεις του “Θυμήσου, σώμα” από την ομάδα “Εκτός Άξονα” και από τη ΝΕΜ/ΜΕΝ τα βράδια της Παρασκευής και της Κυριακής στα άλλα δύο αφιερώματα στον αλεξανδρινό ποιητή.

Όμως η βάση της Λογοτεχνικής Σκηνής είναι ο λόγος των ποιητών και των πεζογράφων, “αυτός που συνήθως δεν ακούγεται” όπως έλεγε πριν από καιρό ο Γιώργος Κορδομενίδης. Φέτος στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Καλαμαριάς ανέβηκαν ο Τίτος Πατρίκιος και ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος. Η Τζένη Μαστοράκη και η Μαρία Στασινοπούλου και τόσοι άλλοι από τη Θεσσαλονίκη, την Κοζάνη, την Καβάλα, τη Βέροια, τη Δράμα. Αλλά και ξένοι που μετέφεραν διά στόματος Σουηδών, Τούρκων, Σέρβων και Βουλγάρων τον μουσικό ήχο της ποίησης και τον ρυθμό των λέξεων στο πεζογραφικό τους έργο.

Επάνω, από αριστερά: Τίτος Πατρίκιος, Νάντια Ραντούλοβα, Τόντορ Τόντοροβ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος

Κάτω, από αριστερά: Τζένη Μαστοράκη, Μαρία Στασινοπούλου, Γιάννης Σκαραγκας, Γλυκερία Μπασδέκη

(φωτογραφίες: Μεχμέτ Αλή Οζτσομπανλάρ, Χάρης Μαρκίδης)

Αυτό είναι το μεγάλο δώρο που είχε κάνει πέρυσι η Λογοτεχνική Σκηνή και το πρόσφερε και φέτος. Το ποίημα και το πεζογράφημα αποκτά ένα επιπρόσθετο νόημα όταν λέγεται από τον ίδιο τον δημιουργό του με το κόμπιασμα ή τη βραχνάδα της φωνής, με τη στάση του σώματός του να προσδίδει νέα νοήματα σε όσα λέγονται. Και δεν πρέπει να ανησυχεί κανείς. Η ζωντανή παρουσία τους κάθε άλλο παρά οδηγεί στην απομυθοποίηση της έννοιας “λογοτέχνης”.