Τέλλος Φίλης: Ιούλιο μήνα

πηγή: http://bibliotheque.gr

Τους Ιούλιους βγάζουμε τις πιο δυνατές κραυγές.

«Φωτιά.. φωτιά», μια Μπλάνς όλοι μας.

Με καμένα φτερά και χαμένες τις υποσημειώσεις,

περιφερόμαστε σε ακτές κι αιγιαλούς σα να 'ναι

η τελευταία μας φορά, με αντιηλιακά και μοναξιές

σε συσκευασία ταξιδιού.

 

Κανείς δεν μας ακούει.

 

Διά βοής ξεχωρίζουμε τις ραγισματιές των ποταμών,

δι’ ανατάσεως των ματιών αρνιόμαστε τους μέτριους

που επιμένουν με τα καθρεφτάκια στα χέρια.

 

Το σύμπαν να μας αγνοεί και μεις να μην κοιμόμαστε τις νύχτες.

Κάπου από το ανοιχτό πέλαγος έρχεται ένα παλιό τραγούδι,

κανείς μας δε θυμάται πια το στιχάκι που του αναλογεί.

Σαν κάτι να μας θυμίζει, σαν κόκαλο που ξέμαθε και τρίζει

στο μονόζυγο των γυμναστικών επιδείξεων αντοχής και καρτερίας,

στο πρόγραμμα αποκατάστασης των τελειωμένων σχέσεων.

Άλλοι το προσπερνούν, άλλοι στέκονται και τραγουδούν μέχρι λιποθυμίας.

Και κοίτα τι παράξενο, πόση φωτιά μπορεί να μεταφέρει η θάλασσα της μνήμης,

όταν έχεις ξεμάθει να θυμάσαι. Όταν φοβάσαι να ψελλίσεις καθαρά,

τη μόνη λέξη που μπορεί βεβαίως να σε σώσει. Θα υπάρχουν πάντα μερικοί

που θα μετρούν νικητές και νικημένους την ώρα του λιθοβολισμού ,

μέχρι να τους βρει κι αυτούς η πέτρα… μέχρι η φωτιά, από λέξη- κραυγή,

γίνει είδηση στο δελτίο των 8. Την ώρα που ένας συνομήλικος θα πέφτει

στις ράγες του metro στο σταθμό Ακροπόλεως, φωνάζοντας «Ποιος;»

Και μεις θα ανεβάζουμε φωτογραφίες ακρωτηριασμένων παιδιών,

σαν ένδειξη ευαισθησίας, κρύβοντας έτσι την πορνογραφική μας διάθεση

για τη δυστυχία των άλλων.

 

Τον Ιούλιο αποχαιρετάμε και φίλους που φεύγουν απρόοπτα κι άδικα.

Ναι, τον Ιούλιο κανείς δεν μας ακούει.

 

Κι ούτε μια φωτιά ικανή να μας εξαφανίσει έστω.

 

 

 

artworks: Federico Hurtado