του Θανάση Βασιλείου
πηγή: http://www.theinsider.gr
Ο κυβερνητικός εξτρεμισμός είναι ο κληρονόμος της κυβερνητικής αδυναμίας και ο σωτήρας της ιδιοτελούς κομματοκρατίας. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τις εξαγγελίες και τις διαβεβαιώσεις των υπουργών της νέας κυβέρνησης πως «δεν θα υπάρξουν αιφνιδιασμοί» και άλλα νέα μέτρα –πως, τουλάχιστον, θα γίνει σκληρή διαπραγμάτευση. Έλεγαν ψέματα και το γνώριζαν.
Αν, ειδικότερα στην Ελλάδα η κρίση, μεταξύ των άλλων, θεωρήθηκε άμεση απόρροια της διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους σε επίπεδα που είναι δύσκολο να ελεγχθούν, στη νέα κυβέρνηση από την αρχή, ήταν τουλάχιστον ακατανόητη η ευρυχωρία του νέου κυβερνητικού σχήματος για την εμπέδωση και εφαρμογή πολιτικών που θα εξασφαλίσουν τις συνθήκες συνετούς δημοσιονομικής διαχείρισης… με αύξηση των δαπανών της κυβέρνησης και θεσμικό δικαίωμα των Βενιζέλου και Αβραμόπουλου να ταξιδεύουν με το προεδρικό αεροπλάνο κλπ., κλπ.
Με χρόνια δικαιώματα της κληρονομικής πολιτικής ελίτ πάνω στην κοινωνία και τα δημόσια αγαθά, η θεσμοποίηση της κυβερνητικής αποτυχίας επιτυγχάνεται μέσα από την υποταγή στον παραλογισμό και στις … αποτελεσματικές αγορές με περίπου 30% ανεργία. Η φαινομενολογία του success, χτίζεται κυνικά πάνω στο πλεόνασμα του disaster της πραγματικότητας, στον πολιτισμό, την παιδεία, την υγεία, το ασφαλιστικό σύστημα, την ενημέρωση, στην αγορά εργασίας, εντέλει, στην ουσία της ίδιας της δημοκρατίας. Και κάτι χειρότερο: η σταδιακή καταστροφή πραγματοποιείται με εκκωφαντική σιωπή εκ μέρους της Ευρώπης των δανειστών και με συστηματική κατασυκοφάντηση, κυρίως από τη Λέσχη του Βερολίνου, της Ελλάδας και των ελληνικών μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, αλλά και από τους ημέτερους, εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την αποτυχία των χρόνιων δικών τους «εθνικών επιλογών».
Η σταθερή κυβερνητική στάση μονοπώλησης της ατζέντας, η τάχα κυβερνητική σταθερότητα με συγκολλημένο πλέον το πανάκριβο δίδυμο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο σλάλομ του πλέον αρπακτικού καπιταλισμού, η αποχώρηση και επανατοποθέτηση της ΔΗΜΑΡ και ο μιντιακός καθυπερβολήν κάματος «αποκωδικωποίησης» τούτης της ατζέντας, δημιουργεί μια ασπίδα προστασίας για το εγχώριο πολιτικό σύστημα· το αποκαθάρει· σχηματίζει μια κρούστα που αφανίζει το βάθος του βιωμένου κοινωνικού πόνου, απαγορεύοντας τη θέασή του, ακόμα, και την αναστοχαστική χρήση του.
Στη ρίζα του ελληνικού προβλήματος βρίσκεται η παλιά πολιτική τάξη και οι κληρονόμοι της, η ξιπασμένη, ιδιοτελής, κληρονομική εν πολλοίς, ελίτ που πληρώνεται και πληρωνόταν με δημόσιες δαπάνες και διαπλοκή με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, χωρίς να παράγει πολιτική. Η τάξη αυτή έσπευσε να ενοχοποιεί τους πάντες –πλην του εαυτού της– να δημιουργεί ενόχους και να συκοφαντεί τους «άλλους», χωρίς ίχνος ντροπής· εκείνη η τάξη που παρέδωσε την ανικανότητά της, μαζί με τη χώρα, στον πρώτο πλειοδότη.
Και η αριστερά; Με μισοκαταλήψεις των κρατικών μονοπωλίων, προσφέρει απλόχερα το μαξιμαλιστικό, παλιομοδίτικο υλικό μιας «κουραστικής θεωρίας», καταναλώνοντας τον ίδιο της τον εαυτό, χωρίς να συγκινεί. Κι ενώ διαβλέπει τον γρίφο και τον αναλύει με τα εργαλεία παγκοσμιοποίησης-αντιπαγκοσμιοποίησης, υπόσχεται μια αδύνατη επιστροφή στο status quo ante. Οι πρώην κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, που στεγάζονται τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ συμβολίζουν ένα είδος αντι-προόδου, την άρνηση να παραχθεί κάτι νέο, ένα όραμα, έστω, για το μέλλον και για την οικοδόμηση της «καλής κοινωνίας». Αυτή η ασυνάρτητη αριστερά εγκλωβίζεται στα παλίνδρομα οράματα επαναστατικών ψευδαισθήσεων μιας κλειστής λέσχης «επαγγελματιών» που στην ουσία δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα γιατί, αν αλλάξει, θα χάσουν τα προνόμιά τους. Κοντόφθαλμα, εξασφαλίζει την παραταξιακή της συνοχή (;) μέσω της δικής της κομματικοκρατικής γραφειοκρατίας και μιας μιντιακής υποδοχής για το θεαθήναι. Εχθρεύεται κάθε αλλαγή – και το ξέρει – και εκδηλώνεται δημόσια σαν ένα είδος νεολουδίτη που είναι εκ προοιμίου ηττημένος.
Κι όμως, αν υπάρχει κάποια ελπίδα αλλαγής, υπάρχει εδώ. Αλλά με άλλους όρους.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας θα υπομένουν τον βασανιστικό χρόνο προσδοκώντας νέους εμπαιγμούς και αποκλειστικές «συναρπαστικές εξελίξεις» και αναλύσεις. Θα ζουν με αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Για να παραφράσω λίγο τον Ντεμπόρ, θα ονειρεύονται, γιατί στο βαθμό που η κοινωνία ονειρεύεται την ανάγκη, το όνειρο γίνεται αναγκαίο. Η ζοφερή πραγματικότητα, που θα κρατήσει αρκετά χρόνια ακόμα, θα γίνεται ο εφιάλτης της αλυσοδεμένης κοινωνίας που, εντέλει, δεν θα εκφράζει παρά την επιθυμία της να κοιμάται. Και ο κυβερνητικός εξτρεμισμός θα γίνεται, προσώρας, ο φρουρός αυτού του ύπνου.
Έως ότου – γιατί αυτός είναι ο κύκλος – αυτή η ίδια η κοινωνία θα βγει από την ύπνωση και θα αρχίσει και στήνει τη δική της χώρα, τη δική της ήπειρο, τον δικό της χρόνο, το δικό της ντεκόρ, τη δική της καύλα... Είπαμε, τα μεσοδιαστήματα παίρνουν καιρό…
Υ.Γ.
Στο «Έκτο αίνιγμα» του Γιαΐρ Λαπίντ –θαυμάσιο νουάρ– από τις Εκδόσεις Πόλις, βρήκα κάτι που ταιριάζει με τις επαναλήψεις των μνημονιακών πολυνομοσχεδίων, αυτών που κάθε φορά, όσοι τα ψηφίζουν, σκίζονται ότι θα είναι τα τελευταία.
Γράφει ο Λαπίντ:
«Στους κατά συρροήν δολοφόνους το πρώτο έγκλημα θεωρείται το σημαντικότερο. Είναι η λεγόμενη ιδρυτική εμπειρία. Όλα όσα εγκλήματα ακολουθούν είναι απλώς μια επανάληψη αυτής της αρχικής πράξης. Και στα μεσοδιαστήματα, βρίσκονται οι κατά συρροήν δολοφόνοι σα σε μια περίοδο χειμερίας νάρκης, που όσο διαρκεί απολαμβάνουν αυτό που διέπραξαν. Πολλοί μάλιστα κρατούν και αναμνηστικά».
Όπως, καλή ώρα, φωτογραφίες με τον Σόιμπλε…
πηγή: http://www.theinsider.gr
Ο κυβερνητικός εξτρεμισμός είναι ο κληρονόμος της κυβερνητικής αδυναμίας και ο σωτήρας της ιδιοτελούς κομματοκρατίας. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τις εξαγγελίες και τις διαβεβαιώσεις των υπουργών της νέας κυβέρνησης πως «δεν θα υπάρξουν αιφνιδιασμοί» και άλλα νέα μέτρα –πως, τουλάχιστον, θα γίνει σκληρή διαπραγμάτευση. Έλεγαν ψέματα και το γνώριζαν.
Αν, ειδικότερα στην Ελλάδα η κρίση, μεταξύ των άλλων, θεωρήθηκε άμεση απόρροια της διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους σε επίπεδα που είναι δύσκολο να ελεγχθούν, στη νέα κυβέρνηση από την αρχή, ήταν τουλάχιστον ακατανόητη η ευρυχωρία του νέου κυβερνητικού σχήματος για την εμπέδωση και εφαρμογή πολιτικών που θα εξασφαλίσουν τις συνθήκες συνετούς δημοσιονομικής διαχείρισης… με αύξηση των δαπανών της κυβέρνησης και θεσμικό δικαίωμα των Βενιζέλου και Αβραμόπουλου να ταξιδεύουν με το προεδρικό αεροπλάνο κλπ., κλπ.
Με χρόνια δικαιώματα της κληρονομικής πολιτικής ελίτ πάνω στην κοινωνία και τα δημόσια αγαθά, η θεσμοποίηση της κυβερνητικής αποτυχίας επιτυγχάνεται μέσα από την υποταγή στον παραλογισμό και στις … αποτελεσματικές αγορές με περίπου 30% ανεργία. Η φαινομενολογία του success, χτίζεται κυνικά πάνω στο πλεόνασμα του disaster της πραγματικότητας, στον πολιτισμό, την παιδεία, την υγεία, το ασφαλιστικό σύστημα, την ενημέρωση, στην αγορά εργασίας, εντέλει, στην ουσία της ίδιας της δημοκρατίας. Και κάτι χειρότερο: η σταδιακή καταστροφή πραγματοποιείται με εκκωφαντική σιωπή εκ μέρους της Ευρώπης των δανειστών και με συστηματική κατασυκοφάντηση, κυρίως από τη Λέσχη του Βερολίνου, της Ελλάδας και των ελληνικών μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, αλλά και από τους ημέτερους, εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την αποτυχία των χρόνιων δικών τους «εθνικών επιλογών».
Η σταθερή κυβερνητική στάση μονοπώλησης της ατζέντας, η τάχα κυβερνητική σταθερότητα με συγκολλημένο πλέον το πανάκριβο δίδυμο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο σλάλομ του πλέον αρπακτικού καπιταλισμού, η αποχώρηση και επανατοποθέτηση της ΔΗΜΑΡ και ο μιντιακός καθυπερβολήν κάματος «αποκωδικωποίησης» τούτης της ατζέντας, δημιουργεί μια ασπίδα προστασίας για το εγχώριο πολιτικό σύστημα· το αποκαθάρει· σχηματίζει μια κρούστα που αφανίζει το βάθος του βιωμένου κοινωνικού πόνου, απαγορεύοντας τη θέασή του, ακόμα, και την αναστοχαστική χρήση του.
Στη ρίζα του ελληνικού προβλήματος βρίσκεται η παλιά πολιτική τάξη και οι κληρονόμοι της, η ξιπασμένη, ιδιοτελής, κληρονομική εν πολλοίς, ελίτ που πληρώνεται και πληρωνόταν με δημόσιες δαπάνες και διαπλοκή με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, χωρίς να παράγει πολιτική. Η τάξη αυτή έσπευσε να ενοχοποιεί τους πάντες –πλην του εαυτού της– να δημιουργεί ενόχους και να συκοφαντεί τους «άλλους», χωρίς ίχνος ντροπής· εκείνη η τάξη που παρέδωσε την ανικανότητά της, μαζί με τη χώρα, στον πρώτο πλειοδότη.
Και η αριστερά; Με μισοκαταλήψεις των κρατικών μονοπωλίων, προσφέρει απλόχερα το μαξιμαλιστικό, παλιομοδίτικο υλικό μιας «κουραστικής θεωρίας», καταναλώνοντας τον ίδιο της τον εαυτό, χωρίς να συγκινεί. Κι ενώ διαβλέπει τον γρίφο και τον αναλύει με τα εργαλεία παγκοσμιοποίησης-αντιπαγκοσμιοποίησης, υπόσχεται μια αδύνατη επιστροφή στο status quo ante. Οι πρώην κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, που στεγάζονται τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ συμβολίζουν ένα είδος αντι-προόδου, την άρνηση να παραχθεί κάτι νέο, ένα όραμα, έστω, για το μέλλον και για την οικοδόμηση της «καλής κοινωνίας». Αυτή η ασυνάρτητη αριστερά εγκλωβίζεται στα παλίνδρομα οράματα επαναστατικών ψευδαισθήσεων μιας κλειστής λέσχης «επαγγελματιών» που στην ουσία δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα γιατί, αν αλλάξει, θα χάσουν τα προνόμιά τους. Κοντόφθαλμα, εξασφαλίζει την παραταξιακή της συνοχή (;) μέσω της δικής της κομματικοκρατικής γραφειοκρατίας και μιας μιντιακής υποδοχής για το θεαθήναι. Εχθρεύεται κάθε αλλαγή – και το ξέρει – και εκδηλώνεται δημόσια σαν ένα είδος νεολουδίτη που είναι εκ προοιμίου ηττημένος.
Κι όμως, αν υπάρχει κάποια ελπίδα αλλαγής, υπάρχει εδώ. Αλλά με άλλους όρους.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας θα υπομένουν τον βασανιστικό χρόνο προσδοκώντας νέους εμπαιγμούς και αποκλειστικές «συναρπαστικές εξελίξεις» και αναλύσεις. Θα ζουν με αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Για να παραφράσω λίγο τον Ντεμπόρ, θα ονειρεύονται, γιατί στο βαθμό που η κοινωνία ονειρεύεται την ανάγκη, το όνειρο γίνεται αναγκαίο. Η ζοφερή πραγματικότητα, που θα κρατήσει αρκετά χρόνια ακόμα, θα γίνεται ο εφιάλτης της αλυσοδεμένης κοινωνίας που, εντέλει, δεν θα εκφράζει παρά την επιθυμία της να κοιμάται. Και ο κυβερνητικός εξτρεμισμός θα γίνεται, προσώρας, ο φρουρός αυτού του ύπνου.
Έως ότου – γιατί αυτός είναι ο κύκλος – αυτή η ίδια η κοινωνία θα βγει από την ύπνωση και θα αρχίσει και στήνει τη δική της χώρα, τη δική της ήπειρο, τον δικό της χρόνο, το δικό της ντεκόρ, τη δική της καύλα... Είπαμε, τα μεσοδιαστήματα παίρνουν καιρό…
Υ.Γ.
Στο «Έκτο αίνιγμα» του Γιαΐρ Λαπίντ –θαυμάσιο νουάρ– από τις Εκδόσεις Πόλις, βρήκα κάτι που ταιριάζει με τις επαναλήψεις των μνημονιακών πολυνομοσχεδίων, αυτών που κάθε φορά, όσοι τα ψηφίζουν, σκίζονται ότι θα είναι τα τελευταία.
Γράφει ο Λαπίντ:
«Στους κατά συρροήν δολοφόνους το πρώτο έγκλημα θεωρείται το σημαντικότερο. Είναι η λεγόμενη ιδρυτική εμπειρία. Όλα όσα εγκλήματα ακολουθούν είναι απλώς μια επανάληψη αυτής της αρχικής πράξης. Και στα μεσοδιαστήματα, βρίσκονται οι κατά συρροήν δολοφόνοι σα σε μια περίοδο χειμερίας νάρκης, που όσο διαρκεί απολαμβάνουν αυτό που διέπραξαν. Πολλοί μάλιστα κρατούν και αναμνηστικά».
Όπως, καλή ώρα, φωτογραφίες με τον Σόιμπλε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου