Τι τζέντλεμαν...

της Σοφίας Φιλιππίδου

πηγή: http://www.enet.gr [εφημερίδα Ελευθεροτυπία]

Τον περίμεναν για φαγητό την Κυριακή το μεσημέρι και δεν πήγε! Δεν σήκωνε και το κινητό του, που δεν αποχωριζόταν ποτέ... άνοιξε την πόρτα ο κλειδαράς, τον βρήκαν μπρούμυτα στο κρεβάτι. Αυτό ήταν, ο φίλος μου Νίκος Ναουμίδης, κομμάτι της θεατρικής, πολιτικής και κοσμικής Θεσσαλονίκης, πέθανε στον ύπνο του.

Μαζί από το 1972 σ' ένα μεγάλο μέρος της ιστορικής πορείας του Θεατρικού Εργαστηρίου της «Τέχνης» στο Αμαλία, και μετά στο «Ανετον» και στις φοιτητικές εξεγέρσεις μέσα στη χούντα.

Μία φορά έξω απ' τη Φιλοσοφική, με τα επεισόδια στο Χημείο, ήρθανε από πίσω μας δύο μαντράχαλοι με πολιτικά, «να σου πω» του έκανε ο ένας και του ρίχνει μια σφαλιάρα... άφησε το αποτύπωμα της χερούκλας του στο μάγουλό του. Σκύβω να μαζέψω το σκούφο του... τον συλλαμβάνουν, τρέχω χώνομαι και εγώ στην κλούβα: τον χτύπησαν, τους είδα με τα μάτια μου, είμαι μάρτυρας, φώναζα.

Στο τμήμα βάλανε τον Νίκο σ' ένα γραφείο, «εσύ κάτσε εδώ», μου είπαν. Περίμενα καμιά ώρα, ήρθε ένα φασιστόμουτρο, κάπου τον ήξερα... από το κυλικείο της Φιλοσοφικής, έπινε φραπέδες και μας «έκοβε»... 10 χρόνια φοιτητής της Γεωπονικής, δήθεν, μου λέει, «πάρε τον φίλο σου και τράβα, γιατί θα 'ρθουν οι άλλοι και θα καταγγείλουν πως εσείς τους δείρατε». Πήγαμε στη μάνα μου, μας έστρωσε να φάμε, του 'βαλε και λάδι από την καντήλα στο αυτί του που πονούσε...

Τα καλύτερά μας χρόνια... ξημερωνόμασταν στο «Ανετον», πώς θα ανεβάσουμε τον Μπρεχτ, κι είχα να πάω το πρωί και στη δουλειά! Ηρθε κι ο Νίκος ένα καλοκαίρι στη μάντρα με τα παλιοσίδερα. Χτυπούσαμε με το σφυρί τ' αλουμίνια να τα κάνουμε πλακέ, να τα τσουβαλιάσουμε και τραγουδάγαμε «χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα» κι άλλα απαγορευμένα. Βγήκαν στα μπαλκόνια οι νοικοκυρές σαστισμένες, έβγαλε κι ο Νίκος το πουκάμισο να πάρει χρώμα... κάηκε η πλάτη του... ήρθε ο μπαμπάς μου, τον πασάλειβε Νιβέα Γερμανίας!

Περάσανε τα χρόνια, γίνανε πολλά, αλλάξανε οι ισορροπίες... σκορπίσαμε. Ο Νίκος «δούλεψε» ένα διάστημα το μπαρ de Facto... μάζευε όλο το ελληνικό θέατρο, μέχρι που πέθανε ο καλύτερός μας φίλος Σάκης Σουντουλίδης στο Βερολίνο και κλείστηκε στο Αγιον Ορος! Οταν «γύρισε» ύστερα από χρόνια, καταπιάστηκε με μικρά ωραία πράγματα: ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση, τα λογοτεχνικά πρωινά για το Κρατικό Θέατρο, το μικρό φεστιβάλ του θεάτρου «Γένεσις-Μίνος Βολανάκης» στο Νταμάρι Νεοχωρούδας...

Στη Βεργίνα, απαγγείλαμε αποσπάσματα από τις «Βάκχες». Πόσο χάρηκα στο ραντεβού μας με την καθηγήτρια κ. Στέλλα Δρούγου και με τη γνωριμία μου με την αρχαιολόγο και ευρωβουλευτή (φίλη μου πλέον) Χρυσούλα Σαατσόγλου Παλιαδέλη! Για σκηνή είχαμε το μπαλκόνι και πάνω στο χώμα, στην αυλή μιας μονοκατοικίας (στα τραπέζια με το κρασί και τ' άσπρα τραπεζομάντιλα), κάθισαν ο αποχωρών πρύτανης, οι επίσημοι και οι φίλοι! Πήγαμε στα ερείπια του αρχαιολογικού χώρου για πρόβα: φωνάζαμε «ίτε βάκχες» και, μα τον Διόνυσο, σκοτείνιαζαν τα Πιέρια όρη κι άνοιγαν οι ουρανοί... μαγικά πράγματα! Τρέχαμε κάτω από τα δέντρα να φυλαχτούμε απ' τις καταιγίδες... ήρθαν και μας μάζεψαν μη γίνουμε κάρβουνο!

Το λεωφορείο του αεροδρομίου περνάει απ' την ΧΑΝΘ (πηγαίνω στην κηδεία του), εδώ πιο κάτω είναι το Κρατικό Θέατρο, λίγο πιο πάνω η Δημοτική βιβλιοθήκη. Εκεί «χανόταν» τα τελευταία χρόνια μέσα στις παλιές εφημερίδες κρατώντας χειρόγραφες σημειώσεις! Ηταν όνειρο και έργο ζωής να γράψει για το Θεατρικό Εργαστήρι!

Στην τελευταία του παράσταση στο Βυζαντινό Μουσείο, απήγγειλε Καβάφη, που ήταν η «προσευχή» του! Με πήρε αλαφιασμένος από την παραλία, «ο κόσμος με σταματάει για να με συγχαρεί», μου είπε...

Στο ΑΠΘ, στην αίθουσα τελετών, στο «Φάρμακον τελεώτατον» (σπαράγματα από την απολογία του Σωκράτη), που κάναμε μαζί, ήταν όμορφος με το κοστούμι και το καπέλο του! Και μένα μου πήγαινε πολύ, το μοντέρνο μαύρο φουστάνι και οι κομψές γόβες, που μου δάνεισε η Λία για το «Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι» του Λόρκα (μια βραδιά στο Ginger oil)! Η Νατάσσα των «Μπλε» με συνόδεψε με το βιολί της κι όταν τελείωσα, ο Νίκος, τι τζέντλεμαν, με πήρε απαλά αγκαζέ, μακριά απ' τον κόσμο και με βοήθησε να κατέβω τα σκοτεινά σκαλοπάτια μέχρι το καμαρίνι μου! Τελευταία, που του γκρίνιαζα πάλι, μου είπε: Μη σε νοιάζει, όλα θα γίνουν από κει που δεν το περιμένεις. Πράγματι!