Αν με λέγαν Αντιγόνη

[Ισχυρίζεται πως είναι «ένας απλός υπάλληλος βιντεοκλάμπ». Από σεμνότητα, ίσως κι από δειλία να αποδεχτεί τον ρόλο που του αντιστοιχεί, επιμένει να καμουφλάρεται πίσω από αυτή την αυτοσαρκαστική ιδιότητα, ενώ είναι από τους πιο καλά ενημερωμένους ―και με διαυγή άποψη― συνέλληνες για θέματα κινηματογράφου· οι εκπομπές του στο Clipart Radio καθηλώνουν τους ακροατές, με τις μουσικές του επιλογές και τα λόγια που ξεστομίζει, αυτοσχεδιάζοντας· διαβάζει συστηματικά λογοτεχνία και εκφράζεται με ενθουσιασμό για τα βιβλία που του αρέσουν· από το "μαγαζί", το Seven Film Gallery (Αλξ. Σβώλου & Φιλικής Εταιρείας), που εγώ το λέω Ακαδημία Κινηματογράφου, υποστηρίζει (αναρτώντας αφίσες, φιλοξενώντας φυλλάδια, φλάιερ, κάρτες κτλ., αλλά και ποστάροντας στο Facebook) υποστηρίζει μικρούς θιάσους, νέα μουσικά γκρουπάκια, μεμονωμένους καλλιτέχνες· τα μικρά, ευθύβολα κείμενά του στο blog του http://saloniqueuberrealism.blogspot.gr αλλά και στο www.parallaximag.gr και στο www.bibliotheque.gr διαβάζονται και αναπαράγονται με φανατισμό. Πριν από μερικούς μήνες, εμπνεύστηκε και διοργάνωσε έναν κύκλο εκδηλώσεων υπό τον τίτλο «Η Ποίηση Γυμνή», που συσπείρωσε και ανέδειξε έναν αξιοπρόσεκτο αριθμό νέων ποιητών και ποιητριών, που νιώθουν αλλεργία για τις "τυπικές" λογοτεχνικές βραδιές. Κυρίως όμως ο Τέλλος Φίλης είναι ένας άνθρωπος ευαίσθητος, διαρκώς εν εγρηγόρσει μέσα στη βαρβαρότητα και στην «ο σώζων εαυτόν σωθείτω» συμπεριφορά την οποία πριμοδοτούν ανάξιοι πολιτικοί και διεφθαρμένα ΜΜΕ (τα ίδια πολιτικά πρόσωπα και οι μεγαλοεπιχειρηματίες-καναλάρχες που πιασμένοι χέρι χέρι εδώ και τέσσερις δεκαετίες οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τώρα υπόσχονται να τη σώσουν). Με εντυπωσιάζει κάθε μέρα η ευγένειά του, το αίσθημα δικαιοσύνης που τον διαπερνά, τα ανακλαστικά του απέναντι στη δήωση εκατομμυρίων ζωών που συμβαίνει στα μουλωχτά, στην ακύρωση των ονείρων των νέων ανθρώπων, στο τσάκισμα της αξιοπρέπειας των μεσήλικων και των ηλικιωμένων  που βλέπουν να εξαφανίζεται οποιαδήποτε βεβαιότητα είχαν επί δεκαετίες ― αυτοί οι καθημερινοί "μικροί θάνατοι" αλλά και το επιλεγμένο οριστικό τέλος: ενός εκπαιδευτικού στη Σταυρούπολη πριν λίγους μήνες, μιας γυναίκας στην Ανάληψη πριν από τρεις βδομάδες, ενός 53χρονου τις προάλλες στο κέντρο της πόλης. Είμαι περήφανος που τον έχω φίλο. ― Γιώργος Κορδομενίδης]



του Τέλλου Φίλη

πηγή: http://www.parallaximag.gr

Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά, σήμερα θα απαιτούσα να θάψω με τις ίδιες τιμές τον νεκρό 53χρονο που αυτοκτόνησε. Στο Μακεδονικό Ωδείο, κόβοντας τις φλέβες του. Θα απαιτούσα να δημοσιευτεί η 15σελιδη επιστολή του πρωτοσέλιδη και να είναι η πρώτη είδηση στα δελτία των 8 .

Όμως είμαι ένας απλός υπάλληλος σε βιντεοκλάμπ. Δεν έμαθα σωστά ούτε τα αρχαία κείμενα κι από τις τραγωδίες που ξεκάθαρα μιλούν για τον εμφύλιο και τους νόμους, που εξηγούν καθαρά τα όρια της εξουσίας στους αιώνες εγώ έμαθα το συντακτικό και τη γραμματική τους, κι αυτά αν τα έμαθα ποτέ σωστά.

Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά, θα ρωτούσα στο δρόμο δυνατά, ποιος υποστηρίζει αυτή τη σιωπή. Όλους αυτούς κι εμένα μέσα, που από αναπαυτικούς καναπέδες θυμώνουμε, στα κοινωνικά δίκτυα και καταπίνουμε αμάσητο αυτόν τον μαρασμό που μας ποτίζουν καθημερινά.

Πώς φέρνεις πίσω τις ζωές που χάνονται, πως φέρνεις πίσω τα όνειρα για το αύριο σε ανθρώπους που τους έμαθες, χρόνια τώρα, με νταντέματα τηλεοπτικά κι επιδοτήσεις κρατικές, και παραθυράκια, αμέτρητα παραθυράκια νόμων, να κοιτούν μόνο την πάρτη τους, το σήμερα τους, χωρίς χθες, χωρίς αύριο. Το σήμερα κι ας καεί ο κόσμος όλος.

Πώς εξηγείς στο νέο πολίτη το κράτος δικαίου που ευαγγελίζεσαι, μέσα από ορθογραφίες και σχόλια απαξίωσης των πάντων, μια ισοπεδωτική θεώρηση κι αξιολόγηση προκειμένου να τον πείσεις για την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης, μιας μεταρρύθμισης που θα τον οδηγήσει χρόνια πίσω στην εποχή της φεουδαρχίας…

Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά, θα έφτυνα στα μούτρα όσους δηλώνουν ενάντια στη βία και καταπίνουν την αυτοκτονία ενός πατέρα, προσπερνώντας με εύκολα σχόλια μια πράξη γενναίας απελπισίας προκειμένου να σταματήσει τον εξευτελισμό που του επέβαλαν οι «σωτήρες» .

Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά…

…δεν είμαι όμως γι’ αυτό δεν θα γίνω ποτέ ήρωας, ούτε αρχαία τραγωδία, ούτε θα με διδάσκουν ωρομίσθιοι επιστρατευμένοι καθηγητές ποτέ.

Θα μείνω αόρατος από τη ζωή κι από την ιστορία.

Ανύπαρκτος. Έτσι ακριβώς όπως με θέλουν.

[Η φωτογραφία είναι από την παράσταση της Αντιγόνης που παρουσιάστηκε πέρσι στην Επίδαυρο στο πλάισιο του Φεστιβάλ Αθηνών από την θεατρική ομάδα  ΑΣΙΠΚΑ (η λέξη σημαίνει λάθος στα ρωσικά).]